Κατάφερα και άκουσα επιτέλους την εκτέλεση του έργου από τους Crommelynck. Η ερμηνεία είναι απλά εκπληκτική, η συνεργασία των δύο άψογη, όπως θα περίμενε κανείς από ένα ντούο που μοιραζόταν τόσα άλλα πράγματα πέραν της μουσικής. Η μουσική αναδύεται χυμώδης, αισθησιακή, ερωτική, πιό σωστά ερωτευμένη, όχι σαρκική όμως. Εδώ μιλάμε για την Αφροδίτη Ουρανία όχι την Πάνδημο, την οποία βεβαίως και λάτρεψε ο Σούμπερτ σε άλλες περιστάσεις. Την πρώτη φορά που άκουσα το έργο με τον Alfred Brendel και την Evelune Crochet μου φάνηκε ότι άκουγα μια ερωτική εξομολόγηση, αυτή που ο συνθέτης δε θα τολμούσε ποτέ να εκφράσει με λόγια- ας σκεφτούμε μόνο την άβυσσο που χώριζε τον πάμπτωχο, άσχημο, μυωπικό και σιφυλιδικό δάσκαλο μουσικής από την όμορφη, πλούσια, αριστοκράτισσα Καρολίνε. Τώρα πλέον έχω την εντύπωση ότι ακούω το χρονικό μιας σχέσης (ενός γάμου ίσως?), με τον έρωτα, τη χαρά, τη λύπη, τους καβγάδες, την κατά καιρούς αποξένωση, τα πράγματα που ζουν όλα τα ζευγάρια και που ο Σούμπερτ ήξερε ότι δεν επρόκειτο να γνωρίσει ο ίδιος ποτέ. Μου αρέσει να φαντάζομαι ότι έζησε με τη μουσική του αυτά που δεν έζησε ποτέ στην πραγματικότητα, το πιό τρελλό του όνειρο, τον θυελλώδη του έρωτα και γάμο με την Καρολίνε Εστερχάζυ.
