Ο Ζούλης όπως τον αποκαλούσε συχνά η Μερκούρη, μας είναι ίσως περισσότερο γνωστός από το "Ποτέ Την Κυριακή", το "Τοπ Καπί" και την σχέση του με την Μερκούρη και την Ελλάδα.
Για να προσθέσω αμέσως την προβλεπόμενη γκρίνια, να πω πως αν σταματήσουμε να ομφαλοσκοπούμε είναι πολύ πιθανό το επόμενο δευτερόλεπτο να θυμηθούμε και την ταινία του «Ριφιφί» (1955).
Δέχτηκε την πρόταση για να κάνει την ταινία -στην οποία εκτός από σκηνοθέτης και σεναριογράφος, συμμετέχει και ως ηθοποιός – από ανάγκη μια και είχε βρεθεί στην Γαλλία άνεργος για χρόνια, μετά την καταχώρηση του ονόματος του στη μαύρη λίστα της Αμερικής στο συμβούλιο -ή πως αλλιώς το έλεγαν- των αντιαμερικανικών υποθέσεων.
Με πολύ χαμηλό budget, άγνωστους και κακοπληρωμένους ηθοποιούς και συνεργείο, βρέθηκε τελικά να κερδίσει το βραβείο του καλύτερου σκηνοθέτη στης Κάννες, και η ταινία να χαρακτηρίζεται ως ένα από τα καλύτερα γαλλικά crime, ή noir φιλμ όλων των εποχών.
Όμως η ιστορία του περιλαμβάνει πολύ περισσότερα. Πιθανών λόγο των συνθηκών και της γειτονιάς που μεγάλωσε στην Αμερική ήταν επόμενο να εγγραφεί στο κουμουνιστικό κόμμα τη δεκαετία του 30, το οποίο όμως παράτησε αμέσως μόλις υπέγραψε η Ρωσία το σύμφωνο μη εισβολής με τους ναζί το 39, και αυτή του η συμμετοχή ήταν αρκετή για να μπει στην μαύρη λίστα του Χόλυγουντ αργότερα.
Μαθήτευσε πλάι στον Χίτσκοκ και έκανε το ντεμπούτο του σαν σκηνοθέτης το 1941 με την μικρού μήκους μεταφορά της ιστορίας του Πόε “The Tell-Tale Heart”.
Αμέσως έγινε ένας από τους ποιο αναγνωρίσιμους αμερικανούς σκηνοθέτες της εποχής, και μας χάρισε μετά τον πόλεμο μερικά από τα κλασσικότερα νουάρ και μάλιστα το ένα μετά από το άλλο : Brute Force (1947), The Naked City (1948), Thieves' Highway (1949) και Night and the City (1950).
Είχε και το σωστό timing, καθώς αν θα πρέπει να απαντήσουμε στην ερώτηση, ποια είναι η χρυσή εποχή του κλασσικού νουάρ (τουλάχιστον όπως αυτό ορίστηκε ακόμη και σαν όρος που δεν υπήρχε νωρίτερα), τότε δεν υπάρχει άλλη περίοδος από την τριετία 1947-1950.
Ο Μπεζερίδης (Albert Isaac “Buzz” Bezzerides) έφυγε με την οικογένεια του στην ηλικία των 2 από την Σαμψούντα και βρέθηκε να είναι ένας από τους ποιο αναγνωρίσιμους μυθιστοριογράφους και σεναριογράφους σεναρίων νουάρ και δράσης κατά την χρυσή εποχή του Χόλυγουντ. Το όνομα του συνδέθηκε στενά με την Warner. Έγραψε μεταξύ άλλων και το σενάριο του Thieves' Highway στην ταινία του Ντασέν.
Το ποιο διάσημο σενάριό του όμως, ίσως να είναι αυτό για μια άλλη κλασσική –προς το τέλος του “κινήματος” το οποίο χονδρικά διήρκεσε μέχρι το ‛60-62- νουάρ ταινία, το Kiss Me Deadly (1955).
Νουαρ - επιστημονικής φαντασίας, η ταινία χαρακτηρίστηκε από κριτικό ως: “the definitive, apocalyptic, nihilistic, science-fiction film noir of all time” μια και είναι παιδί και σχολιασμός των ανησυχιών της ατομικής εποχής και του ψυχρού πολέμου.
Είχε και αυτός μπλεξίματα με μαύρες λίστες, μάλλον απλά και μόνο γιατί αγάπησε αριστερόστροφη. Για τη ζωή του γυρίστηκε η ταινία- ντοκιμαντέρ «Buzz» (2007) του Σπύρου Ταραβήρα που όταν την πέτυχα παρακολούθησα με πολύ ενδιαφέρον τον γεράκο και τις διηγήσεις του.
Για να προσθέσω αμέσως την προβλεπόμενη γκρίνια, να πω πως αν σταματήσουμε να ομφαλοσκοπούμε είναι πολύ πιθανό το επόμενο δευτερόλεπτο να θυμηθούμε και την ταινία του «Ριφιφί» (1955).
Δέχτηκε την πρόταση για να κάνει την ταινία -στην οποία εκτός από σκηνοθέτης και σεναριογράφος, συμμετέχει και ως ηθοποιός – από ανάγκη μια και είχε βρεθεί στην Γαλλία άνεργος για χρόνια, μετά την καταχώρηση του ονόματος του στη μαύρη λίστα της Αμερικής στο συμβούλιο -ή πως αλλιώς το έλεγαν- των αντιαμερικανικών υποθέσεων.
Με πολύ χαμηλό budget, άγνωστους και κακοπληρωμένους ηθοποιούς και συνεργείο, βρέθηκε τελικά να κερδίσει το βραβείο του καλύτερου σκηνοθέτη στης Κάννες, και η ταινία να χαρακτηρίζεται ως ένα από τα καλύτερα γαλλικά crime, ή noir φιλμ όλων των εποχών.
Όμως η ιστορία του περιλαμβάνει πολύ περισσότερα. Πιθανών λόγο των συνθηκών και της γειτονιάς που μεγάλωσε στην Αμερική ήταν επόμενο να εγγραφεί στο κουμουνιστικό κόμμα τη δεκαετία του 30, το οποίο όμως παράτησε αμέσως μόλις υπέγραψε η Ρωσία το σύμφωνο μη εισβολής με τους ναζί το 39, και αυτή του η συμμετοχή ήταν αρκετή για να μπει στην μαύρη λίστα του Χόλυγουντ αργότερα.
Μαθήτευσε πλάι στον Χίτσκοκ και έκανε το ντεμπούτο του σαν σκηνοθέτης το 1941 με την μικρού μήκους μεταφορά της ιστορίας του Πόε “The Tell-Tale Heart”.
Αμέσως έγινε ένας από τους ποιο αναγνωρίσιμους αμερικανούς σκηνοθέτες της εποχής, και μας χάρισε μετά τον πόλεμο μερικά από τα κλασσικότερα νουάρ και μάλιστα το ένα μετά από το άλλο : Brute Force (1947), The Naked City (1948), Thieves' Highway (1949) και Night and the City (1950).
Είχε και το σωστό timing, καθώς αν θα πρέπει να απαντήσουμε στην ερώτηση, ποια είναι η χρυσή εποχή του κλασσικού νουάρ (τουλάχιστον όπως αυτό ορίστηκε ακόμη και σαν όρος που δεν υπήρχε νωρίτερα), τότε δεν υπάρχει άλλη περίοδος από την τριετία 1947-1950.
Ο Μπεζερίδης (Albert Isaac “Buzz” Bezzerides) έφυγε με την οικογένεια του στην ηλικία των 2 από την Σαμψούντα και βρέθηκε να είναι ένας από τους ποιο αναγνωρίσιμους μυθιστοριογράφους και σεναριογράφους σεναρίων νουάρ και δράσης κατά την χρυσή εποχή του Χόλυγουντ. Το όνομα του συνδέθηκε στενά με την Warner. Έγραψε μεταξύ άλλων και το σενάριο του Thieves' Highway στην ταινία του Ντασέν.
Το ποιο διάσημο σενάριό του όμως, ίσως να είναι αυτό για μια άλλη κλασσική –προς το τέλος του “κινήματος” το οποίο χονδρικά διήρκεσε μέχρι το ‛60-62- νουάρ ταινία, το Kiss Me Deadly (1955).
Νουαρ - επιστημονικής φαντασίας, η ταινία χαρακτηρίστηκε από κριτικό ως: “the definitive, apocalyptic, nihilistic, science-fiction film noir of all time” μια και είναι παιδί και σχολιασμός των ανησυχιών της ατομικής εποχής και του ψυχρού πολέμου.
Είχε και αυτός μπλεξίματα με μαύρες λίστες, μάλλον απλά και μόνο γιατί αγάπησε αριστερόστροφη. Για τη ζωή του γυρίστηκε η ταινία- ντοκιμαντέρ «Buzz» (2007) του Σπύρου Ταραβήρα που όταν την πέτυχα παρακολούθησα με πολύ ενδιαφέρον τον γεράκο και τις διηγήσεις του.
