παντως το θεμα του Σπυρου με το Χατζηδακι του το ψιλοχαλασαμε
μηπως θα ηταν καλυτερα να ανοιξετε αλλο thread και να συνεχισθει εκει η συζητηση?
Απο εκεί και πέρα δεν ξέρω εάν οι φιλίες κάνουν κακό.Τίς θεωρώ σημαντικές τίς φιλίες.
εγω να δεις!
Και θά σού φέρω ένα προσωπικό παράδειγμα.Με τον Τζίμη και τον Μούκ μάς χωρίζουν αρκετά στην μουσική.Χαίρομαι πολύ όμως όταν τούς βλέπω δια ζώσης.Υπάρχει ένας αμοιβαίος σεβασμός πού επιτεύχθηκε μέσα στο μουσικό φόρουμ ,αλλά βγαίνει και έξω απ´αυτό.Δεν θα κολλήσουμε ποτέ στα ακούσματά μας.Γιατί άρα γε??
μα τι σχέση έχουν τα ακούσματα με τους ανθρώπους και τις φιλίες ;
[...]
Επίσης επειδή σκεπτόμουν την 'στιχομυθία' μου με τον McZab, θα ήθελα να καταθέσω την άποψη, ότι τον να μην καταλαβαίνουμε κάποια 'μουσική' δεν είναι απαραίτητα κακό. Εγώ δεν καταλαβαίνω, ή αλλιώς , δεν μπορώ να 'μπω' στον κόσμο, δεκάδων συνθετών ή συνθέσεων. Καλά, αν μάλιστα μιλάμε για αβαντ- γκαρντ μουσική, όπως αυτή που αγαπούν κάποιοι φίλοι, μιλάμε για παντελή αδυναμία καταννοήσεως. Δεν καταλαβαίνω ιδιαίτερα τους ατονικούς, ούτε την 'νεοφιούζιον' τζαζ σκηνή.
Εδώ ολόκληρος Ρίχτερ έλεγε ότι δεν ηχογράφησε το 'αυτοκρατορικό' (αν θυμάμαι καλά) γιατί δεν το καταλάβαινε, το ίδιο νομίζω ότι είχε πει και για κάποια πράγματα του Αμαντέ, κλπ. κλπ....
Η αδυναμία κατανόησης ενος μουσικού έργου δεν οφείλεται απαραίτητα σε έλλειψη μουσικών γνώσεων. Μπορεί να οφείλεται σε έλλειψη συγκέντρωσης, έλλειψη διάθεσης, μικρή ακουστική εμπειρία, δηλ οχι ασκημένα αυτιά, ή ακόμα και την ηλικία, την καλλιέργεια και την ζωή κάθε ανθρωπου. ....
Η αδυναμία κατανόησης ενος μουσικού έργου δεν οφείλεται απαραίτητα σε έλλειψη μουσικών γνώσεων. Μπορεί να οφείλεται σε έλλειψη συγκέντρωσης, έλλειψη διάθεσης, μικρή ακουστική εμπειρία, δηλ οχι ασκημένα αυτιά, ή ακόμα και την ηλικία, την καλλιέργεια και την ζωή κάθε ανθρωπου. Ακούω κλασσική μουσική εδω και 17 χρόνια κι ενώ στα πρωτα 10 μισούσα τον Prokofiev και τον Chopin(τον οποίο θεωρούσα φλύαρο), πλέον απολαμβάνω τον πρώτο και ενίοτε συγκινούμαι με τον δεύτερο. Η μουσική, σε αντίθεση με τις υπόλοιπες τέχνες, έχει μια φυσική δυναμική μέσα της που την κάνει ταυτόχρονα ζωντανή και δύσκολη: τον χρόνο. Ο πίνακας στέκεται στον τοίχο, το ποίημα και το λογοτέχνημα ακίνητα και τυπωμένα στο χαρτί, το μουσικό έργο φεύγει στο χρόνο. Κι όταν μιλάμε για την μουσική των μεγάλων συνθετών, η πυκνότητα του υλικού που εξελίσσεται μπροστά μας είναι ενίοτε τεράστια. Δεν είναι δυνατό να "ερωτεύεται" κανείς αυτά τα έργα πάντα στο πρώτο άκουσμα. Άσε που τις περισσότερες φορές, ακόμα κι αν εχουν μια πιασάρικη μελωδία που σε κάνει να σιγοτραγουδάς, έχουν και κρυμμένες χάρες...(πχ ακούστε το μπάσο και τα κορνα στο 1ο Βραδεμβούργειο του Bach στο 4ο μερος!).
Θέλω να καταλήξω στο ότι αν η κατανόηση στις άλλες τέχνες υφίσταται μια φορά, στη μουσική υφίσταται δέκα. Τα συναισθήματα ορισμενες φορές είναι αυθόρμητα κι άλλες έρχονται οταν αλλάζουμε γνώμη για το έργο. Γι αυτό πιστεύω οτι πάντα αξίζει να επανεξετάζει κανείς, ειδικά οταν μιλάμε για την κλασσική.
Ολόκληρο θρεντ έχει ανοίξει ο φίλτατος Μιχάλης ( mdvq ) για το δικαίωμα στην άρνηση . Για ποιό λόγο συνεχίζουμε να μιλάμε για την αδυναμία κατανόησης ενός έργου ; Και ακόμη χειρότερα γιατί πρέπει να προσπαθούμε να την εξηγήσουμε ή να την δικαιολογήσουμε παραπέμποντας αλλού ; Το "δεν μου αρέσει" δεν είναι υπεραρκετό ; Το "με ενοχλεί" , "με αφήνει αδιάφορο" ,"πλήττω" , "βαριέμαι" δεν είναι υπεραρκετά ;
Αυτή η "αδυναμία κατανόησης" αυτομάτως τοποθετεί τον μη κατανούντα σε μειονεκτική θέση και ενδέχεται να δημιουργεί αρνητικά συναισθήματα και διάθεση αντίδρασης