Steve Westfield & The Slow Band - Reject Me ...First (1995/Glitterhouse rec.)
Το έχω ξαναπεί.. Την δεκαετία του ΄90 την χαρακτηρίζει μουσικά μια ουσιαστική ποικιλομορφία και αυτό ίσως να είναι απόρροια μιας ωφελημένης περιόδου της δυτικής κοινωνίας (μιας και μιλάμε για δυτικότροπη μουσική ) ,σε οικονομικό επίπεδο.
Το γεγονός ότι το έχω πει εδώ βέβαια δεν αντιπροσωπεύει την απόλυτη αλήθεια και είναι κάτι που μπορεί να ακυρωθεί με συνοπτικές από το επιχείρημα που λέει ότι την ουσία των πραγμάτων την βρίσκουμε μέσα από δύσκολες καταστάσεις και εποχές.
Μην ξεχνάμε άλλωστε τα μεγάλα έργα συγχρόνων μεγάλων Ελλήνων συνθετών τύπου Χατζιδάκι , Θεοδωράκη ,Ξαρχάκου ,Μαρκόπουλου κ.α. σε τι δύσκολες εποχές για την χώρα μας βγήκαν.
Και μιας και ανέφερα μερικά ονόματα από αυτά τα μεγαθήρια , να σταθώ λίγο στην έφεση που είχαν οι περισσότεροι από αυτούς να σταθούν και να επικεντρώσουν το ενδιαφέρον τους στις ακουστικές επιθυμίες των ακροατών εκείνης της εποχής, του Λαουτζίκου δηλαδή, ''παίζοντας'' λίγο με τα συναισθήματα του , περνώντας του παράλληλα στο υποσυνείδητο με έντεχνο , η αλήθεια είναι τρόπο , όλα εκείνα τα στοιχεία που θα τους οδηγούσαν στην εγκεφαλική ανάταση και την ψυχική λύτρωση , την στιγμιαία δηλαδή απελευθέρωση απ΄ όλα τα δεινά.
Κάθε λαϊκότροπο άκουσμα έχει αυτή τη δυναμική.
Οι εποχές όμως αλλάζουν , η γιγάντωση των μητροπολιτικών κέντρων σε συνδυασμό με την αποξένωση που προέρχεται από την κατάσταση αυτή , πέρασε σε ακούσια μορφή όπως ήταν φυσικό στις τέχνες γενικότερα και ειδικότερα στη μουσική.
Τα άλμπουμ όσο περνούσαν τα χρονιά έγιναν σκοτεινότερα και εγωκεντρικά , κάτι που σημαίνει ότι θεωρητικά αντιπροσώπευαν περισσότερο τις προσωπικές ανησυχίες του καλλιτέχνη , αδιαφορώντας για την ''κοινή αλήθεια'' και το σαράκι του κοινού.
Παραδόξως , όλη αυτή η μετατόπιση του κέντρου βάρους , βρήκε τεράστια απήχηση στο κοινό για τους λογούς που προανέφερα.
Ένας από τους λογούς πχ που τα πήγαν θαυμάσια οι Alice In Chains στα ντουζένια τους ήταν η προσπάθεια και τα θέλω , από την απεξάρτηση του κοινού από τις φυτεμένες παθογένειες.
Τώρα τι σχέση έχουν όλα αυτά με τον Steve Westfield και τους Slow Band θα μου πείτε.
Θεωρητικά ο Steve Westfield παίζει λαϊκή μουσική , έναν μεταμοντέρνο συνδυασμό country και rock που αποτελεί άρνηση στα προκαθορισμένα φτιασίδια του ορθού λόγου , και της τυποποιημένης λογικής.
Ο μινιμαλισμός που χρησιμοποιείται γραμμικά σαν ονειρική πρόοδος που συναντάται στην κλασσική περίοδο του του Neil Young κάνει έντονη την παρουσία του εδώ , όπως και η αφασία που δέρνει τα ακόρντα των τεξανών τροβαδούρων της δεκαετίας του ΄70.
Τα slide περάσματα πάνε και έρχονται σαν προθάλαμος του λιτού , αλλά ουσιαστικού σόλο που ακολουθεί.
Η κατάνυξη μπορεί κάλλιστα να συγκριθεί με εκείνη του επιταφίου και αυτό γιατί παρόλη την αφασία που χαρακτηρίζει την slide κιθάρα , συχνά πυκνά αυτή η αφασία σπάει και γίνεται χίλια κομμάτια για να υποδεχτεί τις παραμορφωμένες κιθάρες Creepοιδους αισθητικής , την τρομπέτα που κοντοζυγώνει σαν ένα ύστατο χαίρε , του βιολιού που σολάρει πάνω σε στοιχειωμένα καταλύματα και την νωχελική φωνή του πρωταγωνιστή μας .
Άνα διαστήματα διαφαίνεται φως πίσω από τις γρίλιες αλλά αυτό δεν μοιάζει ικανό να φωτίσει όλο το δωμάτιο κάτι που έχει σαν αποτέλεσμα να οδηγήσει ακόμα και τα πιο σκληροτράχηλα φυτά σε μαρασμό.
Ο εγκέφαλος όμως δεν δουλεύει με φωτοσύνθεση αλλά με οξυγόνο οπότε ...
Στον δίσκο συμμετέχουν δυο ονόματα που θα προκαλέσουν τριγμούς στις τάξεις των μουσικόφιλων (πλάκα κάνω).
O γνωστός και μη εξαιρετέος ντράμερ των Dinosaur Jr. (τι μπάντα και αυτή) ο περίφημος Murph και ο πρωτοστάτης του Lo-Fi , επίσης μέλος των Dinosaur Jr. και Sebadoh κύριος Lou Barlow.
Όπως καταλαβαίνετε δεν έχουμε να κάνουμε με μια ξεπέτα .
Το ζητούμενο σε τέτοιου είδους άλμπουμ είναι η απήχηση που μπορούν να έχουν αυτές οι δέκα ιστορίες στο ευρύ κοινό.
Who cares.
ΥΓ .. Το άλμπουμ το απέκτησα από το ebay από έναν Γερμανό που του έπιανε χώρο μάλλον στο ράφι ... Όπως ελεγε κάποτε και ενας τύπος στο μοναστηράκι : ''Εμείς τρεφόμαστε από τα σκουπίδια των άλλων''
Πόσο δίκιο είχες ρε φίλε.
ΥΓ2. Σήμερα λέω να αθετήσω τις πρακτικές μου , βάζοντας δυο κομμάτια του δίσκου στον επίλογο.. Το 2ο και το 3ο κατά σειρά.
Το νου σας όμως.. Δεν έχετε ακούσει τίποτα.
Το έχω ξαναπεί.. Την δεκαετία του ΄90 την χαρακτηρίζει μουσικά μια ουσιαστική ποικιλομορφία και αυτό ίσως να είναι απόρροια μιας ωφελημένης περιόδου της δυτικής κοινωνίας (μιας και μιλάμε για δυτικότροπη μουσική ) ,σε οικονομικό επίπεδο.
Το γεγονός ότι το έχω πει εδώ βέβαια δεν αντιπροσωπεύει την απόλυτη αλήθεια και είναι κάτι που μπορεί να ακυρωθεί με συνοπτικές από το επιχείρημα που λέει ότι την ουσία των πραγμάτων την βρίσκουμε μέσα από δύσκολες καταστάσεις και εποχές.
Μην ξεχνάμε άλλωστε τα μεγάλα έργα συγχρόνων μεγάλων Ελλήνων συνθετών τύπου Χατζιδάκι , Θεοδωράκη ,Ξαρχάκου ,Μαρκόπουλου κ.α. σε τι δύσκολες εποχές για την χώρα μας βγήκαν.
Και μιας και ανέφερα μερικά ονόματα από αυτά τα μεγαθήρια , να σταθώ λίγο στην έφεση που είχαν οι περισσότεροι από αυτούς να σταθούν και να επικεντρώσουν το ενδιαφέρον τους στις ακουστικές επιθυμίες των ακροατών εκείνης της εποχής, του Λαουτζίκου δηλαδή, ''παίζοντας'' λίγο με τα συναισθήματα του , περνώντας του παράλληλα στο υποσυνείδητο με έντεχνο , η αλήθεια είναι τρόπο , όλα εκείνα τα στοιχεία που θα τους οδηγούσαν στην εγκεφαλική ανάταση και την ψυχική λύτρωση , την στιγμιαία δηλαδή απελευθέρωση απ΄ όλα τα δεινά.
Κάθε λαϊκότροπο άκουσμα έχει αυτή τη δυναμική.
Οι εποχές όμως αλλάζουν , η γιγάντωση των μητροπολιτικών κέντρων σε συνδυασμό με την αποξένωση που προέρχεται από την κατάσταση αυτή , πέρασε σε ακούσια μορφή όπως ήταν φυσικό στις τέχνες γενικότερα και ειδικότερα στη μουσική.
Τα άλμπουμ όσο περνούσαν τα χρονιά έγιναν σκοτεινότερα και εγωκεντρικά , κάτι που σημαίνει ότι θεωρητικά αντιπροσώπευαν περισσότερο τις προσωπικές ανησυχίες του καλλιτέχνη , αδιαφορώντας για την ''κοινή αλήθεια'' και το σαράκι του κοινού.
Παραδόξως , όλη αυτή η μετατόπιση του κέντρου βάρους , βρήκε τεράστια απήχηση στο κοινό για τους λογούς που προανέφερα.
Ένας από τους λογούς πχ που τα πήγαν θαυμάσια οι Alice In Chains στα ντουζένια τους ήταν η προσπάθεια και τα θέλω , από την απεξάρτηση του κοινού από τις φυτεμένες παθογένειες.
Τώρα τι σχέση έχουν όλα αυτά με τον Steve Westfield και τους Slow Band θα μου πείτε.
Θεωρητικά ο Steve Westfield παίζει λαϊκή μουσική , έναν μεταμοντέρνο συνδυασμό country και rock που αποτελεί άρνηση στα προκαθορισμένα φτιασίδια του ορθού λόγου , και της τυποποιημένης λογικής.
Ο μινιμαλισμός που χρησιμοποιείται γραμμικά σαν ονειρική πρόοδος που συναντάται στην κλασσική περίοδο του του Neil Young κάνει έντονη την παρουσία του εδώ , όπως και η αφασία που δέρνει τα ακόρντα των τεξανών τροβαδούρων της δεκαετίας του ΄70.
Τα slide περάσματα πάνε και έρχονται σαν προθάλαμος του λιτού , αλλά ουσιαστικού σόλο που ακολουθεί.
Η κατάνυξη μπορεί κάλλιστα να συγκριθεί με εκείνη του επιταφίου και αυτό γιατί παρόλη την αφασία που χαρακτηρίζει την slide κιθάρα , συχνά πυκνά αυτή η αφασία σπάει και γίνεται χίλια κομμάτια για να υποδεχτεί τις παραμορφωμένες κιθάρες Creepοιδους αισθητικής , την τρομπέτα που κοντοζυγώνει σαν ένα ύστατο χαίρε , του βιολιού που σολάρει πάνω σε στοιχειωμένα καταλύματα και την νωχελική φωνή του πρωταγωνιστή μας .
Άνα διαστήματα διαφαίνεται φως πίσω από τις γρίλιες αλλά αυτό δεν μοιάζει ικανό να φωτίσει όλο το δωμάτιο κάτι που έχει σαν αποτέλεσμα να οδηγήσει ακόμα και τα πιο σκληροτράχηλα φυτά σε μαρασμό.
Ο εγκέφαλος όμως δεν δουλεύει με φωτοσύνθεση αλλά με οξυγόνο οπότε ...
Στον δίσκο συμμετέχουν δυο ονόματα που θα προκαλέσουν τριγμούς στις τάξεις των μουσικόφιλων (πλάκα κάνω).
O γνωστός και μη εξαιρετέος ντράμερ των Dinosaur Jr. (τι μπάντα και αυτή) ο περίφημος Murph και ο πρωτοστάτης του Lo-Fi , επίσης μέλος των Dinosaur Jr. και Sebadoh κύριος Lou Barlow.
Όπως καταλαβαίνετε δεν έχουμε να κάνουμε με μια ξεπέτα .
Το ζητούμενο σε τέτοιου είδους άλμπουμ είναι η απήχηση που μπορούν να έχουν αυτές οι δέκα ιστορίες στο ευρύ κοινό.
Who cares.
ΥΓ .. Το άλμπουμ το απέκτησα από το ebay από έναν Γερμανό που του έπιανε χώρο μάλλον στο ράφι ... Όπως ελεγε κάποτε και ενας τύπος στο μοναστηράκι : ''Εμείς τρεφόμαστε από τα σκουπίδια των άλλων''
Πόσο δίκιο είχες ρε φίλε.
ΥΓ2. Σήμερα λέω να αθετήσω τις πρακτικές μου , βάζοντας δυο κομμάτια του δίσκου στον επίλογο.. Το 2ο και το 3ο κατά σειρά.
Το νου σας όμως.. Δεν έχετε ακούσει τίποτα.
