«Δεν θα μέμψω (sic) τον κ. Χατζηδάκη» αποφάνθηκε η κυρία Αννα Μάτζικα ντε Σπελ Διαμαντοπούλου.
Δεν ξέρει κανείς για τι να λυπηθεί περισσότερο; για τη «συμπάθεια μετά τεΐου» της πρώην Επιτρόπου προς τον πανταχόθεν βαλλόμενο Υπουργό ή για την εξαιρετικά ατυχή στιγμή της στα ελληνικά;
Δύσκολη γλώσσα, συχνά όλοι -μα όλοι- την προδίδουμε. Ας λυπηθούμε λοιπόν την κυρία Διαμαντοπούλου για τις ατυχείς της συμπάθειες κι όχι για τις συμπαθείς ατυχίες της. (Ωραίο αυτό! να το γράψω και στα αγγλικά)...
Ενα από τα καινοφανή, αλλά κατά την κενότητα πλήρη, επιχειρήματα του νεοφιλελευθερισμού για την παθολογία των κρατικών επιχειρήσεων είναι το εξής: Αν παραδεχθούμε
ότι είναι αλήθεια πως η κακοδιαχείριση και οι πολιτικές σκοπιμότητες οδηγούν επιχειρήσεις (όπως η Ολυμπιακή) στο χάος, τότε έχουμε την καλύτερη απόδειξη ότι κρατικές επιχειρήσεις τέτοιου τύπου δεν πρέπει να υπάρχουν.
Με άλλα λόγια, αν εγώ ληστέψω και σκοτώσω τον Μήτσο, έχουμε την καλύτερη απόδειξη ότι ο Μήτσος δεν θα έπρεπε να υπάρχει, δεν θα έπρεπε να έχει υπάρξει, δεν πρέπει να συνεχίσει υπάρχων.
Ντόρτια.
Τόμπολα.
Μπίνγκο.
Ρέστα.
Είναι γνωστόν ότι οι νεοφιλελεύθεροι δεν είναι ό,τι το καλύτερο για κάθε άλλη μορφή ζωής στον πλανήτη.
Ομως, αν απ' τους νεοφιλελεύθερους υπάρχει η ελπίς να γλυτώσουν στο τέλος μόνον οι κατσαρίδες, από τους δογματικούς νεοφιλελεύθερους δεν θα γλυτώσουν ούτε οι κεραίες τους.
Από δε τους (εκτός από δογματικούς και) εξαρτημένους απ' τις εταιρείες νεοφιλελεύθερους δεν θα γλυτώσει ούτε η σύνταξη του Αγίου Πέτρου.
***
Μίλησαν για μοντέλο Ελ Αλ κι ύστερα για μοντέλο Σαμπένα -για μοντέλο Ζιμπάμπουε δεν μίλησαν, αλλά εκεί το πάνε.
Οχι! ο κ. Χατζηδάκης δεν είναι μαθητευόμενος μάγος (κι ας φαίνεται στο συγκεκριμένο θέμα να μην ξέρει τι του γίνεται), είναι νεοφιλελεύθερος.
Ο κ. Χατζηδάκης γνωρίζει το πρόβλημα της Ολυμπιακής, ως ευρωβουλευτής υπήρξε απηνής διώκτης της. Ξέρει τι του γίνεται. Οταν ο κ. Υπουργός δηλώνει πως «δεν μιλάμε για λουκέτο», μιλά για γκιλοτίνα. Ξέρει τι λέει. Ξέρει ότι δεν είναι μάγος, ώστε η διάλυση της εταιρείας να μην αφήσει ουδέναν άνεργο. Ακόμα και ο Χριστός
έθρεψε με εφτά ψωμιά και εφτά ψάρια χιλιάδες ανθρώπους για μια μέρα, όχι για όλη τους τη ζωή. Οχι, δεν είναι τόσο φιλόδοξος με τα θαύματα ο κ. Χατζηδάκης, απλώς είναι ο κατάλληλος άνθρωπος στην κατάλληλη θέση την κατάλληλη στιγμή.
Ο κ. Χατζηδάκης γνωρίζει ότι δεν είμαστε μια σοβαρή χώρα για να διαχειριστούμε την Ολυμπιακή όπως την Alitalia, τη Lufthansa και την Air France οι αντίστοιχες χώρες και συνεπώς κάνει ό,τι του λέει η Κομισιόν (με τις λεγεώνες θα τα βάζουμε, τώρα
. Και ακόμα κι αν η Κομισιόν βγαίνει απ' τα «αριστερά» (δικό σας πρόβλημα, λύστε το) ο κ. Χατζηδάκης τής βγαίνει από δεξιά (όχι! είμαστε πρόβλημα στον δρόμο της... Ryanair! και δεν μπορούμε να το λύσουμε).
Ryanair, ένα μπουμπούκι του νεοφιλελευθερισμού, ο ορισμός της κωλοεταιρείας!
Αυτόν τον καταλύτη βρήκε ο κ. Χατζηδάκης για να χειραγωγήσει τα πράγματα. Διότι το θέμα δεν είναι πώς θα κλείσει η Ολυμπιακή, πώς θα ιδιωτικοποιηθεί, αλλά ποιος θα τη λεηλατήσει! Ποιος θα φάει τις κερδοφόρες διαδρομές, ποια εταιρεία θα κυριαρχήσει στην αγορά της χώρας. Και αυτή εκ των πραγμάτων θα είναι μία.
Δεν υπάρχουν περιθώρια για δύο, για (έτσι κι αλλοιώς τρίχες) ανταγωνισμό. Μία. Και ο κατιμάς, άγονες γραμμές για τους ιθαγενείς είναι για έναν νέο εθνικό (τρομάρα του) αερομεταφορέα-αέρα-πατέρα που θα φυλλορροεί όσον οι ημέρες.
Ο κ. Χατζηδάκης ξέρει τι κάνει.
Προσηνής κι ευπροσήγορος. Τρόφιμος καναλιών, ραδιοφώνων και συγκροτημάτων, έχει κάνει τις επιλογές του -είναι ένας προσκυνητής των εταιρειών, ένας θρησκευόμενος της Ευρωπαϊκής Ενωσης, ένας πελεγκρίνο στις Βρυξέλλες. «Δεν ζω σε άλλο κόσμο», καθώς λέει ο ίδιος για τον εαυτόν του κι έχει δίκιο ο ψυχογιός του Κ. Μητσοτάκη. Ζει στον κόσμο που κάνουν κουμάντο οι λύκοι, των προβάτων μόνον το γάλα και το κρέας είναι χρήσιμα. Κι αυτά μόνον αν τα διαχειρίζεται καρτέλ.
***
Συχνά κάνουμε το λάθος να αναρωτιόμαστε αν η βλακεία του νεοφιλελευθερισμού είναι φυσική ή επίκτητη. Αν δηλαδή γίνεται κανείς νεοφιλελεύθερος επειδή είναι βλαξ ή αν ο νεοφιλελευθερισμός οδηγεί κάποιον αφεύκτως στην αποβλάκωση (μετά αποκολοκυνθώσεως). Λάθος! Το σύστημα αυτό δεν είναι βλακώδες, ουδέ καν εγκληματικά βλακώδες, ούτε αφύσικο.
Αντιθέτως είναι πιο κοντά στη φύση (ο νόμος του ισχυρότερου) από οτιδήποτε άλλο. Κι ακόμα πιο κοντά στη φύση του ανθρώπου (όσον αφορά τα ένστικτά του).
Για αυτό και λειτουργεί όπως η μαύρη πανώλης.
Για όσο κρατήσει, εξοντώνει τα πάντα, αποθηριώνει τους πάντες κι ύστερα... ο πολιτισμός ξανάρχεται. Ωσπου κάποια φορά θα πάει η στάμνα στη βρύση και δεν θα ξαναγυρίσει.
Οι «άνθρωποι» που, όταν λειώνουν οι πάγοι, διαπιστώνουν ότι θα βγάλουν πιο πολύ, πιο εύκολα (και, παραδόξως, πιο ακριβό) πετρέλαιο, είναι έτοιμοι όχι μόνο να σπάσουν τη στάμνα, αλλά να της πηδήξουν επι χρήμασι και τη μάνα...
ΣΤΑΘΗΣ Σ. 12.ΧΙΙ.2007
[email protected]
