Ποίηση....γιατί όχι;

[Αριάδνη]

Όλα τα πήρε το καλοκαίρι

Οδυσσέας Ελύτης

Όλα τα πήρε το καλοκαίρι
τ’ άγριο μαλλί σου στην τρικυμία
το ραντεβού μας η ώρα μία
Όλα τα πήρε το καλοκαίρι
τα μαύρα μάτια σου το μαντίλι
την εκκλησούλα με το καντήλι
Όλα τα πήρε το καλοκαίρι
κι εμάς τους δύο χέρι με χέρι

Όλα τα πήρε το καλοκαίρι
με τα μισόλογα τα σβησμένα
τα καραβόπανα τα σχισμένα
Μες στις αφρόσκονες και τα φύκια
όλα τα πήρε τα πήγε πέρα
τους όρκους που έτρεμαν στον αέρα
Όλα τα πήρε το καλοκαίρι
κι εμάς τους δύο χέρι με χέρι.

http://www.youtube.com/watch?v=K8uIlD-gkx8&feature=player_embedded

 

[ΠΕΤΡΑΛΙΑΣ ΝΙΚΟΣ]

Έτι δέομαί σου


Κύριε, είμαι ένας άθεος! Και είμαι αδερφός
του χαρτοπαίχτη, του μπεκρή. Και σάρκα έχω και αίμα.
Κι όπως εχώρισες εσύ τα σκότη από το φως
έτσι χωρίζω κι αγαπώ-απ´το σωστό-το ψέμα.
Το κρίμα θέλω! Είν' όμορφη η αμαρτία. Πολύ
εσύ με θέλησες αγνόν-δεν είμαι, οι άλλοι, οι άλλοι,
οι εκπεσμένοι, οι αμαρτωλοί. Οι μούργοι-κι είν' πολλοί-
τι τάχα λεν; κι είναι αδερφοί. Τι ξέρουν; Κι είν 'μεγάλοι.
Και είμαι, Κύριε, άθεος. Και το κακό αγαπώ.
Κι εμέ μ' αρέσει η ζαβολιά, η γυναίκα του κοντά μου,
τόσο, που ακόμα το φονιά-ανάγκη να το πω;-
τον έχεις κάμει όμοιον μου κι οστό απ' τα οστά μου.
Κι είμ' άθεος! Καρδίας συ που ετάζεις και νεφρούς,
πρόσεχε: αγαπώ πολύ τα «πλήθη αμαρτιών μου».
Συ που νεφέλας ανιστάς και ξαναζείς νεκρούς,
-στ' άνθισμα είμαι των παθών-τα αίσχη πλήθυνόν μου!

Γιάννης Σκαρίμπας

 

[Marilyn]

Part One: Life, XI (Much madness is divinest sense) - Emily Dickinson

Much madness is divinest sense
To a discerning eye;
Much sense the starkest madness.
’T is the majority
In this, as all, prevails.
Assent, and you are sane;
Demur,—you ’re straightway dangerous,
And handled with a chain.

 

[Κωστας Λυμπεροπουλος]

Θα πρεπε να πέσω σ' άπατο γκρεμό,
θα πρεπε να δέσω πέτρα στο λαιμό,
αν, Ιδέα, θεά μου, φλόγα μου αστρική,
δεν κοιτούσες χάμου να κοιτάξω εκεί.
Ω! τι μαύρα σκότη κ' αίματα πηχτά!
Ολ' η ανθρωπότης κλαίει με βογγηχτά!
-"Σωτηρία για σένα και ξεχωριστή
δεν υπάρχει (για Ενα!) πριν σωθούν αυτοί!"



'Ενας - Ολοι' - Κώστας Βάρναλης.

 

[Κωστας Λυμπεροπουλος]

Ήτανε ντάλα μεσημέρι κι έδειξε μεσάνυχτα.
Έλεγε η μάνα του παιδιού : "Καμάρι μου, κοιμήσου".
Όμως τα μάτια μείνανε του καθενός ορθάνοιχτα
τότε που η ώρα ζύγιαζε με ατσάλι το κορμί σου.


Λεφούσι ο άσπρος μέρμηγκας, σύννεφο η μαύρη ακρίδα.
Όμοια με τις Μανιάτισσες μοιρολογούν οι Σχόλες.
Λάκισε ο φίλος, ο αδερφός. Πού μ' είδες και πού σ' είδα;
Φυλάει το αλώνι ο Σφακιανός κι ο Αρίδα την κορίδα.

Ποιος το 'λεγε, ποιος το 'λπιζε και ποιος να το βαστάξει.
Αλάργα φεύγουν τα πουλιά και χάσαν τη λαλιά τους.
Θερίζουν του προσώπου σου το εβένινο μετάξι
νεράιδες και το υφαίνουνε να δέσουν τα μαλλιά τους.

Πάνθηρας ακουρμάζεται, θωράει και κοντοστέκει.
Γλείφει τα ρόδα απ' τις πληγές, μεθάει και δυναμώνει.
Ξέρασε η γη τα σπλάχνα της και πήδησαν δαιμόνοι.
Σφυρί βαρεί με δύναμη, μένει βουβό το αμόνι.

Πυγολαμπίδες παίζουνε στα μάτια τ' ανοιχτά.
Στ' όμορφο στόμα σου κοιμήθηκε ένας γρύλος.
Πέφτει απ' τα χείλη σου, που ακόμα είναι ζεστά,
ένα σβησμένο cigarillos.

T' όνειρο πάει με τον καπνό στον ουρανό,
έσμιξε πια με το καράβι του συννέφου.
Το φως γεννιέται από παντού μα είναι αχαμνό
και τα σκοτάδια το ξεγνέθουν και σου γνέφουν.

Χοσέ Μαρτί (Κόνδορας πάει και χαμηλώνει,
περηφανεύεται, ζυγιάζεται, θυμάται.
Με τα φτερά του θα σκοτείνιαζ´ ένα αλώνι).
απόψε οι δυο συντροφιαστοί θα πιείτε μάτε.

Φτάνει ο Μπολίβαρ καβαλώντας το σαϊτάρι.
Παραμονεύει ορθή κουλέμπρα γκαστρωμένη.
Βότανα τρίβει η Περουβάνα σε μορτάρι
και μασουλάει φαρμακωμένο μανιτάρι.

Του Λόρκα η κόκκινη φοράδα χλιμιντράει,
μ' αυτός μπλεγμένος στα μετάξινα δεσμά του.
Μακρύ κιβούρι με τον πέτρινο κασμά του
σενιάρει ο φίλος και στο μπόι σου το μετράει.

Γέροντας ναύτης με τα μούτρα πισσωμένα
βάρκα φορτώνει με την πιο φτηνή πραμάτεια.
Έχει τα χέρια από καιρό ψηλά κομμένα
Κι ήθελε τόσο να σου σφάλαγε τα μάτια.



'Guevara' - Νίκος Καββαδίας

 

[Emilot]

Συγκλονισμός......



Η μοναξιά…



δεν έχει το θλιμένο χρώμα στα μάτια
της συννεφένιας γκόμενας.
Δεν περιφέρεται νωχελικά κι αόριστα
κουνώντας τα γοφιά της στις αίθουσες συναυλιών
και στα παγωμένα μουσεία.

Δεν είναι κίτρινα κάδρα παλαιών «καλών» καιρών
και ναφθαλίνη στα μπαούλα της γιαγιάς
μενεξελιές κορδέλες και ψάθινα πλατύγυρα.
Δεν ανοίγει τα πόδια της με πνιχτά γελάκια
βοϊδίσο βλέμα κοφτούς αναστεναγμούς
κι ασορτί εσώρουχα.

Η μοναξιά.

Έχει το χρώμα των Πακιστανών η μοναξιά
και μετριέται πιάτο-πιάτο
μαζί με τα κομμάτια τους
στον πάτο του φωταγωγού.

Στέκεται υπομονετικά όρθια στην ουρά
Μπουρνάζι – Αγ. Βαρβάρα – Κοκκινιά
Τούμπα – Σταυρούπολη – Καλαμαριά
Κάτω από όλους τους καιρούς
με ιδρωμένο κεφάλι.

Εκσπερματώνει ουρλιάζοντας κατεβάζει μ’ αλυσίδες τα τζάμια
κάνει κατάληψη στα μέσα παραγωγής
βάζει μπουρλότο στην ιδιοχτησία
είναι επισκεπτήριο τις Κυριακές στις φυλακές
ίδιο βήμα στο προαύλιο ποινικοί κι επαναστάτες
πουλιέται κι αγοράζεται λεφτό λεφτό ανάσα ανάσα
στα σκλαβοπάζαρα της γης – εδώ κοντά είναι η Κοτζιά
ξυπνήστε πρωί.

Ξυπνήστε να τη δείτε.

Είναι πουτάνα στα παλιόσπιτα
το γερμανικό νούμερο στους φαντάρους
και τα τελευταία
ατελείωτα χιλιόμετρα ΕΘΝΙΚΗ ΟΔΟΣ-ΚΕΝΤΡΟΝ
στα γατζωμένα κρέατα από τη Βουλγαρία.

Κι όταν σφίγγει το αίμα της και δεν κρατάει άλλο
που ξεπουλάν τη φάρα της
χορεύει στα τραπέζια ξυπόλυτη ζεμπέκικο
κρατώντας στα μπλαβιασμένα χέρια της
ένα καλά ακονισμένο τσεκούρι.

Η μοναξιά
η μοναξιά μας λέω.

Για τη δική μας λέω
είναι τσεκούρι στα χέρια μας
που πάνω από τα κεφάλια σας γυρίζει γυρίζει γυρίζει γυρίζει.

Κατερίνα Γώγου

 

[caerbannog]

Η ιστορία του Διομήδη

Στίχοι και Μουσική του Θανάση Γκαϊφύλλια

Απόψε θέλω να σας πω την όμορφη ιστορία
του Διομήδη του τρελού που φαγαν τα θηρία
όχι απ´αυτά που συναντά κανείς μέσα στη ζούγκλα
μα κάτι άλογα γερά με πέταλα και φούντα

Αυτός λοιπόν γεννήθηκε στην μακρινή την Θράκη
κι είχε μια κούνια αργυρή κι ένα χρυσό βρακάκι
ήταν ωραίος πρίγκιπας, βραδύνους και τεμπέλης
όπως θα έγραφε γι´αυτόν κι ο φίλος Καμπανέλλης

Ήταν γλυκός, ήταν ψηλός, είχε δυο μέτρα μπόι
κι η μάνα τον καμάρωνε κι όλο του το σόι
Ώσπου μια μέρα σύμφορα χτύπησε το παλάτι
κι ο βασιλιάς αρρώστησε απ´το κακό το μάτι

Βρε , τι ξινά του δώσανε , σιρόπια και μαντζούνια
τι ξεματιάστρες φέρανε απ´ άγνωστα καντούνια
αυτός εκεί μουλάρωσε δεν έλεγε να γιάνει
ώσπου μια μέρα πέθανε τελείως στο ντιβάνι

Κι όπως συνήθως ο λαός μια μέρα τον πενθούσε
και τις υπόλοιπες εννιά χόρευε και πηδούσε
Μετά την ψάξαν την δουλειά , διαπλοκές και αίμα
κι ο Διομήδης βρέθηκε με θρόνο και με στέμμα

Μαζί με το βασίλειο του δώσανε και προίκα
κάτι παλάτια εξοχικά, κάτι συκιές με σύκα
Βόδια, γελάδια κι άλογα που ζούσαν σε στάβλους
κάτι ρεμάλια αυλικούς και μια χιλιάδα σκλάβους

Το πρώτο χρόνο χαίρονταν, πετούσε στα ουράνια
γλεντούσε με τους φίλους του , τους έδινε και δάνεια
Δάνεια, θαλασσοδάνεια, διπλές-τριπλές μερίδες
όπως αυτά που παίρνουνε όσοι έχουν εφημερίδες

Στο δεύτερο τα πράγματα δυσκόλεψαν λιγάκι
είναι και άγριος ο καιρός, Δεκέμβριος στη Θράκη
Οι αποθήκες άδειασαν, καθώς και τα ταμεία
κατά διαόλου πήγαινε, λοιπόν, η οικονομία

Και τότε του ρθε έμπνευση τεράστια, μεγάλη
αφού κι αυτός απόρησε πώς του ρθε στο κεφάλι
Αντί σανό που δίνουμε στ´άλογα του στάβλου
εμείς θα εφαρμόσουμε την δίαιτα του σκλάβου

Κάθε πρωί θα σφάζουμε πέντε-έξι απ´τους θρεμμένους
και αφού χορτάσουν τ´άλογα θα κάνουμε πολέμους
Καινούργιους σκλάβους θα χουμε , τροφή εν αφθονία
για τις μελλούμενες γενιές στην νέα κοινωνία

Έσφαζε αδιάκριτα αρσενικά και κόρες
οι άλλοι σκλάβοι φώναζαν "o tempora ! o mores !"
Αλλά αυτός ανάλγητος, πήγαινε και για τσάρκα
όσο οι άλλοι τάιζαν τ´άλογα με σάρκα

Αλλ´ ο χειμώνας ο βαρύς δεν έλεγε να φύγει
θαρρείς κι ερωτεύτηκε τη γη του Διομήδη
Κι όταν οι σκλάβοι τέλειωσαν, δεν είχε άλλα κομμάτια
από την πείνα θόλωσαν τ´αλογίσια μάτια

Χτυπούσαν τα κεφάλια τους τα κάναν όλα χάλια
κοιτάζονταν με νόημα, τους τρέχανε τα σάλια
κι όταν μια μέρα ο βασιλιάς άνοιξε το πορτάκι
πέσανε όλα απάνω του και χόρτασαν λιγάκι

Έτσι, λοιπόν, τελείωσε ο βίος του Διομήδη
που προς στιγμή εζήλεψε τη δόξα τ´Αρχιμήδη
Η φύση τον αντάμειψε δίκαια και ωραία
και πάσα ομοιότητα είναι εντελώς τυχαία.

 

[caerbannog]

Η ατέλειωτη εκδρομή

από τις πολύ ωραίες στιγμές του Μάνου Ελευθερίου
H μουουσική είναι του Θανάση Γκαϊφύλια που το πρωτοτραγούδησε με τη Μ. Κωχ.


Γαλάζια πεύκα τρέχουν στο μυαλό μου
σε τούτη την αξέχαστη εκδρομή,
τα σύνεργα σκουριάσαν στο γυλιό μου,
βαρέθηκα να είμαι στη γραμμή.
Στη γραμμή σαν στρατιώτες που πηγαίνουν
στον άλλο κόσμο, που γυρνούν και δεν πεθαίνουν.

Γυναίκες μαύρες κι είναι τρομαγμένες,
τσιγκέλι ο κόσμος δίχως ουρανό.
Στραγγίζει το κορμί μου στους μπαξέδες,
με γδέρνουν σαν μοσχάρι και πονώ.
Δεν είμ' εδώ γι' αυτούς που με ζητάνε
είναι κλειστό το μαγαζί και δεν πουλάμε.

Αράζουν οι χωριάτες στα βαγόνια
και τρώνε το κασέρι με ψωμί,
στα μάτια τους τα τρομαγμένα χρόνια,
χάρτινα χρόνια, χάρτινη ζωή.
Δεν είμαι 'γω αυτός που κυνηγάτε
λάθος η πόρτα και ο αριθμός μη με ρωτάτε.

Πικρός αέρας μέσα στη ζωή μου
παραμονεύει ο θάνατος κρυφά
μη μου χαλάς αυτή την εκδρομή μου
μη με γυρίζεις πίσω στα στενά.
Αυτά που θέλω να σου πω δεν τα θυμάσαι
κλείνεις τα μάτια, μα το ξέρω δεν κοιμάσαι.

 

[Αριάδνη]

H φωνή του ποιητή

Σιωπή!
ας απλωθεί παντού σιωπή!

Ας ηχήσει μονάχα η φωνή της ψυχής μου'
Ας κελαρύσει' ας θρηνήσει' ας φλοισβίσει'
ας υμνήσει' ας αλαλάξει' ας βογγίξει'
ας μινυρήσει' ας γελάσει' ας ολολύξει'
ας εκβάλλει ανήκουστους, ανεκλάλητους ήχους'
ας αποκαλύψει το απειρόμορφοω του είναι μου!

Σιωπή!
Ας απλωθεί παντού σιωπή!

Σ.Π.Καββαδάς.

http://www.youtube.com/watch?v=gZH00vIgqvE

 

[Marilyn]

Άφθονη μέρα (απόσπασμα) - Τάκης Σινόπουλος

8.30 π.μ.

Ζήσε ξανά την όρασή σου την ακοή σου την αφή σου και τη γεύση
σου.
Ξανά από την αρχή από την πρώτη νύχτα που γεννήθηκαν.
Γιατί το ξέρεις μέρα δεν υπάρχει είναι το δόλωμα
για να γλιστρήσεις πάλι προς τη νύχτα να αιχμαλωτιστείς
απ' την παγίδα τούτη που σε σφίγγει κι είναι η μοίρα σου.
Καμιά ξεκούραση και περισυλλογή καμιά δε σου προσφέρεται
όπως μετατοπίζοντας το παρελθόν και το παρόν μέσα στο μέλλον σου
οι αισθήσεις σου έρχονται ξανά γυμνές και τερατώδεις έννοιες
αχόρταγες η αφή σου η γεύση σου η όραση κι η ακοή σου.

12.30 μ.μ.

Η λάμπα με φωτίζει απ´ τόνα μέρος και τα πρόσωπα
στο βάθος θορυβούν φοβούνται τα όνειρα δε συμμετέχουν.
Τεμαχισμένος γύρεψα να μπούνε στη σειρά να γαληνέψουν.
Θα ξανασυνδεθώ μαζί σας είπα όταν θα με πλημμυρίσει η αυγή.
Τώρα ανεβαίνουν μέσα μου και κατεβαίνουν τούτοι οι αμίλητοι
φρουροί που με φωνάζουν άγγελο και δαίμονα.
Ετσι διαχωρισμένος δεν μπορώ. Τα λάθη με πεθαίνουν.
Ακίνητος κοιτάζω το αίμα μου ν´ ανάβει σιγανές πυρές
και ξάφνου να φωτίζονται φρικιαστικά ενδεχόμενα. Και δεν αντέχω.
Η ανάσα μου πνιγμένη από αριθμούς προσθήκες και σβησίματα
πρέπει να ξαναβρεί τους πνεύμονές μου ορθούς όταν ξυπνήσει.

 

[Αριάδνη]

[ΕΝΑ ΞΕΡΟ ΔΑΦΝΟΦΥΛΛΟ...]

Ένα ξερό δαφνόφυλλο την ώρα αυτή θα πέσει,
το πρόσχημα του βίου σου, και θ´ απογυμνωθείς.
Με το δέντρο δίχως φύλλωμα θα παρομοιωθείς,
που το χειμώνα απάντησε στο δρόμου εκεί τη μέση.
Κι αφού πια τότε θά ῾ναι αργά νέες χίμαιρες να πλάσεις
ή ακόμη μια επιπόλαιη και συμβατική χαρά,
θ᾿ ανοίξεις το παράθυρο για τελευταῖα φορά,
κι όλη σου τη ζωή κοιτάζοντας, ήρεμα θα γελάσεις.

Καρυωτάκης.

http://www.youtube.com/watch?v=eRxmDEmwcxc
Chopin_Claudio Arrau_Nocturne No. 8 in D-flat Major, Po. 27.wmv

 

[Αριάδνη]

The Clown
by Susy Oddball (Clown)

The bare face is reflected in a mirror
What looks back at me
Is the real image
There are lines under the eyes, around the nose
and curved creases around the mouth.
Evidence of much experience
Of pain, trials, tribulations and joy.
The body is beginning to sag
Against the baggy trousers.
The braces are holding the clown up.
The shirt patterns of the past
Still promising beauty and colour.
A sparkling hat enclosing the clowns mind,
A protection for the shell, housing many thoughts.
The base white is carefully covering the person,
But with careful consideration to bring out a personality.
The clown's personage.
The even stroke of the paint brush
Wiping out the lines of experience.
But producing a youthfulness,
Clear, steady smiling lips,
Creating an image of lightness, colour and fun.
Who knows what lies behind the image?
Only the Clown can know

http://www.youtube.com/watch?v=CxwGZOOznE4​

 

[caerbannog]

δέδυκε μὲν ἀ σελάννα
καὶ Πληΐαδες, μέσαι δὲ
νύκτες, παρὰ δ’ ἔρχετ’ ὤρα,
ἔγω δὲ μόνα κατεύδω.

Σαπφώ

 

[caerbannog]

To 45 o Καββαδίας -σχεδον μαζί με το F.G. Lorca-δημοσίευσε και αυτό:

Αντίσταση

Στὸ παιδικό μας βλέμμα πνίγονται οἱ στεριές.
Πρώτη σου ἀγάπη τὰ λιμάνια σβυοῦν καὶ ἐκεῖνα.
Θάλασσα τρώει τὸ βράχο ἀπ᾿ ὅλες τὶς μεριές.
Μάτια λοξὰ καὶ τ᾿ ἀγαπᾶς: Κόκκινη Κίνα.

Γιομάτα πᾶν τὰ ἰταλικὰ στὴν Ἐρυθρά.
Πουλιὰ σὲ ἀντικατοπτρισμὸ -Μαύρη Μανία.
Δόρατα μέσα στὴ νυχτιὰ παίζουν νωθρά.
Λάμπει ἀρραβώνα στὸ δεξί σου: Ἀβησσυνία.

Σὲ κρεμεζί, Νύφη λεβέντρα Ἰβηρική.
Ἀνάβουνε τοῦ Barriochino τὰ φανάρια.
Σπανιόλοι μου θαλασσοβάτες καὶ Γραικοί.
Γκρέκο καὶ Λόρκα -Ἱσπανία καὶ Πασιονάρια.

Κύμα θανάτου ξαπολιοῦνται οἱ Γερμανοί.
Τ᾿ ἄρματα ζώνεσαι μ᾿ ἀρχαία κραυγὴ πολέμου.
Κυνήγι παίζουνε μαχαίρι καὶ σκοινί,
Οἱ κρεμασμένοι στὰ δέντρα, μπαίγνιο τοῦ ἀνέμου.

Κι ἀπὲ Δεκέμβρη, στὴν Ἀθήνα καὶ Φωτιά.
Τοῦτο τῆς Γὴς τὸ θαλασσόδαρτο ἀγκωνάρι,
Λικνίζει κάτου ἀπὸ τὸ Δρῦ καὶ τὴν Ἰτιὰ
τὸ Διάκο, τὸν Κολοκοτρώνη καὶ τὸν Ἄρη.

 

[Κάλλη Συνοδινού]

Η Επανάσταση αποδείχτηκε ένα όνειρο​

του Ν. Άcιμου



1. Είπαμε πως θα καταργήσουμε τα σύνορα
Είπαμε πως θα καταργήσουμε το κράτος
Κι αφήσαμε τους εαυτούς τους ίδιους μας
Μες το γλυώδικο περίβλημά τους
Η επανάσταση αποδείχτηκε ένα όνειρο
Μια βολεμένη και ευφυής δικαιολογία
Διατηρούμε την εσώτερη τη βρώμα μας
μ' επαναστατική φρασεολογία.

2. Τα θλιβερά δε σπάσαν τα καλούπια μας
Υποχθονιακές ψυχρές προκαταλήψεις
Ύπουλα βράζεις μέσα μας αρρώστια μας
Αγκομαχάς. Για δεν το λες να μας αφήσεις

Η επανάσταση αποδείχτηκε ένα όνειρο
μια ξοφλημένη και ευφυής δικαιολογία
Διατηρούμε την εσώτερη μιζέρια μας
μ' επαναστατική φρασεολογία.

3. Δύσκολο μονοπάτι σε τραβήξαμε
Ατέλειωτο και δε σε ξεπερνάμε
Μας μπόλιασες βουβό μ' απογοήτεψη
Κι ίσως ν' αξίζει μόνο που τολμάμε.

Η επανάσταση αποδείχτηκε ένα όνειρο
σαν ξεχασμένα να τελειώνουν παραμύθια
παρά τα τόσα όνειρα μας που συντρίφτηκαν
μες τα συντρίμια ολοκληρώνεσαι αλήθεια.

 

[o-Zone]

:grinning-smiley-043

 

[caerbannog]

AΛΛAΞE TON KOΣMO: TO ‛XEI ANAΓKH
(Andere die Welt: sie braucht es)

Mε ποιον δε θα καθόταν ο Δίκαιος
αν ήτανε να βοηθήσει έτσι το Δίκιο;
Ποιο γιατρικό θα ‛ταν πολύ πικρό
για τον ετοιμοθάνατο;
Tι βρωμιά δε θα ‛κανες
τη βρωμιά για να τσακίσεις;
Aν επιτέλους μπορούσες τον κόσμο ν’ αλλάξεις, δεν θα
καταδεχόσουν να το κάνεις;
Ποιος είσαι;
Bυθίσου στο βούρκο
αγκάλιασε το φονιά, όμως
άλλαξε τον κόσμο: το ‛χει ανάγκη.


(Στο τέλος του έργου, ο Xορός συμπληρώνει

Xρειάζονται πολλά, τον κόσμο για ν’ αλλάξεις:
Oργή κι επιμονή. Γνώση κι αγανάχτηση.
Γρήγορη απόφαση, στόχαση βαθιά.
Ψυχρή υπομονή, κι ατέλειωτη καρτερία.
Kατανόηση της λεπτομέρειας και κατανόηση του συνόλου.
Mονάχα η πραγματικότητα μπορεί να μας μάθει πώς
την πραγματικότητα ν’ αλλάξουμε.

(Aπό το θεατρικό έργο «H απόφαση» -
Die Massnahme -, 1930).

 

[o-Zone]

"Mονάχα η πραγματικότητα μπορεί να μας μάθει πώς
την πραγματικότητα ν’ αλλάξουμε. ":grinning-smiley-043

http://www.youtube.com/watch?v=aE3R1BQrYCw&feature=player_embedded

 

[Σπύρος Σούρλας]

ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΛΙΓΟΙ

Είμαστε εμείς οι ονειροπαρμένοι τρελλοί της γης
Με τη φλογισμένη καρδιά και τα έξαλλα μάτια.
Είμαστε οι αλύτρωτοι στοχαστές και οι τραγικοί ερωτευμένοι.
Χίλιοι ήλιοι κυλούνε μες στο αίμα μας
Κι ολλούθε μας κυνηγά το όραμα του απείρου.
Η φόρμα δεν μπορεί να μας δαμάσει.
Εμείς ερωτευτήκαμε την ουσία του είναι μας
Κι σ’ όλους με τους έρωτες αυτής αγαπούμε.
Είμαστε οι μεγάλοι ενθουσιασμένοι κι οι μεγάλοι αρνητές.
Κλείνουμε μέσα μας τον κόσμο όλο κι δεν είμάστε τίποτα απ
Αυτόν τον κόσμο
Οι μέρες μας είναι μια πυρκαγιά κι οι νύχτες μας ένα πέλαγο.
Γύρω μας αντηχεί το γέλιο των ανθρώπων.

Είμαστε οι προάγγελοι του χάους

Γιώργος Μακρής(1923-1968)..
Απλά μπηκε στην είσοδο τής πολυκατοικιας ,χαιρέτησε τον θυρωρό που τον ρώτησε :''Kύριε Γιώργο πού πάτε?''..

''Ανεβαίνω στην ταράτσα παιδί μου και κατεβαίνω αμέσως'' απάντησε..

Και όντως ''κατέβηκε'' μονομιάς..



ΜΙΛΤΟΣ ΣΑΧΤΟΥΡΗΣ

ΕΖΗΣΑ ΚΟΝΤΑ
Μνήμη Γιώργου Μακρή

Έζησα κοντά στους ζωντανούς ανθρώπους
Κι αγάπησα τους ζωντανούς ανθρώπους
Όμως ή καρδιά μου ήταν πιο κοντά
Στους άγριους άρρωστους με τα φτερά
Στους μεγάλους απεριόριστους τρελλούς
Κι ακόμα στους θαυμάσια πεθαμένους

Ο ΦΙΛΟΣ ΜΟΥ ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΚΡΗΣ

Ο φίλος μου Γιώργος Μακρής άνοιξε ένα
Μικρό κατάστημα με ψιλικά
Πελάτες του είναι όλοι όσοι σ’ αυτό τον κόσμο
Τον βασάνισαν
Πελάτες του δεν είναι όσοι αυτός βασάνισε-
Δικάστηκε
Κι έχει αθωωθεί.

 

[FINIX]

Re: Απάντηση: Ποίηση....γιατί όχι;

ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΛΙΓΟΙ

Είμαστε εμείς οι ονειροπαρμένοι τρελλοί της γης
Με τη φλογισμένη καρδιά και τα έξαλλα μάτια.
Είμαστε οι αλύτρωτοι στοχαστές και οι τραγικοί ερωτευμένοι.
Χίλιοι ήλιοι κυλούνε μες στο αίμα μας
Κι ολλούθε μας κυνηγά το όραμα του απείρου.
Η φόρμα δεν μπορεί να μας δαμάσει.
Εμείς ερωτευτήκαμε την ουσία του είναι μας
Κι σ’ όλους με τους έρωτες αυτής αγαπούμε.
Είμαστε οι μεγάλοι ενθουσιασμένοι κι οι μεγάλοι αρνητές.
Κλείνουμε μέσα μας τον κόσμο όλο κι δεν είμάστε τίποτα απ
Αυτόν τον κόσμο
Οι μέρες μας είναι μια πυρκαγιά κι οι νύχτες μας ένα πέλαγο.
Γύρω μας αντηχεί το γέλιο των ανθρώπων.

Είμαστε οι προάγγελοι του χάους

Γιώργος Μακρής(1923-1968)..
Απλά μπηκε στην είσοδο τής πολυκατοικιας ,χαιρέτησε τον θυρωρό που τον ρώτησε :''Kύριε Γιώργο πού πάτε?''..

''Ανεβαίνω στην ταράτσα παιδί μου και κατεβαίνω αμέσως'' απάντησε..

Και όντως ''κατέβηκε'' μονομιάς..



ΜΙΛΤΟΣ ΣΑΧΤΟΥΡΗΣ

ΕΖΗΣΑ ΚΟΝΤΑ
Μνήμη Γιώργου Μακρή

Έζησα κοντά στους ζωντανούς ανθρώπους
Κι αγάπησα τους ζωντανούς ανθρώπους
Όμως ή καρδιά μου ήταν πιο κοντά
Στους άγριους άρρωστους με τα φτερά
Στους μεγάλους απεριόριστους τρελλούς
Κι ακόμα στους θαυμάσια πεθαμένους

Ο ΦΙΛΟΣ ΜΟΥ ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΚΡΗΣ

Ο φίλος μου Γιώργος Μακρής άνοιξε ένα
Μικρό κατάστημα με ψιλικά
Πελάτες του είναι όλοι όσοι σ’ αυτό τον κόσμο
Τον βασάνισαν
Πελάτες του δεν είναι όσοι αυτός βασάνισε-
Δικάστηκε
Κι έχει αθωωθεί.

:grinning-smiley-043:grinning-smiley-043:grinning-smiley-043