Maverick
Senior Member
- 18 June 2006
- 484
Σαλωμιάδας συνέχεια: κατ' αρχήν σέβομαι απόλυτα την άποψη του φίλου BENZINA και χαίρομαι αφάνταστα που πήγε σε μια παράσταση όπερας και ευχαριστήθηκε. Περιμένω με ενδιαφέρον και τις εντυπώσεις του από επόμενες τέτοιου είδους εκδηλώσεις. Φυσικά δεν ήταν δυνατό να ξέρει τί έγινε τις άλλες μέρες, γι αυτό κι εγώ απλά θέλησα να παραθέσω κάποια στοιχεία που δείχνουν ότι η "κοσμοσυρροή" ήταν πλασματική και δεν αποτελεί τον κανόνα για τέτοιου είδους εκδηλώσεις στην Θεσσαλονίκη. Ο κριτικός της εφημερίδας "Μακεδονία" μιλάει για μισοάδεια αίθουσα στην πρεμιέρα, όπως μπορείτε να δείτε κι εδώ:
http://www.makthes.gr/index.php?name=News&file=article&sid=7807
------------------------------------------------------------------
Στα της παράστασης τώρα: πιστεύω ότι η όπερα είναι πρώτα απ' όλα μουσική και μετά όλα τα άλλα: κείμενο, θεατρική απόδοση, ηθοποιία, σκηνικά, φώτα κ.λ.π. Λέμε η όπερα του συνθέτη τάδε, όχι η όπερα του λιμπρετίστα. Με βάση αυτό το σκεπτικό και όντας εξοικιωμένος με τις παραπάνω εκτελέσεις του έργου που προτείνει ο Σπύρος έχω να πω ότι η συγκεκριμένη παρουσίαση μιας πολύ δύσκολης παρτιτούρας υπήρξε απολύτως επιτυχημένη μουσικά. Μεγάλη έκπληξη, η ορχήστρα. Ο μαέστρος έκανε καταπληκτική δουλειά με την -όσο νάναι- περιορισμένων δυνατοτήτων Συμφωνική Ορχήστρα του Δήμου Θεσσαλονίκης. Η χρονική μεταφορά του έργου στα πρώτα χρόνια του 20ου αιώνα σε μια εποχή που δέσποζαν οι τότε πρωτοεμφανιζόμενες θεωρίες περί ψυχανάλυσης και σεξουαλικής υστερίας καθώς και το γκρίζο, σιδερόφρακτο, κλειστοφοβικό σκηνικό ψυχιατρικής κλινικής υπήρξαν εύστοχες επιλογές κατ' αρχήν. Αλλά ο σκηνοθέτης Νίκος Πετρόπουλος (επίσης σκηνικά-κοστούμια φωτισμοί) δίστασε ή δεν μπόρεσε να αναπτύξει περαιτέρω εκείνα τα δραματουργικά στοιχεία που θα υπογράμμιζαν ακόμη περισσότερο την ψυχολογική φόρτιση των χαρακτήρων του έργου, κυρίως σε ότι αφορά την κινησιολογία της Σαλώμης (εντελώς αντιερωτικό ντύσιμο με κάτασπρο μακρύ φόρεμα δίκην γεροντοκόρης). Αντίθετα, οι Εβραίοι ως γιατροί εμπλεκόμενοι σε ιδεολογικές διαμάχες ήταν κατά τη γνώμη μου ένα πολύ ενδιαφέρον εύρημα. Η άλλη μεγάλη έκπληξη ήταν ο Ιωάννης του Ισλανδού Τόμας Τόμασον: φωνή καμπάνα, πολύ καλή άρθρωση, άριστα γερμανικά, επιβλητικό παράστημα και εξαιρετική μουσικότητα. Επίσης εντυπωσιακή μουσικά η Μαρούσα Ξυνή ως Σαλώμη. Η ίδια υπήρξε συγκινητική Μπατερφλάι στην παραγωγή του 2003 στον ίδιο χώρο. Άχρωμοι μουσικά και επίπεδοι υποκριτικά οι Ηρώδης και Ηρωδιάδα. Το σκηνοθετικό εύρημα με το χορό της σκιάς αναγκαστική αλλά όμορφα δοσμένη και ενσωματωμένη στην σκηνοθετική άποψη επιλογή (δεν μπορείς να βρεις εύκολα στο ελληνικό δυναμικό Σαλώμη που να χορεύει εξίσου ωραία με το να τραγουδάει τον ρόλο). Όσο για τον "δίκην σφαχτού" αποκεφαλισμό (εκτός σκηνής) του Ιωάννη έχω να πω ότι ήταν ένα απλό πανί μέσα στα αίματα που περιείχε το κομμένο κεφάλι. Έχουμε δει πολύ χειρότερα πράγματα σε άλλες εκδόσεις της ίδιας σκηνής. Όλοι οι συντελεστές πλην του Ισλανδού Ιωάννη ήταν Έλληνες σε μια απολύτως επιτυχημένη και αναγκαία για τα μουσικά πράγματα της πόλης παραγωγή.
http://www.makthes.gr/index.php?name=News&file=article&sid=7807
------------------------------------------------------------------
Στα της παράστασης τώρα: πιστεύω ότι η όπερα είναι πρώτα απ' όλα μουσική και μετά όλα τα άλλα: κείμενο, θεατρική απόδοση, ηθοποιία, σκηνικά, φώτα κ.λ.π. Λέμε η όπερα του συνθέτη τάδε, όχι η όπερα του λιμπρετίστα. Με βάση αυτό το σκεπτικό και όντας εξοικιωμένος με τις παραπάνω εκτελέσεις του έργου που προτείνει ο Σπύρος έχω να πω ότι η συγκεκριμένη παρουσίαση μιας πολύ δύσκολης παρτιτούρας υπήρξε απολύτως επιτυχημένη μουσικά. Μεγάλη έκπληξη, η ορχήστρα. Ο μαέστρος έκανε καταπληκτική δουλειά με την -όσο νάναι- περιορισμένων δυνατοτήτων Συμφωνική Ορχήστρα του Δήμου Θεσσαλονίκης. Η χρονική μεταφορά του έργου στα πρώτα χρόνια του 20ου αιώνα σε μια εποχή που δέσποζαν οι τότε πρωτοεμφανιζόμενες θεωρίες περί ψυχανάλυσης και σεξουαλικής υστερίας καθώς και το γκρίζο, σιδερόφρακτο, κλειστοφοβικό σκηνικό ψυχιατρικής κλινικής υπήρξαν εύστοχες επιλογές κατ' αρχήν. Αλλά ο σκηνοθέτης Νίκος Πετρόπουλος (επίσης σκηνικά-κοστούμια φωτισμοί) δίστασε ή δεν μπόρεσε να αναπτύξει περαιτέρω εκείνα τα δραματουργικά στοιχεία που θα υπογράμμιζαν ακόμη περισσότερο την ψυχολογική φόρτιση των χαρακτήρων του έργου, κυρίως σε ότι αφορά την κινησιολογία της Σαλώμης (εντελώς αντιερωτικό ντύσιμο με κάτασπρο μακρύ φόρεμα δίκην γεροντοκόρης). Αντίθετα, οι Εβραίοι ως γιατροί εμπλεκόμενοι σε ιδεολογικές διαμάχες ήταν κατά τη γνώμη μου ένα πολύ ενδιαφέρον εύρημα. Η άλλη μεγάλη έκπληξη ήταν ο Ιωάννης του Ισλανδού Τόμας Τόμασον: φωνή καμπάνα, πολύ καλή άρθρωση, άριστα γερμανικά, επιβλητικό παράστημα και εξαιρετική μουσικότητα. Επίσης εντυπωσιακή μουσικά η Μαρούσα Ξυνή ως Σαλώμη. Η ίδια υπήρξε συγκινητική Μπατερφλάι στην παραγωγή του 2003 στον ίδιο χώρο. Άχρωμοι μουσικά και επίπεδοι υποκριτικά οι Ηρώδης και Ηρωδιάδα. Το σκηνοθετικό εύρημα με το χορό της σκιάς αναγκαστική αλλά όμορφα δοσμένη και ενσωματωμένη στην σκηνοθετική άποψη επιλογή (δεν μπορείς να βρεις εύκολα στο ελληνικό δυναμικό Σαλώμη που να χορεύει εξίσου ωραία με το να τραγουδάει τον ρόλο). Όσο για τον "δίκην σφαχτού" αποκεφαλισμό (εκτός σκηνής) του Ιωάννη έχω να πω ότι ήταν ένα απλό πανί μέσα στα αίματα που περιείχε το κομμένο κεφάλι. Έχουμε δει πολύ χειρότερα πράγματα σε άλλες εκδόσεις της ίδιας σκηνής. Όλοι οι συντελεστές πλην του Ισλανδού Ιωάννη ήταν Έλληνες σε μια απολύτως επιτυχημένη και αναγκαία για τα μουσικά πράγματα της πόλης παραγωγή.
