Ποιοι είναι αυτοί οι άνθρωποι? - Φωτογραφίες που σημάδεψαν την ανθρωπότητα

[Emilot]

Re: Απάντηση: Re: Ποιοι είναι αυτοί οι άνθρωποι? - Φωτογραφίες που σημάδεψαν την ανθρ

Φυσικά και όχι. Τουλάχιστον οι φωτογραφίες του Hine έβαλαν ένα μικρό λιθαράκι ώστε εικόνες που στα μάτια μας φαντάζουν σχεδόν απίστευτες (5χρονα και 7χρονα δηλωμένα ως ...12χρονα) να περιοριστούν. Και όχι σε καμιά τριτοκοσμική χώρα, αλλά στην κοσμοκράτειρα σήμερα Αμερική. Μοιάζουν για βικτωριανή Αγγλία, κι όμως τις έβλεπε ο καθένας στην Αμερική του 1920. Την ίδια στιγμή που χτίζονταν οι ουρανοξύστες.

Πώς χτίστηκε αυτό το περίφημο "αμερικάνικο όνειρο".....

Ακριβώς. Η επισήμανση μου είχε να κάνει με αυτό ακριβώς στο οποίο καταλήγεις...."Πως χτίστηκε το αμερικανικό όνειρο"...

Συνεχίζεται λοιπόν μέχρι σήμερα, απλώς αντί για το "αμερικανικό" μπροστά, έχουν μπει διάφορα έθνη..... Βέβαια όλα αυτά έλεγαν οτι θα εξαλειφθούν επι Καπιταλισμού, αλλά όσοι ασχολούνται με την πολιτική, ξέρουν οτι αυτά κρατούν "ψηλά" την ανάπτυξη....(μέρος αυτής για να ακριβολογούμε)...

 

[Emilot]

Re: Απάντηση: Re: Ποιοι είναι αυτοί οι άνθρωποι? - Φωτογραφίες που σημάδεψαν την ανθρ

+ 1000 !!!

:ernaehrung004:

 

[NtinNton]

Ποιάσαμε τα σκληρά θέματα!!!!
Συγκλονιστικές οι φωτογραφίες

Μία από τις μεγαλύτερες χημικές βιομηχανίες ήταν (και είναι) η Ιαπωνική Chisso με ιστορία που ξεπερνάει πια τον 1 αιώνα. Μεταξύ 1932 και 1968 σε ένα από τα μεγαλυτερα εργοστάσια της στην Μιναματα γράφτηκε μια από τις χειρότερες ιστορίες οικολογικής και ανθρωπιστικής καταστροφής του πλανήτη. Για 35 και πλεον χρόνια αμέτρητοι τόνοι δηλητηρίων μέσω του θαλασσινού νερού μεταφέρθηκαν και στους κατοίκους της περιοχής οι οποίοι άρχισαν να εμφανίζουν μια φρικτή πρωτόγνωρη νευρολογική ασθένεια που έγινε γνωστή ως η ασθένεια της Μιναμάτα. Μετά το 60 οι κάτοικοι ξεσηκώθηκαν άρχισαν τις μηνύσεις τελικά το 1968 παρότι δεν είχε βγει ακόμα κάποια καταδικαστική απόφαση η εταιρεία σταμάτησε να χρησιμοποιεί υδράργυρο. Ταυτόχρονα χρησιμοποίησε την Ιαπωνική μαφία ώστε να περιορίσει τις αντιδράσεις. Δυστυχώς για αυτούς την Μιναμάτα διάλεξε ο W.Eygene Smith ένας από τους μεγαλύτερους φωτογράφους του 20ου αιώνα σαν θέμα. Η μαφία τον δέρνει αλλά αυτό δεν εμποδίζει την δημοσιεύση στο Life. Η κεντρική φωτογραφία είναι η "Tomoko Uemura in Her Bath"

Η φωτογραφία δημοσιευθηκε τον Ιουνιο του 72 και το 73 η Ιαπωνική κυβέρνηση παραδέχεται το έγκλημα.
Η Τομοκο πέθανε το 77 σε ηλικία 21 ετών

 

[Emilot]

Ευχαριστώ NtinNton για την φωτογραφία και την περιγραφή.... Συγκλονισμός.

 

[Emilot]

Το 1936 μεταβαίνει στην εμπόλεμη Ισπανία, ένας απο τους πρωτοπόρους πολεμικούς ανταποκριτές, Ο Robert Capa, μαζί με την σύντροφό του Gerda Taro και τον συνεργάτη του David Seymour.

Τάσσονται συνειδητά υπέρ των δημοκρατικών, διανύουν την χώρα φωτογραφίζοντας την φρίκη ενός καταστροφικού εμφυλίου στα πρόσωπα των πολιτοφυλακων, των αμάχων και στο τέλος των προσφύγων….

Φωτογραφίζουν τον Χεμινγουέι και τον Λόρκα, την “Πασιονάρια” αλλα και τον διάσημο “Στρατιώτη που πέφτει” , ίσως η πιο αναγνωρίσιμηφωτογραφία που θα αποτελέσει πεδίο διαμάχης αναμεσα σε φωτογράφους για την αυθεντικότητα της. Η φωτογραφία δείχνει πολιτοφύλακα των δημοκρατικών- κατα πάσα πιθανότητα του POUM- να πέφτει προς τα πίσω, τη στιγμή που δέχεται σφαίρα, σε λόφο κοντά στην Κόρδοβα το 1936. Οταν η φωτογραφία δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά στο γαλλικό περιοδικό «Vu», προκάλεσε αίσθηση. Αν και ο βιογράφος του Κάπα, Ρίτσαρντ Ουέλαν, κατέθεσε πειστικά στοιχεία, που αποδεικνύουν την αυθεντικότητα της σκηνής, οι υπόνοιες παραμένουν.

Το 1939, ο Robert Capa θα βρεθεί στην Γαλλία, αλλά με την είσοδο των Ναζί εγκαταλείπει την ευρώπη και μαζί μια βαλίτσα με 4000 περίπου αρνητικά. Την παραδίδει στον Ούγγρο βοηθό του, ζητώντας του να την διασώσει. Εκείνος, λίγο πριν την εισβολή, παραδίδει την βαλίτσα σε εναν Μεξικανό στρατηγό/ διπλωμάτη και θα χαθούν τα ίχνη της για 57 χρόνια. Τα “χαμένα αρνητικά” του Capa, της Taro και του Seymour θα αποτελούν μύθο στον κύκλο των φωτορεπόρτερ, και ο ίδιος ο Capa μεχρι τον θάνατό του τα θεωρούσε χαμένα.

Το 1995, μία επιστολή που υπογράφει ένας μεξικάνος κινηματογραφιστής προς τον καθηγητή Ιστορίας της Τέχνης του Πανεπιστημείου της Πόλης της Νέας Υόρκης, αναφέρει πως 3 μικρές χαρτονένιες βαλίτσες με αρνητικά περιήλθαν στην κατοχή του απο τον θείο του, τον στρατηγό Φρανσίσκο Αγκιλάρ Γκονζάλες που υπηρετούσε ως πρόξενος στην Μασσαλία πριν τον πόλεμο.

Η βαλίτσα έγινε γνωστή ως ” η Μεξικάνικη βαλίτσα”

Τα αρνητικά πέρασαν στα χέρια του αδερφού του Capa και απο κει το 2007 στο Διεθνές Κέντρο Φωτογραφίας, όπου οι ειδικοί διαπίστωσαν οτι τα 126 ρολά φίλμ ηταν σε αναπάντεχα καλή κατασταση.

Ισπανοί πρόσφυγες σε στρατόπεδο συγκέντρωσης στην πόλη Μπράμ της Γαλλίας.όι φωτογραφίες του Capa είναι απο τυα ελαχιστα ντοκουμέντα που σώζονται απο αυ´τη την αγνωστη πλευρα του ισπανικού εμφυλίου. -Robert Capa

Αποχαιρετισμός στις Διεθνής Ταξιαρχίες -Montblanch-Βαρκελώνη Οκτώβριος 1938 Robert Capa

Ο Χέμινγουέι και ο δημοσιογράφος Herbert Matthews των New York Times. Τερουέλ,τέλη Δεκεμβρη 1937 -Robert Capa

έξω απο το νεκροτομείο της Βαλένθια – Μάιος 1937- Gerda Taro

Αποχαιρετισμός στις Διεθνής Ταξιαρχίες -Montblanch-Βαρκελώνη Οκτώβριος 1938 Robert Capa

Αποχαιρετισμος πριν την αναχώρηση για το μέτωπο της αραγωνίας-Βαρκελώνη Αυγουστος 1936

Μαδρίτη Οκτώβριος 1937

Φασίστας,με την σβαστικα. Ιανουάριος 1937, Χώρα των Βάσκων – David Seymour

http://parallhlografos.wordpress.com/2012/07/20/τα-χαμένα-αρνητικά-του-ισπανικού-εμφυ/#

 

[cacau]

Έχω πάθει πλάκα παίδες, εξαιρετικό υλικό... όπως είπε ο Φωτογράφος "αν μπορούσα να το πω με λόγια, δεν θα κουβαλούσα φωτογραφική"!

 

[NtinNton]

Εκπληκτικός ο Κάπα. Λιγότερο "ποιητικός" απο το Σμιθ IMHO αλλά φωτογράφισε ορισμένα από τα σημαντικότερα γεγονότα του 20ου αιώνα. Το δώρο χριστουγέννων μου για φέτος ήταν το εκπληκτικό λευκωμα "Οι Μεγάλες Στιγμές τους 20ου Αιώνα". Ειναι λίγο ακριβο αλλά αξίζει

 

[send]

"Η μικρή ζητιάνα", 1858. Charles Lutwidge Dodgon.



Οι περισσότεροι γνωρίζουν τον Charles Lutwidge Dodgon, ως συγγραφέα, με το ψευδώνυμό του. Λιγότεροι γνωρίζουν την ιδιότητά του ως ενός σπουδαίου μαθηματικού και λογικολόγου. Και ακόμη λιγότεροι γνωρίζουν την άλλη του ιδιότητα, αυτή του φωτογράφου. Και μάλιστα ενός φωτογράφου από τους πρώτους της, στα σπάργανα τότε, τέχνης αυτής, και ενός από τους μεγαλύτερους της βικτωριανής εποχής.

Το 1855, στα 23 του, τον βρίσκει να διδάσκει μαθηματικά στην Οξφόρδη. Εκεί συναναστρέφεται πολύ την οικογένεια του αφεντικού του, πρύτανη του πανεπιστημίου, και ιδίως τα κορίτσια του. Ο Dodgon, με πολλά προβλήματα υγείας από μικρός, είχε μια ιδιότυπη βραδυγλωσσία, "κεκέδιαζε" ενώπιον των μεγάλων αλλά μπροστά σε παιδιά του λυνόταν η γλώσσα. Οι δυο μεγάλες αγάπες του Dodgson, ήταν το θέατρο και η ποίηση του Tennyson. Έτσι συχνά έστηνε τα μοντέλα του για αναπαράσταση σκηνών του Σαίξπηρ ή χαρακτήρων της λογοτεχνίας. Η έμπνευση για την παραπάνω φωτογραφία έρχεται από το ποίημα του Tennyson η μικρή ζητιάνα (The Beggar-Maid). Έτσι ο Dodgson έστησε το μοντέλο, την 6χρονη μικρότερη κορούλα του αφεντικού του, ως ζητιανούλα, κατά το ποίημα του Tennyson, όπου ο βασιλιάς Κοπχέτουα αρνείται τις γυναίκες, μέχρι που βλέπει την όμορφη ζητιανούλα Πενέλοφον.

Ποια όμως ήταν εδώ η Πενέλοφον; Η κόρη του Πρύτανη του κολλεγίου του Christ Church, της Οξφόρδης, Henry Liddell (γνωστού για τους μελετητές της αρχαίας ελληνικής, από το περίφημο λεξικό του, το γνωστό Liddell-Scott). To όνομά της; Alice Liddell.
Το συγγραφικό όνομα του φωτογράφου; Lewis Carol.

 

[Emilot]

Re: Απάντηση: Ποιοι είναι αυτοί οι άνθρωποι? - Φωτογραφίες που σημάδεψαν την ανθρωπότ

Συρια 2013...

Στην φωτογραφία ο 7χρονος Αχμέντ - γιος αντάρτη -καπνίζει λες και το κάνει χρόνια και με το δεξί του χέρι κρατάει το πολυβόλο έτοιμος για μάχη.

http://www.newsit.gr/default.php?pname=Article&art_id=200238&catid=7


Y.Γ Οταν τα παιδιά γεννιούνται "άνδρες", με την βία να σκορπά την παιδικότητα, γύρω τους.....

 

[send]

"Η μικρή ζητιάνα", 1858. Charles Lutwidge Dodgon.

Συγγνώμη, Dodgson ήθελα να γράψω. Και ο ίδιος βέβαια, ως βραδύγλωσσος, αντιμετώπιζε ιδιαίτερο πρόβλημα με το δύσκολο επώνυμό του, λέγεται δε ότι έπλασε τον χαρακτήρα του πουλιού Dodo, στην Αλίκη του, ως αναφορά στον ίδιο.

 

[Photis]

Πραγματικά υπέροχο thread! Αν μου επιτρέπετε, να συμβάλλω κι εγώ με μια γνωστή φωτογραφία από το 1944.

Το πορτρέτο ενός στρατιώτη, από τον φωτογράφο W. Eugene Smith.




Πρόκειται για τον ελληνικής καταγωγής Ευάγγελο Κλώνη, από την Κεφαλλονιά, ο οποίος πολέμησε με τον Αμερικανικό στρατό από το 1942 έως το 1945 οποτε και έλαβε τιμητική απολυση με τον βαθμό του λοχία. Ο ίδιος δεν μίλησε για πολλά χρόνια για την θητεία του στον πόλεμο, ούτε για τα μέρη που υπηρέτησε. Κρατούσε δε την οικογένειά του σε πλήρη άγνοια όσον αφορά τη συγκεκριμένη φωτογραφία, η οποία είχε δημοσιευτεί στο περιοδικό TIME το 1944. Στην φωτογραφία αυτή ο Κλώνης βρίσκεται να υπηρετεί στο θέατρο του Ειρηνικού, στην απόβαση στη Σαϊπάν. Με αφορμή μια φωτογράφιση του γιού του (ποδοσφαιριστή στην τοπική ομάδα στην Σάντα Φε) το 1972, ο Κλώνης θυμήθηκε και αποκάλυψε την ύπαρξη της φωτογραφίας από το TIME, λέγοντας πως είχε τυπωθεί στο εξώφυλλο, κάτι που όμως δεν ίσχυε. Αυτό έγινε πολλά χρόνια αργότερα στην επετειακή έκδοση του ΤΙΜΕ για τα 50 χρόνια από τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Από εκείνη τη στιγμή ξετυλίγεται το κουβάρι της ιστορίας ενός από τους πιο μπαρουτοκαπνισμένους στρατιώτες του πολέμου, με θητεία σχεδόν σε κάθε θέατρο επιχειρησεων που οι ΗΠΑ έλαβαν μέρος. Β.Αφρική, Νορβηγία (πιθανόν σε αποστολή ειδικών δυνάμεων), Σικελία, Νορμανδία, αλλά και Ειρηνικός Ωκεανός.

Για περισσότερες λεπτομέρειες σε σχέση με τον ίδιο τον Κλώνη, αλλά και με την ιστορία της φωτογραφίας, διαβάστε τον παρακάτω σύνδεσμο.

http://digitaljournalist.org/issue0510/swanson.html

 

[NtinNton]

Μαλιστα ο W.Eygene Smith τραυματιστηκε στο Ν.Ειρηνικό και χρειάστηκε αρκετές εγχειρήσεις για αποκατάσταση. Υπάρχει ενα εξαιρετικό βιογραφικό ντοκυμαντερ και στο youtube θα το βρείτε "Photography made difficult".

 

[send]

Είναι από τους πολύ γνωστούς φωτογράφους του ΒΠΠ. Ήταν στην Ίβο-Ζίμα, τραυματίστηκε από πυρά όλμου στην Οκινάβα.

Σαϊπάν, 1944

Το έργο του όμως δεν περιορίζεται στο -κυριολεκτικώς- μάχιμο φωτορεπορτάζ από την πρώτη πραγματικά γραμμή, γιατί ήταν πραγματικός καλλιτέχνης.

The walk to paradise garden, 1946. O Smith κατά την αποθεραπεία του, είπε να βγει μια ηλιόλουστη μέρα μια βόλτα με τα μικρά του, τη Juanita και τον Patrick...

Albert Schweitzer, 1954

 

[cacau]

Πολύ χάλια όμως ρε παιδί μου από τεχνικής πλευράς... Καλά άσχετοι ήταν? :flipout:

Τι να πούμε, οι άνθρωποι έγραψαν Ιστορία... Και στην περίπτωσή τους "μια εικόνα, πολλές χιλιάδες λέξεις" ή πιο σωστά "το Λακωνίζειν εστί φιλοσοφείν"!!!

 

[Emilot]

Ο εικονιζόμενος τύπος είναι ο Φορτίνο Σαμάνο, υπολοχαγός του Ζαπάτα, αγνώστων λοιπών στοιχείων πέραν του γεγονότος ότι αυτή η στιγμή είναι η τελευταία του! Σε λίγα δευτερόλεπτα εκτελέστηκε από τον Ομοσπονδιακό στρατό! Η φωτογραφία, που τραβήχτηκε από το φακό του Agustin Victor-Casasola το 1917, τον απεικονίζει να καπνίζει το τελευταίο πούρο του μπροστά ακριβώς από τον τοίχο της εκτέλεσης, ελάχιστα πριν ακουστεί το μοιραίο “Πυρ!“.

και εδώ οι στίχοι στο καταπληκτικό τραγούδι του Θ. Παπακωνσταντίνου...στο οποίο περιγράφει, με τον δικό του τρόπο, την "στιγμή" της εκτέλεσης...

" Ο Φορτίνο Σαμάνο καπνίζει και σκέφτεται:
“Είμαι ότι δεν έζησα, είμαι η βροχή που θα ‛ρθει
να δροσίσει άγνωστων γυναικών το κορμί.
Βράδυ στα κρεβάτια τους πως στενάζουν ξαναμμένες
ποιος Σαμάνος έφερε τούτη τη βροχή…”

Ο στρατιώτης με τ’όπλο σημαδεύει και σκέφτεται:
“Με μια κίνηση απλή θα του κλέψω ότι έχει ζήσει
είμαι ένας μικρός θεός, είμαι ένα στοιχιό.
Πάνω από το αίμα του αύριο εδώ την ίδια ώρα
ερπετά θα σέρνονται όπως κάνω κι εγώ…”

Το τελευταίο τσιγάρο κι εκείνο σκέφτεται:
“Θα γίνω γέλιο να κρυφτώ σε παιδιά που ξεφαντώνουν
ο καιρός θα χάνεται ώσπου κάποιο απ’αυτά
θα φωνάξει “Λιμπερτά!” κι όπως θα κοιτάει τις κάνες
θα βρεθώ στα χείλη του σαν τσιγάρο ξανά…”

 

[Photis]

Ειναι κοινώς γνωστό ότι ο πόλεμος στο Βιετνάμ χάθηκε για τους Αμερικάνους κυρίως μέσα στη χώρα τους. Συγκεκριμένα γεγονότα με κορυφαία τη σφαγή στο χωριό Mai Lai, έστρεψε το σύνολο της κοινής γνώμης στις ΗΠΑ, εναντίον του πολέμου και της κυβέρνησης. Είναι πολύ γνωστή η φωτογραφία με το κοριτσάκι που τρέχει γυμνό έχοντας καεί σε όλη της την πλάτη, έξω από το βιετναμέζικο χωριό που οι Αμερικάνοι έκαψαν ολοσχερώς ως αντίποινα.

Μια λιγότερο illustrated ιστορία που όμως είχε πάρει εξίσου μεγάλο μερίδιο δημοσιότητας όταν συνέβει, είναι η μάχη για την κατάληψη του Υψώματος 937, στην εκστρατεία εκκαθάρισης της κοιλάδας A Shau. Συνολικά έγιναν 11 επιθέσεις κατάληψης του υψώματος από την επίλεκτη μονάδα της 101 αερομεταφερόμενης μεραρχίας, η οποία τελικά κατέλαβε το ύψωμα στις 20 Μαίου 1968. Οι απώλειες για τους Αμερικανούς ήταν τεράστιες. Τελικά στις 5 Ιουνίου το ύψωμα εγκαταλείφθηκε παρά τον ψηλό φόρο αίματος.

Το θέμα όμως έφτασε μέχρι το κονγκρέσο όπου 3 γερουσιαστές κατέκριναν τη στρατιωτική διοίκηση για την τακτική της στη συγκεκριμένη μάχη. Αυτό οδήγησε σε σφοδρή πολιτική αντιπαράθεση και μεγάλες αντιδράσεις στο εσωτερικό των ΗΠΑ, έχοντας ως αποτέλεσμα την πρώτη δήλωση του Νίξον για σταδιακή απομάκρυνση των Αμερικανικών στρατιωτικών δυνάμεων από την περιοχή του Βιετνάμ, σηματοδοτώντας μια στροφή στην Αμερικανική πολιτική στην περιοχή της ΝΑ Ασίας, που οδήγησε τελικά στην λήξη του πολέμου (και την πρώτη Αμερικανική ήττα) μερικά χρόνια αργότερα.

Η πιο χαρακτηριστική φωτογραφία από την μάχη για το ύψωμα 937 -το οποίο ονομάστηκε Hamburger Hill, λόγω των πολλών διαμελισμένων πτωμάτων- φαίνεται παρακάτω και απεικονίζει τους Αμερικανούς στρατιώτες να στέκονται στην κορυφή του υψώματος φανερά καταπονημένοι από τη μάχη.

 

[udt71]

Μπράβο παιδιά, εξαιρετικό thread!:SFGSFGSF::SFGSFGSF::SFGSFGSF:

Το κορίτσι στην εικόνα είναι γνωστό ως Kim Phuc (γεννημένο το 1963), ένα ενιαχρονο γυμνό κοριτσάκι που τρέχει καιγόμενο από πολλαπλά σοβαρά εγκαύματα στη πλάτη που υπέστη μετά από επίθεση με βόμβες napalm . Ο φωτογράφος Huynh Cong Ut, γνωστό στους συναδέλφους του ως Nick, εργαζόταν εκεί ως φωτοδημοσιογράφος για το Associated Press και τράβηξε διάφορες φωτογραφίες των χωρικών που προσπαθούσαν να δραπετεύσουν από τις napalm.

Αυτή η συγκεκριμένη φωτογραφία που συνοψίζει την αγριότητα και την τραγωδία της σύγκρουσης, κέρδισε το βραβείο Pulitzer και έγινε μια από τις πιο δημοσιευμένες φωτογραφίες του πολέμου του Βιετνάμ.

Το αγόρι είναι ο μεγαλύτερος αδελφός της Tam που επέζησε της επίθεσης αλλά έχασε το ένα του μάτι. Ο φωτογράφος είχε ρίξει νερό επάνω στο κορίτσι και την είχε μαζέψει αυτήν και μερικά άλλα παιδιά πηγαίνοντας τα σε ένα νοσοκομείο κοντά στη Saigon όπου πέρασε δεκατέσσερις μήνες για να επουλωθούν τα φρικιαστικά εγκαύματα στο δέρμα της. Αργότερα, αυτό το κορίτσι σπούδασε ιατρική και τώρα είναι μέλος της ΟΥΝΕΣΚΟ και ζει στον Καναδά.

 

[udt71]

Η Kim Phuc σήμερα…

 

[NtinNton]

Σχετικά offtopic αλλά μια και μιλάμε για τέτοιες φωτογραφίες
Για οποιον ενδιαφέρεται "Οι μεγάλες στιγμές του 20ου αιώνα" του Ρομπερτ Καπα από τις εκδόσεις Καστανιώτη στην εκπληκτική τιμή των 13.90 στις προσφορές της Πρωτοπορίας
937 φωτογραφίες σε πολύ καλή έκδοση

 

[Emilot]

Σχετικά offtopic αλλά μια και μιλάμε για τέτοιες φωτογραφίες
Για οποιον ενδιαφέρεται "Οι μεγάλες στιγμές του 20ου αιώνα" του Ρομπερτ Καπα από τις εκδόσεις Καστανιώτη στην εκπληκτική τιμή των 13.90 στις προσφορές της Πρωτοπορίας
937 φωτογραφίες σε πολύ καλή έκδοση

:a0210: