AlexT_
AVClub Fanatic
Επιεικώς μέτρια με σενάριο που μπάζει από παντού.
Ταινία για "μια φορά" που την ξεχνάς γρήγορα.
Καλές οι ερμηνείες των πρωταγωνιστών.
Ταινία για "μια φορά" που την ξεχνάς γρήγορα.
Καλές οι ερμηνείες των πρωταγωνιστών.
Repo Men
- Thread starter Kosh
- Start date
Το ειπα στο πρωτο μηνυμα του νηματος . Εχει σημαδεψει πολλους η κορυφαια στιγμη του Γκιλιαμ.
ΜΙΧΑΗΛΟΣ ΓΙΑΝΝΗΣ Heaven
AVClub Addicted Member
- 27 July 2006
- 1,926
Εμενα μου αρεσε η σιλικονη που εβαζαν στις πληγες. Αφου δεν τις γεμιζαν με πολυουρεθανη παλι καλα!!!
Εχω δει και χειροτερες...
Εχω δει και χειροτερες...
ΚΩΣΤΑΣ ΝΑΚΟΣ
Supreme Member
- 29 June 2006
- 4,393
Εξαιρετική ταινία σε όλα της και μάλιστα θα έλεγα και προφητική.
Εξαιρετική και η ηχητική μπάντα.
Εξαιρετική και η ηχητική μπάντα.
Σε μια στιγμή της ταινίας – λίγο μετά την επίθεση στην πρώτη «φωλιά» , στο πλοίο όπου οι δύο ήρωες και καλύτεροι κατασχετές της εταιρίας , ο Τζέικ και ο Ρέμυ βρίσκονται μέσα στο αυτοκίνητο , ο πρώτος γυρίζει στον δεύτερο και τον ρωτά εάν «έχει αναρωτηθεί ποτέ τι είναι αυτό που κρατά τον παλιόκοσμο ενωμένο» και χωρίς να περιμένει απάντηση , συνεχίζει «όχι η μαγεία πάντως» . «Οι κανόνες» « Οι άνθρωποι που συνάδουν με τους όρους που υπέγραψαν οι ίδιοι» και προχωρώντας τον μονόλογο του ρωτά ξανά « Ξέρεις όμως τι είναι πιο σημαντικό κι από τους ίδιους του κανόνες ;» «Η επιβολή αυτών των κανόνων» .
Με αυτόν τον φαινομενικά απλό διάλογο -και ειλικρινά δεν μπορώ να ξέρω αν ήταν συνειδητός ή ασυνείδητος από πλευράς σεναριογράφου – επανατίθεται κατ’ ουσίαν το ζήτημα του «κοινωνικού συμβολαίου» όπως αυτό τέθηκε για πρώτη φορά από τους σημαντικούς στοχαστές του 17ου και 18ου αιώνα , ξεκινώντας από τον Γκρότιους , περνώντας στον Hobbes και στον Locke και φτάνοντας στον Καντ και τον Ρουσώ θεμελιώνοντας την σύγχρονη πολιτική επιστήμη.
Η Χομπσιανή πολιτική φιλοσοφία , όπως αυτή εκφράστηκε με πληρότητα στον περίφημο « Λεβιάθαν» , θεωρεί το κοινωνικό συμβόλαιο , ως τον τρόπο με τον οποίο ο άνθρωπος ξεφεύγει από την «φυσική κατάσταση» , την πρωτόγονη κατάσταση που παράγει μόνο συγκρούσεις οφειλόμενες στην αντίστοιχη ιδιοσυγκρασία του ανθρώπινου γένους και στην συνεχή μάχη με τους υπόλοιπους για τροφή , επικράτηση , πλουτισμό , δόξα . Για να ξεφύγουν από την φυσική αυτή κατάσταση , αυτόν τον διαρκή πόλεμο «όλων εναντίον όλων» ( bellum omnium contra omnes) ο άνθρωπος προσχωρεί σε ένα συμβόλαιο με όλους τους υπόλοιπους , ώστε η υπογραφή του να χρησιμεύσει ως τρόπος ειρήνευσης και προόδου της ανθρωπότητας.
Συγχρόνως εξουσιοδοτείται ένας άνθρωπος ή μια ομάδα συνέλευση ανθρώπων ( ο Κυρίαρχος ) στον οποίον οι συνεταιρισμένοι πλέον άνθρωποι υποτάσσονται , παραιτούμενοι από έναν μεγάλο μέρος από τα δικαιώματα τους έναντι αλλήλων με αμοιβαίο τρόπο . Ταυτόχρονα υποτάσσονται στον Κυρίαρχο ο οποίος έχει αυτός μόνον πλέον την δυνατότητα να επιβάλλει τους ορισμούς του νόμου και την εκτέλεση του με το Ξίφος ( την δύναμη , τον καταναγκασμό ) . Από την φυσική κατάσταση περνάμε στην οργανωμένη κοινωνία .Το ευ και δικαίως ζην του Αριστοτέλη και της αθηναϊκής πόλεως , αντικαθίσταται από την ελευθερία υπό τον νόμο . Αυτό κατ’ ουσίαν σηματοδοτεί και την έναρξη ιστορικά των νεωτερικών χρόνων.
Για να δικαιολογήσει λοιπόν την απολύτως μη ηθική επαγγελματική τους απασχόληση , αλλά και την εξ ίσου μη ηθική διαδικασία της εταιρίας που φορτώνει με τοκογλυφικά επιτόκια όσους δυστυχείς πελάτες της έχουν την ατυχία να πέσουν στα δίχτυα της «Ενωσης» , ο Τζέικ προσαρμόζει με εξαιρετικά εύστοχο αλλά και εξ ίσου ειρωνικό τρόπο την θεωρία του κοινωνικού συμβολαίου στην ζωή τους . ΟΙ δύο τους ( αλλά και όλοι όσοι εργάζονται ως κατασχετές ) , φροντίζουν για την τήρηση των συμφωνηθέντων σε αυτό το συμβόλαιο . Κατ’ ουσίαν δηλαδή δυναμιτίζεται η έννοια της κρατικής σύμβασης και της επιβολής του δικαίου δια του ξίφους ( εξαναγκασμού) αφού καταδεικνύεται πλήρως η αν-ηθικη διάσταση του , η απομάκρυνση , ο διαχωρισμός δηλαδή του δικαίου από την Ηθική , πρόταγμα βέβαια της νεωτερικής εποχής , αλλά με τραγικά αποτελέσματα .
Λίγο αργότερα , όταν ο Ρέμυ έχει υποστεί την εγχείρηση εμφύτευσης μηχανικής καρδιάς , αναρωτιέται « Ακούγοντας τις ιστορίες για κάποιον κόπανο με απλήρωτο συκώτι , το μόνο που σκέφτομαι είναι ότι εκείνος ο κόπανος έχει όνομα , γυναίκα και παιδιά» . Ο βασικός ήρωας πλέον , σκέπτεται , αμφιβάλλει και αμφιταλαντεύεται . Ο ορθός Λόγος τον κυριεύει ως δια μαγείας και όλως αιφνιδίως ο γνώμονας των πράξεων του μεταβάλλεται . Είναι σαν για πρωτη φορά να σκέπτεται , αυτόνομα πλέον , εφαρμόζοντας εν αγνοία του την πρώτη διατύπωση της κατηγορικής προσταγής του Κάντ «πράττε ώστε ο γνώμονας των πράξεων σου να μπορεί να ισχύει συγχρόνως ως αρχή μιας καθολικής νομοθεσίας» .
Από το σημείο αυτό πιά του είναι αδύνατον να συνεχίσει να κατάσχει όργανα μεταχειριζόμενος τους ανθρώπους ως αντικείμενα . Η δεύτερη διατύπωση της κατηγορικής προσταγής προβάλλει ακράδαντα «πράττε ώστε την ανθρωπότητα , τόσο στο πρόσωπο σου όσο και στο πρόσωπο οποιουδήποτε άλλου να την χρησιμοποιείς πάντοτε συγχρόνως ως σκοπό και ουδέποτε ως μέσο» . Ο ήρωας περνά στην εποχή του προσωπικού του διαφωτισμού . Χρησιμοποιεί τον δικό του νου , σκέφτεται αυτόνομα , και δεν βρίσκεται υπό την καθοδήγηση κανενός .
Δεν θυμάμαι ποτέ να έχω δει ταινία του αμερικάνικου κινηματογράφου με τέτοιου εύρους φιλοσοφικές παραπομπές και προεκτάσεις . Είναι κρίμα που η σεναριακή ανατροπή στο τέλος , απομακρύνει ενδεχομένως τον θεατή από την ουσία του προβληματισμού του ανθρώπου στην σύγχρονη εποχή . Εξαιρετική ταινία .
Με αυτόν τον φαινομενικά απλό διάλογο -και ειλικρινά δεν μπορώ να ξέρω αν ήταν συνειδητός ή ασυνείδητος από πλευράς σεναριογράφου – επανατίθεται κατ’ ουσίαν το ζήτημα του «κοινωνικού συμβολαίου» όπως αυτό τέθηκε για πρώτη φορά από τους σημαντικούς στοχαστές του 17ου και 18ου αιώνα , ξεκινώντας από τον Γκρότιους , περνώντας στον Hobbes και στον Locke και φτάνοντας στον Καντ και τον Ρουσώ θεμελιώνοντας την σύγχρονη πολιτική επιστήμη.
Η Χομπσιανή πολιτική φιλοσοφία , όπως αυτή εκφράστηκε με πληρότητα στον περίφημο « Λεβιάθαν» , θεωρεί το κοινωνικό συμβόλαιο , ως τον τρόπο με τον οποίο ο άνθρωπος ξεφεύγει από την «φυσική κατάσταση» , την πρωτόγονη κατάσταση που παράγει μόνο συγκρούσεις οφειλόμενες στην αντίστοιχη ιδιοσυγκρασία του ανθρώπινου γένους και στην συνεχή μάχη με τους υπόλοιπους για τροφή , επικράτηση , πλουτισμό , δόξα . Για να ξεφύγουν από την φυσική αυτή κατάσταση , αυτόν τον διαρκή πόλεμο «όλων εναντίον όλων» ( bellum omnium contra omnes) ο άνθρωπος προσχωρεί σε ένα συμβόλαιο με όλους τους υπόλοιπους , ώστε η υπογραφή του να χρησιμεύσει ως τρόπος ειρήνευσης και προόδου της ανθρωπότητας.
Συγχρόνως εξουσιοδοτείται ένας άνθρωπος ή μια ομάδα συνέλευση ανθρώπων ( ο Κυρίαρχος ) στον οποίον οι συνεταιρισμένοι πλέον άνθρωποι υποτάσσονται , παραιτούμενοι από έναν μεγάλο μέρος από τα δικαιώματα τους έναντι αλλήλων με αμοιβαίο τρόπο . Ταυτόχρονα υποτάσσονται στον Κυρίαρχο ο οποίος έχει αυτός μόνον πλέον την δυνατότητα να επιβάλλει τους ορισμούς του νόμου και την εκτέλεση του με το Ξίφος ( την δύναμη , τον καταναγκασμό ) . Από την φυσική κατάσταση περνάμε στην οργανωμένη κοινωνία .Το ευ και δικαίως ζην του Αριστοτέλη και της αθηναϊκής πόλεως , αντικαθίσταται από την ελευθερία υπό τον νόμο . Αυτό κατ’ ουσίαν σηματοδοτεί και την έναρξη ιστορικά των νεωτερικών χρόνων.
Για να δικαιολογήσει λοιπόν την απολύτως μη ηθική επαγγελματική τους απασχόληση , αλλά και την εξ ίσου μη ηθική διαδικασία της εταιρίας που φορτώνει με τοκογλυφικά επιτόκια όσους δυστυχείς πελάτες της έχουν την ατυχία να πέσουν στα δίχτυα της «Ενωσης» , ο Τζέικ προσαρμόζει με εξαιρετικά εύστοχο αλλά και εξ ίσου ειρωνικό τρόπο την θεωρία του κοινωνικού συμβολαίου στην ζωή τους . ΟΙ δύο τους ( αλλά και όλοι όσοι εργάζονται ως κατασχετές ) , φροντίζουν για την τήρηση των συμφωνηθέντων σε αυτό το συμβόλαιο . Κατ’ ουσίαν δηλαδή δυναμιτίζεται η έννοια της κρατικής σύμβασης και της επιβολής του δικαίου δια του ξίφους ( εξαναγκασμού) αφού καταδεικνύεται πλήρως η αν-ηθικη διάσταση του , η απομάκρυνση , ο διαχωρισμός δηλαδή του δικαίου από την Ηθική , πρόταγμα βέβαια της νεωτερικής εποχής , αλλά με τραγικά αποτελέσματα .
Λίγο αργότερα , όταν ο Ρέμυ έχει υποστεί την εγχείρηση εμφύτευσης μηχανικής καρδιάς , αναρωτιέται « Ακούγοντας τις ιστορίες για κάποιον κόπανο με απλήρωτο συκώτι , το μόνο που σκέφτομαι είναι ότι εκείνος ο κόπανος έχει όνομα , γυναίκα και παιδιά» . Ο βασικός ήρωας πλέον , σκέπτεται , αμφιβάλλει και αμφιταλαντεύεται . Ο ορθός Λόγος τον κυριεύει ως δια μαγείας και όλως αιφνιδίως ο γνώμονας των πράξεων του μεταβάλλεται . Είναι σαν για πρωτη φορά να σκέπτεται , αυτόνομα πλέον , εφαρμόζοντας εν αγνοία του την πρώτη διατύπωση της κατηγορικής προσταγής του Κάντ «πράττε ώστε ο γνώμονας των πράξεων σου να μπορεί να ισχύει συγχρόνως ως αρχή μιας καθολικής νομοθεσίας» .
Από το σημείο αυτό πιά του είναι αδύνατον να συνεχίσει να κατάσχει όργανα μεταχειριζόμενος τους ανθρώπους ως αντικείμενα . Η δεύτερη διατύπωση της κατηγορικής προσταγής προβάλλει ακράδαντα «πράττε ώστε την ανθρωπότητα , τόσο στο πρόσωπο σου όσο και στο πρόσωπο οποιουδήποτε άλλου να την χρησιμοποιείς πάντοτε συγχρόνως ως σκοπό και ουδέποτε ως μέσο» . Ο ήρωας περνά στην εποχή του προσωπικού του διαφωτισμού . Χρησιμοποιεί τον δικό του νου , σκέφτεται αυτόνομα , και δεν βρίσκεται υπό την καθοδήγηση κανενός .
Δεν θυμάμαι ποτέ να έχω δει ταινία του αμερικάνικου κινηματογράφου με τέτοιου εύρους φιλοσοφικές παραπομπές και προεκτάσεις . Είναι κρίμα που η σεναριακή ανατροπή στο τέλος , απομακρύνει ενδεχομένως τον θεατή από την ουσία του προβληματισμού του ανθρώπου στην σύγχρονη εποχή . Εξαιρετική ταινία .
Re: Απάντηση: Repo Men
Ναι όντως, θα μπουρούσε η ταινία, αν είχε ΜΟΝΟ αυτά που περιγράφεις, να ήταν εξαιρετική! Έχει και άλλα όμως...
http://www.avclub.gr/forum/showpost.php?p=1320535&postcount=19
Μερικά από αυτά που θυμήθηκα όταν είχα δει την ταινία!
Ναι όντως, θα μπουρούσε η ταινία, αν είχε ΜΟΝΟ αυτά που περιγράφεις, να ήταν εξαιρετική! Έχει και άλλα όμως...
http://www.avclub.gr/forum/showpost.php?p=1320535&postcount=19
Μερικά από αυτά που θυμήθηκα όταν είχα δει την ταινία!
Che
AVClub Addicted Member
Την ειδα λογω αδυναμιας και στους 2 πρωταγωνιστες. Μετρια με σεναριο που μπαζει, αλλα θα μπορουσε να το εκμεταλευτει για να περασει κατι (ομως εμεινε στη προσπαθεια).