Όλα είναι έτσι, γιατί...έτσι.

[mstr]

Καλησπέρα σας.

Θέλω να μοιραστώ μαζί σας μια σκέψη μου, μια διαπίστωση για την ζωή.

Νομίζω τη σκέψη μου αυτή, την είχα γράψει σε ένα ποστ σε κάποιο νήμα, πριν καιρό. Πιστεύω με όλα αυτά που συμβαίνουν τελευταία (πανδημία, έντονα καιρικά φαινόμενα, πυρκαγιές, κλιματική κρίση, φόνοι κτλ), είναι καλό να υπάρχει αυτή η σκέψη σε ένα ξεχωριστό νήμα.


Πριν ξεκινήσω να γράφω, θέλω να επισημάνω τα εξής:

-Δεν υποστηρίζω ότι όλα είναι γραφτά, οπότε αφήνουμε τα πάντα στην μοίρα τους, χωρίς να προσπαθούμε για τίποτα...Ο καθένας ας οδηγεί την ζωή του όπως αγαπάει και θεωρεί σωστό, γι'αυτό αξίζει να ζούμε.

-Κρατώ μια απόσταση από τις θρησκείες, και παίρνω ως δεδομένο ότι Θεός είναι τα πάντα, όλη η ύπαρξη. Αν κάποιος είναι βαθιά θρησκευόμενος και διαφωνεί με τα παρακάτω, είναι σεβαστό.

-Με την διαπίστωση αυτή που θα μοιραστώ μαζί σας, δεν προσπαθώ να δικαιολογήσω άσχημες πράξεις και καταστάσεις που συμβαίνουν γύρω μας. Πάντα προσπαθούμε να βελτιώνουμε τα κακώς κείμενα.



Πάμε λοιπόν.

Πριν λίγα χρόνια, ήμουν εποχιακός αρχαιοφύλακας στο νησί της Δήλου.
Κάποια στιγμή καθόμουν στο πόστο μου, στην ηρεμία της φύσης. Βλέπω λοιπόν μια γάτα, η οποία κρατούσε στο στόμα της μια σαύρα που είχε σκοτώσει.

Προς στιγμήν σκέφτηκα "τι κρίμα, τι άτυχη που ήταν η σαύρα και έχασε τη ζωή της από τη γάτα". Βέβαια αμέσως λέω ότι έτσι είναι τα πράγματα στην φύση, στα ζώα...Για ποιο λόγο είναι έτσι? Γιατί απλά...έτσι.

Το αγνό τοπίο που βρισκόμουν εκείνη τη στιγμή, αυτή η ηρεμία και η αλήθεια της φύσης, με έκανε να σκεφτώ λίγο παραπέρα...με αφορμή φυσικά αυτό το συμβάν με τη γάτα και τη σαύρα.
Σκέφτηκα λοιπόν και άλλα ζώα, ψάρια, πουλιά, που και αυτά ζουν όπως ζουν, γιατί έτσι τα έχει φέρει η ίδια η φύση να ζουν.

Το πήγα όμως και λίγο παραπέρα...και έφτασα και στην ανθρωπότητα. Κατέληξα λοιπόν στο ίδιο συμπέρασμα. Όπως η γάτα με τη σαύρα, τα άλλα ζώα και οι οργανισμοί παντός είδους, τα δέντρα, η φύση, το σύμπαν όλο...

ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΕΤΣΙ...ΓΙΑΤΙ ΕΤΣΙ. Και αυτό παιδιά ισχύει και για εμάς τους ανθρώπους, που είμαστε μέρος της ίδιας ύπαρξης, της ίδιας δημιουργίας.

Για τον ίδιο λόγο που η γάτα παραπάνω σκότωσε τη σαύρα, για τον ίδιο λόγο που γίνεται οτιδήποτε γίνεται στην φύση και στα ζώα, έτσι και εμείς οι άνθρωποι είμαστε έτσι...γιατί έτσι.

Αν δεν σας καλύπτει το "όλα είναι έτσι, γιατί...έτσι", να το θέσω διαφορετικά: ΚΑΘΕ ΔΕΔΟΜΕΝΗ ΧΡΟΝΙΚΗ ΣΤΙΓΜΗ, ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΕΙΝΑΙ ΟΠΩΣ ΕΙΝΑΙ, ΓΙΑΤΙ Η ΙΔΙΑ Η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ, Η ΥΠΑΡΞΗ, Η ΕΞΕΛΙΞΗ, ΤΑ ΕΧΕΙ ΦΕΡΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΟΠΩΣ ΕΙΝΑΙ.

Οπότε, θέλουμε να κρίνουμε και να αναλύουμε το οτιδήποτε? Ας το κάνουμε, γιατί όχι. Καταστρέφει ο άνθρωπος τη φύση? Κάνει σοκαριστικά εγκλήματα? Τα έχουμε καταστρέψει όλα και είμαστε άξιοι της μοίρας μας? Είμαστε οι περισσότεροι άνθρωποι ανόητοι και παρτάκηδες?
Η ίδια η ύπαρξη και η δημιουργία που οδήγησε τη γάτα να σκοτώσει μια σαύρα, αυτή η ύπαρξη που οδηγεί τα πάντα στο σύμπαν εκεί που είναι, οδηγεί και εμάς σαν μέρος της σε αυτό που είμαστε...

Καλά ή κακά, όμορφα ή άσχημα, ήρεμα ή άγρια...ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΕΤΣΙ, ΓΙΑΤΙ ΕΤΣΙ. Στα πάντα όμως, και στους ανθρώπους.


Πόσοι από εμάς έχουμε αντιληφθεί αυτή την απλούστατη αλλά ουσιαστική αλήθεια για την ζωή και τον κόσμο που ζούμε? Αναλύουμε και κρίνουμε τα πάντα, αλλά σκεφτήκαμε ποτέ ότι η ίδια η ύπαρξη που οδηγεί τα πάντα στο σύμπαν εκεί που είναι, οδήγησε και εμάς εδώ που είμαστε?

Κλείνοντας, να ξαναπώ ότι δεν υποστηρίζω να αφήσουμε τα πάντα στη μοίρα τους, ούτε να μην προσπαθούμε να λύνουμε τα όποια προβλήματα...Η παραπάνω διαπίστωση, δεν τα αναιρεί αυτά.



Καλό σας βράδυ.

 

[chrisssb]

Γενικά δεν έχεις πέσει έξω κάνεις όμως ένα μεγάλο λάθος όσον αφορά τον άνθρωπο και όλα τα υπόλοιπα.

Η γάτα σκότωσε τη σαύρα γιατί είναι έτσι. Γιατί πρέπει να φάει να επιβιώσει.
Είναι το ένστικτό της που την βοηθάει για να μπορέσει να ζήσει 3-5 χρόνια.
Οι γάτες μπορούν να ζήσουν πάνω από 20 χρόνια (το ρεκόρ είναι 32) όταν ζουν σε σπίτι.
Έξω όμως, ζουν 3-5 χρόνια.
Ο άνθρωπος όμως είναι κάτι το εντελώς διαφορετικό: είναι ο μόνος σε όλο το γνωστό σύμπαν που έχει συνείδηση του εαυτού του και του θανάτου του.
Και τα δύο είναι τραγικά. Η συνείδηση του εαυτού σου σημαίνει ότι πάντα είσαι μόνος σου ακόμη και αν περιτριγυρίζεσαι από πολλούς. Η σκέψη σου είναι προσωπική και το δράμα της ύπαρξης σου, δικό σου για να το αντιμετωπίσεις. Η συνείδηση του θανάτου σου είναι ακόμη τραγικότερη. Γιατί είναι η σφραγίδα της μοναξιάς σου. Όταν πεθαίνεις, είσαι όχι απλά μόνος σου να το βιώνεις αλλά και κανένας δεν μπορεί να σε βοηθήσει σε αυτό το βιώμα.
Το τραγικότερο όλων όμως είναι η κρίση. Ο άνθρωπος κρίνει τα πάντα. Κάθε του σκέψη, πράξη αλλά και όλων των άλλων ανθρώπων. Κρίνει ακόμη και αυτά που δεν θα έπρεπε: την ίδια την φύση.
Είναι τόσο διαφορετικός από όλα τα άλλα έμβια ζώα στον πλανήτη που θα μπορούσαμε να τον χαρακτηρίσουμε και εξωγήινο.
Για αυτό και έχει τεράστια ΟΛΗ την ευθύνη.
Ο άνθρωπος θα έπρεπε να είναι ο μεγάλος προστάτης, ο θεματοφύλακας.
Αντ'αυτού έχει βάλει σε κίνδυνο τα πάντα και ενώ ξέρει τι γίνεται και τι θα έπρεπε να κάνει, συνεχίζει διαφορετικά.
Αυτό δεν θα έπρεπε να είναι έτσι.
Είναι έτσι με δική μας ευθύνη και μόνο. Και το ξέρουμε.
Είναι το επόμενο μεγάλο άλμα που θα κρίνει και αν θα συνεχίσει να υπάρχει.

 

[mstr]

Γενικά δεν έχεις πέσει έξω κάνεις όμως ένα μεγάλο λάθος όσον αφορά τον άνθρωπο και όλα τα υπόλοιπα.
.......
Είναι τόσο διαφορετικός από όλα τα άλλα έμβια ζώα στον πλανήτη που θα μπορούσαμε να τον χαρακτηρίσουμε και εξωγήινο.
Για αυτό και έχει τεράστια ΟΛΗ την ευθύνη.
Ο άνθρωπος θα έπρεπε να είναι ο μεγάλος προστάτης, ο θεματοφύλακας.
Αντ'αυτού έχει βάλει σε κίνδυνο τα πάντα και ενώ ξέρει τι γίνεται και τι θα έπρεπε να κάνει, συνεχίζει διαφορετικά.
Αυτό δεν θα έπρεπε να είναι έτσι.
Είναι έτσι με δική μας ευθύνη και μόνο. Και το ξέρουμε.
Είναι το επόμενο μεγάλο άλμα που θα κρίνει και αν θα συνεχίσει να υπάρχει.

Ναι αλλά αφού είμαστε έτσι, γιατί είμαστε έτσι, και δεν είμαστε αλλιώς?

Έχουμε διαφορετική κρίση και επίγνωση των πραγμάτων από τα άλλα όντα, αλλά δεν παύει να είμαστε μέρος της ίδιας δημιουργίας. Άρα, δεν καταλήγουμε στην διαπίστωση που περιέγραψα?

Ο λόγος που είμαστε και εμείς οι άνθρωποι εδώ που είμαστε, δεν είναι η δικιά μας ευθύνη τελικά, αλλά "ευθύνη" της ίδιας της ύπαρξης που μας οδήγησε σε αυτό που περιγράφεις ως λάθος δικό μας.

 

[mstr]

Να το πω και αλλιώς:

Ας πάρουμε τα δύο ακραία σενάρια.

1) Ο άνθρωπος τελικά καταφέρνει να ζήσει σε μια ουτοπική κατάσταση στο μέλλον, με μηδέν εγκλήματα, πολέμους, επιβάρυνση του περιβάλλοντος, αναταραχές, αρρώστιες, φτώχεια κτλ.

2) Ο άνθρωπος καταστρέφει τα πάντα, και αφανίζεται και ο ίδιος.


Και στις δυο περιπτώσεις, δεν ισχύει η διαπίστωση ότι ήρθαν έτσι τα πράγματα, γιατί η ίδια η ύπαρξη και η εξέλιξη τα έφερε εκεί? Όπως φέρνει τα πάντα σε κάθε δεδομένη στιγμή όπως είναι?

 

[chrisssb]

Υπάρχει ο ντετερμινισμός, υπάρχει όμως και ο στοχασμός.
Ταυτόχρονα.
Ακόμη και αν η εξέλιξη προκάλεσε την έγερση του ανθρώπου, του έδωσε ταυτόχρονα συνείδηση και κρίση.
Αυτά τα δύο δεν έχουν καμία σχέση με ντετερμινισμό.
Στην πραγματικότητα είναι χαοτικά, ασυνεχή και διαφορετικά ακόμη και στο ίδιο άτομο (πόσο δε μάλλον στο σύνολο)
Για αυτό κάθε άνθρωπος είναι και διαφορετικό σύμπαν (αντίληψη).
Η ευθύνη είναι όλη δική μας.
Ίσως όμως θέλεις να εκφράσεις κάτι άλλο: κάθε τι που κάναμε ήταν το καλύτερο δυνατό εκείνη τη στιγμή.
Αυτό σε ατομικό επίπεδο είναι σωστό, γιατί υπαγορεύτηκε από την κρίση μας.
Και αυτή όμως (η κρίση) είναι στοχαστική και όχι ντετερμινιστική.

 

[chrisssb]

Να ξεκαθαρίσω:
-ντετερμινιστικό είναι ένα σύστημα στο οποίο οι αρχικές παράμετροι καθορίζουν το αποτέλεσμα. Σαν να λέμε ότι οι αρχικές συνθήκες φτάνουν για να προβλέψεις τι θα γίνει σε όποιο βάθος χρόνου θέλεις. Τα
-στοχαστικό είναι ένα σύστημα στο οποίο η τυχαιότητας είναι εγγενής. Αυτό έχει σαν συνέπεια οι αρχικές συνθήκες να μην αρκούν για να ξέρουμε τι θα γίνει τελικά.

 

[mstr]

Έχω την εντύπωση ότι το βλέπουμε από ελαφρώς διαφορετική οπτική.

Τον άνθρωπο τον βλέπω ως μέρος της όλης ύπαρξης. Όπως είναι ένα δέντρο, ένα μυρμήγκι, ένα λουλούδι, ένα ελάφι, το νερό κτλ. Το ότι ο νους του και η κρίση του εξελίχθηκαν διαφορετικά από άλλους οργανισμούς, δε σημαίνει κατά τη γνώμη μου ότι πρέπει να "αποκοπεί" από την όλη δημιουργία, ως κάτι εντελώς αυτόνομο. Γιατί τότε έχουμε από την μία τα πάντα, και από την άλλη τον άνθρωπο. Δηλαδή είμαστε κάτι "έξω" από όλη αυτή την ύπαρξη στην οποία ζούμε? Δε νομίζω ότι θα συμφωνήσω αν αυτό είναι που λες.

Δε προσπαθώ να πω ότι ο άνθρωπος δεν έχει ευθύνη, ή να δικαιολογήσω τα κακώς κείμενα. Θεωρώ πως πρέπει να προσπαθούμε για το καλύτερο, ο καθένας όπως το σκέφτεται. Επίσης, να διορθώνουμε και τα λάθη μας όσο μπορούμε.


Ένα παράδειγμα. Ας πάρουμε έναν στυγερό εγκληματία. Έναν που σκότωσε πχ το ίδιο του το μικρό παιδί. Εννοείται πως θα σοκαριστώ, θα νευριάσω, θα λυπηθώ, και θα απαιτήσω και΄γω να αποδοθεί δικαιοσύνη και να τιμωρηθεί.
Όμως, έχω την αντίληψη πλέον, ότι για να συμβαίνουν τέτοια γεγονότα (όπως και άλλα λιγότερο ή περισσότερο σοβαρά), υπάρχει κάποιος λόγος.
Ο λόγος λοιπόν που συμβαίνει ότι συμβαίνει, καλό, μέτριο, κακό, είναι ότι η ίδια η δημιουργία-ύπαρξη, τα έχει φέρει σε δεδομένη στιγμή έτσι όπως είναι. Για τον καλό οικογενειάρχη, για τον δολοφόνο, για τον επιτυχημένο επιχειρηματία, για τον άστεγο, για τα ζώα, για τα ψάρια, για το οτιδήποτε.

ΠΡΟΣΟΧΗ δε δικαιολογώ ούτε τον φονιά ούτε τα κακά που συμβαίνουν. Επίσης, δεν υποστηρίζω να τα αφήσουμε όλα στη μοίρα, εφόσον ότι είναι να γίνει θα γίνει...Δε λέω αυτό.

Να προσπαθούμε να προοδεύουμε. Να τιμωρούμε τους κακοποιούς και να λύνουμε τα προβλήματα. Να κάνουμε ότι θεωρούμε καλό και σωστό για μας,τους άλλους, τον πλανήτη. Ναι, έχουμε ευθύνη.
Άλλο όμως το ένα, άλλο το άλλο. Δεν αναιρεί το ένα το άλλο. Πάνε χέρι χέρι. Με ότι κρίση και ευθύνη έχουμε, προσπαθούμε και πορευόμαστε, και κάθε δεδομένη στιγμή τα πάντα είναι όπως είναι, γιατί απλά η όλη ύπαρξη τα έφερε σε αυτό το σημείο έτσι.


Στην τελική, αν επιμείνουμε ότι ο άνθρωπος επειδή είναι κάτι διαφορετικό φταίει για όλα, και ότι είναι λάθος που είναι έτσι, τότε τι υποστηρίζουμε? Ότι η όλη ύπαρξη, τα πάντα, είναι λάθος αφού έφερε τον άνθρωπο ως μέρος της να είναι λάθος.
Μα όμως η ύπαρξη, το όλον, που φέρνει τα πάντα σε δεδομένη στιγμή όπως είναι, δεν είναι ούτε σωστό, ούτε λάθος. Απλά...είναι αυτό που είναι

 

[chrisssb]

Καταλαβαίνω τι λες αλλά διαφωνώ.
Βλέπεις ότι τελικά οι πράξεις ενός ανθρώπου όχι μόνο διαφέρουν από τις πράξεις άλλων ανθρώπων αλλά ακόμη και από τις δικές του ανάλογα με την περίσταση.
Υπάρχει δηλαδή το συνειδητό.
Αυτό είναι που διαφοροποιεί τον άνθρωπο από τα υπόλοιπα: ο υπολογισμός και η απόφαση.

Δεν είναι μέσα σε έναν αυτοματισμό (πχ ένστικτο) από τον οποίο δεν μπορεί να ξεφύγει.
Αυτό μπορεί να τον διαχωρίζει αλλά δεν τον φέρνει a priori απέναντι σε όλα τα υπόλοιπα.
Το τι θα συμβεί εξαρτάται από τον υπολογισμό και την απόφαση που θα πάρει ο άνθρωπος.
Να στο πω με ένα παράδειγμα.
Όλα τα άλλα έμβια όντα ζούνε μια ζωή πάνω σε μια μονοδιάστατη "γραμμή" που η προηγούμενη κατάσταση οδηγεί σε πολύ συγκεκριμένη επόμενη.
Κυριολεκτικά σκέψου τη ζωή τους σαν μια γραμμή που ξεκινάει από το Α και φτάνει στο Β σημείο. Τα ενδιάμεσα σημεία είναι εντελώς (προ)καθορισμένα. Δεν έχουν καμία δυνατότητα να βρεθούν έξω απο αυτή τη γραμμη.
Σε αντίθεση σκέψου την ζωή του ανθρώπου σαν έναν που τον παρασέρνει το ρεύμα του Νείλου.
Ξεκινάει από τις πηγές (γέννηση) και φτάνει στη Μεσόγειο (θάνατος). Αυτά είναι δεδομένα.
Σε κάθε στιγμή το ρεύμα τον παρασέρνει προς τη θάλασσα. Αυτό είναι αναπόφευκτο.
Όμως το σε ποιο σημείο της διατομής του ποταμού βρίσκεται κάθε στιγμή, το καθορίζει μόνος του: είναι στην επιφάνεια? είναι στο βυθό? είναι στο μέσο της κοίτης του ποταμού? είναι πιο κοντά σε ανατολική πλευρά την δυτική? είναι πάνω σε βάρκα? θα αλλάξει την κοίτη του ποταμού ώστε να κάνει περισσότερες στροφές? κ.λπ.

EDIT: συνεπως όχι η ύπαρξη που δημιούργησε και τον άνθρωπο δεν είναι λάθος. Είναι πέρα από το σωστό και το λάθος. Όπως πέρα από το σωστό και το λάθος είναι και τα ζώα και τα φυτά.
Το σωστό και το λάθος είναι ανθρώπινες έννοιες. Δεν είναι αυθύπαρκτες.
Η κρίση που κάνει ο άνθρωπος είναι που τον κάνει σωστό ή λάθος.

 

[mstr]

Ωραία.

Φτάνουμε λοιπόν σε ένα σημείο, στην παρούσα, δεδομένη χρονική στιγμή. Τα πάντα είναι όπως είναι.

Η ανθρωπότητα είναι όπως είναι, και όλα είναι όπως είναι.


Γιατί είναι όλα όπως είναι? Μου λες ότι ο άνθρωπος διαφέρει, και προσαρμόζει τη ζωή του επιλέγοντας και κρίνοντας κτλ. Καλώς, αλλά όταν έρθει η παρούσα δεδομένη στιγμή, γιατί τελικά έγιναν όλα έτσι από τη μεριά του ανθρώπου?


Κάνε μια εικόνα. Είσαι σε ένα διαστημόπλοιο, και βλέπεις τη γη σαν μια μικρή σφαίρα, και το άπειρο (αν είναι άπειρο) σύμπαν.

Κάνεις λοιπόν σκέψεις...Πως είναι η γη που κατοικούσες, η φύση, τα ζώα, τα δέντρα, τα πουλιά, τα ψάρια, η ανθρωπότητα, αυτά που έφτιαξε ο άνθρωπος, τα πάντα. Βλέπεις και το σύμπαν γύρω σου.
Προσπαθείς να βρεις μια απάντηση στο γιατί είναι όλα όπως είναι.

Ποια είναι η απάντηση? Δεν είναι...γιατί απλά έτσι? Είναι όλα όπως είναι..και τελείωσε.
Αν είναι καλά, μέτρια, κακά...όμορφα ή άσχημα....Τελικά όλα κάθε δεδομένη στιγμή είναι αυτά που είναι. Στα πάντα, συμπεριλαμβανομένου και του ανθρώπου. Αυτό λέω. Δε λέω ότι ο άνθρωπος δεν έχει διαφορετικό νου από τα άλλα όντα, και να κρίνει τα καλά και τα κακά.
Απλά αυτός ο διαφορετικός νους που τον κάνει να πορεύεται διαφορετικά, συμπεριλαμβάνεται στην διαπίστωση "είναι έτσι, γιατί έτσι", ή καλύτερα η ίδια η ύπαρξη τον έχει κάνει να είναι αυτό που είναι, και να πράττει ότι πράττει.


Δε ξέρω μήπως σε "φοβίζει" να το πω έτσι, η προσέγγισή μου, ερμηνεύοντάς την με τον παρακάτω τρόπο. Ότι η μοίρα μας είναι προκαθορισμένη, και ότι η όποια προσπάθεια είναι μάταια...
Δε λέω αυτό. Λέω ότι με την όποια προσπάθεια καλώς κάνουμε, έρχεται η κάθε παρούσα στιγμή να είναι όπως είναι, γιατί απλά...έτσι τα έφερε η ύπαρξη. Μη σε σκαλώνει ότι όλα λοιπόν είναι μάταια, δε λέω αυτό.

 

[chrisssb]

Ωραία.

Φτάνουμε λοιπόν σε ένα σημείο, στην παρούσα, δεδομένη χρονική στιγμή. Τα πάντα είναι όπως είναι.

Η ανθρωπότητα είναι όπως είναι, και όλα είναι όπως είναι.


Γιατί είναι όλα όπως είναι? Μου λες ότι ο άνθρωπος διαφέρει, και προσαρμόζει τη ζωή του επιλέγοντας και κρίνοντας κτλ. Καλώς, αλλά όταν έρθει η παρούσα δεδομένη στιγμή, γιατί τελικά έγιναν όλα έτσι από τη μεριά του ανθρώπου?


Κάνε μια εικόνα. Είσαι σε ένα διαστημόπλοιο, και βλέπεις τη γη σαν μια μικρή σφαίρα, και το άπειρο (αν είναι άπειρο) σύμπαν.

Κάνεις λοιπόν σκέψεις...Πως είναι η γη που κατοικούσες, η φύση, τα ζώα, τα δέντρα, τα πουλιά, τα ψάρια, η ανθρωπότητα, αυτά που έφτιαξε ο άνθρωπος, τα πάντα. Βλέπεις και το σύμπαν γύρω σου.
Προσπαθείς να βρεις μια απάντηση στο γιατί είναι όλα όπως είναι.

Ποια είναι η απάντηση? Δεν είναι...γιατί απλά έτσι? Είναι όλα όπως είναι..και τελείωσε.
Αν είναι καλά, μέτρια, κακά...όμορφα ή άσχημα....Τελικά όλα κάθε δεδομένη στιγμή είναι αυτά που είναι. Στα πάντα, συμπεριλαμβανομένου και του ανθρώπου. Αυτό λέω. Δε λέω ότι ο άνθρωπος δεν έχει διαφορετικό νου από τα άλλα όντα, και να κρίνει τα καλά και τα κακά.
Απλά αυτός ο διαφορετικός νους που τον κάνει να πορεύεται διαφορετικά, συμπεριλαμβάνεται στην διαπίστωση "είναι έτσι, γιατί έτσι", ή καλύτερα η ίδια η ύπαρξη τον έχει κάνει να είναι αυτό που είναι, και να πράττει ότι πράττει.


Δε ξέρω μήπως σε "φοβίζει" να το πω έτσι, η προσέγγισή μου, ερμηνεύοντάς την με τον παρακάτω τρόπο. Ότι η μοίρα μας είναι προκαθορισμένη, και ότι η όποια προσπάθεια είναι μάταια...
Δε λέω αυτό. Λέω ότι με την όποια προσπάθεια καλώς κάνουμε, έρχεται η κάθε παρούσα στιγμή να είναι όπως είναι, γιατί απλά...έτσι τα έφερε η ύπαρξη. Μη σε σκαλώνει ότι όλα λοιπόν είναι μάταια, δε λέω αυτό.

H μοίρα και η αυτενέργεια μπορούν να συνυπάρχουν.
Είναι μοιραίο το ότι γεννήθηκες όπως γεννήθηκες. Δεν είχες επιλογή σε αυτό.
Στα περισσότερα όμως που κρίνουν την ζωή σου, έχεις αποφασίσει εσύ,
Αυτή η απόφαση δεν είναι έτσι γιατί έτσι.
Δεν είσαι αυτόματο. Έχεις σκέψη, κάνεις ανάλυση, σύνθεση, καταλήγεις σε συμπέρασμα το οποίο μπορεί να ανατρέψει ένα συναίσθημα κ.λπ.
"όταν έρθει η παρούσα δεδομένη στιγμή, γιατί τελικά έγιναν όλα έτσι από τη μεριά του ανθρώπου?" έγιναν έτσι γιατί αυτό αποφάσισε συλλογικά ή ατομικά.
Αν αύριο ζητήσουν εθελοντές να πάνε στο Άρη, κάποιοι θα πούνε ναι κάποιοι όχι.
Δεν είναι απλά έτσι.

Φτάνουμε λοιπόν σε ένα σημείο, στην παρούσα, δεδομένη χρονική στιγμή. Τα πάντα είναι όπως είναι γιατί έτσι οδήγησες εσύ τα πράγματα.

 

[mstr]

Δεν αντιλέγω ότι ο άνθρωπος, περισσότερο από άλλα όντα, κρίνει, αποφασίζει, οδηγεί τη ζωή του όπως την οδηγεί.

Αλλά στο τέλος, είναι όπως είναι τα πράγματα, επειδή εμείς προσπαθήσαμε και τα φέραμε εκεί, αλλά γιατί? Γιατί η ίδια η ύπαρξη που οδηγεί τα πάντα εκεί που είναι, έχει κάνει το μυαλό του ανθρώπου να λειτουργεί με αυτόν τον τρόπο, και να οδηγεί τα πράγματα όπως τα οδηγεί. Άρα, καταλήγουμε πάλι στην διαπίστωση ότι ο άνθρωπος, έχει την νόηση και την κρίση να οδηγεί την ζωή του όπου κρίνει, αλλά αυτό συμβαίνει γιατί...έτσι. Ή επειδή η ύπαρξη που οδήγησε τα πάντα σε αυτό που είναι, οδήγησε και τον άνθρωπο να είναι όπως είναι, και να χρησιμοποιεί αυτό το μυαλό όπως το χρησιμοποιεί.

Στην ουσία, αυτό που λες παραπάνω δεν αναιρεί αυτό που λέω εγώ, όπως και αυτό που λέω δεν αναιρεί αυτό που λες. Πάνε χέρι χέρι...


Ένας πχ θέλει να γίνει γιατρός. Θέλει να κάνει ένα ωραίο σπίτι, μια οικογένεια με δυο παιδιά, να μάθει να παίζει πιάνο ή κιθάρα, να προσπαθήσει να είναι σωστός στην κοινωνία, να μεγαλώσει σωστά τα παιδιά του κτλ. Όντως, ο άνθρωπος περισσότερο από άλλα ζώα, μπορεί να προσπαθήσει να πάρει αποφάσεις και να οδηγήσει τη ζωή του κάπου με τα θέλω του, τα πιστεύω του, τη δημιουργικότητά του.
Έστω ότι ο παραπάνω άνθρωπος προσπαθήσει, και οδηγήσει σωστά τη ζωή του και έχει και την τύχη με το μέρος του (μην ξεχνάμε ότι κανείς δεν ελέγχει τίποτα 100%, μια στιγμή αρκεί και μπορεί να χάσεις τη ζωή σου από το οτιδήποτε ή να αλλάξουν όλα παρά τις όποιες προσπάθειες).
Καταφέρνει λοιπόν ο παραπάνω άνθρωπος να τα κάνει όλα, με το μυαλό του, που διαφοροποιείται από των άλλων οργανισμών.
Στο τέλος, μένει η ίδια διαπίστωση. Γιατί ο άνθρωπος με το διαφορετικό μυαλό που έχει, έφτασε εκεί? Για τον ίδιο λόγο, που ένα ψάρι πχ ζει όπως ζει και κάνει ότι κάνει. Γιατί η ίδια η δημιουργία έφτασε τα πράγματα σε δεδομένη στιγμή να είναι όπως είναι. Γιατί? Γιατί....έτσι.

 

[mstr]

Χρήστο, όταν πριν χρόνια είπα την σκέψη μου αυτή σε μια γνωστή μου, αυτή αντέδρασε κάπως όπως αυτά που γράφεις.

Μου λέει όχι, δεν είναι έτσι γιατί έτσι. Εμείς λέει με την προσπάθειά μας, οδηγούμε τη ζωή μας και πετυχαίνουμε πράγματα. Πιστεύω δε κατανόησε καλά τη σκέψη μου.

Εγώ αυτό, το έχω συμπεριλάβει ήδη, συμπεραίνοντας τα παραπάνω. Δεν είπα ότι δεν προσπαθούμε να οδηγούμε τη ζωή και να πετυχαίνουμε πράγματα. Το έτσι γιατί...έτσι, είναι μετά και από αυτό. Γιατί ο άνθρωπος προσπαθεί και με την σκέψη και την κρίση του έχει φτάσει όπου έχει φτάσει? Για τον ίδιο λόγο που η ύπαρξη έχει οδηγήσει το οτιδήποτε σε αυτό που είναι.


Μια παρένθεση όμως. Μας φοβίζει προφανώς και το ερμηνεύουμε κάπως λανθασμένα, η ιδέα ότι δεν έχουμε τον έλεγχο.
Όποιον έλεγχο και να έχουμε, μην ξεχνάμε ότι το άγνωστο του μέλλοντος, χαρακτηρίζει τα πάντα.

Περίμενε κανείς ότι θα έρθει πανδημία να κλειστούμε μέσα και να ζούμε έτσι, εν έτει 2020? Λες και έχουμε μεσαίωνα?
Προσπαθεί κάποιος λοιπόν, και κατά 99% με την προσοχή και την προσπάθειά του, πετυχαίνει αυτά που θέλει.
Αυτό το 1% όμως να γίνει κάτι που όσο και να προσέχεις μπορεί και να γίνει, πάντα υπάρχει. Ένας σεισμός, μια ασθένεια, ένας πόλεμος, ένα ατύχημα, ένας κομήτης να πέσει πάνω μας, ένα ηφαίστειο να εκραγεί κάτω από τα πόδια μας...Το οτιδήποτε...
Δεν είναι απαισιοδοξία. Μια αλήθεια είναι. Να περνάμε καλά όσο μπορούμε, και να προσπαθούμε για το καλύτερο, συμφωνώ

 

[greekBruin]

Ενδιαφέρουσα συζήτηση!

Τι είναι το "συνειδητό"; Ο άνθρωπος αποφασίζει ελεύθερα για ότι κάνει, αφού σκεφτεί, ενώ η γάτα κάνει ότι της λέει η φύση της και δεν έχει καμιά ελευθερία. Είναι αλήθεια αυτό; Μήπως και η γάτα έχει κάποια ελευθερία στα πλαίσια της φύσης της; Μήπως και ο άνθρωπος είναι σε μεγάλο βαθμό ένα ζωό; Μήπως και η ελευθερία του ανθρώπου, και οι σκέψεις του ακόμη, δεν είναι αποτέλεσμα φυσικο-χημικών διεργασιών και ουσιών (πχ. ορμονών) που δεν τις ελέγχει; Έχει κάποιος από μας επιλέξει τον εγκέφαλο που κουβαλά; Ή μήπως όλοι μας είμαστε αναγκασμένοι να σκεφτόμαστε και να αποφασίζουμε χρησιμοποιώντας τον εγκέφαλο που τυχαία βρέθηκε στο κεφάλι μας; Τελικά ποια είναι η ελευθερία μας, αφού ούτε καν τον εγκέφαλό μας δεν μπορούμε να επιλέξουμε; Αφού δεν μπορούμε να επιλέξουμε τον εγκέφαλό μας, και αφού όλες τις σκέψεις μας τις κάνει ο εγκέφαλός μας, τελικά πόσο ελεύθεροι είμαστε;

 

[chrisssb]

Ενδιαφέρουσα συζήτηση!

Τι είναι το "συνειδητό";

Κατ'εξοχήν είναι η αντίληψη του εαυτού. Της διαφοροποίησής του απέναντι σε όλους και όλα τα άλλα, της μοναχικότητα του είναι. Έχει γνώση του θανάτου του.

Ο άνθρωπος αποφασίζει ελεύθερα για ότι κάνει, αφού σκεφτεί, ενώ η γάτα κάνει ότι της λέει η φύση της και δεν έχει καμιά ελευθερία. Είναι αλήθεια αυτό;

Ναι είναι.
Ακόμη και με όλες τους περιορισμούς που μπορεί να έχει, και μέσα στα πλαίσια που αυτοί θέτουν, η αντίληψη του εγώ και της αυτόνομης σκέψης είναι a priori ελευθερία.
Η γάτα δεν έχει ελευθερία γιατί δεν έχει αντίληψη του "εγώ". Δεν το αντιλαμβάνεται ούτε όταν βλέπει τον εαυτό της στον καθρέφτη.
Η πορεία της είναι προδιαγεγραμμένη με το ένστικτο που την βοηθά να επιζήσει.

Μήπως και η γάτα έχει κάποια ελευθερία στα πλαίσια της φύσης της; Μήπως και ο άνθρωπος είναι σε μεγάλο βαθμό ένα ζωό; Μήπως και η ελευθερία του ανθρώπου, και οι σκέψεις του ακόμη, δεν είναι αποτέλεσμα φυσικο-χημικών διεργασιών και ουσιών (πχ. ορμονών) που δεν τις ελέγχει;

Όχι γιατί δεν γίνεται ελλείψει των παραπάνω,
Το ότι οι σκέψεις του ανθρώπου βασίζονται σε φυσικοχημικές διεργασίες δεν σημαίνει τίποτε για το αν υπάρχουν ή όχι. Ο άνθρωπος γνωρίζει το εγώ του και τον διαχωρισμό του από όλο το υπόλοιπο σύμπαν.
Και ναι, ελέγχει και τις φυσικο-χημικές διεργασίες και τις ορμόνες κ.λπ.
Με πολλούς τρόπους: πχ φάρμακα.

Έχει κάποιος από μας επιλέξει τον εγκέφαλο που κουβαλά; Ή μήπως όλοι μας είμαστε αναγκασμένοι να σκεφτόμαστε και να αποφασίζουμε χρησιμοποιώντας τον εγκέφαλο που τυχαία βρέθηκε στο κεφάλι μας; Τελικά ποια είναι η ελευθερία μας, αφού ούτε καν τον εγκέφαλό μας δεν μπορούμε να επιλέξουμε; Αφού δεν μπορούμε να επιλέξουμε τον εγκέφαλό μας, και αφού όλες τις σκέψεις μας τις κάνει ο εγκέφαλός μας, τελικά πόσο ελεύθεροι είμαστε;

Ο βαθμός ελευθερίας που έχουμε μπορεί να βασίζεται και να περιορίζεται από έναν εγκέφαλο που δεν επιλέξαμε, όμως ακόμη και ο μικρότερος βαθμός ελευθερίας σημαίνει ελευθερία τελικά.
Είπαμε... το σύστημα δεν είναι μόνο ντετερμινιστικό είναι και στοχαστικό.

 

[greekBruin]

Σε όλα τα παραπάνω υπάρχει αντίλογος.

Η γάτα επιλέγει αν θα σε γρατζουνίσει ή όχι. Έχει και η γάτα κάποια ελευθερία, δεν είναι "προδιαγεγραμμένη" η πορεία της. Ναι σίγουρα μια γάτα απλώς τρώει, γενάει, μεγαλώνει και πεθαίνει, αλλά τελικά ... τα ίδια ισχύουν και για τον άνθρωπο, πεθαίνει και εξαφανίζεται. Και για το απέραντο σύμπαν έχει τόσο μικρή σημασία όσο και μια γάτα.

Τη συνείδηση (consciousness) η επιστήμη ακόμη δεν έχει καταφέρει να την προσδιορίσει επακριβώς, οπότε υπάρχει πολύς δρόμος ακόμη για να καταλάβουμε τι ακριβώς είναι και πως δημιουργείται.

Όλα δείχνουν ότι ο άνθρωπος προέρχεται από τις άλλες ζωικές μορφές, μέσω μια εξελικτικής διαδικασίας που έχει ένα και μόνο σκοπό: την αναπαραγωγή των γονιδίων. Όλα τα άλλα τελικά δεν έχουν καμιά χρησιμότητα και κανένα σκοπό. Δηλαδή ακόμη και η "συνείδηση" αναδύθηκε κάπως από την ανόργανη ύλη μόνο και μόνο επειδή έδινε κάποιο εξελικτικό πλεονέκτημα στην αναπαραγωγή. Μάλλον δεν είναι μηδέν ή ένα, δηλαδή δεν είναι κάτι που το έχουμε ή όχι, αλλά μάλλον κάτι που το έχουμε σε κάποιο βαθμό, και τα ζώα τα έχουν και αυτά σε μικρότερο βαθμό. Βασικά είναι μια αναδυόμενη ιδιότητα που έχει να κάνει με την πολυπλοκότητα του εγκεφάλου και του νευρικού συστήματος, αλλά οι μηχανισμοί δεν έχουν ακόμη κατανοηθεί.

Είναι πολύ μεγάλο θέμα η συνείδηση και η ελευθερία, ειδικά αν το δούμε από τη πλευρά των θετικών επιστημών και μόνο (σκληρές επιστήμες, και όχι τα φιλοσοφικά και φιλολογικά μυθιστορήματα). Γίνονται μεγάλες προσπάθειες για να κατανοηθούν αυτά, αλλά είναι νωρίς ακόμη. Για παράδειγμα, κάποιες παθήσεις, ή κάποιοι τραυματισμοί, αλλάζουν τελείως το πως ένας άνθρωπος σκέφτεται και δρα. Πως ξέρουμε ότι ο δικός μας ο εγκέφαλος σκέφτεται αυτά που σκέφτεται απλώς και μόνο γιατί είχε χτυπήσει με ένα συγκεκριμένο τρόπο όταν είμασταν μικροί; Ή είχε αναπτυχθεί με ένα συγκεκριμένο τρόπο; Σίγουρα έχουμε ένα φάσμα ελευθερίας σκέψης και δράσης, όμως υπάρχει πραγματικά κάποια ποιοτική διαφορά από τη γάτα;

Τελικά είμαστε άραγε κάτι παραπάνω από τυχαίους συνδυασμούς DNA ώστε να βρεθεί ο καλύτερος τρόπος αναπαραγωγής των γονιδίων μας; Υπάρχει κάποιος σκοπός σε όλα αυτά; Η επιστήμη φαίνεται να λέει "όχι". Όποτε τι νόημα έχει η "ελευθερία" σε ένα περιβάλλον που ουσιαστικά διαμορφώθηκε από την τυχαιότητα και δεν έχει κανένα απολύτως σκοπό;

 

[mstr]

Ενδιαφέρουσες οι παραπάνω σκέψεις, και από τους δυο φίλους συμφορουμίτες.


Θα ήθελα να αναφέρω το εξής. Για μένα, αυτό το περιστατικό με τη γάτα στην ηρεμία της φύσης, που με έκανε να καταλήξω σε αυτή τη διαπίστωση, ήταν για μένα ένα "βίωμα" εκείνης της στιγμής.

Το λέω αυτό, γιατί έχει τύχει να μοιραστώ αυτή τη σκέψη με κάποιο άτομο, το οποίο με αντιμετώπισε κάπως "τι λέει τώρα αυτός και μας το παίζει έξυπνος".

Οι περισσότεροι δε που έχω μοιραστεί αυτή τη σκέψη, κάπου σκαλώνουν και νομίζουν ότι και καλά όλα είναι γραφτά και μάταια τελικά...Και θεωρούν μάλλον ότι εννοώ ότι ο άνθρωπος δεν ελέγχει τελικά με το μυαλό του την πορεία της ζωής του.

Όμως εγώ δε λέω ότι δε μπορούμε να ελέγξουμε και να οδηγήσουμε τη ζωή μας κάπου. Αυτό που λέω, είναι ότι αυτός ο κάπως μεγαλύτερος έλεγχος και σκέψη του ανθρώπου, καταλήγει τελικά σε μια δεδομένη στιγμή, να είναι έτσι για τον ίδιο λόγο που και η γάτα δρα έτσι, ένα ψάρι, ένα φυτό κτλ.
Η ύπαρξη δηλαδή έχει οδηγήσει το κάθε τι, συμπεριλαμβονομένης και της πιο εξελιγμένης σκέψης του ανθρώπου, να είναι κάθε στιγμή έτσι...γιατί έτσι. Με όλα τα καλά και τα κακά.


Θα γυρίσει και θα πει κάποιος ότι χαίρω πολύ, τι μας είπες τώρα. Σε όλα κάθε στιγμή είναι έτσι, γιατί έτσι...

Όμως, όταν κρίνουμε το καθετί, μάλλον ξεχνάμε αυτή την αλήθεια της ζωής.

Πχ γιατί το κράτος είναι έτσι, γιατί καταστρέφουμε τη γη, λέμε ότι ο άνθρωπος έχει κάνει τα χειρότερα εγκλήματα κτλ. Οκ, όμως έτσι είναι τα πράγματα κάθε δεδομένη στιγμή για όλα.

Βέβαια και το να κρίνουμε το καθετί ανά πάσα στιγμή, ξεχνώντας την απλή διαπίστωση του όλα είναι έτσι...γιατί έτσι, συμπεριλαμβάνεται και αυτό σε αυτή την διαπίστωση! Έχει έρθει ο άνθρωπος να κρίνει τα πάντα, ξεχνώντας ότι η ίδια η ύπαρξη τα έχει φέρει έτσι, γιατί η ίδια ύπαρξη τον έφερε να το κάνει αυτό και να κρίνει τα πάντα .

 

[chrisssb]

Νομίζω ότι υπάρχει πρόβλημα με τους όρους.
Ότι γίνεται μπέρδεμα του συνειδητού με την συνειδητότητα.
Πολύ διαφορετικά πράγματα.
Η όλη ιστορία με τον άνθρωπο (η πληγή και η ρήξη με το υπόλοιπο σύμπαν) είναι η επίγνωση και ο καθορισμός του σωστού ή του λάθους.
Αυτά από όσο γνωρίζουμε τα διαθέτει μόνο ο άνθρωπος. Σε όλο το σύμπαν.
Και ακόμη χειρότερα ο καθένας από εμάς δεν τα μοιράζεται με κανέναν άλλο. Απολύτως κανένα.
Ναι όλα τα υπόλοιπα, είναι κοινά. Η αγάπη, ο πόνος, η αίσθηση κορεσμού κ.λπ.
Η διαφορά είναι τεράστια όμως.
Καθόλου τυχαίο δεν είναι ότι μόνο ο άνθρωπος εκδιώχθηκε από τον παράδεισο: γιατί είναι ο μόνος που έχει γνώση του καλού και του κακού.

Όλη η ανθρώπινη ιστορία εδράζεται σε αυτά.

Και όχι δεν χρειάζεται η ελευθερία μας να αλλάζει την πορεία του σύμπαντος για να υπάρχει.
Βλέπετε, από την στιγμή που υπάρχει επίγνωση, ο καθένας από εμάς, είναι μόνος του απέναντι σε όλο το υπόλοιπο σύμπαν (με όλους τους υπόλοιπους μέσα).
Η ελευθερία μας καθορίζει την δική μας πορεία (του καθενός δηλαδή) και αυτό είναι που έχει σημασία, όχι το υπόλοιπο σύμπαν.
Όταν γίνουν όλα αυτά μπαίνει στο παιχνίδι η συνείδηση, και μόνον τότε.
Δεν βλέπετε ότι το εγώ και το υπόλοιπο σύμπαν, είναι δύο εντελώς διαφορετικά σύνολα?
Ακόμη και αν όλα είναι έτσι γιατί είναι έτσι στο σύμπαν, αυτό δεν περιλαμβάνει το εγώ (του καθένα μας) και δεν το επηρεάζει σε τίποτε.
Ακόμη και αυτή η συζήτηση είναι απόδειξη.
Είναι αποτέλεσμα της ρήξης του προσωπικού συνειδητού με την υπόλοιπη ύπαρξη.
Είναι προϊόν αγωνίας ακριβώς γιατί υπάρχει αυτή η επίγνωση.
Διαφορετικά όχι μόνο δεν θα το συζητούσαμε αλλά ούτε καν θα το συλλαμβάναμε ως θέμα συζήτησης.

 

[Cicadelic Ranger]

Νομιζω αυτη την ερωτηση την εχω ξαναδει μεσα σε αλλο νημα και αν δεν απατωμαι με το ιδιο αρχικο εμπειρικο παραδειγμα.

Εαν εγινε απο μονη της νημα σημανει οτι τα καποια λιγα που ειπωθηκαν δεν αποτελεσαν "λυση" και μαλλον απασχολει ακομα τον φιλο που το εθεσε.

Μα γιατι μιλαω για "λυση" ενω ξεκινησαμε απο τον ορο "ερωτηση". Κανονικα θα επρεπε να θεσω τον ορο "απαντηση". Ισως γιατι τελικα η φραση αυτη ειναι ενα "προβλημα".
Αρα περισσοτερο μια απορια παρα μια ερωτηση. Αν και οι δυο λεξεις φαινονται ομοιες δεν ειναι. Η απορία εννοει το Ου-πορος Α στερητικο του πορου, δηλαδη στην ουσια και καθαυτο "δεν υπαρχει περασμα" υπαρχει προβλημα στο περασμα στην προσπελαση στην απεναντι μερια, στην συνεχεια του δρομου, σην συνεχιση του θεμιτου σκοπου η προορισμου.

Εδω σε πρωτη φαση αγγιζουμε το κουμπι για να καταλαβουμε τι μας αφορα τι μας ειναι ζωτικο σαν απαντηση στη ζωη μας η στην συνεχιση της, δηλαδη πια ειναι αυτα τα ερωτηματα που μας απασχολουν και ταυτοχρονα προοθυν την πνευματικη μας υποσταση.

Αλλα ταυτοχρονα χρειαζεται μια πραγματικη ασκηση, πρωτον για να κατανοηθουν τα ερωτηματα αυτα, ακομα και να συνταχθουν η να ειπωθουν, ωστε να καταλαβουμε πιο προβλημα (πλεον) υποθαλπτουν η βγαζουν στην επιφανεια.

Εχοντας πει αυτα τα λιγα σαν προλογο, επι του "κειμενου" τωρα οπως εξελιχτηκε η κουβεντα, πιστευω οτι η σηζητηση ξεφυγε η ακομα βγηκε εκτος θεματος, ωστε το αρχικο προβλημα παραμενει ανεπαφο, ενω ο προβληματισμος συνεχιστηκε σε αλλες αννοιες, εξισου ενδιαφερουσες και προβληματικες αλλα χωρις αμεση σχεση με αυτο που υπονοει η ερωτηση. Τα διπτυχα ελευθερια ντετερμινισμος, συνειδιτοτητα ενστινκτο, παρεμβολη στο περιβαλλον καταστροφη της φυσης κλπ που δεν εχουν σχεση τουλαχιστον αμεση προς το παρων.

Αρα κατ εμε πρεπει να εναππαναθεσουμε τις βασεις... δηλαδη την ερωτηση την ιδια. "Τι εννοει ο ποιητης" που λενε και στο χωριο μου. Τι υπονει μια φραση "Ολα ετσι γιατι ετσι" που αν παρθει επι λεξη μοιαζει σαν μια απο αυτες τις παιδικες καπριτσιοζικες ατακες.

Αρα πρωτα απ'ολα ας αναλυσουμε την φραση ερωτηση.

Ξεκινωντας (οπως πολυ σωστα το εθεσε ο φιλος νηματοθετης με μια ορθη διαισθηση) απο την αρχη απο την πρωτη λεξη. "Ολα"

Επομενος καταλαβαινουμε οτι εχυμε να κανουμε με μια φραση που εχει "συμπαντικη διασταση", που αφορα το ολον και κατ επεκταση για μια ταξη που το διεπει "ειναι ετσι"....

ΟΚ μεχρι εδω. Θα προσπαθησουμε να πουμε τα πραγματα λιανα με απλους ορους

 

[Cicadelic Ranger]

Οταν λοιπον καποιος λεει οτι "τα πραγματα ειναι ετσι" ειναι ενα συμπερασμα. Une constatation.

Το παραδειγμα ειναι η γατα που αρπαξε την σαυρα, αυτο επεκτινεται δυνητικα στην γατα που γερασμενη δεν μπορει πια να πιασει σαυρα και να την σκοτωσει και πεθαινει η ιδια, για το μεγαλο ψαρι που τρωει το μικρο κλπ... Μεχρι εκει ειναι μια παρατηρηση της γυρω μας φυσης. Του κοσμου. Π;ρ;τηρηση που αν εξελιχθει εμπεριστατωμενα μπορει να μετατραπει σε επιστημη.

Αλλα σε συνειρμο ιδεω απο ενα παραδειγμα στο αλλο μπαινουμε σε μια φαση που βαζουμε ενα αλλο παρανομαστη που αρχιζει και κανει την παρατηρηση πιο.... αγωνιωδη.... τον ανθρωπο.

Ετσι το ερωτιματικο της γατας που επιασε την σαυρα (και η σαυρα επαψε να ζει) μπορει να ερθει μια αλλη εικονα ενα αλλο παραδειγμα. Μια γυναικα για παραδειγμα σε νεαρη σχετικα ηλικια που μολις τελειωσε λαμπρο διδακτορικο και της ανοιγεται λαμπρη καρριερα σαν προοπτικη, με τρια ανηλικα παιδια, που μολις χωρισε, και παθαινει μια βαρεια ασθενεια καρκινου, σε καποιον χρονο πεθαινει, ολοι οι κοποι της πανε χαμενοι, ολες οι προοπτικες σταματουν και τα παιδια μενουν μονα τους κλπ... Μπορειτε να προσθεσετε οτι θελετε σαν κακο....

Τι γινεται λοιπον οταν απο την παρατηρηση της φυσης περασουμε στην παρατηρηση της συμφορας που χτυπαει τους ανθρωπους ;

Ε εκει ειναι το φαινομενο που αποκαλουμε Εμπαθεια η και Συμπαθεια ( δεν εχει καμμια σχεση με την κοινη χρηση της λεξης) ... με λιγα λογια και σε απλη μαλλιαρη, καταφερνουμε να μοιραστουμε "το παθος" (το παθημα το κακο) να μπουμε εστω και νοητικα στη θεση αυτη...

Και εκει αρχιζει.... Τι ? Η απορια. Βλεπε η αγωνια, βλεπε εις την απλην επιστημονικης μας επιασε κοψιμο.... Γιατι εννοουμε ταυτοχρονα πρωτον το ευφημερο της ζωης, και δευτερο την πιθανοτητα βιαιης αποτομης και προορης διακοπης της....

Αρα το "ειναι ετσι γιατι ετσι" παιρνε την πραγματικη του διασταση στην κατανοηση του. ΥΠΟ-νοει καποια αλλα "πραγματα". Η ερωτηση θετει καποια αλλη ερωτηση που δεν τολμα να πει ευθεως και με την πρωτη, η ακομα ρισκαρει και καποιες "εναλακτικες υποθεσεις"

Τι σημαινει λοιπον πραγματικα η ερωτηση .... Ποιο ειναι το νοημα της και αραγε εχει πραγματικο νοημα ; Ιδου τα πρωτα σκαλοπατια αναζητησης κι αναλυσης...

 

[Cicadelic Ranger]

Διοτι σε τελικη αναλυση, παρατηρωντας ενα βιαιο και απροοπτο τελος, κανουμε ενα constat, (μια συμπερασματικη αναφορα Σε πρωτη φαση - ετσι ειναι σε δευτερη φαση ετσι ειναι και αλλου σε τριτη φαση ετσι ειναι παντου στον κοσμο σε τεταρτη φση ε θα μπυ ρθει και μενα καποτε), και επειδη δεν ειμαστε ακομα τελεια ρομποτ χωρις φοβους και συναισθηματα, ενω ταυτοχρνα εχουμε την δυναμη του πνευματος (φαντασια αναλυση συνθεση) μπαινουμε στην διαδικασια να σκεφτουμε...." Και εαν ηταν αλλιως ; "

Και εκει αρχιζει το παιχνιδι. "Ειναι ετσι" το ξερουμε αλλα δεν μας αρκει. "Ειναι ετσι σημανει" για μας που μοιραζομαστε το πνευμα ( και ολα τα υπολοιπα που ειπωθηκαν αλλα ειναι προεκτασεις του θεματος και οχι το θεμα)
Γιατι ειναι ετσι.... "Γιατι ετσι" η δευτερη φαση της προτασης σαν απαντηση δεν ειναι απαντηση ειναι στην ουσια μια παραδοχη... οτι εν ξερουμε τιποτα.... (Εν Οιδα κλπ για να μην ξεχνιωμαστε και να καταλαβαινουμε τι εννοουσαν οι προγονοι μας με καποιες φρασεις τελος παρενθεσεως)

Αρα μπαινουμε στην διαδικασια σκεψης ωστε να θεωρουμε οτι μπορει να ηταν καλυτερα. Οτι δεν ειναι καλα φτιαγμενα τα πραγματα.... ισως οτι αν ειμασταν εμεις που θα διαταζαμε την ταξη των πραγματων θα ηταν καλυτερα. Και ουτε η σαυρα θα πεθαινε ουτε η γατα θα πειναγε ουτε η νεαρη γυναικα θα πηγαινε αδικα...

Τελικα μας ερχεται και αυτη η εννοια στο μυαλο... Λεμε "πω πω.... Αδικο ειναι κριμα νεος ανθρωπος, νεο σαυρακι κλπ"

Τι σημαινει ομως οταν λεμε η οταν σκεφτομαστε ετσι ; Τι προυποθετει ολο αυτο ;;;

Θα συνεχισουμε (εαν δεν τυχει κατι "αδικο" μεχρι τοτε LOL)