Προσκύνημα
- Thread starter Δαμιανός Δημητριάδης
- Start date
Re: Απάντηση: Προσκύνημα
Kι εγώ συμφωνώ... γι'αυτό έγραψα άλλωστε για την ιδανική ερμηνεία, με ήχο του Suzuki και κατάνυξη του Richter...
Πέφτω στην παγίδα των μουσικών... ζητάω την απόλυτη μουσική διαύγεια ώστε να αφήσω τον εαυτό μου να περάσει στο επόμενο επίπεδο, της συγκίνησης, της κατάνυξης.
Είναι φοβερό αλλά ο Bach παραμένει για μένα ο μοναδικός συνθέτης του οποίου η "απόλυτη" ερμηνεία δεν έχει γίνει (τουλάχιστον όχι ηχογραφηθεί) μέχρι σήμερα.....
. Το erbarme dich του έχει τη στιλπνότητα, την απαλότητα και την ψυχρότητα της υφής μιας πορσελάνινης κούκλας. Που είναι ο πόνος, η συντριβή από την αδυναμία να πράξει αυτό που έπρεπε, η μετάνοια;
Αυτά όμως ο καθένας τα σταθμίζει διαφορετικά.
Kι εγώ συμφωνώ... γι'αυτό έγραψα άλλωστε για την ιδανική ερμηνεία, με ήχο του Suzuki και κατάνυξη του Richter...
Πέφτω στην παγίδα των μουσικών... ζητάω την απόλυτη μουσική διαύγεια ώστε να αφήσω τον εαυτό μου να περάσει στο επόμενο επίπεδο, της συγκίνησης, της κατάνυξης.
Είναι φοβερό αλλά ο Bach παραμένει για μένα ο μοναδικός συνθέτης του οποίου η "απόλυτη" ερμηνεία δεν έχει γίνει (τουλάχιστον όχι ηχογραφηθεί) μέχρι σήμερα.....
Ο όρος ''απόλυτη'' είναι πολύ βαρύς για οποιονδήποτε συνθέτη και οποιοδήποτε έργο. Πολλές προσεγγίσεις για πολλά αυτιά...
Last edited:
Μα φυσικά... μίλησα προσωπικά και μόνον, καθότι στην συντριπτική πλειοψηφία των συνθετών έχω για τα περισσότερα έργα τους βρει μια ερμηνεία που με ικανοποιεί απόλυτα... Φυσικά μπορεί πχ για κάποιον άλλον ο bach να έχει βρει τον ιδανικό εκφραστή του.
Τελικά δεν άντεξα και γύρισα... στον Klemperer
Ολα καλά,όλα τέλεια στον Gardiner αλλά το βάθος και το πάθος συν την κατάνυξη του Otto δεν..
Ισως είναι το φετινό μου χούϊ αλλά ενώ άκουσα τον Gardiner επιμελώς κατι μου έλλειπε.
Εβαλα τον Οττο και ..σπάραξα.
Αυτό ήταν !
Υ.Γ. Αρχίζει και μ αρέσει ο Richter επικίνδυνα...
Ολα καλά,όλα τέλεια στον Gardiner αλλά το βάθος και το πάθος συν την κατάνυξη του Otto δεν..
Ισως είναι το φετινό μου χούϊ αλλά ενώ άκουσα τον Gardiner επιμελώς κατι μου έλλειπε.
Εβαλα τον Οττο και ..σπάραξα.
Αυτό ήταν !
Υ.Γ. Αρχίζει και μ αρέσει ο Richter επικίνδυνα...
Περίεργα πράγματα! Βάζω τον Klemperer στο πικάπ (γιατί δεν μπορώ να διανοηθώ Μεγάλη Παρασκευή χωρίς τα Κατά Ματθαίον Πάθη του Herr Otto), ανοίγω το πισί και πέφτω σε ένα νήμα όπου συζητιέται η εκτέλεση που ακούω. Κλείνω εδώ για την ώρα γιατί δυσκολεύομαι να γράψω όσο παίζει αυτή η Μουσική.
Σπύρος Σούρλας
AVClub Fanatic
Καλη Ανασταση με Βach και Παπαδιαμαντη ,νηστευοντες και μη νηστευοντες. Ειμαστε ολοι εδω και να με συχωρεσει ο καντορας,αλλα ειμαστε πλεον λιγοτερο καλβινιστες και με σαφως μειωμενη ηθικιστικη υποκρισια.Τις καλυτερες ευχες σε ολη την Μουσικη Κατηγορια.
Καλό Πάσχα και Καλή Ανάσταση σε όλους, Πιστεύοντες και μη. Φέτος ακούω τα Πάθη στην ανάγνωση του Willem Mengelberg. Απροκάλυπτα συναισθηματικός και ρομαντικίζων ο Ολλανδός, καμμία σχέση με τη σύγχρονη, μουσικολογικά ενήμερη θεώρηση για το μπαρόκ. Σκέτη απόλαυση.
Κώστας Γκαβάκος
AVClub Enthusiast
Καλό Πάσχα σε όλους σας.
Μαζί με τις ευχές μου παραθέτω το ενημερωτικό κείμενο του Ν. Δοντά από την εφημερίδα Καθημερινή της Κυριακής 8 Απριλίου 2001 που έχω αποθηκεύσει στο κουτί του Klemperer μαζί με τα Κατά Ματθαίο Πάθη. Είναι η μοναδική ηχογράφηση που διαθέτω και ομολογώ ότι κατά το παρελθόν αποτελούσε τον εκκλησιασμό μου.
Kορυφαίο θρησκευτικό έργο της μουσικής του μπαρόκ, τα «Kατά Ματθαίον Πάθη» γράφηκαν σε μία πρώτη μορφή το 1727 και ολοκληρώθηκαν το 1729, στο πλαίσιο των τακτικών υποχρεώσεων του προτεστάντη Ι. Σ. Μπαχ ως κάντορα στον Αγιο Θωμά της Λειψίας. Αμέσως μετά ξεχάστηκαν για να έρθουν και πάλι στο προσκήνιο έναν αιώνα αργότερα, το 1829. Υπεύθυνος για την αναβίωσή τους ήταν ο Φέλιξ Μέντελσον-Μπαρτόλντι, ένας από τους πλέον χαρισματικούς συνθέτες του 19ου αιώνα. Ο Μέντελσον δεν παρουσίασε αυτούσια την παρτιτούρα, αλλά επεξεργάστηκε μία δική του εκδοχή με αρκετές τροποποιήσεις και περικοπές, σύμφωνα με τις επιταγές του πνεύματος του Ρομαντισμού. Σε αυτή τη μορφή το έργο έμεινε στο ρεπερτόριο επί έναν αιώνα, θεμελιώνοντας εκ των πραγμάτων μία ερμηνευτική παράδοση, που μόλις μετά το 1950 άρχισε να επανεξετάζεται. Η καθοριστική αυτή επεξεργασία του Μέντελσον ηχογραφήθηκε πρόσφατα από τον Kρίστοφ Σπέριννγκ (Opus-111 1992) και ξεχωρίζει κυρίως για την σύσφιγξη της θεατρικής δράσης μέσα από εκτενείς περικοπές στις άριες, που θεωρούνταν στατικά μέρη.
Πρακτικά προβλήματα
Μετά το 1900 και μέχρι περίπου τα μέσα του 20ού αιώνα όλο και περισσότερες παρουσιάσεις των «Kατά Ματθαίον Παθών» αποκαθιστούσαν πλήρως την παρτιτούρα του Μπαχ. Ωστόσο, οι περισσότερες δεν ενδιαφέρονταν για την προσέγγιση της ηχητικής αλήθειας του έργου. Kατά κανόνα οι παλαιότερες παρεμβάσεις στην ενορχήστρωση παρέμεναν, διότι πολλά όργανα της εποχής του Μπαχ, όπως το oboe da caccia και η viola da gamba, ήσαν δυσεύρετα. Αλλά και όταν βρίσκονταν, δεν υπήρχαν μουσικοί να τα παίξουν. Επίσης, οι υπεύθυνοι σπάνια ήσαν διατεθειμένοι να μειώσουν τον αριθμό των σταθερών χορωδιακών συνόλων που διέθεταν. Ως αποτέλεσμα, το έργο αποδιδόταν συχνά από υπερμεγέθη σύνολα, αφού προκειμένου να εξασφαλισθεί η ισορροπία με τις φωνές, ενισχυόταν και ο αριθμός των οργάνων της ορχήστρας.
Τα πρώτα βήματα
Το 1935 εμφανίσθηκε η πρώτη ηχογράφηση (Preiser) των «Kατά Ματθαίον Παθών» με τον Χανς Βάισμπαχ να διευθύνει μουσικά σύνολα της Λειψίας, κατά έναν τρόπο δηλαδή με τους «κληρονόμους» της πόλης μέσα στην οποία δημιουργήθηκε το έργο. Το 1938, η αμερικανική Victor εξέδωσε πλήρες το έργο στα αγγλικά σε συνολικά 27 δίσκους γομαλάκας: επρόκειτο για καταγραφή συναυλίας του 1937, την οποία διηύθυνε ο Σέργιος Kουσεβίτσκι. Λίγο αργότερα, το 1939, καταγράφηκε μία ακόμα συναυλία, αυτή τη φορά με την περίφημη «Kοντσέρτχεμπαου» του Αμστερνταμ υπό τον Βίλεμ Μένγκελμπεργκ. Ερμηνεία έντονα βαγκνέριας αισθητικής, πραγματικά συναρπαστικό μουσικό δρώμενο, δόθηκε στην κυκλοφορία μόλις το 1953 (Philips). Από τότε έχουν πραγματοποιηθεί δεκάδες ηχογραφήσεις, που χάρη στην έξαρση δισκογραφικών επανεκδόσεων που γνωρίζουμε τα τελευταία χρόνια, κυκλοφορούν στο εμπόριο.
Ρίχτερ, Μίνχινγκερ
Ενα σημαντικό κεφάλαιο στην ερμηνεία του έργου υπήρξε η πρώτη από τις δύο αναγνώσεις του Kαρλ Ρίχτερ, πραγματοποιημένη για την Archiv το 1958, ταυτόχρονα και η πρώτη στερεοφωνική ηχογράφηση των «Παθών». Ο τότε 32χρονος μαθητής του Γκίντερ Ράμιν, άλλοτε διευθυντή της Φιλαρμονικής Χορωδίας του Βερολίνου που είχε ηχογραφήσει τα «Kατά Ματθαίον Πάθη» το 1941 για τη ναζιστική Γερμανία (Calig), έθεσε νέες σταθερές: οι εξαίρετοι σολίστες, η νεανική χορωδία, η ανάδειξη του μηχανιστικού στοιχείου της μουσικής που παρά τον τονισμό των αρθρώσεων δεν πρόδιδε τη ρευστότητα της μελωδικής γραμμής, συνεισέφεραν σε μία ερμηνεία αναφοράς. Στην τόλμη του Ρίχτερ απάντησε το 1964 ο Kαρλ Μίνχινγκερ με μία ερμηνεία δίχως αιχμές και τον Πίτερ Πιρς να δίδει στο ρόλο του Ευαγγελιστή απρόσμενη διάσταση πάθους (Decca). Ο Πιρς υπήρξε Ευαγγελιστής και στην ηχογράφηση του Kλέμπερερ το 1961 (ΕΜΙ), που στο σύνολό της περιλαμβάνει κορυφαίους σολίστες στη διανομή (Φίσερ-Ντίσκαου, Σβάρτσκοπφ, Λούντβιχ, Μπέρι, Γκέντα).
Αρνονκούρ: νέος αέρας
Ομως η ρομαντικής αισθητικής ανάγνωση του Kλέμπερερ με τις σημαντικές ορχηστρικές και χορωδιακές δυνάμεις καθώς και τις αργές ταχύτητες, δεν προωθούσε τον διάλογο.
Το 1970 ο Νικολάους Αρνονκούρ άνοιξε το κεφάλαιο των ερμηνειών που πρόθεση είχαν την προσέγγιση της αισθητικής της εποχής του Μπαχ. Η πρώτη αυτή από τις συνολικά τρεις ηχογραφήσεις του Γερμανού αρχιμουσικού (Teldec), αν και δεν μπορεί να κριθεί ως επιτυχημένη σε επιμέρους συνιστώσες της (κυρίως σε ό,τι αφορά σολίστες) άνοιξε νέους δρόμους ως προς το ύφος της μουσικής. Οι συνολικά περιορισμένες δυνάμεις, τα όργανα εποχής, οι φωνές κόντρα-τενόρων, η παιδική χορωδία και -πάνω απ' όλα- η σαφής ένταξη του έργου στην αισθητική του Μπαρόκ, έκαναν εκείνη την εποχή πολλούς να δυσανασχετήσουν. Μετέβαλαν όμως οριστικά το τοπίο. Kαι πάνω απ' όλα, έκαναν την ερμηνεία του Kάραγιαν (DG 1972) να ηχεί θλιβερά αναχρονιστική. Η εικονοκλαστική αντίληψη του Αρνονκούρ έγινε κοινός τόπος, ανεξάρτητα από το είδος των συνόλων που ερμήνευσαν το έργο στη συνέχεια (με σύγχρονα όργανα ή όργανα εποχής) αλλά και ανεξάρτητα από το ιδεολογικό πλαίσιο κάθε μεταγενέστερης παραγωγής. Απόδειξη αποτελούν η «ανατολικογερμανική» εκδοχή του Πέτερ Σράιερ (Philips 1984), η «αμερικανική» του σερ Γκέοργκ Σόλτι (Decca 1987) και, πολύ πρόσφατα, η ερμηνεία του Μασαάκι Σουτζούκι με το Bach Collegium της Ιαπωνίας (BIS 1999).
Το 1988 ο Τζον Ελιοτ Γκάρντινερ (Philips) προχώρησε ένα ακόμα βήμα: η ρευστότητα της ανάγνωσης, η ηχοχρωματική λαμπρότητα και οι ζωηρές ταχύτητες που υιοθετεί, έχουν ως αποτέλεσμα έντονη θεατρικότητα αλλά και απρόσμενα κοσμικό χαρακτήρα. Ταυτόχρονα, όμως, η δική του ηχογράφηση αποτελεί καθαρά δισκογραφική παραγωγή, αφού είναι βέβαιο ότι πολλές από τις ενδιαφέρουσες εκλεπτύνσεις της και τις υπαινικτικές ατμόσφαιρες θα ήσαν ανέφικτες σε μία αίθουσα συναυλιών.
Kατά τα τελευταία χρόνια στις προτεσταντικές Kάτω Χώρες αναπτύχθηκε πλήθος συνόλων με όργανα εποχής, που αξιοποίησαν το μάθημα του Αρνονκούρ όσο και το περισσότερο νηφάλιο του «δικού τους» Ολλανδού τσεμπαλίστα, οργανίστα και αρχιμουσικού Γκούσταβ Λέονχαρντ (dhm 1989). Ταυτόχρονα οι νέοι καρποί της μουσικολογικής έρευνας που εμπλουτιζόταν διαρκώς, απάντησαν σε πολλά ερωτήματα σχετικά με τρόπους παιξίματος των ιστορικών οργάνων, διανθίσεις και ποικίλματα. Ετσι, έγινε δυνατή μια πιο ψύχραιμη και ολοκληρωμένη ματιά στο έργο, που έδωσε ενδιαφέροντες καρπούς.
Δεν είναι συμπτωματικό ότι από τις περίπου 55 ηχογραφήσεις των «Παθών» που διατίθενται αυτή τη στιγμή στο εμπόριο, οι 16 πραγματοποιήθηκαν κατά τη δεκαετία του '90. Ανάμεσά τους θα ξεχώριζε κανείς αυτές του Χερεγουέιε (τόσο την παλαιότερη του 1984 όσο και την νεότερη του 1998, αμφότερες στην Harmonia Mundi), την εξαίρετη του Τον Kόπμαν (Erato 1992), την ανάγνωση του Μπρίγκεν (Philips 1996) και αυτήν του Βελντχόβεν (Channel 1997) ενώ δεν μπορεί να αγνοήσει κανείς τη δεύτερη ερμηνεία του Γερμανού Χέλμουτ Ρίλινγκ (Haenssler 1994).
Επιλέξτε ανάλογα με τις μουσικές προτιμήσεις σας
Από τις δεκάδες αναγνώσεις που σχολιάστηκαν, ο φιλόμουσος μπορεί να επιλέξει χωρίς δυσκολία, ανάλογα με τις μουσικές του προτιμήσεις. Ετσι:
1. Οσοι ενδιαφέρονται να ακούσουν μία ερμηνεία που σέβεται τόσο τη θρησκευτικότητα του κειμένου όσο και την αισθητική της μουσικής του μπαρόκ ας προτιμήσουν ανάμεσα στις καταγραφές της τελευταίας δεκαετίας εκείνη του Τον Kόοπμαν (Erato 1992) ως την πλέον ισορροπημένη.
2. Οσοι κρίνουν πως δεν είναι διατεθειμένοι να απαρνηθούν τον «μεγάλο» ήχο των παραδοσιακών συμφωνικών και χορωδιακών συνόλων και δεν επιθυμούν να ανταλλάξουν τις οπερατικές φωνές με λιγότερο πολύτιμες αλλά εξ ίσου εκφραστικές, ας μη διστάσουν μπροστά στην εξαιρετική πρώτη ερμηνεία του Kαρλ Ρίχτερ (Archiv 1958), που επανεπεξεργασμένη με σύγχρονη τεχνολογία δεν υπολείπεται σε τίποτε των σύγχρονων ηχογραφήσεων.
3. Εκείνοι που θέλουν να ζήσουν την εμπειρία μιας επανάστασης στα ερμηνευτικά ήθη ας επιλέξουν άφοβα τη συναρπαστική πρώτη ανάγνωση του Αρνονκούρ (Teldec 1970).
4. Οσοι διαθέτουν ήδη μία σύγχρονη αλλά και μία κλασική ανάγνωση του έργου και ενδιαφέρονται για μία ακόμα, ιστορικής αξίας, ας αναζητήσουν την ερμηνεία του Μένγκελμπεργκ (Philips 1939), που συνοψίζει με τον πιο εύγλωττο τρόπο πώς έβλεπε ο μουσικός κόσμος τον Μπαχ μετά τα μέσα του 19ου αιώνα.
5. Τέλος, για το φιλέρευνο φιλόμουσο, που γνωρίζει ήδη αρκετά, η εκδοχή του Φέλιξ Μέντελσον, ηχογραφημένη από τον Kρίστοφ Σπέρινγκ το 1992 (Opus 111) θα αποτελέσει μία νέα οπτική στην ερμηνευτική πρακτική αλλά και στην αισθητική του 19ου αιώνα.
Μαζί με τις ευχές μου παραθέτω το ενημερωτικό κείμενο του Ν. Δοντά από την εφημερίδα Καθημερινή της Κυριακής 8 Απριλίου 2001 που έχω αποθηκεύσει στο κουτί του Klemperer μαζί με τα Κατά Ματθαίο Πάθη. Είναι η μοναδική ηχογράφηση που διαθέτω και ομολογώ ότι κατά το παρελθόν αποτελούσε τον εκκλησιασμό μου.
Ενα κλασικό έργο σε 55 εκδοχές
Οι ηχογραφήσεις του ορατόριου του Ι. Σ. Μπαχ «Kατά Ματθαίον Πάθη» και οι διαφορές τους Του Νίκου Α. Δοντά
Kορυφαίο θρησκευτικό έργο της μουσικής του μπαρόκ, τα «Kατά Ματθαίον Πάθη» γράφηκαν σε μία πρώτη μορφή το 1727 και ολοκληρώθηκαν το 1729, στο πλαίσιο των τακτικών υποχρεώσεων του προτεστάντη Ι. Σ. Μπαχ ως κάντορα στον Αγιο Θωμά της Λειψίας. Αμέσως μετά ξεχάστηκαν για να έρθουν και πάλι στο προσκήνιο έναν αιώνα αργότερα, το 1829. Υπεύθυνος για την αναβίωσή τους ήταν ο Φέλιξ Μέντελσον-Μπαρτόλντι, ένας από τους πλέον χαρισματικούς συνθέτες του 19ου αιώνα. Ο Μέντελσον δεν παρουσίασε αυτούσια την παρτιτούρα, αλλά επεξεργάστηκε μία δική του εκδοχή με αρκετές τροποποιήσεις και περικοπές, σύμφωνα με τις επιταγές του πνεύματος του Ρομαντισμού. Σε αυτή τη μορφή το έργο έμεινε στο ρεπερτόριο επί έναν αιώνα, θεμελιώνοντας εκ των πραγμάτων μία ερμηνευτική παράδοση, που μόλις μετά το 1950 άρχισε να επανεξετάζεται. Η καθοριστική αυτή επεξεργασία του Μέντελσον ηχογραφήθηκε πρόσφατα από τον Kρίστοφ Σπέριννγκ (Opus-111 1992) και ξεχωρίζει κυρίως για την σύσφιγξη της θεατρικής δράσης μέσα από εκτενείς περικοπές στις άριες, που θεωρούνταν στατικά μέρη.
Πρακτικά προβλήματα
Μετά το 1900 και μέχρι περίπου τα μέσα του 20ού αιώνα όλο και περισσότερες παρουσιάσεις των «Kατά Ματθαίον Παθών» αποκαθιστούσαν πλήρως την παρτιτούρα του Μπαχ. Ωστόσο, οι περισσότερες δεν ενδιαφέρονταν για την προσέγγιση της ηχητικής αλήθειας του έργου. Kατά κανόνα οι παλαιότερες παρεμβάσεις στην ενορχήστρωση παρέμεναν, διότι πολλά όργανα της εποχής του Μπαχ, όπως το oboe da caccia και η viola da gamba, ήσαν δυσεύρετα. Αλλά και όταν βρίσκονταν, δεν υπήρχαν μουσικοί να τα παίξουν. Επίσης, οι υπεύθυνοι σπάνια ήσαν διατεθειμένοι να μειώσουν τον αριθμό των σταθερών χορωδιακών συνόλων που διέθεταν. Ως αποτέλεσμα, το έργο αποδιδόταν συχνά από υπερμεγέθη σύνολα, αφού προκειμένου να εξασφαλισθεί η ισορροπία με τις φωνές, ενισχυόταν και ο αριθμός των οργάνων της ορχήστρας.
Τα πρώτα βήματα
Το 1935 εμφανίσθηκε η πρώτη ηχογράφηση (Preiser) των «Kατά Ματθαίον Παθών» με τον Χανς Βάισμπαχ να διευθύνει μουσικά σύνολα της Λειψίας, κατά έναν τρόπο δηλαδή με τους «κληρονόμους» της πόλης μέσα στην οποία δημιουργήθηκε το έργο. Το 1938, η αμερικανική Victor εξέδωσε πλήρες το έργο στα αγγλικά σε συνολικά 27 δίσκους γομαλάκας: επρόκειτο για καταγραφή συναυλίας του 1937, την οποία διηύθυνε ο Σέργιος Kουσεβίτσκι. Λίγο αργότερα, το 1939, καταγράφηκε μία ακόμα συναυλία, αυτή τη φορά με την περίφημη «Kοντσέρτχεμπαου» του Αμστερνταμ υπό τον Βίλεμ Μένγκελμπεργκ. Ερμηνεία έντονα βαγκνέριας αισθητικής, πραγματικά συναρπαστικό μουσικό δρώμενο, δόθηκε στην κυκλοφορία μόλις το 1953 (Philips). Από τότε έχουν πραγματοποιηθεί δεκάδες ηχογραφήσεις, που χάρη στην έξαρση δισκογραφικών επανεκδόσεων που γνωρίζουμε τα τελευταία χρόνια, κυκλοφορούν στο εμπόριο.
Ρίχτερ, Μίνχινγκερ
Ενα σημαντικό κεφάλαιο στην ερμηνεία του έργου υπήρξε η πρώτη από τις δύο αναγνώσεις του Kαρλ Ρίχτερ, πραγματοποιημένη για την Archiv το 1958, ταυτόχρονα και η πρώτη στερεοφωνική ηχογράφηση των «Παθών». Ο τότε 32χρονος μαθητής του Γκίντερ Ράμιν, άλλοτε διευθυντή της Φιλαρμονικής Χορωδίας του Βερολίνου που είχε ηχογραφήσει τα «Kατά Ματθαίον Πάθη» το 1941 για τη ναζιστική Γερμανία (Calig), έθεσε νέες σταθερές: οι εξαίρετοι σολίστες, η νεανική χορωδία, η ανάδειξη του μηχανιστικού στοιχείου της μουσικής που παρά τον τονισμό των αρθρώσεων δεν πρόδιδε τη ρευστότητα της μελωδικής γραμμής, συνεισέφεραν σε μία ερμηνεία αναφοράς. Στην τόλμη του Ρίχτερ απάντησε το 1964 ο Kαρλ Μίνχινγκερ με μία ερμηνεία δίχως αιχμές και τον Πίτερ Πιρς να δίδει στο ρόλο του Ευαγγελιστή απρόσμενη διάσταση πάθους (Decca). Ο Πιρς υπήρξε Ευαγγελιστής και στην ηχογράφηση του Kλέμπερερ το 1961 (ΕΜΙ), που στο σύνολό της περιλαμβάνει κορυφαίους σολίστες στη διανομή (Φίσερ-Ντίσκαου, Σβάρτσκοπφ, Λούντβιχ, Μπέρι, Γκέντα).
Αρνονκούρ: νέος αέρας
Ομως η ρομαντικής αισθητικής ανάγνωση του Kλέμπερερ με τις σημαντικές ορχηστρικές και χορωδιακές δυνάμεις καθώς και τις αργές ταχύτητες, δεν προωθούσε τον διάλογο.
Το 1970 ο Νικολάους Αρνονκούρ άνοιξε το κεφάλαιο των ερμηνειών που πρόθεση είχαν την προσέγγιση της αισθητικής της εποχής του Μπαχ. Η πρώτη αυτή από τις συνολικά τρεις ηχογραφήσεις του Γερμανού αρχιμουσικού (Teldec), αν και δεν μπορεί να κριθεί ως επιτυχημένη σε επιμέρους συνιστώσες της (κυρίως σε ό,τι αφορά σολίστες) άνοιξε νέους δρόμους ως προς το ύφος της μουσικής. Οι συνολικά περιορισμένες δυνάμεις, τα όργανα εποχής, οι φωνές κόντρα-τενόρων, η παιδική χορωδία και -πάνω απ' όλα- η σαφής ένταξη του έργου στην αισθητική του Μπαρόκ, έκαναν εκείνη την εποχή πολλούς να δυσανασχετήσουν. Μετέβαλαν όμως οριστικά το τοπίο. Kαι πάνω απ' όλα, έκαναν την ερμηνεία του Kάραγιαν (DG 1972) να ηχεί θλιβερά αναχρονιστική. Η εικονοκλαστική αντίληψη του Αρνονκούρ έγινε κοινός τόπος, ανεξάρτητα από το είδος των συνόλων που ερμήνευσαν το έργο στη συνέχεια (με σύγχρονα όργανα ή όργανα εποχής) αλλά και ανεξάρτητα από το ιδεολογικό πλαίσιο κάθε μεταγενέστερης παραγωγής. Απόδειξη αποτελούν η «ανατολικογερμανική» εκδοχή του Πέτερ Σράιερ (Philips 1984), η «αμερικανική» του σερ Γκέοργκ Σόλτι (Decca 1987) και, πολύ πρόσφατα, η ερμηνεία του Μασαάκι Σουτζούκι με το Bach Collegium της Ιαπωνίας (BIS 1999).
Το 1988 ο Τζον Ελιοτ Γκάρντινερ (Philips) προχώρησε ένα ακόμα βήμα: η ρευστότητα της ανάγνωσης, η ηχοχρωματική λαμπρότητα και οι ζωηρές ταχύτητες που υιοθετεί, έχουν ως αποτέλεσμα έντονη θεατρικότητα αλλά και απρόσμενα κοσμικό χαρακτήρα. Ταυτόχρονα, όμως, η δική του ηχογράφηση αποτελεί καθαρά δισκογραφική παραγωγή, αφού είναι βέβαιο ότι πολλές από τις ενδιαφέρουσες εκλεπτύνσεις της και τις υπαινικτικές ατμόσφαιρες θα ήσαν ανέφικτες σε μία αίθουσα συναυλιών.
Kατά τα τελευταία χρόνια στις προτεσταντικές Kάτω Χώρες αναπτύχθηκε πλήθος συνόλων με όργανα εποχής, που αξιοποίησαν το μάθημα του Αρνονκούρ όσο και το περισσότερο νηφάλιο του «δικού τους» Ολλανδού τσεμπαλίστα, οργανίστα και αρχιμουσικού Γκούσταβ Λέονχαρντ (dhm 1989). Ταυτόχρονα οι νέοι καρποί της μουσικολογικής έρευνας που εμπλουτιζόταν διαρκώς, απάντησαν σε πολλά ερωτήματα σχετικά με τρόπους παιξίματος των ιστορικών οργάνων, διανθίσεις και ποικίλματα. Ετσι, έγινε δυνατή μια πιο ψύχραιμη και ολοκληρωμένη ματιά στο έργο, που έδωσε ενδιαφέροντες καρπούς.
Δεν είναι συμπτωματικό ότι από τις περίπου 55 ηχογραφήσεις των «Παθών» που διατίθενται αυτή τη στιγμή στο εμπόριο, οι 16 πραγματοποιήθηκαν κατά τη δεκαετία του '90. Ανάμεσά τους θα ξεχώριζε κανείς αυτές του Χερεγουέιε (τόσο την παλαιότερη του 1984 όσο και την νεότερη του 1998, αμφότερες στην Harmonia Mundi), την εξαίρετη του Τον Kόπμαν (Erato 1992), την ανάγνωση του Μπρίγκεν (Philips 1996) και αυτήν του Βελντχόβεν (Channel 1997) ενώ δεν μπορεί να αγνοήσει κανείς τη δεύτερη ερμηνεία του Γερμανού Χέλμουτ Ρίλινγκ (Haenssler 1994).
Επιλέξτε ανάλογα με τις μουσικές προτιμήσεις σας
Από τις δεκάδες αναγνώσεις που σχολιάστηκαν, ο φιλόμουσος μπορεί να επιλέξει χωρίς δυσκολία, ανάλογα με τις μουσικές του προτιμήσεις. Ετσι:
1. Οσοι ενδιαφέρονται να ακούσουν μία ερμηνεία που σέβεται τόσο τη θρησκευτικότητα του κειμένου όσο και την αισθητική της μουσικής του μπαρόκ ας προτιμήσουν ανάμεσα στις καταγραφές της τελευταίας δεκαετίας εκείνη του Τον Kόοπμαν (Erato 1992) ως την πλέον ισορροπημένη.
2. Οσοι κρίνουν πως δεν είναι διατεθειμένοι να απαρνηθούν τον «μεγάλο» ήχο των παραδοσιακών συμφωνικών και χορωδιακών συνόλων και δεν επιθυμούν να ανταλλάξουν τις οπερατικές φωνές με λιγότερο πολύτιμες αλλά εξ ίσου εκφραστικές, ας μη διστάσουν μπροστά στην εξαιρετική πρώτη ερμηνεία του Kαρλ Ρίχτερ (Archiv 1958), που επανεπεξεργασμένη με σύγχρονη τεχνολογία δεν υπολείπεται σε τίποτε των σύγχρονων ηχογραφήσεων.
3. Εκείνοι που θέλουν να ζήσουν την εμπειρία μιας επανάστασης στα ερμηνευτικά ήθη ας επιλέξουν άφοβα τη συναρπαστική πρώτη ανάγνωση του Αρνονκούρ (Teldec 1970).
4. Οσοι διαθέτουν ήδη μία σύγχρονη αλλά και μία κλασική ανάγνωση του έργου και ενδιαφέρονται για μία ακόμα, ιστορικής αξίας, ας αναζητήσουν την ερμηνεία του Μένγκελμπεργκ (Philips 1939), που συνοψίζει με τον πιο εύγλωττο τρόπο πώς έβλεπε ο μουσικός κόσμος τον Μπαχ μετά τα μέσα του 19ου αιώνα.
5. Τέλος, για το φιλέρευνο φιλόμουσο, που γνωρίζει ήδη αρκετά, η εκδοχή του Φέλιξ Μέντελσον, ηχογραφημένη από τον Kρίστοφ Σπέρινγκ το 1992 (Opus 111) θα αποτελέσει μία νέα οπτική στην ερμηνευτική πρακτική αλλά και στην αισθητική του 19ου αιώνα.
Last edited by a moderator:
Κωστας Λυμπεροπουλος
AVClub Fanatic
- 17 June 2006
- 14,350
Οσο μεγαλώνω, 'παραξενεύω' όλο και πιο πολύ.
Ποτέ μου δεν κατάφερα να ακούω μουσική μαζί με άλλους: το να γράφω για μουσική, να 'κοινωνώ' αυτά που νιώθω και σε άλλους, είναι τελείως διαφορετικό. Την ακρόαση όμως την θεωρούσα πάντα καθαρά προσωπικό ταξίδι και δεν μπορούσα να τη μοιρασθώ με άλλους. Μεταξύ μας ένιωθα και λίγο ...μπανιστηρτζής: ότι κρυφοκοιτάζω και, κυρίως, κρυφακούω. Κάπου εδώ γύρω εντοπίζω και την 'αναπηρία' μου, την αδυναμία μου να με συνεπάρουν μεγάλης κλίμακας έργα σε στιγμές κατάνυξης και εσωτερικής ενατένισης. Προτιμώ τους ποιητές εσωτερικού χώρου και την όσο πιο λιτή εκφορά από άποψη πλήθους οργάνων.
Αυτές τις μέρες ακούω την Chaconne από τη 2η παρτίτα για βιολί του Κάντορα, το Πρελούδιο op. 28-νο. 15 ('Raindrop') του Chopin, Schumann φυσικά, τις Etudes Symphoniques op .13. To πρώτο μέρος από τη Σονάτα D.894 του Schubert αυστηρά με τον Sviatoslav Richter γιατί, στα δικά μου αυτιά, είναι ο μόνος που το αποδίδει μετέωρο, κάπου ανάμεσα σε επίκληση, προσευχή και mantra. Το Πρελούδιο νο. 13 από το πρώτο βιβλίο του Καλοσυγκερασμένου Κλειδοκύμβαλου αλλά στην εκδοχή του John Lewis που αυθαιρέτησε και το πότισε με θρήνο, λίγη 'πουτανιά' και μπόλικη λάσπη από το Δέλτα του Μισσισσιππή και μου φέρνει στο νού τον Κάπταιν Αχαμπ να κατεβαίνει στην άβυσσο δεμένος πάνω στον Μόμπυ Ντικ.
Το 'Lie To Me' του Chris Isaac, το 'Splash I' του Rocky Erickson και το 'Train Song' του Tom Waits -γιατί πάντα είχα μιά αδυναμία για τα αδέσποτα σκυλιά που χάθηκαν και δεν μπορούν να μυρίσουν και να βρούν το δρόμο τους για το σπίτι μετά τη βροχή.
Καλό Πάσχα και τις καλύτερες ευχές μου για όλους σας καλοί φίλοι.
Ποτέ μου δεν κατάφερα να ακούω μουσική μαζί με άλλους: το να γράφω για μουσική, να 'κοινωνώ' αυτά που νιώθω και σε άλλους, είναι τελείως διαφορετικό. Την ακρόαση όμως την θεωρούσα πάντα καθαρά προσωπικό ταξίδι και δεν μπορούσα να τη μοιρασθώ με άλλους. Μεταξύ μας ένιωθα και λίγο ...μπανιστηρτζής: ότι κρυφοκοιτάζω και, κυρίως, κρυφακούω. Κάπου εδώ γύρω εντοπίζω και την 'αναπηρία' μου, την αδυναμία μου να με συνεπάρουν μεγάλης κλίμακας έργα σε στιγμές κατάνυξης και εσωτερικής ενατένισης. Προτιμώ τους ποιητές εσωτερικού χώρου και την όσο πιο λιτή εκφορά από άποψη πλήθους οργάνων.
Αυτές τις μέρες ακούω την Chaconne από τη 2η παρτίτα για βιολί του Κάντορα, το Πρελούδιο op. 28-νο. 15 ('Raindrop') του Chopin, Schumann φυσικά, τις Etudes Symphoniques op .13. To πρώτο μέρος από τη Σονάτα D.894 του Schubert αυστηρά με τον Sviatoslav Richter γιατί, στα δικά μου αυτιά, είναι ο μόνος που το αποδίδει μετέωρο, κάπου ανάμεσα σε επίκληση, προσευχή και mantra. Το Πρελούδιο νο. 13 από το πρώτο βιβλίο του Καλοσυγκερασμένου Κλειδοκύμβαλου αλλά στην εκδοχή του John Lewis που αυθαιρέτησε και το πότισε με θρήνο, λίγη 'πουτανιά' και μπόλικη λάσπη από το Δέλτα του Μισσισσιππή και μου φέρνει στο νού τον Κάπταιν Αχαμπ να κατεβαίνει στην άβυσσο δεμένος πάνω στον Μόμπυ Ντικ.
Το 'Lie To Me' του Chris Isaac, το 'Splash I' του Rocky Erickson και το 'Train Song' του Tom Waits -γιατί πάντα είχα μιά αδυναμία για τα αδέσποτα σκυλιά που χάθηκαν και δεν μπορούν να μυρίσουν και να βρούν το δρόμο τους για το σπίτι μετά τη βροχή.
Καλό Πάσχα και τις καλύτερες ευχές μου για όλους σας καλοί φίλοι.
Δημήτρης Ν.
AVClub Fanatic
Από μικρό παιδί θυμάμαι τον εαυτό μου να λατρεύει τα Χριστούγεννα και να περιμένει πως και πως να φύγει το Πάσχα . Καταθλιπτική γιορτή , πολλή εκκλησία και αναγκαστική ακρόαση κλασσικής ( παλιά βάζανε και σε μπαρ την Μ. Παρασκευή ) . Ως εκ τούτου μου είναι αδύνατον να ακούσω οτιδήποτε κλασσικό την Μεγάλη Βδομάδα ( όχι πως το κάνω συχνά τον υπόλοιπο χρόνο ) και θα περιοριστώ στα γνωστά μου ακούσματα - όχι βέβαια αυτά που άκουγα στα 18 , αλλά πάντως μακριά από Πάθη , οριατόρια κλπ .
Καλή Ανάσταση σε όλους .
Καλή Ανάσταση σε όλους .
Κάλλη Συνοδινού
Supreme Member
- 17 June 2009
- 3,594
Re: Απάντηση: Προσκύνημα
Προσωπικά, αδυνατώ να καταννοήσω τον όρο καταθλιπτική που συνοδεύει την Κλασσική Μουσική και παράλληλα και την Μεγάλη Εβδομάδα. Κατανυκτική ίσως. Και ανατάσιμη. Η Μουσική. Όχι, σε καμμία περίπτωση η Μεγάλη Εβδομάδα έτσι όπως με τα χρόνια εξελίσσεται σε μια εμποροπανήγυρη και έναν "μεγάλο φαγοπότι".
Γιατί όμως καταθλιπτική; Ναι, σύμφωνοι, δεν είναι μουσική που θα σε κάνει να λικνίζεσαι στον ρυθμό της.
Όμως, το να σε οδηγήσει βαθειά σε μια άβυσο, να σε κάνει να δεις καλύτερα μέσα σου, τα δικά σου πάθη, τους δικούς σου πόνους, μα, όχι μόνο πόνο και θλίψη, μπορείς να δεις μέσα σου και τι είναι αυτό που σου χαρίζει την απίστευτη ευτυχία με αυτόν τον τρόπο, να κοιτάξεις κατάματα τον εαυτό σου, τις επιθυμίες, τα λάθη σου, να ξαναξυπνήσεις στιγμές που σε έκαναν να νιώθεις ο ευτυχέστερος των θνητών, όχι, δεν πιστεύω ότι η μουσική που ακούγεται είναι καταθλιπτική.
Προσωπικά, ακούω πολύ συχνά, όλο το χρόνο, ένα κατά παράδοση "πένθιμο" κομμάτι, τον Αμλέτο, που ακούγεται το Μ. Σάββατο στην Κέρκυρα. Και, όχι μόνον αυτό.
Μα, πένθιμα, είναι μόνο κατ' όνομα. Συμβολικά, είναι ο προάγγελος της Ανάτασης. Δεν παρέλειψα το (σ), ανάτασης, και όχι ανάστασης, και, ακόμα και γι αυτούς που δεν πιστεύουν, ή γι αυτούς που βλέπουν την Εβδομάδα των Παθών σαν κάτι συμβολικό, είναι ένας εύκολος τρόπος να δουν λίγο πέρα από αυτό, να νιώσουν το Μεγαλείο της Δημιουργίας, γιατί, από εκεί ξεκίνησαν όλα....
Καλό Πάσχα σε όλους τους φίλους της Μουσικής Κατηγορίας, γεμάτο Φως και Ελπίδα
Προσωπικά, αδυνατώ να καταννοήσω τον όρο καταθλιπτική που συνοδεύει την Κλασσική Μουσική και παράλληλα και την Μεγάλη Εβδομάδα. Κατανυκτική ίσως. Και ανατάσιμη. Η Μουσική. Όχι, σε καμμία περίπτωση η Μεγάλη Εβδομάδα έτσι όπως με τα χρόνια εξελίσσεται σε μια εμποροπανήγυρη και έναν "μεγάλο φαγοπότι".
Γιατί όμως καταθλιπτική; Ναι, σύμφωνοι, δεν είναι μουσική που θα σε κάνει να λικνίζεσαι στον ρυθμό της.
Όμως, το να σε οδηγήσει βαθειά σε μια άβυσο, να σε κάνει να δεις καλύτερα μέσα σου, τα δικά σου πάθη, τους δικούς σου πόνους, μα, όχι μόνο πόνο και θλίψη, μπορείς να δεις μέσα σου και τι είναι αυτό που σου χαρίζει την απίστευτη ευτυχία με αυτόν τον τρόπο, να κοιτάξεις κατάματα τον εαυτό σου, τις επιθυμίες, τα λάθη σου, να ξαναξυπνήσεις στιγμές που σε έκαναν να νιώθεις ο ευτυχέστερος των θνητών, όχι, δεν πιστεύω ότι η μουσική που ακούγεται είναι καταθλιπτική.
Προσωπικά, ακούω πολύ συχνά, όλο το χρόνο, ένα κατά παράδοση "πένθιμο" κομμάτι, τον Αμλέτο, που ακούγεται το Μ. Σάββατο στην Κέρκυρα. Και, όχι μόνον αυτό.
Μα, πένθιμα, είναι μόνο κατ' όνομα. Συμβολικά, είναι ο προάγγελος της Ανάτασης. Δεν παρέλειψα το (σ), ανάτασης, και όχι ανάστασης, και, ακόμα και γι αυτούς που δεν πιστεύουν, ή γι αυτούς που βλέπουν την Εβδομάδα των Παθών σαν κάτι συμβολικό, είναι ένας εύκολος τρόπος να δουν λίγο πέρα από αυτό, να νιώσουν το Μεγαλείο της Δημιουργίας, γιατί, από εκεί ξεκίνησαν όλα....
Καλό Πάσχα σε όλους τους φίλους της Μουσικής Κατηγορίας, γεμάτο Φως και Ελπίδα
Εγώ πάλι θα κάνω τον διαφημιστή. Στις 11/04/10 η berliner philharmoniker, θα παρουσιάσει το κατά Ματθαίον πάθος με μαέστρο τον sir Simon Rattle. Ευκαιρία Κώστα να κάνουμε και κους-κους.
Brucknerian
Senior Member
Μου αρέσει να ακούω και νέες εκδοχές. Έτσι φέτος αγόρασα και άκουσα αυτή.
Riccardo Chailly με την Gewandhaus της Λειψίας. Συμμετέχει η ιστορική χορωδία της Εκκλησίας του Αγίου Θωμά της Λειψίας, που ο ίδιος ο Bach υπηρέτησε ως κάντορας. Η χορωδία έχει την δική της παράδοση στην ερμηνεία έργων του Bach. Συμμετέχει και η παιδική χορωδία Tolzer.
Εξαιρετική η ερμηνεία του Chailly, ενός μαέστρου που ξέρει και έχει "ήχο". Δραματικός όσο θα ήθελε, χωρίς να εγκεντρίζει. Βοηθιέται πολύ και από την χορωδία, πού έχει εξαιρετική αισθητική προσέγγιση αλλά και από την θετική υποστήριξη των τραγουδιστών - αφηγητών. Το εντυπωσιακό με τον Chailly είναι ότι δεν σκάλισε, δεν αναζήτησε τίποτα καινούργιο στο έργο. Φαίνεται ότι υπάρχει η μεγάλη γνώση όλων των τάσεων και τρόπων ερμηνείας αλλά είναι σε 2ο και 3ο επίπεδο όλα αυτά, βάζοντας σε 1ο επίπεδο την μουσική την ίδια και αυτά που εκφράζει. Ερμηνεία που απαιτεί απελευθερωμένο ακροατή.
Οι απόψεις μου περί ερμηνειών άλλαξαν άρδην τα τελευταία χρόνια. Πριν μια 10ετίας είχα υψηλά στην υπόληψή μου τις ερμηνείες του Harnoncourt. Αναγνωρίζω ότι πρώτος αυτός μαζί με τον Leonhardt έδωσαν μια άλλη πνοή, μια άλλη προσέγγιση στην αντίληψη της μπαρόκ μουσικής και εποχής αλλά και γενικότερα όλης της μουσικής. Σήμερα πιστεύω ότι οι Gardineer και Herreweghe ανέδειξαν πολλά περισσότερα πράγματα από ότι ο Harnoncourt. Για μένα σήμερα οι ερμηνείες του Harnoncourt, μου ακούγονται σαν what-if scenarios, αφήνοντας πίσω πράγματα που θα ήθελα να ακούσω και τελικά τα ανακάλυψα αλλού.
Σήμερα λατρεύω την "αναχρονιστική" εκδοχή του Karajan, κάτι το οποίο είναι γενικότερα αποδεκτό από τους περισσότερους σήμερα. Λατρεύω το γεγονός ότι στην παναιώνια μουσική του Μπαχ, προσάρμοσε την αισθητική μιας εποχής και μιας αντίληψης, που αποκαλείται αναχρονιστική από τους σημερινούς "ειδικούς". Βαρύτατα εκρομαντισμένη ναι, αλλά γιατί αυτό να είναι κακό; Στην διάθεση του οι καλύτερες φωνές, αθλητικότατες και ακρότατές ερμηνείες, σαν το δράμα που περιγράφεται στα πάθη. Οι σολίστες στα μουσικά όργανα ότι καλύτερο είχε βγάλει η Φιλαρμονική του Βερολίνου. Ναι, το βιμπράτο είναι στο φουλ αλλά παρουσιάζει την "ανθρωπιά" του θέματος. Πανέμορφο παίξιμο στο φλάουτο π.χ. από τον James Callway (στο Βερολίνο τότε) που το φλάουτο μιλούσε και τραγουδούσε σαν άνθρωπος. Η τεχνική αυτή προσέγγιση και αισθητική θεωρείται απαράδεκτη από τους μουσικούς και μουσικολόγους. Για μένα όχι.
Πιστεύω δε σήμερα (χθες ήταν διαφορετικά, αύριο μπορεί να αλλάξω δεν ξέρω) ότι ο Karl Richter μας τα είπε καλύτερα από όλους το 1958. Μια ερμηνεία που ισορροπεί σε όλες τις αισθητικές και που δεν μπορεί να βρει αναγνώριση στους ακραίους νεωτεριστές του αποκαλούμενου "Baroque Purism", ούτε στην παλαιά σχολή των νεορομαντιστών του 20ου αιώνα. Κερδίζει τους απλούς μουσικόφιλους χωρίς προκαταλήψεις.
Riccardo Chailly με την Gewandhaus της Λειψίας. Συμμετέχει η ιστορική χορωδία της Εκκλησίας του Αγίου Θωμά της Λειψίας, που ο ίδιος ο Bach υπηρέτησε ως κάντορας. Η χορωδία έχει την δική της παράδοση στην ερμηνεία έργων του Bach. Συμμετέχει και η παιδική χορωδία Tolzer.
Εξαιρετική η ερμηνεία του Chailly, ενός μαέστρου που ξέρει και έχει "ήχο". Δραματικός όσο θα ήθελε, χωρίς να εγκεντρίζει. Βοηθιέται πολύ και από την χορωδία, πού έχει εξαιρετική αισθητική προσέγγιση αλλά και από την θετική υποστήριξη των τραγουδιστών - αφηγητών. Το εντυπωσιακό με τον Chailly είναι ότι δεν σκάλισε, δεν αναζήτησε τίποτα καινούργιο στο έργο. Φαίνεται ότι υπάρχει η μεγάλη γνώση όλων των τάσεων και τρόπων ερμηνείας αλλά είναι σε 2ο και 3ο επίπεδο όλα αυτά, βάζοντας σε 1ο επίπεδο την μουσική την ίδια και αυτά που εκφράζει. Ερμηνεία που απαιτεί απελευθερωμένο ακροατή.
Οι απόψεις μου περί ερμηνειών άλλαξαν άρδην τα τελευταία χρόνια. Πριν μια 10ετίας είχα υψηλά στην υπόληψή μου τις ερμηνείες του Harnoncourt. Αναγνωρίζω ότι πρώτος αυτός μαζί με τον Leonhardt έδωσαν μια άλλη πνοή, μια άλλη προσέγγιση στην αντίληψη της μπαρόκ μουσικής και εποχής αλλά και γενικότερα όλης της μουσικής. Σήμερα πιστεύω ότι οι Gardineer και Herreweghe ανέδειξαν πολλά περισσότερα πράγματα από ότι ο Harnoncourt. Για μένα σήμερα οι ερμηνείες του Harnoncourt, μου ακούγονται σαν what-if scenarios, αφήνοντας πίσω πράγματα που θα ήθελα να ακούσω και τελικά τα ανακάλυψα αλλού.
Σήμερα λατρεύω την "αναχρονιστική" εκδοχή του Karajan, κάτι το οποίο είναι γενικότερα αποδεκτό από τους περισσότερους σήμερα. Λατρεύω το γεγονός ότι στην παναιώνια μουσική του Μπαχ, προσάρμοσε την αισθητική μιας εποχής και μιας αντίληψης, που αποκαλείται αναχρονιστική από τους σημερινούς "ειδικούς". Βαρύτατα εκρομαντισμένη ναι, αλλά γιατί αυτό να είναι κακό; Στην διάθεση του οι καλύτερες φωνές, αθλητικότατες και ακρότατές ερμηνείες, σαν το δράμα που περιγράφεται στα πάθη. Οι σολίστες στα μουσικά όργανα ότι καλύτερο είχε βγάλει η Φιλαρμονική του Βερολίνου. Ναι, το βιμπράτο είναι στο φουλ αλλά παρουσιάζει την "ανθρωπιά" του θέματος. Πανέμορφο παίξιμο στο φλάουτο π.χ. από τον James Callway (στο Βερολίνο τότε) που το φλάουτο μιλούσε και τραγουδούσε σαν άνθρωπος. Η τεχνική αυτή προσέγγιση και αισθητική θεωρείται απαράδεκτη από τους μουσικούς και μουσικολόγους. Για μένα όχι.
Πιστεύω δε σήμερα (χθες ήταν διαφορετικά, αύριο μπορεί να αλλάξω δεν ξέρω) ότι ο Karl Richter μας τα είπε καλύτερα από όλους το 1958. Μια ερμηνεία που ισορροπεί σε όλες τις αισθητικές και που δεν μπορεί να βρει αναγνώριση στους ακραίους νεωτεριστές του αποκαλούμενου "Baroque Purism", ούτε στην παλαιά σχολή των νεορομαντιστών του 20ου αιώνα. Κερδίζει τους απλούς μουσικόφιλους χωρίς προκαταλήψεις.
Last edited by a moderator:
Δυστυχως δεν καταφερα να την βρω με Otto... αν υπαρχει καποιος που να ξερει που μπορω να την παρω απο Ελλαδα ας μου πει
Brucknerian
Senior Member
Υποθέτω Klemperer (υπάρχει ένας άλλος τουλάχιστο Otto στο μυαλό μου). Είχε κυκλοφορήσει στην σειρά της ΕΜΙ Great Recordings of the Century.
Σε κεντρικά δισκοπωλεία την εποχή που βγήκε βρισκόταν άνετα. Τώρα δεν ξέρω. Μια ματιά σε Metropolis ίσως. Από αυτή την σειρά έχω όλα του Klemperer (και γενικότερα μεγάλο μέρος της σειράς που την παρακολουθούσα), γιατί είχα διαπιστώσει ότι η επεξεργασία σε αυτή την σειρά ήταν ότι καλύτερο για το CD, σε σχέση με προηγούμενες αποτυπώσεις σε αυτό το μέσο, από την ΕΜΙ.
Αλλά δυστυχώς εφόσον πρέπει να απευθυνθούμε σε μαγαζιά λιανικής της χώρας μας, κάθε πράγμα στον καιρό του πρέπει ή τύχη να το βρεις.
Last edited by a moderator:
Κάλλη Συνοδινού
Supreme Member
- 17 June 2009
- 3,594
Στο Mητροπολιτικό δεν υπάρχει Larry, τουλάχιστον δεν υπήρχε μέχρι και την Τρίτη.
Υπάρχει όμως εδώ:
http://www.amazon.co.uk/Bach-Matthe...6?ie=UTF8&s=music&qid=1270273978&sr=1-6-spell
καθώς και κάποιες από τις προαναφερθείσες εκτελέσεις φυσικά.
Υπάρχει όμως εδώ:
http://www.amazon.co.uk/Bach-Matthe...6?ie=UTF8&s=music&qid=1270273978&sr=1-6-spell
καθώς και κάποιες από τις προαναφερθείσες εκτελέσεις φυσικά.
Τώρα που πλησιάζει η Ανάσταση και το Πάσχα είναι πιό κατάλληλη η ατμόσφαιρα για να καταχωρηθεί το παρακάτω πραγματικό περιστατικό από την ηχογράφηση των Παθών υπό τη διεύθυνση του Klemperer.
Στη διάρκεια της ηχογράφησης οι σολίστες τράβηξαν του λιναριού τα πάθη εξαιτίας των πολύ αργών τέμπι του Klemperer, τα οποία όχι μόνο δεν ήταν πιστά στο πρωτότυπο, αλλά και δυσκόλευαν παρα πολύ τον έλεγχο αναπνοής των τραγουδιστών. Είπαν λοιπόν να στείλουν κάποιον να μιλήσει στον Klemperer μπας και τον πείσει να βάλει λίγο πιό μεγάλη ταχύτητα. Αλλά ποιός τολμούσε να μιλήσει στο θηρίο; Τελικά το ρίξανε στον κλήρο και ο...τυχερός ήταν ο Fischer-Dieskau. Τον βρίσκει λοιπόν σε ένα διάλλειμα και του λέει την εξής ιστορία:"ξέρετε Herr Klemperer, χτες το βράδυ ονειρεύτηκα ότι πήγα στον Παράδεισο και συνάντησα τον Bach. Μιλήσαμε για μουσική και ήρθε η κουβέντα σε σας. Μου είπε το εξής:"αυτός ο Klemperer, σπουδαίος μαέστρος, αλλά γιατί παίζει τόσο αργά τη μουσική μου;" "ώστε έτσι είπε;" γρύλισε ο Herr Otto και δεν είπε τίποτα άλλο. Μετά το διάλλειμα τους έβαλε να επαναλάβουν το ίδιο κομμάτι...δυό φορές πιό αργά. Αφού τελείωσαν με το καλό, και αφού με το ζόρι γλίτωσαν οι τραγουδιστές τη λιποθυμία από ασφυξία, λέει ο Κlemperer στον Fischer. "Κι εγώ ονειρεύτηκα χτες ότι είδα τον Bach στον παράδεισο. ξέρετε τι μου είπε;Δε μου λες Klemperer, ποιός είναι αυτός ο Fischer-Dieskau;"
Στη διάρκεια της ηχογράφησης οι σολίστες τράβηξαν του λιναριού τα πάθη εξαιτίας των πολύ αργών τέμπι του Klemperer, τα οποία όχι μόνο δεν ήταν πιστά στο πρωτότυπο, αλλά και δυσκόλευαν παρα πολύ τον έλεγχο αναπνοής των τραγουδιστών. Είπαν λοιπόν να στείλουν κάποιον να μιλήσει στον Klemperer μπας και τον πείσει να βάλει λίγο πιό μεγάλη ταχύτητα. Αλλά ποιός τολμούσε να μιλήσει στο θηρίο; Τελικά το ρίξανε στον κλήρο και ο...τυχερός ήταν ο Fischer-Dieskau. Τον βρίσκει λοιπόν σε ένα διάλλειμα και του λέει την εξής ιστορία:"ξέρετε Herr Klemperer, χτες το βράδυ ονειρεύτηκα ότι πήγα στον Παράδεισο και συνάντησα τον Bach. Μιλήσαμε για μουσική και ήρθε η κουβέντα σε σας. Μου είπε το εξής:"αυτός ο Klemperer, σπουδαίος μαέστρος, αλλά γιατί παίζει τόσο αργά τη μουσική μου;" "ώστε έτσι είπε;" γρύλισε ο Herr Otto και δεν είπε τίποτα άλλο. Μετά το διάλλειμα τους έβαλε να επαναλάβουν το ίδιο κομμάτι...δυό φορές πιό αργά. Αφού τελείωσαν με το καλό, και αφού με το ζόρι γλίτωσαν οι τραγουδιστές τη λιποθυμία από ασφυξία, λέει ο Κlemperer στον Fischer. "Κι εγώ ονειρεύτηκα χτες ότι είδα τον Bach στον παράδεισο. ξέρετε τι μου είπε;Δε μου λες Klemperer, ποιός είναι αυτός ο Fischer-Dieskau;"