O Verdi και οι αγορές

[Κώστας Γκαβάκος]

​

​

Φίλοι μου μεταφέρω το mail που ήρθε από έναν καλό συνάδελφο επειδή με συγκίνησε η αντίδραση πολιτισμένων ανθρώπων στην λαίλαπα των αγορών.

​

ΟΙ ΛΑΟΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΝ,ΟΙ ΤΟΚΟΓΛΥΦΟΙ… ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΟΥΝ​

Η ΜΟΥΣΙΚΗ ΤΩΝ ΣΚΛΑΒΩΝ(VA PENSIERO)ΜΑΣ ΑΡΜΟΖΕΙ ΠΛΕΟΝ, ΓΙΑΤΙ Η ΓΛΥΚΕΙΑ ΜΑΣ ΠΑΤΡΙΔΑ ΠΑΡΑΔΙΔΕΤΑΙ ΣΕ ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟ ΖΥΓΟ ΥΠΟΤΑΓΗΣ ΚΑΙ ΔΟΥΛΕΙΑΣ ΣΤΟΥΣ ΟΥΝΟΥΣ ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΔΙΕΘΝΕΙΣ ΧΡΗΜΑΤΟΠΙΣΤΩΤΙΚΟΥΣ "ΟΙΚΟΥΣ"​

NABUCCOστη Ρώμη.​

[FONT=&quot]Στις 12 Μαρτίου, ο Silvio Berlusconi κλήθηκε να αντιμετωπίσει την πραγματικότητα. Η Ιταλία γιόρταζε τα 150 χρόνια από την ίδρυσή της και με αυτή την ευκαιρία, στην όπερα της Ρώμης, δόθηκε μια παράσταση όπερας, της πιο συμβολικής αυτής της ενοποίησης[/FONT][FONT=&quot]: [/FONT][FONT=&quot]Nabucco[/FONT][FONT=&quot]του[/FONT][FONT=&quot]Giuseppe Verdi [/FONT][FONT=&quot]υπό τη διεύθυνση του[/FONT][FONT=&quot]Riccardo Muti.[/FONT]
[FONT=&quot]Το έργο Nabucco του Verdi είναι ένα έργο τόσο μουσικό όσο και πολιτικό: αφορά την ιστορία της σκλαβιάς των Εβραίων στη Βαβυλώνα, και η περίφημη άρια[/FONT][FONT=&quot]«Va pensiero» [/FONT][FONT=&quot]τραγουδιέται από τους καταπιεσμένους σκλάβους. Στην Ιταλία, το τραγούδι αυτό είναι το σύμβολο της αναζήτησης της ελευθερίας του λαού, ο οποίος στα 1840 – όταν και γράφτηκε η όπερα - ήταν καταπιεσμένος από την αυτοκρατορία των Αψβούργων, και πάλευε μέχρι τη δημιουργία της ενωμένης Ιταλίας.[/FONT]
[FONT=&quot]Πριν αρχίσει η συναυλία, ο[/FONT][FONT=&quot]Gianni Alemanno,[/FONT][FONT=&quot]δήμαρχος της Ρώμης, ανέβηκε στη σκηνή για να καταγγείλει τις μειώσεις της κυβέρνησης στον προϋπολογισμό για τον πολιτισμό. Και αυτό, ενώ ο Alemanno είναι μέλος του κυβερνώντος κόμματος και πρώην υπουργός του Berlusconi.[/FONT]
[FONT=&quot]Αυτή η πολιτική παρέμβαση, σε μια πολιτιστική στιγμή από τις πιο συμβολικές για την Ιταλία, θα προκαλέσει ένα απροσδόκητο αποτέλεσμα, ιδίως τη στιγμή που ο ίδιος ο Berlusconi ήταν παρών στη συναυλία.[/FONT]
[FONT=&quot]Όπως δήλωσε στους Times o [/FONT][FONT=&quot]Ricardo Muti,[/FONT][FONT=&quot]διευθυντής της ορχήστρας,[/FONT][FONT=&quot]«…ήταν μια βραδιά αληθινής επανάστασης».[/FONT]
[FONT=&quot]«Στην αρχή, υπήρχε ένα μεγάλο χειροκρότημα από το κοινό. Στη συνέχεια ξεκινήσαμε τη συναυλία. Όλα πήγαιναν πολύ καλά, αλλά όταν φτάσαμε στο σημείο του Va pensiero, αισθάνθηκα αμέσως ότι η ατμόσφαιρα ήταν τεταμένη στο κοινό. Υπάρχουν πράγματα που δεν μπορείτε να περιγράψετε, αλλά που τα αισθάνεστε. Πριν, υπερίσχυε η σιωπή του κοινού. Τη στιγμή όμως που το κοινό κατάλαβε ότι θα ξεκινούσε το Va pensiero, η σιωπή γέμισε από μια πραγματική θέρμη. Μπορούσαμε να αισθανθούμε τη σπλαχνική αντίδραση του κοινού στο θρήνο των σκλάβων που τραγουδούνε « Oh ma patrie, si belle et perdue!». (Ω πατρίδα μου, τόσο όμορφη και χαμένη).[/FONT]
[FONT=&quot]Ενώ η χορωδία έφτανε στο τέλος, στο κοινό κάποιοι είχαν ήδη αρχίσει να φωνάζουν «Bis». Το κοινό άρχισε να φωνάζει[/FONT][FONT=&quot]«Vive l’Italie!»[/FONT][FONT=&quot] και[/FONT][FONT=&quot]«Vive Verdi!».[/FONT][FONT=&quot]Άνθρωποι από τα θεωρεία άρχισαν να πετούν χαρτιά συμπληρωμένα με πατριωτικά μηνύματα –κάποια έγραφαν[/FONT][FONT=&quot]«Muti, sénateur à vie».[/FONT]
[FONT=&quot]Αν και το είχε κάνει για μία και μοναδική φορά στη Σκάλα του Μιλάνου το 1986, ο Muti δίσταζε να κάνει ένα bis για το Va pensiero. Για αυτόν, μία όπερα πρέπει να πηγαίνει από την αρχή ως το τέλος.[/FONT][FONT=&quot]«Δεν ήθελα να παίξουν απλά ένα encore. Θα έπρεπε να υπάρχει μια ιδιαίτερη πρόθεση».[/FONT]
[FONT=&quot]Όμως στο κοινό είχε ήδη ξυπνήσει το πατριωτικό συναίσθημα. Με μία θεατρική κίνηση, ο διευθυντής της ορχήστρας γύρισε τελικά την πλάτη στο podium, κοιτάζοντας το κοινό και τον Berlusconi, και είπε τα εξής:[/FONT]
[FONT=&quot][Αφού οι εκκλήσεις του κοινού για ένα bis έχουν σταματήσει, από το κοινό ακούγεται «Ζήτω η Ιταλία»].[/FONT]
[FONT=&quot]«Ναι συμφωνώ με αυτό «Ζήτω η Ιταλία»[/FONT][FONT=&quot]αλλά (χειροκροτήματα)[/FONT][FONT=&quot]«δεν είμαι πια 30 ετών και έχω ζήσει τη ζωή μου, όμως σαν ένας Ιταλός που έχει γυρίσει τον κόσμο, ντρέπομαι για όσα συμβαίνουν στη χώρα μου. Για αυτό συναινώ με το αίτημά σας για bis για το Va pensiero. Δεν είναι μόνο για την πατριωτική χαρά που αισθάνομαι, αλλά γιατί απόψε, και ενώ διεύθυνα τη χορωδία που τραγουδούσε «Ω πατρίδα μου, όμορφη και χαμένη» σκέφτηκα ότι αν συνεχίσουμε έτσι, θα σκοτώσουμε τον πολιτισμό πάνω στον οποίο οικοδομήθηκε η ιστορία της Ιταλίας. Και σε αυτή την περίπτωση, εμείς, η πατρίδα μας, θα είναι πραγματικά «όμορφη και χαμένη».[/FONT]
[FONT=&quot][Επευφημίες, συμπεριλαμβανομένων και των καλλιτεχνών πάνω στη σκηνή].[/FONT]
[FONT=&quot]«Θα ήθελα τώρα… πρέπει να δώσουμε νόημα σε αυτό το τραγούδι. Αφού είμαστε στο Σπίτι μας, το θέατρο της πρωτεύουσας, και με μία χορωδία που τραγούδησε περίφημα, και που συνοδεύεται περίφημα, αν θέλετε, σας προτείνω να ενωθείτε μαζί μας και να τραγουδήσουμε όλοι μαζί».[/FONT]
[FONT=&quot]Έτσι προσκάλεσε το κοινό να τραγουδήσει μαζί με τη χορωδία των σκλάβων.[/FONT][FONT=&quot]«Είδα ομάδες ανθρώπων να σηκώνονται. Όλη η Όπερα της Ρώμης σηκώθηκε. Η χορωδία επίσης σηκώθηκε. Ήταν μια μαγική στιγμή μέσα στην όπερα. Εκείνη τη βραδιά δεν ήταν μόνο μια συναυλία του Nabucco, αλλά επίσης ήταν μια δήλωση (statement) του θεάτρου της πρωτεύουσας υπ’ όψη των πολιτικών».[/FONT]

("Μπείτε" και απολαύστε ό,τι συνέβη....)
http://www.youtube.com/embed/G_gmtO6JnRs




​

 

[Δημήτρης Ιωάννου]

Δεν υπάρχει πιό μουσικός λαός,κατ εμέ..

Οσο για τον Nabucco, δεν υπάρχει ωραιότερη όπερα του belcanto,απ αυτή.
Απ την εισαγωγή ως το φινάλε της.

Period !

 

[Skakinen]

Πραγματικά ξεχωριστές στιγμές!!

 

[Brucknerian]

Να τονίσουμε ότι ο Muti ήταν στο podium μετά από μια επέμβαση που είχε κάνει 5 εβδομάδες νωρίτερα στην καρδιά και ενώ οι γιατροί τον συμβούλευσαν να απέχει για αρκετό διάστημα, αυτός πήγε στην Ρώμη για τον Nabucco και από πάνω βρήκε το κουράγιο να τοποθετηθεί όπως το είδαμε. Όχι το ευκολότερο πράγμα στον κόσμο αλλά άμα ξέρεις καλά το conducting, το ξέρεις για όλους και για όλα.

H άλλη ερμηνεία είναι ότι πρόκειται περί μάστορα στο PR, αλλά αυτό θα το αφήσω στον Δημοκηδή που έχει εντρυφήσει στο θέμα

 

[caerbannog]

Όλοι μένουν στη νοσταλγία του va pensiero δεν προσέχουν όμως τι απαντά αμέσως μετά ο Ζαχαρίας αριστουργηματικά, τραγουδώντας επιτιμητικά ¨ποιος κλαιει¨ και τελειώνοντας με τη βεβαιότητα ότι από τη Βαβυλώνα δε θα μείνουν ούτε οι πέτρες της.

 

[Κωστας Λυμπεροπουλος]

Όλοι μένουν στη νοσταλγία του va pensiero δεν προσέχουν όμως τι απαντά αμέσως μετά ο Ζαχαρίας αριστουργηματικά, τραγουδώντας επιτιμητικά ¨ποιος κλαιει¨ και τελειώνοντας με τη βεβαιότητα ότι από τη Βαβυλώνα δε θα μείνουν ούτε οι πέτρες της.

:firstprize: :worshippy: :ernaehrung004:

 

[Δημήτρης Ιωάννου]

Απάντηση: Re: O Verdi και οι αγορές

Όλοι μένουν στη νοσταλγία του va pensiero δεν προσέχουν όμως τι απαντά αμέσως μετά ο Ζαχαρίας αριστουργηματικά, τραγουδώντας επιτιμητικά ¨ποιος κλαιει¨ και τελειώνοντας με τη βεβαιότητα ότι από τη Βαβυλώνα δε θα μείνουν ούτε οι πέτρες της.

Σωστόοοος !!!!!!:a0210:

 

[Σπύρος Σούρλας]

Απάντηση: Re: O Verdi και οι αγορές

Όλοι μένουν στη νοσταλγία του va pensiero δεν προσέχουν όμως τι απαντά αμέσως μετά ο Ζαχαρίας αριστουργηματικά, τραγουδώντας επιτιμητικά ¨ποιος κλαιει¨ και τελειώνοντας με τη βεβαιότητα ότι από τη Βαβυλώνα δε θα μείνουν ούτε οι πέτρες της.

:2thumb22sup::2thumb22sup::worshippy::worshippy:

 

[caerbannog]

Παρεμπιπτόντως να πω ότι ο Ναμπούκο ευτύχησε δισκογραφικά με το Ρ. Μούτι στην ΕΜΙ. Εξαιρετικά τέμπι, μελωδική ροή και διδασκαλία της χορωδίας ενώ και οι σολίστ (Μανουγκερα, Σκοτο, Ομπρατσοβα, Γκιαουροφ) είναι στο ύψος του έργου. Η τιμή χώμα, η ηχογράφηση καλούτσικη.

 

[karavan]

Η τέχνη μπορεί να ανατρέψει την πολιτική

Πώς ένας σπουδαίος μαέστρος και ένας πολιτισμένος λαός απέτρεψαν την ιταλική κυβέρνηση να μειώσει τις δαπάνες για τον πολιτισμό κατά 30%
Του ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΙΧΑΗΛΙΔΗ [email protected], www.filoftero.blogspot.com
ΤΟΝ ΠΕΡΑΣΜΕΝΟ Μάρτιο, 12 του μηνός, η Οπερα της Ρώμης έζησε μια συγκλονιστική βραδιά. Μια βραδιά που, στον βαθμό που η τέχνη το μπορεί, άλλαξε, έστω και με μια μικρή ανατροπή, την ιστορία της χώρας. Ηταν το έργο. Το «Ναμπούκο» του Βέρντι. Ηταν η μαγική στιγμή, που επί σκηνής ήταν όλος ο χορός των σκλαβωμένων Εβραίων. Ηταν ο μαέστρος, ο Ρικάρντο Μούτι. Και ήταν, προπαντός, ο κόσμος.
Ο 69χρονος μαέστρος Ρικάρντο Μούτι διευθύνει το «Ναμπούκο» του Βέρντι. Είμαστε στην 3η πράξη της όπερας του Βέρντι. Το έργο διηγείται, με την απαράμιλλη μουσική και το λιμπρέτο του, τον αγώνα των σκλαβωμένων Εβραίων στη Βαβυλωνία του βασιλιά Ναβουχοδονόσορα (Ναμπούκο). Το περίφημο Va Pensiero, που ετοιμάζεται να πλημμυρίσει το κατάμεστο θέατρο, και που είναι επίσης γνωστό ως το χορωδιακό των Εβραίων Σκλάβων, είναι για τους Ιταλούς ένας ύμνος-σύμβολο της αναζήτησης της ελευθερίας του λαού, ο οποίος στα 1840 -όταν και γράφτηκε η όπερα- ήταν υπό την κυριαρχία της Αυτοκρατορίας των Αψβούργων, και πάλευε μέχρι τη δημιουργία της ενωμένης Ιταλίας, κάτι που επετεύχθη τελικά το 1861.
Λίγο πριν αρχίσει η παράσταση, ο δήμαρχος της Ρώμης, Τζιάνι Αλεμάνο, πήρε τον λόγο και, μολονότι είναι μέλος του κυβερνώντος κόμματος και πρώην υπουργός του Μπερλουσκόνι, επέκρινε έντονα την κυβέρνηση για δραματικές, όπως τις χαρακτήρισε, περικοπές κρατικών δαπανών για τον πολιτισμό κατά 30%. Από τα πρώτα «θύματα» αυτής της πολιτικής ήταν οι 14 λυρικές σκηνές της χώρας, ανάμεσά τους και η περίφημη Σκάλα του Μιλάνου.
«Η όπερα είναι μια μορφή τέχνης που αντιπροσωπεύει απόλυτα την Ιταλία σε όλο τον κόσμο που δοκιμάζεται αυτή την περίοδο από τις αποφάσεις των γραφειοκρατών» σημείωνε σε ανοιχτή επιστολή του προς τον υπουργό Πολιτισμού, Σάντρο Μπόντι, ο καλλιτεχνικός διευθυντής της όπερας της Ρώμης Τζιανλουίτζι Τζελμέτι. Οπως και στη χώρα μας, οι πλείστοι πολιτικοί λατρεύουν να λένε πόσο αγαπούν τον πολιτισμό, αλλά στην πράξη σπανιότατα το αποδεικνύουν. Το πολιτικό κόστος από το να σταματήσεις να χρηματοδοτείς, π.χ. την Ορχήστρα των Χρωμάτων, δυστυχώς είναι πολύ μικρότερο από το να κλείσεις μια άχρηστη δημόσια υπηρεσία και να στείλεις σπίτι τους τους υπαλλήλους που απλώς πληρώνονται.
Επιστρέφοντας στην Οπερα της Ρώμης, βρίσκουμε τους θεατές να έχουν επηρεαστεί έντονα από τα λόγια του δημάρχου. Για τον κάθε Ιταλό, η όπερα είναι μέρος της ζωής και της παράδοσής του. Ο μαέστρος Ρικάρντο Μούτι, 69 ετών, που έναν μήνα πριν είχε πέσει από το πόντιουμ της Συμφωνικής Ορχήστρας του Σικάγου (όπου είναι καλλιτεχνικός διευθυντής) και είχε σπάσει το σαγόνι του, οι γιατροί διέγνωσαν ότι η πτώση προήλθε από καρδιακή αρρυθμία και του τοποθετήθηκε βηματοδότης, αγνόησε τις συμβουλές τους και δέχτηκε να διευθύνει αυτό το έργο, με αφορμή τους επίσημους εορτασμούς για τα 150 χρόνια από την απόσχιση από τους Αψβούργους και την ίδρυση του σύγχρονου κράτους της Ιταλίας.
«Ο κόσμος χειροκρότησε θερμά τον δήμαρχο. Αρχίσαμε την όπερα, και το έργο κύλησε ωραία. Μέχρι που φτάσαμε στο Va Pensiero, και ένιωσα αμέσως ένταση στην ατμόσφαιρα. Υπάρχει κάτι που θέλεις να περιγράψεις, αλλά δεν μπορείς. Το αισθάνεσαι μόνο. Μέχρι εκείνη τη στιγμή, υπήρχε άκρα σιωπή στο ακροατήριο. Οταν κατάλαβε, όμως, ο κόσμος ότι θα άρχιζε το χορωδιακό των Εβραίων Σκλάβων, η σιωπή σαν να γέμισε από πάθος» είπε, μιλώντας στην «Τάιμς του Λονδίνου», λίγες μέρες μετά.
Ηταν περίπου 1.300 θεατές εκεί. Και όλοι τραγουδούσαν μαζί με τη χορωδία. Εκείνο που συγκλόνισε τον Ρικάρντο Μούτι, ήταν ότι 80% των θεατών ήξεραν απέξω τα λόγια. «Αυτό, λέει πολλά για το τι σημαίνει όπερα για τους Ιταλούς». Οταν άρχισε να ακούγεται το Va Pensiero, ο μαέστρος αισθάνθηκε, λέει, «τη σπαλχνική αντίδραση του κόσμου» στον θρήνο των εβραίων σκλάβων, που λέει Oh mia patria si bella e perduta! («Ω πατρίδα μου, όμορφη και χαμένη»). «Είμαι σίγουρος ότι ο κόσμος θα σκεφτόταν ότι: κάθε τι που έκανε τη χώρα μας σπουδαία στο παρελθόν, τώρα έχει χαθεί».
Το χορωδιακό τέλειωσε, αλλά τότε ακριβώς άρχισε ή άλλη, η πιο συγκλονιστική «παράσταση» απ' όλες. Ο κόσμος σηκώθηκε όρθιος, και έβλεπες ότι οι περισσότεροι έκλαιγαν. «Μπιζ, μπιζ», άρχισαν να φωνάζουν, και αμέσως μετά «Viva Italia!» και «Viva Verdi!». Ταυτόχρονα, από τα θεωρεία ψηλά άρχισε να πέφτει βροχή από μικρά χαρτάκια, επάνω στα οποία αναγράφονταν πατριωτικά συνθήματα, και σε κάποια άλλα το αίτημα «Μούτι, γερουσιαστής για πάντα».
Ο μαέστρος ήταν σαφώς σε αμηχανία. Η κραυγή «μπιζ, μπιζ» τρυπούσε τα αφτιά του και δεν ήξερε τι να κάνει. Παρόλο που το 1986, σε άλλη παράσταση του «Ναμπούκο» στη Σκάλα του Μιλάνου, είχε δεχτεί να επαναλάβει το Va Pensiero μόλις αυτό τελείωσε, υποκύπτοντας και τότε στην επιθυμία των θεατών, ετούτη τη φορά κάτι τον κρατούσε.
«Η όπερα δεν πρέπει να διακόπτεται ποτέ. Δεν ήθελα λοιπόν να επαναλάβουμε το χορωδιακό, έτσι χάριν επανάληψης μόνο. Εάν το έκανα, θα έπρεπε να είχα ειδικό λόγο, και να τον εξηγούσα επαρκώς».
Αυτό, ακριβώς, έκανε! Γύρισε προς τον κόσμο, και είπε: «Το "Ναμπούκο", στις 9 Μαρτίου του 1842, ήταν η όπερα που ώθησε τους Ιταλούς να ξεκινήσουν την επανάσταση εναντίων των Αυστριακών, για να κερδίσουν την ελευθερία και ανεξαρτησία τους. Ελπίζω ότι τώρα, γιορτάζοντας τα 150 χρόνια εκείνου του ξεσηκωμού, το "Ναμπούκο" να μην αποδειχθεί το επικήδειο εμβατήριο του πολιτισμού μας».
Και κάλεσε, τότε, τους θεατές να τραγουδήσουν όλοι μαζί, με τους χορωδούς, το Va Pensiero. «Είδα τους θεατές, ομάδες-ομάδες, να σηκώνονται όρθιοι, μέχρι που στο τέλος δεν έμεινε ούτε ένας καθήμενος. Ορθιοι, στη σκηνή, ήταν και οι καλλιτέχνες. Ηταν μία μαγική στιγμή για το θέατρο. Μία μαγική στιγμή για την Ιταλία» είπε ο Μούτι.
Σύμφωνα με την αγγλική «Τάιμς», δύο μέρες μετά την παράσταση ο ιταλός υπουργός Οικονομικών και πιθανός διάδοχος του Μπερλουσκόνι Τζούλιο Τρεμόντι επισκέφθηκε τον Μούτι. Ο μαέστρος τον περιέγραψε ως «πολύ καλλιεργημένο άτομο».
«Ηλθε και συζητήσαμε. Μετά από μία ώρα μού έδωσε τον λόγο του ότι θα λύσει το πρόβλημα και θα δώσει τα αναγκαία χρήματα για τον πολιτισμό. Με αποχαιρέτησε με την παράφραση του γνωστού αποφθέγματος του Ιουλίου Καίσαρα: Veni, vidi, capii» (Ηλθα, είδα, έμαθα).
Στις 18 Μαρτίου ο Μούτι διηύθυνε πάλι τον «Ναμπούκο» ενώπιον της πολιτικής ελίτ της χώρας. Μετά την παράσταση ο Μπερλουσκόνι πήγε στα παρασκήνια για να τον συγχαρεί. Οι δύο άνδρες γνωρίζονταν από παλιά, όταν ο Μπερλουσκόνι ήταν ένας επιτυχημένος επιχειρηματίας στο Μιλάνο και ο Μούτι μαέστρος και καλλιτεχνικός διευθυντής της Σκάλας του Μιλάνου.
Μετά από τα συγχαρητήρια, ο Μπερλουσκόνι μου είπε: «Θα δω τι μπορώ να κάνω». «Κύριε πρωθυπουργέ», του είπα, «είναι καιρός να πείτε θα το κάνω και όχι θα δω τι μπορώ να κάνω». Αυτός χαμογέλασε με θετικό τρόπο. Λίγες ημέρες αργότερα, ο Τρεμόντι ανακοίνωσε ότι τα αναγκαία κονδύλια για τον πολιτισμό θα εξερευθούν από την αύξηση της φορολογίας της βενζίνης.
* Ολη αυτήν την ιστορία την «διηγείται» πολύ καλύτερα, ασφαλώς, η «ζωντανή εικόνα», στην ηλεκτρονική διεύθυνση: http://www.youtube.com/ watch?v=G_gmtO6JnRs. Αρχίζει με τον κόσμο να φωνάζει «Viva Italia», να ζητά «bis», και τον Μούτι να αποκρίνεται: «Σαν Ιταλός που έχει γυρίσει τον κόσμο, ντρέπομαι για όσα συμβαίνουν στη χώρα μου. Για αυτό συναινώ με το αίτημά σας για bis για το Va pensiero. Δεν είναι μόνο για την πατριωτική χαρά που αισθάνομαι, αλλά γιατί απόψε, και ενώ διεύθυνα τη χορωδία που τραγουδούσε «Ω πατρίδα μου, όμορφη και χαμένη», σκέφτηκα ότι αν συνεχίσουμε έτσι, θα σκοτώσουμε τον πολιτισμό πάνω στον οποίο οικοδομήθηκε η ιστορία της Ιταλίας. Και σε αυτή την περίπτωση, εμείς, η πατρίδα μας, θα είναι πραγματικά «όμορφη και χαμένη» (επευφημίες, συμπεριλαμβανομένων και των καλλιτεχνών πάνω στη σκηνή). Και ακολουθεί το Va Pensiero.

http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=308650

 

[Dr Pan K]

«Η όπερα είναι μια μορφή τέχνης που αντιπροσωπεύει απόλυτα την Ιταλία σε όλο τον κόσμο που δοκιμάζεται αυτή την περίοδο από τις αποφάσεις των γραφειοκρατών» σημείωνε σε ανοιχτή επιστολή του προς τον υπουργό Πολιτισμού, Σάντρο Μπόντι, ο καλλιτεχνικός διευθυντής της όπερας της Ρώμης Τζιανλουίτζι Τζελμέτι.

μετα τις περικοπες στην τεχνη απο τον μπερλουσκα, στην ρωμη δωθηκε μια αλλησμονιτη παρασταση, στο θεατρο της οπερας απο τον μαεστρο Gelmetti. ανεβηκε η messa da requiem του verdi χωρις αμοιβη για κανενα απο τους μουσικους και τον ιδιο τον μαεστρο. συγκινητικη πραγματικα, ημουν εκει.