Ποίηση....γιατί όχι;

[Haagenti]

Outro.

Μισόν αιώνα πάλευα κι απάνου
για λευτεριά δικιά μου και των άλλων
κι όλο πιότερο μ’ έπνιγεν ο βρόχος
κι οι γενναίοι, που με πνίγανε, πιο δούλοι.

Με μπουκώναν μωρό «Μεγάλη Ιδέα»
κρύβοντάς μου τον πιο αιμοβόρο οχτρό μου :
να ‛μαι του ξένου ο πάτος, να μισώ
και να καταφρονώ τ’ ανόσιο πλήθος.

Τα σκολειά μου τα κλείνανε τα μάτια.
Μου τ’ άνοιγαν η ζούγκλα των Ολίγων
και τα «καταραμένα» τα βιβλία.
Κι ολάνοιχτ’ απομείναν ως το τέλος.

Όσο τα χρόνια ασπρίζαν στην κορφή μου,
τόσο βαθιά μου μάτωνεν η ελπίδα.
Μάθαινα πως η αγάπη είναι δειλία
κι η καλοσύνη αγιάτρευτο κακό.

Ήρωας δεν ήμουν, μ’ έκαμνεν ο φόβος
(ή θα σκοτώσεις ή θα σκοτωθείς)
να μεγαλώνω τη γλυκιά πατρίδα
και να μικραίνω το φτωχό λαό.

Να γελιέμαι πως ζω, ξεπόρτιζα έξω.
Κάθε πατημασιά μου και πληγή.
Πιανόμουν από κάγκελα και πόρτες
μην πέσω – το κουφάρι μου κι όχι εγώ!

Μ’ άφησαν όλοι στα κακά υστερνά μου :
γυναίκες, συγγενάδια, άσπονδοι φίλοι.
Κανείς να με βαστάει, ναν του μιλάω.
Μιλούσα μοναχός δίχως ν’ ακούω.

Με βρήκανε στο τέλος ξυλασμένον
τρεις μέρες στο ντιβάνι μου απομόναχο,
με τα μάτα ανοιχτά και στηλωμένα
κατά σένα, όπως πάντα, Ανατολή.

Οι πεθαμενατζήδες μεθυσμένοι
βλαστημούσαν, όπως με κατεβάζαν
τυλιγμένον σε μια παλιοκουβέρτα
όροφοι πέντε και σκαλιά ενενήντα!

Κι η ραχοκοκαλιά να μη λυγάει
για να τους ευκολύνει στη δουλειά τους.
Δεν το ‛μαθε κανένας. Τ’ όνομά μου
μήτ’ εγώ δεν το λέω και δεν το γράφω.

Τα μπουκωμένα στόματ’ αλυχτήσαν :
- καλότυχοι, ένας Βούργαρος λιγότερο!
- κακότυχοι, που δεν τονε προλάβαμε!
- κόβουμ’ έναν, φυτρώνουνε σαράντα!

Ευχαριστώ σας, γερατειά και πόνοι,
που εσείς με ξαποστείλατε, όχι ο Νόμος
(δυο φορές «επ’ εσχάτη προδοσία»!).

Κι ούτε με πολτοποίησε στη λάσπη
ένα τρίκυκλο αθώο («τροχαίον ατύχημα»!).
Ρίχτε με τώρα στα βαθιά της θάλασσας.
Τ’ αδούλωτα κορμιά δε βρίσκουν ούτε
μιας πιθαμής Ελλάδα να ησυχάσουν!

-Κωστας Βαρναλης-

 

[Haagenti]

Χόρχε Λουίς Μπόρχες:«Ποίημα στους φίλους»


Δεν μπορώ να σου δώσω λύσεις
για όλα τα προβλήματα της ζωής σου,
ούτε έχω απαντήσεις
για τις αμφιβολίες και τους φόβους σου ˙
όμως μπορώ να σ’ ακούσω
και να τα μοιραστώ μαζί σου.

Δεν μπορώ ν’ αλλάξω
το παρελθόν ή το μέλλον σου.
Όμως όταν με χρειάζεσαι
θα είμαι εκεί μαζί σου.

Δεν μπορώ να αποτρέψω τα παραπατήματα σου.
Μόνο μπορώ να σου προσφέρω το χέρι μου
να κρατηθείς και να μη πέσεις.

Οι χαρές σου, οι θρίαμβοι και οι επιτυχίες σου
δεν είναι δικές μου.
Όμως ειλικρινά απολαμβάνω να σε βλέπω ευτυχισμένο.

Δεν μπορώ να περιορίσω μέσα σε όρια
αυτά που πρέπει να πραγματοποιήσεις,
όμως θα σου προσφέρω τον ελεύθερο χώρο
που χρειάζεσαι για να μεγαλουργήσεις.

Δεν μπορώ να αποτρέψω τις οδύνες σου
όταν κάποιες θλίψεις
σου σκίζουν την καρδιά,
όμως μπορώ να κλάψω μαζί σου
και να μαζέψω τα κομμάτια της
για να την φτιάξουμε ξανά πιο δυνατή.

Δεν μπορώ να σου πω ποιος είσαι
ούτε ποιος πρέπει να γίνεις.
Μόνο μπορώ
να σ' αγαπώ όπως είσαι
και να είμαι φίλος σου.

Αυτές τις μέρες σκεφτόμουν
τους φίλους μου και τις φίλες μου,
δεν ήσουν πάνω
ή κάτω ή στη μέση.

Δεν ήσουν πρώτος
ούτε τελευταίος στη λίστα.
Δεν ήσουν το νούμερο ένα ούτε το τελευταίο.

Να κοιμάσαι ευτυχισμένος.
Να εκπέμπεις αγάπη.
Να ξέρεις ότι είμαστε εδώ περαστικοί.

Ας βελτιώσουμε τις σχέσεις με τους άλλους.

Να αρπάζουμε τις ευκαιρίες.
Να ακούμε την καρδιά μας.
Να εκτιμούμε τη ζωή.

Πάντως δεν έχω την αξίωση να είμαι
ο πρώτος, ο δεύτερος ή ο τρίτος
στη λίστα σου.

Μου αρκεί που με θέλεις για φίλο.
Ευχαριστώ που είμαι.

 

[Haagenti]

-Ἑσπερινός-

Βουβὲς ψυχές, θλιμένες! Καὶ τ᾿ ἀπόβραδο
προσμένουν τὸ Χριστό μας, ἀπὸ πέρα,
ποιὸς ξέρει, ἀπὸ μακριά. Κι ἐκεῖνος ἔρχεται,
μὲς στὸ θολὸ τοῦ φθινοπώρου ἀγέρα.

Μὲ τ᾿ ἅγιο φῶς, ἀχνόφεγγο στεφάνι του,
μὲ τὰ θεϊκά, χαμηλωμένα μάτια,
μόνος. Καὶ τὰ ξερόφυλλα τοῦ στρώνουνε
χρυσὰ χαλιὰ στὰ ἔρμα μονοπάτια.

Τοῦ κάμπου τὰ στρουθιὰ καὶ τὰ πετούμενα,
ποὺ στὶς φωλιὲς κοπαδιαστὰ γυρίζουν,
ἄμα τὸν δοῦνε χαμηλώνουν πρόσχαρα,
χαμοπετοῦν καὶ τὸν καλωσορίζουν.

Ἀνάριο τὸ σκοτάδι, μισοδιάφανο,
μόλις ποὺ τὸν σκεπάζει στὴν καπνιά του,
καὶ τὰ γυμνὰ κλαδιὰ σὰ χέρια ὑψώνονται
καὶ δέονται στὸ ἄυλο πέρασμά του.

Δέονται σιωπηλά...Κι ἐκεῖνος ἔρχεται
καὶ σκύβει στὶς ψυχὲς ποὺ τὸν προσμένουν
σιγά...πονετικά. Κι ἀργὰ τὰ σήμαντρα
πονετικὰ κι αὐτὰ σιγοσημαίνουν.

-Λάμπρος Πορφύρας-

 

[Haagenti]

Νυκτερινό νερό

Η θλίψη των ματιών του αλόγου που τρέμουνε μέσα στη νύκτα,
Η θλίψη των ματιών του νερού στον κάμπο που κοιμάται,
Είναι μέσα στα μάτια σου του αλόγου που τρέμει,
Είναι μέσα στα μάτια σου του μυστικού νερού.

Μάτια του σκοτεινού νερού,
Μάτια νερού του πηγαδιού,
Μάτια νερού του ονείρου.

Η σιωπή και η μοναξιά,
μικρά ζωντανά που τα φεγγάρι οδηγεί,
Τρέμουνε σ ´ αυτά τα μάτια,
τρέμουνε σ ´ αυτά τα νερά.

Αν ανοίξεις τα μάτια,
Ανοίγει η νύκτα τις πόρτες των βρύων,
Ανοίγει το μυστικό βασίλειο του νερού
Που αναβλύζει απ ´ το κέντρο της νύκτας.

Αν εσύ τα κλείσεις,
´Ενας ποταμός, ένας χείμαρρος γλυκός και σιωπηλός,
Σε πλημμυρίζει εντός σου, προχωρεί, και σε νυκτώνει:
Η νύκτα υγραίνει τις αμμουδιές της ψυχής σου.

-Octavio Paz-

 

[Cicadelic Ranger]

Au bois d'Clamart y'a des petit's fleurs,
Y'a des petit's fleurs
Y' a des copains au, au bois d' mon cΕ“ur,
Au, au bois d' mon cΕ“ur.

Au fond de d' ma cour j' suis renommέ, (bis)
J'suis renommέ
Pour avoir le cΕ“ur mal famέ,
Le cΕ“ur mal famέ.

Au bois d' Vincenne' y' a des petit's fleurs,
Y' a des petit's fleurs,
Y' a des copains au, au bois d' mon cΕ“ur,
Au, au bois d' mon cΕ“ur.

Quand y' a plus d' vin dans mon tonneau, (bis)
Dans mon tonneau,
Ils n'ont pas peur de boir' mon eau,
De boire mon eau.

Au bois d' Meudon y' a des petit's fleurs,
Y' a des petit's fleurs,
Y' a des copains au, au bois d' mon cΕ“ur,
Au, au bois d' mon cΕ“ur.

Ils m'accompagnent ά la mairie, (bis)
A la mairie,
Chaque fois que je me marie,
Que je me marie.

Au bois d' Saint-Cloud y' a des petit's fleurs,
Y' a des petit's fleurs,
Y' a des copains au, au bois d' mon cΕ“ur,
Au, au bois d' mon cΕ“ur.

Chaqu' fois qu' je meurs fidèlement, (bis)
Fidèlement,
Ils suivent mon enterrement,
Mon enterrement.

... des petites fleurs... (bis)
Au, au bois d' mon cΕ“ur... (bis)

::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::

Στο δασος του Κλαμαρ υπαρχουν καποια λουλουδακια
Υπρχουν καποια λουλουδακια

Υπαρχουν φιλαρακια μεσα στο δασος της καρδιας μου
Μεσα στο δασος της καρδιας μου

Μεσα στα βαθη της αυλης μου εχω καποια φημη (bis)
Εχω μια φημη
Οτι εχω μια κακοφημη καρδια
Μια κακοφημη καρδια

Στο δασος του Bινσεν υπαρχουν λουδακια
Υπαρχουν λουλουδακια
Υπαρχουν φιλαρακια στο δασος της καρδιας μου
Στο δασος της καρδιας μου

Οταν δεν υπαρχει πια κρασι μες το βαρελι μου (bis)
Μεσ στο βαρελι μου
Οι φιλοι μου δεν φοβουνται να πιουν το νερο μου
Να πιουν το νερο μου

Στο δασος του Μεντον υπαρχουν λουδακια
Υπαρχουν λουλουδακια
Υπαρχουν φιλαρακια στο δασος της καρδιας μου
Στο δασος της καρδιας μου

Με συνοδευουν στο Δημαρχειο (bis)
Στο Δημαρχειο
Καθε φορα που νυμφευομαι
Που νυμφευομαι

Στο δασος του Σαιν Κλου υπαρχουν λουδακια
Υπαρχουν λουλουδακια
Υπαρχουν φιλαρακια στο δασος της καρδιας μου
Στο δασος της καρδιας μου

Καθε φορα που πεθαινω εμπιστα (bis)
Που πεθαινω εμπιστα
Με ακολουθουν στην κηδεια μου
Στην κηδεια μου

...Υπαρχουν λουλουδακια... (bis)
...Στα δαση της καρδιας μου...(bis)

Spoiler

Απο ενα απο τους τελευταιους...

Georges Brassens
Au bois de mon coeur

 

[Cicadelic Ranger]

Κουράστηκα να περπατώ πέρα δώθε στην Ιερά Οδό στη Στοά των Αθηναίων,
στην Κρήνη, στο Ναό του Απόλλωνα, στο χώρο των Κιόνων, — κουράστηκα
σάμπως να περπατάω αιώνες. Θαρρώ πως ανήκω
στην οικογένεια κι εγώ των αγαλμάτων, πως έχω τα χρόνια τους
και πιότερο ακόμη.
Τούτη η κούραση μόνο
μού απομένει δική μου, —και μ’ αρέσει· — τι άλλο να πούμε;

Τι λίγο που κρατάνε — όχι μονάχα οι ανθρώποι, μα και τ’ αγάλματα, οι πέτρες.
Ερείπια. Ερείπια. Πόλεμος πάνω στον πόλεμο.
Φωτιά, σεισμός, λεηλασία. Κι ύστερα η γαλήνη
των ερειπίων, καθησυχαστική, παρηγορητική, ατελεύτητη. Ανεβαίνεις
τον έρημο ανήφορο ως το Στάδιο· μια πέτρα
κατρακυλάει σ’ ένα βάθος απίθανο, αφήνοντας
μιαν οπή στον αέρα δίχως αντήχηση· — μπορείς να χώσεις
εκεί μέσα το χέρι σου σαν κάτω απ’ το προσκέφαλό σου. Τίποτα.
Πηγμένη σιγαλιά σ’ όλο το μάκρος των κερκίδων.
Μόνο ο δυνάστης ήλιος, παντεπόπτης αδιάφορος, μπορεί και χαιρέκακος,
δείχνει απερίφραστα τ’ ακρωτηριασμένα μάρμαρα κάθε μέρα πιο μέσα.

Γ. Ρίτσος

 

[Cicadelic Ranger]

SEA SURFACE FULL OF CLOUDS

I
In that November off Tehuantepec,
The slopping of the sea grew still one night
And in the morning summer hued the deck

And made one think of rosy chocolate
And gilt umbrellas. Paradisal green
Gave suavity to the perplexed machine

Of ocean, which like limpid water lay.
Who, then, in that ambrosial latitude
Out of the light evolved the morning blooms,

Who, then, evolved the sea-blooms from the clouds
Diffusing balm in that Pacific calm?
C'etait mon enfant, mon bijou, mon ame.

The sea-clouds whitened far below the calm
And moved, as blooms move, in the swimming green
And in its watery radiance, while the hue

Of heaven in an antique reflection rolled
Round those flotillas. And sometimes the sea
Poured brilliant iris on the glistening blue.

II
In that November off Tehuantepec
The slopping of the sea grew still one night.
At breakfast jelly yellow streaked the deck

And made one think of chop-house chocolate
And sham umbrellas. And a sham-like green
Capped summer-seeming on the tense machine

Of ocean, which in sinister flatness lay.
Who, then, beheld the rising of the clouds
That strode submerged in that malevolent sheen,

Who saw the mortal massives of the blooms
Of water moving on the water-floor?
C'etait mon frere du ciel, ma vie, mon or.

The gongs rang loudly as the windy booms
Hoo-hooed it in the darkened ocean-blooms.
The gongs grew still. And then blue heaven spread

Its crystalline pendentives on the sea
And the macabre of the water-glooms
In an enormous undulation fled.

III
In that November off Tehuantepec,
The slopping of the sea grew still one night
And a pale silver patterned on the deck

And made one think of porcelain chocolate
And pied umbrellas. An uncertain green,
Piano-polished, held the tranced machine

Of ocean, as a prelude holds and holds,
Who, seeing silver petals of white blooms
Unfolding in the water, feeling sure

Of the milk within the saltiest spurge, heard, then,
The sea unfolding in the sunken clouds?
Oh! C'etait mon extase et mon amour.

So deeply sunken were they that the shrouds,
The shrouding shadows, made the petals black
Until the rolling heaven made them blue,

A blue beyond the rainy hyacinth,
And smiting the crevasses of the leaves
Deluged the ocean with a sapphire blue.

IV
In that November off Tehuantepec
The night-long slopping of the sea grew still.
A mallow morning dozed upon the deck

And made one think of musky chocolate
And frail umbrellas. A too-fluent green
Suggested malice in the dry machine

Of ocean, pondering dank stratagem.
Who then beheld the figures of the clouds
Like blooms secluded in the thick marine?

Like blooms? Like damasks that were shaken off
From the loosed girdles in the spangling must.
C'etait ma foi, la nonchalance divine.

The nakedness would rise and suddenly turn
Salt masks of beard and mouths of bellowing,
Would- But more suddenly the heaven rolled

Its bluest sea-clouds in the thinking green,
And the nakedness became the broadest blooms,
Mile-mallows that a mallow sun cajoled.

V
In that November off Tehuantepec
Night stilled the slopping of the sea.
The day came, bowing and voluble, upon the deck,

Good clown... One thought of Chinese chocolate
And large umbrellas. And a motley green
Followed the drift of the obese machine

Of ocean, perfected in indolence.
What pistache one, ingenious and droll,
Beheld the sovereign clouds as jugglery

And the sea as turquoise-turbaned Sambo, neat
At tossing saucers- cloudy-conjuring sea?
C'etait mon esprit batard, l'ignominie.

The sovereign clouds came clustering. The conch
Of loyal conjuration trumped. The wind
Of green blooms turning crisped the motley hue

To clearing opalescence. Then the sea
And heaven rolled as one and from the two
Came fresh transfigurings of freshest blue.

Wallace Stevens (in Harmonium) 1924

 

[Cicadelic Ranger]

Dream

I had returned from dreaming _
When there came the look of you
And I could not tell after that,
And the sound of you
And I could not tell,
And at last the touch of you
And I could tell then less than ever,
Though I silvered and fell
As at the very mountain-brim
Of dream.

For how could the motion of a shadow in a field
Be a person?
Or the flash of an oriole-wing
Be a smile?
Or the turn of a leaf on a stream
Be a hand?
Or a bright breath of sun
Be lips?

I can reach out and out_ and nothing will be there . . .
None of these things are true.
All of them are dreams,
There are neither streams
Nor leaves nor orioles nor you.

Witter Bynner ( in The beloved Stranger I ) 1919

 

[Cicadelic Ranger]

Wistaria

Clouds dream and disappear;
Waters dream in a rainbow and are gone;
Fire-dreams change with the sun
Or when a poppy closes;
But now is the time of year
For the dark earth, one by one,
To show her slower dreams. And nothing she has ever done
Has given more ease
To her perplexities
Than the dreaming of dreams like these:
Not irises,
Not any spear
Of lilies or cup of roses,
But these pale, purple images,
As if, from willows or from pepper trees,
Shadows were glimmering on Buddha's knees.

Witter Bynner ( again, and...dreams... again )

 

[Cicadelic Ranger]

Sunday Morning

I
Complacencies of the peignoir, and late
Coffee and oranges in a sunny chair,
And the green freedom of a cockatoo
Upon a rug mingle to dissipate
The holy hush of ancient sacrifice.
She dreams a little, and she feels the dark
Encroachment of that old catastrophe,
As a calm darkens among water-lights.
The pungent oranges and bright, green wings
Seem things in some procession of the dead,
Winding across wide water, without sound.
The day is like wide water, without sound,
Stilled for the passing of her dreaming feet
Over the seas, to silent Palestine,
Dominion of the blood and sepulchre.

II
Why should she give her bounty to the dead?
What is divinity if it can come
Only in silent shadows and in dreams?
Shall she not find in comforts of the sun,
In pungent fruit and bright green wings, or else
In any balm or beauty of the earth,
Things to be cherished like the thought of heaven?
Divinity must live within herself:
Passions of rain, or moods in falling snow;
Grievings in loneliness, or unsubdued
Elations when the forest blooms; gusty
Emotions on wet roads on autumn nights;
All pleasures and all pains, remembering
The bough of summer and the winter branch.
These are the measure destined for her soul.

III
Jove in the clouds had his inhuman birth.
No mother suckled him, no sweet land gave
Large-mannered motions to his mythy mind.
He moved among us, as a muttering king,
Magnificent, would move among his hinds,
Until our blood, commingling, virginal,
With heaven, brought such requital to desire
The very hinds discerned it, in a star.
Shall our blood fail? Or shall it come to be
The blood of paradise? And shall the earth
Seem all of paradise that we shall know?
The sky will be much friendlier then than now,
A part of labor and a part of pain,
And next in glory to enduring love,
Not this dividing and indifferent blue.

IV
She says, 'I am content when wakened birds,
Before they fly, test the reality
Of misty fields, by their sweet questionings;
But when the birds are gone, and their warm fields
Return no more, where, then, is paradise?'
There is not any haunt of prophecy,
Nor any old chimera of the grave,
Neither the golden underground, nor isle
Melodious, where spirits gat them home,
Nor visionary south, nor cloudy palm
Remote on heaven's hill, that has endured
As April's green endures; or will endure
Like her remembrance of awakened birds,
Or her desire for June and evening, tipped
By the consummation of the swallow's wings.

V
She says, 'But in contentment I still feel
The need of some imperishable bliss.'
Death is the mother of beauty; hence from her,
Alone, shall come fulfillment to our dreams
And our desires. Although she strews the leaves
Of sure obliteration on our paths,
The path sick sorrow took, the many paths
Where triumph rang its brassy phrase, or love
Whispered a little out of tenderness,
She makes the willow shiver in the sun
For maidens who were wont to sit and gaze
Upon the grass, relinquished to their feet.
She causes boys to pile new plums and pears
On disregarded plate. The maidens taste
And stray impassioned in the littering leaves.

VI
Is there no change of death in paradise?
Does ripe fruit never fall? Or do the boughs
Hang always heavy in that perfect sky,
Unchanging, yet so like our perishing earth,
With rivers like our own that seek for seas
They never find, the same receding shores
That never touch with inarticulate pang?
Why set pear upon those river-banks
Or spice the shores with odors of the plum?
Alas, that they should wear our colors there,
The silken weavings of our afternoons,
And pick the strings of our insipid lutes!
Death is the mother of beauty, mystical,
Within whose burning bosom we devise
Our earthly mothers waiting, sleeplessly.

VII
Supple and turbulent, a ring of men
Shall chant in orgy on a summer morn
Their boisterous devotion to the sun,
Not as a god, but as a god might be,
Naked among them, like a savage source.
Their chant shall be a chant of paradise,
Out of their blood, returning to the sky;
And in their chant shall enter, voice by voice,
The windy lake wherein their lord delights,
The trees, like serafin, and echoing hills,
That choir among themselves long afterward.
They shall know well the heavenly fellowship
Of men that perish and of summer morn.
And whence they came and whither they shall go
The dew upon their feet shall manifest.

VIII
She hears, upon that water without sound,
A voice that cries, 'The tomb in Palestine
Is not the porch of spirits lingering.
It is the grave of Jesus, where he lay.'
We live in an old chaos of the sun,
Or old dependency of day and night,
Or island solitude, unsponsored, free,
Of that wide water, inescapable.
Deer walk upon our mountains, and the quail
Whistle about us their spontaneous cries;
Sweet berries ripen in the wilderness;
And, in the isolation of the sky,
At evening, casual flocks of pigeons make
Ambiguous undulations as they sink,
Downward to darkness, on extended wings.

Wallace Stevens

 

[Cicadelic Ranger]

CXXVI

THE BRAIN is wider than the sky,
For, put them side by side,
The one the other will include
With ease, and you beside.

The brain is deeper than the sea,
For, hold them, blue to blue,
The one the other will absorb,
As sponges, buckets do.

The brain is just the weight of God,
For, lift them, pound for pound,
And they will differ, if they do,
As syllable from sound.

Emily Dickinson _ in Part One: Life of Complete Poems

 

[Skakinen]

Ένα τραγούδι για την αγάπη

Για να γράψω
ένα τραγούδι
για την αγάπη
πρέπει
πάλι να βγω
με την απόχη
και να μαζέψω
κομμάτια από κραυγές
κι αποσιωπητικά
που άφηνα
στους ανέμους
όταν την καλούσα
χωρίς να ξέρω
τ' όνομά της
Πρέπει ξανά
ως γεωμέτρης
ν' αναδιφήσω
το χέρσο σώμα
αναζητώντας
μικρά γαλάζια λουλούδια
στα μονοπάτια
που πέρασε το άγγιγμα
και το χάδι
Να μάθω απ' την αρχή
το πέταγμα
σε λέξεις
που χρόνια πολλά
ταπεινώθηκαν στο χώμα

Για να γράψω
ένα τραγούδι
για την αγάπη
πρέπει
να επιστρέψω
στα σχολεία
τ' ουρανού
γιατί τα μάτια σου
ερμηνεύονται
μόνο με φως
και με σκιρτήματα
από στήθος χελιδονιών
όταν χαρούμενα
πλαταίνουν τη μέρα
για να χωρέσει
το καλοκαίρι

Αλέξανδρος Βαναργιώτης

 

[Cicadelic Ranger]

The Eagle That Is Forgotten

Sleep softly . . . eagle forgotten . . . under the stone.
Time has its way with you there, and the clay has its own.

“We have buried him now,” thought your foes, and in secret rejoiced.
They made a brave show of their mourning, their hatred unvoiced.
They had snarled at you, barked at you, foamed at you day after day,
Now you were ended. They praised you . . . and laid you away.

The others that mourned you in silence and terror and truth,
The widow bereft of her crust, and the boy without youth,
The mocked and the scorned and the wounded, the lame and the poor,
That should have remembered forever . . . remember no more.

Where are those lovers of yours, on what name do they call,
The lost, that in armies wept over your funeral pall?
They call on the names of a hundred high-valiant ones,
A hundred white eagles have risen the sons of your sons,
The zeal in their wings is a zeal that your dreaming began
The valor that wore out your soul in the service of man.

Sleep softly . . . eagle forgotten . . . under the stone,
Time has its way with you there and the clay has its own.
Sleep on, O brave-hearted, O wise man that kindled the flame—
To live in mankind is far more than to live in a name,
To live in mankind, far, far more . . . than to live in a name.

Vachel Lindsay

Αφιερωμενο στους αητους. Εδω και κει, περα και δωθε.

 

[Cicadelic Ranger]

Φωτιὲς τοῦ Ἅϊ-Γιάννη

Ἡ μοίρα μας, χυμένο μολύβι, δὲν μπορεῖ ν᾿ ἀλλάξει
δὲν μπορεῖ νὰ γίνει τίποτε.
Ἔχυσαν τὸ μολύβι μέσα στὸ νερὸ κάτω ἀπὸ τ᾿ ἀστέρια κι ἂς ἀνάβουν οἱ φωτιές.

Ἂν μείνεις γυμνὴ μπροστὰ στὸν καθρέφτη τὰ μεσάνυχτα βλέπεις
βλέπεις τὸν ἄνθρωπο νὰ περνᾶ στὸ βάθος τοῦ καθρέφτη
τὸν ἄνθρωπο μέσα στὴ μοίρα σου ποὺ κυβερνᾶ τὸ κορμί σου,
μέσα στὴ μοναξιὰ καὶ στὴ σιωπὴ τὸν ἄνθρωπο
τῆς μοναξιᾶς καὶ τῆς σιωπής
κι ἂς ἀνάβουν οἱ φωτιές.

Τὴν ὥρα ποὺ τέλειωσε ἡ μέρα καὶ δὲν ἄρχισε ἡ ἄλλη
τὴν ὥρα ποὺ κόπηκε ὁ καιρός
ἐκεῖνον ποὺ ἀπὸ τώρα καὶ πρὶν ἀπὸ τὴν ἀρχὴ κυβερνοῦσε τὸ κορμί σου
πρέπει νὰ τὸν εὕρεις
πρέπει νὰ τὸν ζητήσεις γιὰ νὰ τὸν εὕρει τουλάχιστο
κάποιος ἄλλος, ὅταν θά ῾χεις πεθάνει.

Εἶναι τὰ παιδιὰ ποὺ ἀνάβουν τὶς φωτιὲς καὶ φωνάζουν μπροστὰ στὶς φλόγες μέσα στὴ ζεστὴ νύχτα
(Μήπως ἔγινε ποτὲς φωτιὰ ποὺ νὰ μὴν τὴν ἄναψε κάποιο παιδί, ὦ Ἠρόστρατε)
καὶ ρίχνουν ἁλάτι μέσα στὶς φλόγες γιὰ νὰ πλαταγίζουν
(Πόσο παράξενά μας κοιτάζουν ξαφνικὰ τὰ σπίτια, τὰ χωνευτήρια τῶν ἀνθρώπων, σὰν τὰ χαϊδέψει κάποια
ἀνταύγεια).

Μὰ ἐσὺ ποὺ γνώρισες τὴ χάρη τὶς πέτρας πάνω στὸ θαλασσόδαρτο βράχο
τὸ βράδυ ποὺ ἔπεσε ἡ γαλήνη
ἄκουσες ἀπὸ μακριὰ τὴν ἀνθρώπινη φωνὴ τῆς μοναξιᾶς καὶ τῆς σιωπῆς
μέσα στὸ κορμί σου
τὴ νύχτα ἐκείνη τοῦ Ἅι-Γιάννη
ὅταν ἔσβησαν ὅλες οἱ φωτιές
καὶ μελέτησες τὴ στάχτη κάτω ἀπὸ τ᾿ ἀστέρια.

Γ.Σ. Λονδίνο, Ἰούλιος 1932

 

[Cicadelic Ranger]

And Death Shall Have No Dominion

And death shall have no dominion.
Dead men naked they shall be one
With the man in the wind and the west moon;
When their bones are picked clean and the clean bones gone,
They shall have stars at elbow and foot;
Though they go mad they shall be sane,
Though they sink through the sea they shall rise again;
Though lovers be lost love shall not;
And death shall have no dominion.

And death shall have no dominion.
Under the windings of the sea
They lying long shall not die windily;
Twisting on racks when sinews give way,
Strapped to a wheel, yet they shall not break;
Faith in their hands shall snap in two,
And the unicorn evils run them through;
Split all ends up they shan’t crack;
And death shall have no dominion.

And death shall have no dominion.
No more may gulls cry at their ears
Or waves break loud on the seashores;
Where blew a flower may a flower no more
Lift its head to the blows of the rain;
Though they be mad and dead as nails,
Heads of the characters hammer through daisies;
Break in the sun till the sun breaks down,
And death shall have no dominion.

Dylan Thomas _(in 25 poems 1936)

P.S. Βρισκω αυτη την Γαλλικη μεταφραση του Lionel-Εdouard Martin, ακομα πιο ομορφη, με μια ρευστη και πλεον εγγυς στο αυθεντικο κειμενο ριμα, με μεγαλη ηχητικη αρμονια, και ηδη απο την αρχη στο letmotive του ποιηματος : την αποδωση του Domination σαν Empire
Στα Ελληνικα θα το μετεφραζα σαν Βασιλειο....

Βαζω και λιγο απο την Γαλλικη μεταφραση για να την απολαυσουν οι Γαλλοφωνοι και οι Γαλλομαθεις.

Et la mort n’aura point d’empire,
Les morts, nus, se verront unis
A l’homme dans le vent et ά la lune d’ouest ;
Leurs os, rongέs ά blanc, leurs os blancs disparus,
Ils auront, coude et pieds, des έtoiles pour lest ;
Ils seront sains d’esprits, bien que fous devenus,
Bien qu’immergέs en mer, rejaillissant du bas ;
Si meurent les amants, l’amour, lui, ne meurt pas,
Et la mort n’aura point d’empire...........

 

[Cicadelic Ranger]

Της δικαιοσύνης ήλιε νοητέ
και μυρσίνη συ δοξαστική
μη παρακαλώ σας μη
λησμονάτε τη χώρα μου!

Αετόμορφα έχει τα ψηλά βουνά
στα ηφαίστεια κλήματα σειρά
και τα σπίτια πιο λευκά
στου γλαυκού το γειτόνεμα!

Της Ασίας αν αγγίζει από τη μια
της Ευρώπης λίγο αν ακουμπά
στον αιθέρα στέκει να
και στη θάλασσα μόνη της!

Τα πικρά μου χέρια με τον Κεραυνό
τα γυρίζω πίσω άπ' τον Καιρό
τους παλιούς μου φίλους καλώ
με φοβέρες και μ' αίματα!

Μα' χουν όλα τα αίματα ξαντιμεθεί
κι οι φοβέρες αχ λατομηθεί
και στον έναν ο άλλος
μπαίνουν εναντίον οι άνεμοι!

 

[Cicadelic Ranger]

Ενα που θυμιζει ενα αλλο του. Οπου ενα αντικειμενο που ερχεται μεσα απο τον χρονο και βαρυμενο με αλλες ζωες μοιαζει να στοιχιωνει το ατομο, αλλα σαν σε ενα αναπηδημα της λογικης του λαμβανει την υποθεση οτι ειναι ο ιδιος που στοιχιωνει τον εαυτο του. Ναι θυμιζει το γνωστο με τον Παπακωνσαντινου. Εδω ομως προκειται για πιπα.

Έχω μια πίπα

Έχω μια πίπα ολλανδική από ένα μαύρο ξύλο,
όπου πολύ παράξενα την έχουν σκαλισμένη.
Έχει το σχήμα κεφαλιού Γοργόνας με πλουμίδια.
Κι ένας σ’ εμέ ναύτης Δανός την έχει χαρισμένη.

Και μου `πε αυτός πως μια φορά του την επούλησε ένας,
στην Αλεξάντρεια, έμπορος ναρκωτικών, Αράπης,
και στον Αράπη λέει αυτόν, την είχε δώσει κάποια,
σε κάποιο πόρτο μακρινό, γυναίκα της αγάπης.

Πολλές φορές, τις βραδινές σκοτεινιασμένες ώρες,
ανάβοντας την πίπα αυτή, σε μια γωνιά καπνίζω,
κι ο γκρίζος βγαίνοντας καπνός σιγά με περιβάλλει,
κάνοντας ένα γύρω μου κενό, μαβί και γκρίζο.

Και πότε μια ψηλή, ο καπνός, γυναίκα σχηματίζει,
πότε ένα πόρτο ξενικό πολύ και μακρυσμένο.
Και βλέπω μες στους δρόμους του τους κρύους και βραδιασμένους
να περπατά έναν ύποπτο Αράπη μεθυσμένο.

Και βλέπω πάλι, άλλες φορές, μια γρήγορη γαλέρα
με τα πανιά της ανοιχτά στο αβέβαιο να αρμενίζει
κι απάνω στο μπαστούνι της να κάθεται ένας ναύτης,
να `χει μια πίπα όπως αυτήν εγώ και να καπνίζει.

Έχω μια πίπα ξύλινη παράξενα γλυμμένη.
Βλέπω καπνίζοντας τα πιο παράδοξα όνειρά μου.
Σκέφτομαι: "Θα `ναι μαγική". Μα πάλι λέω: μη φταίει
ο εγγλέζικος βαρύς καπνός και η νευρασθένειά μου;

Νικος Καββαδιας

 

[Cicadelic Ranger]

Το Φως

Καθώς περνούν τα χρόνια
πληθαίνουν οι κριτές που σε καταδικάζουν~
καθώς περνούν τα χρόνια και κουβεντιάζεις με λιγότερες
φωνές,
βλέπεις τον ήλιο μ’ άλλα μάτια~
ξέρεις πως εκείνοι που έμειναν, σε γελούσαν,
το παραμίλημα της σάρκας, ο όμορφος χορός
που τελειώνει στη γύμνια.
Οπως, τη νύχτα στρίβοντας στην έρμη δημοσιά,
άξαφνα βλέπεις να γυαλίζουν τα μάτια ενός ζώου
που έφυγαν κιόλας, έτσι νιώθεις τα μάτια σου~
τον ήλιο τον κοιτάς, έπειτα χάνεσαι μες στο σκοτάδι~
ο δωρικός χιτώνας
που αγγίξανε τα δάχτυλά σου και λύγισε σαν τα βουνά,
είναι ένα μάρμαρο στο φως, μα το κεφάλι του είναι στο
σκοτάδι.

Κι αυτούς που αφήσαν την παλαίστρα για να πάρουν τα
δοξάρια
και χτύπησαν το θεληματικό μαραθωνοδρόμο
κι εκείνος είδε τη σφενδόνη ν’ αρμενίζει στο αίμα
v’ αδειάζει ο κόσμος όπως το φεγγάρι
και να μαραίνουνται τα νικηφόρα περιβόλια~
τους βλέπετς μες στον ήλιο, πίσω από τον ήλιο.
Και τα παιδιά που κάναν μακροβούτια απ’ τα μπαστούνια
πηγαίνουν σαν αδράχτια γνέθοντας ακόμη,
σώματα γυμνά βουλιάζοντας μέσα στο μαύρο φως
μ’ ένα νόμισμα στα δόντια, κολυμπώντας ακόμη,
καθώς ο ήλιος ράβει με βελονιές μαλαματένιες
πανιά και ξύλα υγρά και χρώματα πελαγίσια~
ακόμη τώρα κατεβαίνουνε λοξά
προς τα χαλίκια του βυθού
οι άσπρες λήκυθοι.

Αγγελικό και μαύρο, φως,
γέλιο των κυμάτων στις δημοσιές του πόντου,
δακρυσμένο γέλιο,
σε βλέπει ο γέροντας ικέτης
πηγαίνοντας να δρασκελίσει τις αόρατες πλάκες
καθρεφτισμένο στο αίμα του
που γέννησε τον Ετεοκλή και τον Πολυνείκη.
Αγγελική και μαύρη, μέρα~
η γλυφή γέψη της γυναίκας που φαρμακώνει το φυλακισμένο
βγαίνει απ’ το κύμα δροσερό κλωνάρι στολισμένο στάλες.

Τραγούδησε μικρή Αντιγόνη, τραγούδησε, τραγούδησε…
δε σου μιλώ για περασμένα, μιλώ για την αγάπη~
στόλισε τα μαλλιά σου με τ’ αγκάθια του ήλιου,
σκοτεινή κοπέλα~
η καρδιά του Σκορπιού βασίλεψε,
ο τύραννος μέσα απ’ τον άνθρωπο έχει φύγει,
κι όλες οι κόρες του πόντου, Νηρηίδες, Γραίες
τρέχουν στα λαμπυρίσματα της αναδυομένης~
όποιος ποτέ του δεν αγάπησε Θ’ αγαπήσει,
στο φως~
και είσαι
σ’ ένα μεγάλο σπίτι με πολλά παράθυρα ανοιχτά
τρέχοντας από κάμαρα σε κάμαρα, δεν ξέροντας από που
να κοιτάξεις πρώτα,
γιατί Θα φύγουν τα πεύκα και τα καθρεφτισμένα βουνά
και το τιτίβισμα των πουλιών
Θ’ αδειάσει η θάλασσα, Θρυμματισμένο γυαλί, από βοριά
και νότο
Θ’ αδειάσουν τα μάτια σου απ’ το φως της μέρας
πως σταματούν ξαφνικά κι όλα μαζί τα τζιτζίκια.

Σεφερης in “Γαλήνη”, 1946

 

[Cicadelic Ranger]

Kι αυτο μονο του
Για στοχασμο και διαλογισμο...
................
Τραγούδησε μικρή Αντιγόνη, τραγούδησε, τραγούδησε
Δε σου μιλώ για περασμένα, μιλώ για την αγάπη~
Στόλισε τα μαλλιά σου με τ’ αγκάθια του ήλιου,
σκοτεινή κοπέλα~
Η καρδιά του Σκορπιού βασίλεψε,
Ο τύραννος μέσα απ’ τον άνθρωπο έχει φύγει,
κι όλες οι κόρες του πόντου, Νηρηίδες, Γραίες
τρέχουν στα λαμπυρίσματα της αναδυομένης~
Οποιος ποτέ του δεν αγάπησε Θ’ αγαπήσει,
Στο φως~
....................

 

[Cicadelic Ranger]

Théophile de Viau ( 1590-1626)

Les planètes s’arrêteront,
Les éléments se mêleront
En cette admirable structure
Dont le Ciel nous laisse jouir.
Ce qu’on voit, ce qu’on peut ouïr,
Passera comme une peinture :
L’impuissance de la nature
Laissera tout s’évanouir
______________________________________

(Οι πλανητες θα σταματησουν
Τα στοιχεια θα αναμιχθουν
Σ'αυτη την θαυμαστη δομη
Που ο ουρανος μαs αφηνει να χαρουμε
Οτι βλεπουμε, οτι ακουμε
Θα περασει σαν ενας πινακας
Η αδυναμια της φυσης
Θα αφησει να εξανεμισθουν τα παντα...)