L'Estro Armonico, δώδεκα κονσέρτα για έγχορδα, έργο 3. Για ένα, δύο ή τέσσερα βιολιά - κατά περίπτωση με συνοδεία τσέλου - και κοντίνουο, γραμμένα στο γύρισμα του 17ου και στις απαρχές του 18ου αιώνα. Κατά κάποιο τρόπο, το magnum opus του δημιουργού τους, Αντόνιο Βιβάλντι, αυτό που τον έκανε γνωστό σ’ όλη την Ευρώπη. Από πλευράς ύφους και φόρμας, ένα καλειδοσκόπιο με υποδείγματα έμπνευσης και πρωτοτυπίας, όπου τίποτε δε μοιάζει με κανένα άλλο. Από πλευράς τεχνικής, ένα αριστούργημα μαστοριάς, όπου παρακίνησε τον ίδιο τον Ιωάννη Σεβαστιανό να μεταγράψει έξι απ’ αυτά και να τα εντάξει στη δική του εργογραφία. Που έκανε κατοπινούς μελετητές να το χαρακτηρίσουν πιθανόν ως τη συλλογή ενόργανης μουσικής με τη μεγαλύτερη επιρροή σε όλον τον 18ο αιώνα!
Δώδεκα κονσέρτα που συναποτελούν ένα θρίαμβο της μεσογειακής, καταφατικής στάσης απέναντι στη ζωή. Με την πηγαία, ζωογόνο δύναμη ενός σφριγηλού νεανικού κορμιού. Με την ειλικρίνεια και τη συναισθηματική διαύγεια που συναντάς σε πρόσωπα και βλέμματα στην πιο αποτραβηγμένη, αποζάριστη και αυθόρμητη στάση τους, τη στιγμή ακριβώς που θεωρούν πως δεν τους κοιτάζει κανένας. Μουσική όμως που κρατιέται μακριά από την αλαζονεία, που παραμένει υποψιασμένη για το εφήμερο και τη διάψευση, χωρίς φυσικά τη βόρεια διειδυτικότητα – που προϋποθέτει όμως μια in vitro ερμητική ενδοσκόπηση – το εκφράζει όμως με έναν υπέροχο λυρισμό. Δραματική, χωρίς να γίνεται μελοδραματική και πομπώδης, όπως πολλά χρόνια αργότερα μας ‛μέλωσε’ το bigger than life ιταλικό bel canto.
Και –κατά τη γνώμη μου - το σημαντικότερο όλων: Τα κονσέρτα αυτά διαθέτουν μια μυστήρια δύναμη κοινωνικοποίησης. Η ακρόαση τους δεν δίνει την αίσθηση αναχωρητισμού, ούτε παρατήρησης και επικοινωνίας με έναν ‛άλλο’ κόσμο. Αντίθετα, δίνουν την εντύπωση πως η μουσική ξεπηδά από πρόσωπα οικεία, από μια παρέα που πάντα ήταν εκεί, δίπλα σου.
Από εκτελέσεις, θα σας απογοητεύσω. Από τότε που πήρα, τριάντα σχεδόν χρόνια πριν, το διπλό βινύλιο της Philips –στα γνώριμα πολύ υψηλά στάνταρντς της τότε εταιρείας- με τους I Musici, δε ένιωσα την ανάγκη ποτέ ν’ ακούσω κάτι άλλο.
Το εξώφυλλο του διπλού lp: