Το ότι ο όρος "υπερφορολόγηση" δεν είναι, όπως έγραψα παραπάνω, κάποιο μετρήσιμο μέγεθος, αλλά περισσότερο ζήτημα ορισμών οδηγεί στο να μπορεί ο καθένας να επιχειρηματολογήσει υπέρ της μίας ή της άλλης διαμετρικώς αντίθετης θέσης.
Παράδειγμα, ακόμη και το απλούστατο ύψος του ΦΠΑ. Εάν προσέξατε, μοιραζόμαστε με τους Φινλανδούς της πρωτιά στην Ευρωζώνη έγραψα εγώ, στην πέμπτη θέση της ΕΕ έγραψε ο Βλάσης. Άλλος θα μπορούσε να κάνει τη σύγκριση με τις χώρες που συνορεύουμε. Εφόσον δεν εκτίθεται η συλλογιστική πίσω από την επιλογή του κριτηρίου, δεν νομίζω ότι συνεισφέρει η παράθεση σκέτων των δεδομένων. Κατά την άποψή μου, η σύγκριση με τις χώρες της Ευρωζώνης περιορίζει τον κύκλο στις χώρες που έχουν ουσιαστικώς εκχωρήσει στην ΕΚΤ το εργαλείο της νομισματικής πολιτικής, άρα είναι προτιμητέα ως σύγκριση. Άλλος θα μπορούσε να επιχειρηματολογήσει, ξερω 'γω, ότι η σύγκριση με τους γείτονες έχει περισσότερο νόημα, χώρια το ότι ο ΦΠΑ επηρεάζει άμεσα την ανταγωνιστικότητα του τουριστικού τομέα, της βαριάς υποτίθεται ελληνικής βιομηχανίας (παρεμπιμπτόντως, η Αλβανία έχει 20%, η Τουρκία 18%, τα Σκόπια 18%, η Βουλγαρία 20% και η Κύπρος 19% -με αντίστοιχη διαφορά στον μειωμένο συντελεστή φπα). Άλλος θα μπορούσε να προχωρήσει την ανάλυση ακόμη παραπάνω, και να πιάσει ας πούμε την υποτιθέμενη "πρωταθλήτρια" Ουγγαρία, και να δει ότι ναι μεν έχουν 27%, αλλά ο ΦΠΑ στο ίντερνετ είναι μόλις 5% (έναντι 24% εδώ), η τοπική θέρμανση 5%, τα εστιατόρια 5% κοκ
Μετά είναι οι ατελείωτοι πρόσθετοι φόροι (ή "τέλη"). ΕΦΚ, φόρος τηλεφωνίας, τέλη κυκλοφορίας και τελειωμό δεν έχουμε. Γιατί είναι προφανές ότι ο φόρος εισοδήματος λέει μέρος μόνον της αλήθειας.
Οι όροι υπερφορολόγηση και υποφορολόγηση αποτελούν αναφορές σε ένα ιδεατό, και δίκαιο, επίπεδο φορολόγησης. Κατά μια πιο "μπακάλικη" εκδοχή, είναι μια σύγκριση με έναν μέσο όρο. Το πρόβλημα είναι, ότι ούτε καν στο ποια μεγέθη θα επιλέξουμε για την εξαγωγή αυτού του μέσου όρου δεν είναι εύκολο να συμφωνήσουμε, καθώς ακόμη και πίσω από αυτή την επιλογή υπάρχει, πρέπει να υπάρχει, κάποια λογική.
Εγώ πρότεινα, εάν ζητούμενο είναι το πόσο βαριά νιώθουν τα λαϊκά στρώματα τη φορολογία, τη σύγκριση μεταξύ, ορίου της φτώχειας, ποσοστού του πληθυσμού κάτω του ορίου της φτώχειας, και αφορολόγητου ορίου για φόρο εισοδήματος.