- 6 August 2006
- 100
Πρόσεξέ με πάρα πολύ. Γιατί θα γράψω μερικά πράγματα που πρέπει να τα κατανοήσεις ακριβώς όπως τα εννοώ και να μην με παρεξηγήσεις. Με το πενταπλό έγκλημα στο Αγρίνιο ασχολούμαι, γιατί δεν αντέχω άλλο την υποκρισία. Και μιλάω τελευταίος απ’ όλους, την ώρα που όλοι το’ χουν ξεσκίσει το θέμα, γιατί ήθελα να… φορτωθώ με υποκρισία, να πνιγώ και μετά να βγω να πω κι εγώ τη γνώμη μου. Που ξέρεις ότι θα είναι κάπως διαφορετική. Πώς μου βγαίνει και τα βλέπω όλα ανάποδα…
Αφωνη, λέει, η κοινωνία παρακολούθησε το έγκλημα. Μωρέ τι μας λες; Χωρίς φωνή δεν έμεινε η κοινωνία, κύριοι, εσείς μείνατε. Οι μεγαλοδημοσιογράφοι, που υποτίθεται ότι αποτυπώνετε το στίγμα του κόσμου. Και είστε αποκομμένοι τελείως από την κοινωνία. Από τον καφέ στο Κολωνάκι μέχρι τένις στο Πολιτεία Κλαμπ και το βράδυ στο ακριβό εστιατόριο παρέα με τον υπουργό… Εσείς μάλιστα, μείνατε άφωνοι. Που να ξέρετε από χωράφια, τριφύλια, καραμπίνες και φονικά. Για ρωτήστε κι εμάς που έχουμε μια ιδέα, μια μυρωδιά από επαρχία. Για δείτε τους αριθμούς τι λένε…
Πρώτα οι αριθμοί. Το 30% λέει των ανθρωποκτονιών γίνονται για αφορμή που αφορά γη. Μπήκες στο κτήμα μου, μου’ φαγες ένα μέτρο οικόπεδο, μαζεύεις την ελιά τη δικιά μου, τέτοια. Και το τρία στα δέκα είναι υπερβολικό σαν αριθμός, λέω εγώ. Και θα με στεναχωρούσε ακόμα κι αυτό το ποσοστό. Αλλά βγάλε έξω και τις ανθρωποκτονίες που γίνονται σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, εκεί που δεν υπάρχουν κτήματα για να σφαχτείς με τον καταπατητή. Ξέρεις τι ποσοστό μένει; Πάνω από 70%! Στους δέκα που σκοτώνονται κάθε χρόνο στην ύπαιθρο οι επτά πάνε στο χώμα από παρεξηγήσεις σχετικά με την περιουσία (και οι άλλοι από την άλλη μάστιγα, τα τροχαία). Τι δείχνει αυτό; Οτι ο κόσμος είναι εξοικειωμένος με το ζήτημα «μπήκες στην περιουσία μου, σε βαράω». Κακώς, πάρα πολύ κακώς, αλλά συμβαίνει.
Ναι, αλλά εδώ έχουμε πέντε φονικά, όχι ένα. Δηλαδή; Μπαίνει στη ζυγαριά το πόσους ακούς ότι σκότωσε και μετά αποφασίζεις αν θα χάσεις τη φωνή σου ή όχι; Ακούς δηλαδή να σκοτώνεται ένας κυνηγός και λες «καλά του κάνανε» και ακούς για πέντε κυνηγούς και μένεις άφωνος και σκέφτεσαι από μέσα σου «τα καημένα τα παιδιά, τι κτήνος αυτός που τους βάρεσε»; Κτήνος είναι, ας πούμε, κάποιος που σκοτώνει περισσότερους από δύο; Μπαίνει η ανθρώπινη ζωή σε τέτοια διαδικασία, να την βάζεις στην παλάντζα και να λες «δύο σκότωσες, είσαι δολοφόνος», «πέντε σκότωσες, είσαι κτήνος»;
Ασε την όμως αυτή την υποκρισία. Στο κάτω κάτω αφορά τους μεγαλοδημοσιογράφους. Αυτούς τους έχει καταλάβει πια ο κόσμος, δεν χρειάζεται να τους χτυπήσω εγώ κι άλλο. Πάμε στο ζουμί της υπόθεσης.
Εχω εγώ ένα σπίτι στην πόλη. Και από το μπαλκόνι μου έχω ωραία θέα. Κι εσύ που είσαι στο διπλανό μπαλκόνι και είσαι κι αθληταράς ρίχνεις έναν πήδο, περνάς το διαχωριστικό και μπαίνεις στο δικό μου το μπαλκόνι για να δεις τη θέα. Δεν με ενοχλείς, ούτε έχεις σκοπό να με κλέψεις, ούτε να μου κάνεις κακό, ούτε καν με λερώνεις. Χρησιμοποιείς το μπαλκόνι μου για να δεις τη θέα, που είναι κοινό αγαθό. Τι κάνω εγώ; Περιμένω ευγενικά να φύγεις; Σου λέω «μήπως θες κι ένα καφεδάκι να ρεμβάσεις με την ησυχία σου»; Σε πλακώνω στις μπουνιές; Η φωνάζω την αστυνομία να σε διώξει;
Θα μου πεις, ρε πού το’ χεις δει αυτό, να πηδάει ο ξένος κόσμος στα μπαλκόνια; Δεν το’ χω δει, αλλά θέλω να σου βάλω το μυαλό σου από το χωριό στην πόλη. Στο χωριό περνάς το χωράφι που ανήκει στον άλλο και δεν τρέχει τίποτα. Στην πόλη ακόμα και το μπαλκόνι σου το θεωρείς ιδιοκτησία σου και ενοχλείσαι όταν κάποιος άλλος το παραβιάζει όχι για να σε βλάψει, ούτε καν οικονομικά, αλλά για να δει απλώς τη θέα…
Και το χωράφι και το μπαλκόνι είναι ιδιοκτησία. Κι εγώ είμαι ο τελευταίος που θα υποκριθώ και θα διαχωρίσω την ιδιοκτησία ανάλογα με το αν κάτω έχει τσιμέντο ή μάρμαρο ή χώμα. Οταν κάτι είναι δικό σου (πόσο μάλλον όταν βγάζεις το ψωμί σου απ’ αυτό, όταν βόσκεις πρόβατα, την περιουσία σου), δικαιούσαι λέω εγώ να ενοχλείσαι όταν κάποιος άλλος μπαίνει μέσα. Επαναλαμβάνω, όχι για να σε κλέψει, ούτε για να σε ζημιώσει με οποιοδήποτε τρόπο, απλά μπαίνει μέσα π.χ. για να ρίξει χάμω καμιά τσίχλα και κανένα ορτυκάκι…
Και θα ήθελα, παρακαλώ, όλους αυτούς που φωνάζουν ότι η αφορμή για το (στυγερό πράγματι) φονικό ήταν ασήμαντη να μου δώσουν τις διευθύνσεις των σπιτιών τους. Σκοπεύω να τους επισκεφθώ για να απολαύσω τη θέα από το μπαλκόνι τους. Απρόσκλητος φυσικά. Σιγά μην τους πάρω την άδεια. Αλλωστε δεν θα τους κάνω κακό. Ούτε θα τους κλέψω. Τη θέα θα βλέπω εγώ, από το δικό τους το μπαλκόνι.
Τι; Θα είμαι καταπατητής λέει; Θα καταπατήσω ξένη περιουσία; Και θα φωνάξουν την αστυνομία; Μπα; Στην πόλη είμαι καταπατητής και στο χωριό όταν μπαίνω σε ξένο χωράφι δεν είμαι; Μα τέτοια υποκρισία, τέλος πάντων;
Και για να τελειώνουμε. Μη νομίζει κανείς ότι ψάχνω να βρω ελαφρυντικά στον δράστη. Αυτό έλειπε. Ο άνθρωπος λειτούργησε με ζωώδες ένστικτο, πήρε πέντε ζωές και του αξίζει η βαρύτερη ποινή, άσχετα αν προκλήθηκε από πράξεις ή λόγια. Αυτό είναι πέρα από κάθε συζήτηση. Εμένα όπως σου είπα με πείραξε η υποκρισία ότι κα καλά το βλέπουμε πρώτη φορά αυτό το πράμα ενώ σου εξήγησα πόσο συχνό είναι και ότι το όλο σκηνικό έγινε για ασήμαντη αφορμή. Αν θεωρείς λοιπόν ασήμαντη αφορμή την καταπάτηση της περιουσίας σου, είπαμε, περιμένω τη διεύθυνσή σου. Θα προτιμηθούν μόνο τα καλά μπαλκόνια…
--------------------------------------------------------------------------
Από το http://www.sportnet.gr/undertaker.asp
Εγώ απλώς συμφωνώ και επαυξάνω...
Αφωνη, λέει, η κοινωνία παρακολούθησε το έγκλημα. Μωρέ τι μας λες; Χωρίς φωνή δεν έμεινε η κοινωνία, κύριοι, εσείς μείνατε. Οι μεγαλοδημοσιογράφοι, που υποτίθεται ότι αποτυπώνετε το στίγμα του κόσμου. Και είστε αποκομμένοι τελείως από την κοινωνία. Από τον καφέ στο Κολωνάκι μέχρι τένις στο Πολιτεία Κλαμπ και το βράδυ στο ακριβό εστιατόριο παρέα με τον υπουργό… Εσείς μάλιστα, μείνατε άφωνοι. Που να ξέρετε από χωράφια, τριφύλια, καραμπίνες και φονικά. Για ρωτήστε κι εμάς που έχουμε μια ιδέα, μια μυρωδιά από επαρχία. Για δείτε τους αριθμούς τι λένε…
Πρώτα οι αριθμοί. Το 30% λέει των ανθρωποκτονιών γίνονται για αφορμή που αφορά γη. Μπήκες στο κτήμα μου, μου’ φαγες ένα μέτρο οικόπεδο, μαζεύεις την ελιά τη δικιά μου, τέτοια. Και το τρία στα δέκα είναι υπερβολικό σαν αριθμός, λέω εγώ. Και θα με στεναχωρούσε ακόμα κι αυτό το ποσοστό. Αλλά βγάλε έξω και τις ανθρωποκτονίες που γίνονται σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, εκεί που δεν υπάρχουν κτήματα για να σφαχτείς με τον καταπατητή. Ξέρεις τι ποσοστό μένει; Πάνω από 70%! Στους δέκα που σκοτώνονται κάθε χρόνο στην ύπαιθρο οι επτά πάνε στο χώμα από παρεξηγήσεις σχετικά με την περιουσία (και οι άλλοι από την άλλη μάστιγα, τα τροχαία). Τι δείχνει αυτό; Οτι ο κόσμος είναι εξοικειωμένος με το ζήτημα «μπήκες στην περιουσία μου, σε βαράω». Κακώς, πάρα πολύ κακώς, αλλά συμβαίνει.
Ναι, αλλά εδώ έχουμε πέντε φονικά, όχι ένα. Δηλαδή; Μπαίνει στη ζυγαριά το πόσους ακούς ότι σκότωσε και μετά αποφασίζεις αν θα χάσεις τη φωνή σου ή όχι; Ακούς δηλαδή να σκοτώνεται ένας κυνηγός και λες «καλά του κάνανε» και ακούς για πέντε κυνηγούς και μένεις άφωνος και σκέφτεσαι από μέσα σου «τα καημένα τα παιδιά, τι κτήνος αυτός που τους βάρεσε»; Κτήνος είναι, ας πούμε, κάποιος που σκοτώνει περισσότερους από δύο; Μπαίνει η ανθρώπινη ζωή σε τέτοια διαδικασία, να την βάζεις στην παλάντζα και να λες «δύο σκότωσες, είσαι δολοφόνος», «πέντε σκότωσες, είσαι κτήνος»;
Ασε την όμως αυτή την υποκρισία. Στο κάτω κάτω αφορά τους μεγαλοδημοσιογράφους. Αυτούς τους έχει καταλάβει πια ο κόσμος, δεν χρειάζεται να τους χτυπήσω εγώ κι άλλο. Πάμε στο ζουμί της υπόθεσης.
Εχω εγώ ένα σπίτι στην πόλη. Και από το μπαλκόνι μου έχω ωραία θέα. Κι εσύ που είσαι στο διπλανό μπαλκόνι και είσαι κι αθληταράς ρίχνεις έναν πήδο, περνάς το διαχωριστικό και μπαίνεις στο δικό μου το μπαλκόνι για να δεις τη θέα. Δεν με ενοχλείς, ούτε έχεις σκοπό να με κλέψεις, ούτε να μου κάνεις κακό, ούτε καν με λερώνεις. Χρησιμοποιείς το μπαλκόνι μου για να δεις τη θέα, που είναι κοινό αγαθό. Τι κάνω εγώ; Περιμένω ευγενικά να φύγεις; Σου λέω «μήπως θες κι ένα καφεδάκι να ρεμβάσεις με την ησυχία σου»; Σε πλακώνω στις μπουνιές; Η φωνάζω την αστυνομία να σε διώξει;
Θα μου πεις, ρε πού το’ χεις δει αυτό, να πηδάει ο ξένος κόσμος στα μπαλκόνια; Δεν το’ χω δει, αλλά θέλω να σου βάλω το μυαλό σου από το χωριό στην πόλη. Στο χωριό περνάς το χωράφι που ανήκει στον άλλο και δεν τρέχει τίποτα. Στην πόλη ακόμα και το μπαλκόνι σου το θεωρείς ιδιοκτησία σου και ενοχλείσαι όταν κάποιος άλλος το παραβιάζει όχι για να σε βλάψει, ούτε καν οικονομικά, αλλά για να δει απλώς τη θέα…
Και το χωράφι και το μπαλκόνι είναι ιδιοκτησία. Κι εγώ είμαι ο τελευταίος που θα υποκριθώ και θα διαχωρίσω την ιδιοκτησία ανάλογα με το αν κάτω έχει τσιμέντο ή μάρμαρο ή χώμα. Οταν κάτι είναι δικό σου (πόσο μάλλον όταν βγάζεις το ψωμί σου απ’ αυτό, όταν βόσκεις πρόβατα, την περιουσία σου), δικαιούσαι λέω εγώ να ενοχλείσαι όταν κάποιος άλλος μπαίνει μέσα. Επαναλαμβάνω, όχι για να σε κλέψει, ούτε για να σε ζημιώσει με οποιοδήποτε τρόπο, απλά μπαίνει μέσα π.χ. για να ρίξει χάμω καμιά τσίχλα και κανένα ορτυκάκι…
Και θα ήθελα, παρακαλώ, όλους αυτούς που φωνάζουν ότι η αφορμή για το (στυγερό πράγματι) φονικό ήταν ασήμαντη να μου δώσουν τις διευθύνσεις των σπιτιών τους. Σκοπεύω να τους επισκεφθώ για να απολαύσω τη θέα από το μπαλκόνι τους. Απρόσκλητος φυσικά. Σιγά μην τους πάρω την άδεια. Αλλωστε δεν θα τους κάνω κακό. Ούτε θα τους κλέψω. Τη θέα θα βλέπω εγώ, από το δικό τους το μπαλκόνι.
Τι; Θα είμαι καταπατητής λέει; Θα καταπατήσω ξένη περιουσία; Και θα φωνάξουν την αστυνομία; Μπα; Στην πόλη είμαι καταπατητής και στο χωριό όταν μπαίνω σε ξένο χωράφι δεν είμαι; Μα τέτοια υποκρισία, τέλος πάντων;
Και για να τελειώνουμε. Μη νομίζει κανείς ότι ψάχνω να βρω ελαφρυντικά στον δράστη. Αυτό έλειπε. Ο άνθρωπος λειτούργησε με ζωώδες ένστικτο, πήρε πέντε ζωές και του αξίζει η βαρύτερη ποινή, άσχετα αν προκλήθηκε από πράξεις ή λόγια. Αυτό είναι πέρα από κάθε συζήτηση. Εμένα όπως σου είπα με πείραξε η υποκρισία ότι κα καλά το βλέπουμε πρώτη φορά αυτό το πράμα ενώ σου εξήγησα πόσο συχνό είναι και ότι το όλο σκηνικό έγινε για ασήμαντη αφορμή. Αν θεωρείς λοιπόν ασήμαντη αφορμή την καταπάτηση της περιουσίας σου, είπαμε, περιμένω τη διεύθυνσή σου. Θα προτιμηθούν μόνο τα καλά μπαλκόνια…
--------------------------------------------------------------------------
Από το http://www.sportnet.gr/undertaker.asp
Εγώ απλώς συμφωνώ και επαυξάνω...
