Το πρωτοπαρουσίασε ο ‛Πάπας’ στο now playing, τσίμπησα, ‛’το τσίμπησα’’ και τσουπ….. Νάτη η σκατούλα η αίσθηση, όταν ένα μουσικό δημιούργημα εισβάλλει βίαια στον μικρόκοσμο μου επιβάλλοντας την (γνωστή από νηφαλιότερες εποχές) γλυκόπικρη αμφίδρομη σχέση μαζί του, αφού από την μία, ξάφνου, η -αλλά μπιγκ μπαγκ- εσωτερική επιφώτιση καταλύει την μπερδεψούρα του μυαλού και με διαύγεια πλέον προβάλλονται πίσω στο δημιούργημα τέχνης οι σκέψεις που τόσο καιρό κωλοβαράνε στην ράθυμη θαλπωρή της κεφάλας μου και από δυσεπίλυτος γρίφος μεταλλάσσονται σε καλοκεντημένο κείμενο, με αναπάντεχη λογική συνάφεια….
Και καθώς οι δοξαριές του Ρουμανοαμερικανού Αλεξάντερ Μπαλανέσκου σμιλεύουν ένα θρηνητικό από-κοσμο σύμπαν, εγώ σε μια καλοστημένη -αλλά Δ. Παπαϊωάννου- παράσταση βλέπω να παρελαύνουν μπροστά μου αυτοί που -εύκολα στην αρχή και οδυνηρά μετά- ‛πούλησα’ και ξέχασα, αυτοί που τυχόν με αγάπησαν και δεν έδωσα δυάρα για πάρτη τους, κυνικά ευφυολογώντας με τα συναισθήματα τους και τις ατέλειες τους, ….
…..χεχε, όλα εδώ πληρώνονται, η εκδίκηση έρχεται μέσω αυτών στους οποίους καταθέτω γη και ύδωρ, προσφέροντας πρόθυμα τα πλευρά να τα λογχίσουν (παραμύθι βέβαια, να κερδίσω και πάλι θέλω) με την άρνηση τους να υποταχθούν στο αυταρχικό διατασσόμενο ‛καθ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση’ μαζί μου, επιμένοντας στους δικούς τους ρυθμούς που τόσο με εξοργίζουν… ανήμπορος να αποδεχθώ ότι δεν μπορούν όλα να γίνονται με τους όρους μου, δεν μπορεί πάντα να επικρατώ με 5-0 (και μόνο με κινήσεις τακτικής να αποδέχομαι μικρο-ήττες στο ενδιάμεσο επίπεδο/πεδίο … ) … αδέξιος στην διαπίστωση ότι ναι, μπορεί να μην υπάρχει ανταπόκριση στα μεγέθη που εγώ εκ του πονηρού οικοδομώ για να υπερκατακλύσω συναισθηματικά τον άλλο και να τον συντρίψω… (χαχαχα, ως πότε θα πλανώμαι, … μα υπάρχουν συντριπτικές νίκες βρε ηλίθιε ;;; μόνο συντριπτικές ήττες υπάρχουν, ο μόνος που χάνει είσαι εσύ, με 7-0, ούτε καν στον δεύτερο γύρο πας .... )και όταν βλέπω το αδιέξοδο να χτίζω πυρετωδώς την αυτοάμυνα, λες και δεν ξέρω, δεν περιμένω, δεν το πιστεύω ότι θα έφθανε μόνο μια ματιά, ένας στεναγμός, για να σαβουρώσει το οικοδόμημα….
… όμως όλα τα παραπάνω είναι υπέροχο που υπήρξαν, που με παίδεψαν, που τα πάλεψα….. θυμάμαι τον Μάικλ Οτάτζε να γράφει, μέσω του κινηματογραφικού χαρακτήρα της Κ.Σ. Τόμας στον επίλογο του άγγλου ασθενούς : ‛’… φεύγουμε πλήρεις από αγαπημένους, εραστές και ‛φυλές’, γεύσεις που χαρήκαμε, κορμιά που κατακτήσαμε και σαν ποτάμια μέσα τους κολυμπήσαμε, φόβους που κρύψαμε, εμπειρίες που χαράχθηκαν στο δέρμα μας, …..’’
…. προσυπογράφω, παρότι νομίζω ότι εγώ μάλλον θέλω να αφανίσω κάθε ζωή από τα υπόψη ποτάμια, αφού δεν μετουσιώνω την αδυναμία σε αρπαγή, την αυταρέσκεια σε αφοσίωση…
Α ναι, η Μαρία Τανάσε πέθανε το 1963, 50 ετών, προλαβαίνοντας να γίνει η μεγαλύτερη λαϊκή τραγουδίστρια της Ρουμανίας. Πάνω στα τραγούδια της και με αφορμή αυτά, ο Μπαλανέσκου δημιούργησε ένα δικό του μουσικό κόσμο, ηχογραφώντας τον καλύτερο δίσκο με τον οποίο μίλησα τον τελευταίο χρόνο