Μέρα Μαγιού..
- Thread starter Δημήτρης Ιωάννου
- Start date
Σπύρος Σούρλας
AVClub Fanatic
Και μιά Ιστορική Επισήμανση:Στον Θεοδωράκη για τή χρήση τού Μπουζουκιού πρώτη επιτέθηκε η ´Αυγή´και η Επίσημη Αριστερά.
Γι´αυτούς το Μπουζούκι ήταν ´όργανο τών Τεκέδων και τών Λούμπεν´......................................
Γι´αυτούς το Μπουζούκι ήταν ´όργανο τών Τεκέδων και τών Λούμπεν´......................................
Σπύρο έτσι είναι !
Το έγραψα και εγώ στην αρχή αλλά πιό "κομψά" και "γενικά".
Η αλήθεια όμως είναι αυτή ακριβώς..
DIPIE
AVClub Fanatic
- 13 July 2007
- 17,257
Που πήγε αυτή η Ελλάδα των μεγάλων κι ευαίσθητων δημιουργών;Των ανθρώπων που έδιναν την ζωή τους,για μιά ανθρώπινη κοινωνία;
Πως γίναμε έτσι;
Αυτό είναι που με πειράζει πολύ κι αποφεύγω να γυρνάω πίσω.Η συγκίνηση,οι σκέψεις και τα συναισθήματα,που φέρνουν τέτοια έργα μου έχουν γίνει πιά αβάσταχτα.Δεν ταιριάζουν με την χώρα αυτή,την ζωή μας και τους σημερινούς εαυτούς μας.
Μόνο όταν είμαι στον γιό μου μπορώ να τα ακούω.Βλέποντάς τον κι ακούγοντας,αναπτερώνεται η ελπίδα,ότι αυτά τα παιδιά μπορεί να είναι καλύτεροι άνθρωποι απο εμάς,ότι εκεί οι μουσικές αυτές έχουν σκοπό ύπαρξης,δεν λερώνονται.
Πως γίναμε έτσι;
Αυτό είναι που με πειράζει πολύ κι αποφεύγω να γυρνάω πίσω.Η συγκίνηση,οι σκέψεις και τα συναισθήματα,που φέρνουν τέτοια έργα μου έχουν γίνει πιά αβάσταχτα.Δεν ταιριάζουν με την χώρα αυτή,την ζωή μας και τους σημερινούς εαυτούς μας.
Μόνο όταν είμαι στον γιό μου μπορώ να τα ακούω.Βλέποντάς τον κι ακούγοντας,αναπτερώνεται η ελπίδα,ότι αυτά τα παιδιά μπορεί να είναι καλύτεροι άνθρωποι απο εμάς,ότι εκεί οι μουσικές αυτές έχουν σκοπό ύπαρξης,δεν λερώνονται.
Σπύρος Σούρλας
AVClub Fanatic
Προσωπικά Διονύση προσπαθώ να αποστασιοποιούμαι απο την Εποχή,και νά τά προσεγγίζω και σάν Μεγάλα Μουσικά Εργα πού διατηρούν τήν Αξία τους.
Φυσικά δέν το κατορθώνω πάντα..
Πάντως το ότι αυτός ο Ογκόλιθος ο Μίκης αν και αδύναμος πλέον,παραμένει ενεργός μέ τον τρόπο του μέ χαροποιεί.
Αμα φύγει θάχει κλείσει ένας μεγάλος Κύκλος..
Φυσικά δέν το κατορθώνω πάντα..
Πάντως το ότι αυτός ο Ογκόλιθος ο Μίκης αν και αδύναμος πλέον,παραμένει ενεργός μέ τον τρόπο του μέ χαροποιεί.
Αμα φύγει θάχει κλείσει ένας μεγάλος Κύκλος..
Mόνο ενεργός???
Απο το Βήμα.gr
"ΚΑΝΕΙ ΛΑΘΗ και η Κρατική Συμφωνική Ορχήστρα της Ρωσίας; Βεβαίως, αλλά ας όψεται η... παρτιτούρα. Και ας ληφθεί υπόψη ότι αν ανάμεσα στους ακροατές της πρόσφατης συναυλίας της στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών δεν ήταν ο Μίκης Θεοδωράκης (συνθέτης έργου που, μεταξύ άλλων, ερμηνεύτηκε κατά τη διάρκεια της βραδιάς), το σφάλμα θα περνούσε στο ντούκου. Ομως ο Μίκης ήταν εκεί για να παρακολουθήσει το Gala Concert υπέρ των Παιδικών Χωριών SΟS με τη θαυμάσια ορχήστρα να ερμηνεύει έργα ρώσων και ελλήνων και ξένων συνθετών και άκουσε δύο λανθασμένες νότες την ώρα της παρουσίασης δικής του συμφωνικής δημιουργίας.
Σίγουρος ότι δεν τον ξεγέλασε το αφτί του, ζήτησε την παρτιτούρα από τον μαέστρο Βαλέρι Πολιάνσκι για να την ελέγξει. Η παρτιτούρα έφθασε αμέσως μετά το τέλος της συναυλίας στα χέρια του Μίκη, ο οποίος - χωρίς γυαλιά- είδε τα δύο τυπογραφικά σφάλματα που αντιστοιχούσαν στις εν λόγω νότες και ζήτησε στιλό να τα διορθώσει."
Απο το Βήμα.gr
"ΚΑΝΕΙ ΛΑΘΗ και η Κρατική Συμφωνική Ορχήστρα της Ρωσίας; Βεβαίως, αλλά ας όψεται η... παρτιτούρα. Και ας ληφθεί υπόψη ότι αν ανάμεσα στους ακροατές της πρόσφατης συναυλίας της στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών δεν ήταν ο Μίκης Θεοδωράκης (συνθέτης έργου που, μεταξύ άλλων, ερμηνεύτηκε κατά τη διάρκεια της βραδιάς), το σφάλμα θα περνούσε στο ντούκου. Ομως ο Μίκης ήταν εκεί για να παρακολουθήσει το Gala Concert υπέρ των Παιδικών Χωριών SΟS με τη θαυμάσια ορχήστρα να ερμηνεύει έργα ρώσων και ελλήνων και ξένων συνθετών και άκουσε δύο λανθασμένες νότες την ώρα της παρουσίασης δικής του συμφωνικής δημιουργίας.
Σίγουρος ότι δεν τον ξεγέλασε το αφτί του, ζήτησε την παρτιτούρα από τον μαέστρο Βαλέρι Πολιάνσκι για να την ελέγξει. Η παρτιτούρα έφθασε αμέσως μετά το τέλος της συναυλίας στα χέρια του Μίκη, ο οποίος - χωρίς γυαλιά- είδε τα δύο τυπογραφικά σφάλματα που αντιστοιχούσαν στις εν λόγω νότες και ζήτησε στιλό να τα διορθώσει."
Στέλιος Π.
Supreme Member
Πρωτα απ'ολα αξιζει ενα πολυ μεγαλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ! για την παρουσιαση.
Επισης, αυτα που λεει ο φιλος Dipie ειναι τοσο σωστα, μα τοσο σωστα... αλλα αυτο ειναι το σημαντικοτερο:
"Μόνο όταν είμαι στον γιό μου μπορώ να τα ακούω.Βλέποντάς τον κι ακούγοντας,αναπτερώνεται η ελπίδα,ότι αυτά τα παιδιά μπορεί να είναι καλύτεροι άνθρωποι απο εμάς,ότι εκεί οι μουσικές αυτές έχουν σκοπό ύπαρξης,δεν λερώνονται."
Φιλε Σπυρο, μου ειναι αδυνατο να ακουσω ενα εργο χωρις συναισθηματικη φορτιση και ειλικρινα σε θαυμαζω που δυνασαι να το κανεις. Να το αντιμετωπιζεις οπως ακριβως λες "σάν Μεγάλα Μουσικά Εργα πού διατηρούν τήν Αξία τους." ακομα και ας μην το καταφερνεις παντα.
Τωρα, για τους Δημιουργους και τους Καλλιτεχνες του εργου δεν χρειαζεται να πω και πολλα...
Επισης, αυτα που λεει ο φιλος Dipie ειναι τοσο σωστα, μα τοσο σωστα... αλλα αυτο ειναι το σημαντικοτερο:
"Μόνο όταν είμαι στον γιό μου μπορώ να τα ακούω.Βλέποντάς τον κι ακούγοντας,αναπτερώνεται η ελπίδα,ότι αυτά τα παιδιά μπορεί να είναι καλύτεροι άνθρωποι απο εμάς,ότι εκεί οι μουσικές αυτές έχουν σκοπό ύπαρξης,δεν λερώνονται."
Φιλε Σπυρο, μου ειναι αδυνατο να ακουσω ενα εργο χωρις συναισθηματικη φορτιση και ειλικρινα σε θαυμαζω που δυνασαι να το κανεις. Να το αντιμετωπιζεις οπως ακριβως λες "σάν Μεγάλα Μουσικά Εργα πού διατηρούν τήν Αξία τους." ακομα και ας μην το καταφερνεις παντα.
Τωρα, για τους Δημιουργους και τους Καλλιτεχνες του εργου δεν χρειαζεται να πω και πολλα...
Και.."Κατά Στάυρο Ξαρχάκο"..
Είχα πεί οτι θα επανέλθω σε αυτήν την προσέγγιση.
Ερμηνεύτρια η Μαρία Σουλτάτου ενώ την Κρατική Ορχήστρα Ελληνικής Μουσικής διευθύνει ο Σταύρος Ξαρχάκος.
Παρουσιάστηκε τον Οκτώβριο του 2000 στο Ηρώδειο.
Το cd από την παράσταση κυκλοφόρησε το 2004.
Σχόλια πάνω στο έργο..
Γιώργος Κουμεντάκης / Ιανουάριος 2004
"..Ο Ξαρχάκος γνωρίζει καλά οτι το μουσικό έργο προσδιορίζεται σε μεγάλο βαθμό απ την μορφή του.
Εχει προχωρήσει λοιπόν μεταλλάσσοντας τη σύντομη φόρμα του τραγουδιού σ ένα πολυσύνθετο,πολυεπίπεδο μουσικό παζλ μεγάλης διάρκειας και συνεχόμενης ροής και, με ευέλικτη επεξεργασία και λεπτές επεμβάσεις, μεγενθύνει τις λεπτομέρειες και τροφοδοτεί το μουσικό περιεχόμενο με παράλληλες θεματικές μουσικές δράσεις.
Καταφέρνει έτσι να ανασυνθέσει τα προεπιλεγμένα μουσικά υλικά με ευφάνταστο,μεγαλοφυή τρόπο,ο οποίος εμπεριέχει ενορχηστρικές καινοτομίες
με ανατρεπτικές εναλλαγές ηχοχρωμάτων και εντυπωσιακούς συνδυασμούς οργάνων.
Η ενορχηστρωτική δεινότητα του Ξαρχάκου κάνει ένα μικρό σύνολο που αποτελείται από δεκατέσσερις μουσικούς, να ηχεί σαν μια μεγάλη πολυπληθής ορχήστρα,δημιουργώντας έτσι ένα υπερμέγεθες μουσικό τοπίο.
Τα πάντα ρέουν φυσιολογικά,λες και αυτή η δομή προϋπήρχε ανά τους αιώνες.
Υπάρχουν έργα που ο χρόνος τα ερωτεύεται και τα καθιστά διαχρονικά.
Ο Επιτάφιος είναι ένα απ αυτά τα κλασσικά έργα που σηκώνουν πολλές διαφορετικές ερμηνείες και πολλαπλές επεμβάσεις,γιατί η δύναμη που περικλείουν είναι στείρευτη.
Ο σπαραχτικός Επιτάφιος του Μίκη Θεοδωράκη και του Γιάννη Ρίτσου στα χέρια του Ξαρχάκου γίνεται ένα λαϊκό ρέκβιεμ που διψά για ζωή.Και σ αυτό το έργο ο Ξαρχάκος μας προκαλεί συνθετικά και μας ενθουσιάζει με τις λεπτές επεμβάσεις του στους συνδετικούς μουσικούς κρίκους που δημιουργεί
με μεγάλη επιδεξιότητα και σιγουριά,για να οδηγήσει το έργο στο μέγεθος που του αρμόζει.
Σ αυτές τις προσωπικές επεμβάσεις του είναι που αναγνωρίζει κανείς την αγάπη του,το θαυμασμό του αλλά και τη βαθιά γνώση του της ελληνικής και δυτικής μουσικής.
Στον Επιτάφιο συναντώνται δύο μεγάλοι συνθέτες που ανακεφαλαιώνουν όλη την ιστορία του ελληνικού μουσικού πολιτισμού και δημιουργούν από κοινού ένα πρότυπο σύγχρονης γραφής ικανό να τροφοδοτεί πνευματικά πολλές γενιές..."
Ανταίος Χρυσοστομίδης / 2000
"..Θέλοντας να ρίξει το δικό του βλέμμα στο κλασσικό πλέον έργο του Μίκη Θεοδωράκη,ο Σταύρος Ξαρχάκος έκανε κάτι πολύ απλό και πολύ σοφό.Ξαναδιάβασε το ποίημα του Γιάννη Ρίτσου και προσπάθησε να εντάξει τις Θεοδωρακικές μελωδίες
σ' ένα σήμερα που δεν είναι πλέον ανυποψίαστο, σ'ένα σήμερα που κουβαλάει πίσω του ένα παρελθόν φορτωμένο με ανελεύθερα καθεστώτα,δικτατορίες,εθνικούς διχασμούς και αίμα,πολύ αίμα.
Αποφάσισε οτι το έργο θα πρέπει να είναι-και είναι-ενιαίο,όπως ενιαίο είναι ένα μοιρολόϊ,όπως διαρκής και σταθερός είναι πάντα ο ανθρώπινος πόνος απέναντι στο θάνατο.
Ο Επιτάφιος δεν είναι πλέον οκτώ τραγούδια με κοινή,έστω,θεματική.Γίνεται ένα και μοναδικό έργο που στο διάβα του φέρνει μαζί του χιλιόχρονες μνήμες,μνήμες που πρέπει να διαφυλαχτούν, να αναβιώσουν σ ένα ευτυχώς ελεύθερο πλέον,αλλά συχνά αναισθητοποιημένο σήμερα.
Η εκτέλεση του Ξαρχάκου συλλέγει κάτι απ τους χυμούς και των τριών κλασσικών εκτελέσεων για να ανοιχτεί σε άλλα, πολύ πιο βαθιά νερά.Στα διάφορα περάσματά της γίνονται έντονα τα ηχοχρώματα του Θεοδωράκη,του Χατζιδάκι και του ίδιου του Ξαρχάκου.
Από εκεί και πέρα όμως μεταμορφώνεται σ ένα συμφωνικό σχεδόν έργο,σε μια σουίτα που μπορεί και εμπεριέχει μουσικές μνήμες από άλλες θεσπέσιες μουσικές.Ακόμα και ο Μπαχ μπορεί να χωρέσει σ αυτή τη διαχρονική κραυγή της μάνας που κλαίει για το σκοτωμένο παιδί της.
Το έργο ξεκινάει με το ρυθμό που δίνουν τα τύμπανα του πολέμου,περνά σ ένα κλασσικό adagio ,τραγουδά ανήσυχα για το "καράβι που βούλιαξε κι έσπασε το τιμόνι", γλυκαίνει ξανά για να καταλήξει σ ένα σχεδόν ηπειρώτικο μοιρολόϊ και,λίγο πριν απο το τέλος,ανοίγεται σ ένα μοναδικής δύναμης κρεσέντο-μια απ τις καλύτερες ενορχηστρωτικές σελίδες που επινόησε ποτέ ο Ξαρχάκος.
Κι όλα αυτά και παρά τους δανεισμούς από την δυτική μουσική-τούτος ο Επιτάφιος είναι μια συνέχεια και εξέλιξη της προβληματικής που έσπρωξε τον Ξαρχάκο να κάνει το "Τσιτσάνη Διάλογοι"- , μέσα σ ένα καθαρά ελληνικό μουσικό κλίμα που αποδεικνύει όχι μόνο τον πλούτο της μουσικής μας παράδοσης αλλά και τον πλούτο της μουσικής μας πραγματικότητας.
Πριν σαράντα ακριβώς χρόνια ο νεαρός και άγνωστος τότε Ξαρχάκος γνώρισε τον τριανταπεντάχρονο και άρτι αφιχθέντα απ το Παρίσι,Μίκη Θεοδωράκη σ ένα φιλικό σπίτι.Και εκείνη την μέρα,ο Ξαρχάκος κάθισε στο πιάνο κι έπαιξε τις μελωδίες του Επιταφίου και ο Θεοδωράκης ,εντυπωσιασμένος απ το αποτέλεσμα, του λέει:"Φάνηκε από τότε,εσένα σου άρεσε απ την αρχή το έργο..".
Ενας κύκλος έκλεισε και με τον καλύτερο τρόπο.
Θέλοντας να τιμήσει τα 75χρονα του Μίκη Θεοδωράκη,ο Ξαρχάκος έκανε ένα δώρο σε όλους μας.Απέδειξε οτι ο Επιτάφιος είναι πράγματι ένα κλασσικό έργο που χωρά πολλές και διαφορετικές αναγνώσεις.
Με την εκτέλεση του Ξαρχάκου, ο Επιτάφιος των θεοδωράκη/Ρίτσου μπήκε ήδη στον επόμενο αιώνα.."
Το πιο ενδιαφέρον είναι το σχόλιο του Μίκη :
"Όταν άκουσα για πρώτη φορά τη δουλειά του Σταύρου Ξαρχάκου επάνω στον Επιτάφιο μου, του έγραψα: «Με τη δική σου εμπνευσμένη παρέμβαση, το έργο έλαβε διαστάσεις συμφωνικής σύνθεσης, ενώ η ενορχήστρωση, βασισμένη στον ελληνικό ήχο, το κάνει οικείο, τόσο όσο και η αρχική μορφή του, στο πλατύ ελληνικό κοινό». Αυτά τον Ιούλιο του 2000.
Σήμερα, ξανακούγοντας την ηχογράφηση του έργου, επιβεβαιώθηκαν μέσα μου οι πρώτες θετικές εντυπώσεις. Και όχι μόνο. Ένα αίσθημα βαθύτατης χαράς και ικανοποίησης με πλημμύρισε, η οποία είχε να κάνει τόσο με την ελληνική μουσική που πλουτίζεται με ένα τόσο πρωτότυπο και σπουδαίο έργο όσο και με τον ίδιο τον Ξαρχάκο, που έμεινε πιστός στα αρχικά του οράματα και που τώρα, ευρισκόμενος στην ακμή της δημιουργικής του περιόδου, θέτει το ταλέντο, τις γνώσεις και τη μουσική του ιδιοφυΐα στην πραγματοποίηση ενός έργου-σταθμού, που εκτός των άλλων αποδεικνύει τον πλούτο της νεοελληνικής μουσικής όπως διατυπώθηκε στις τελευταίες δεκαετίες με βάση το ελληνικό τραγούδι.
Σ' αυτόν το νέο Επιτάφιο του Ξαρχάκου αναδεικνύεται σε όλες τις διαστάσεις της η έντεχνη λαϊκή μουσική, μια και ο κύκλος τραγουδιών Επιτάφιος μπορούμε να πούμε ότι αποτελεί το ορόσημο σ' αυτό το νέο είδος με την καταλυτική παρουσία ενός ποιητικού έργου, του οποίου η μέθεξη με λαϊκότροπες μελωδίες και λαϊκούς ερμηνευτές το μεταβάλλει ως διά μαγείας σε αισθητικό «προϊόν» καθημερινής βρώσης και πόσης για καθημερινούς ανθρώπους, το κάνει δηλαδή βαθύτατα λαϊκό.
Και έρχεται τώρα ο Ξαρχάκος να επεκτείνει στα όρια της μουσικής φαντασίας τα βασικά στοιχεία του έργου, μελωδίες, ρυθμούς, μοτίβα και συγχορδίες, με όπλο τη σοφία στη χρήση αυτού του πολύχρωμου μουσικού οργάνου που είναι η συγκεκριμένη ορχήστρα που διευθύνει. Συγχρόνως. σχολιάζει με το δικό του τρόπο τα ποιητικά νοήματα και τις ψυχικές διαστάσεις που προκύπτουν απ' αυτά με νέες δικές του μουσικές εμπνεύσεις, έτσι που το έργο εμπλουτίζεται με νέα ορχηστρικά χρώματα χάρη στη μέθοδο της ανάπτυξης των θεμάτων με μικρές «συμφωνικές» φόρμες που καταλήγουν στη μία τελική και ενιαία φόρμα του νέου έργου. Γι' αυτόν ακριβώς το λόγο, εγώ πρότεινα ο τίτλος του έργου να είναι: Σταύρος Ξαρχάκος: Ο Επιτάφιος του Θεοδωράκη». Μίλησα πιο πριν για την πίστη του Ξαρχάκου στα αρχικά του οράματα. Ποια ήταν αυτά; Πρώτον, η προσπάθεια να συνθέτει τραγούδια στα οποία στίχος και μουσική παντρεύονται με τον υψηλότερο τρόπο με παράλληλη φροντίδα οι ενορχηστρώσεις του να είναι φροντισμένες, εμπνευσμένες και πρωτότυπες και,δεύτερον, η πεποίθηση ότι αυτή η νέα μουσική πραγματικότητα που δημιουργήθηκε στη χώρα μας με βάση το τραγούδι έχει μπροστά της ανοιχτούς ορίζοντες για νέες μουσικές φόρμες. Είναι γνωστές, νομίζω, οι απόπειρες που έχουν γίνει έως σήμερα προς την κατεύθυνση αυτή. Θεωρώ ότι η ύπαρξη της ΚΟΕΜ, με άλλα λόγια ενός πολυπρόσωπου μουσικού οργάνου στη διάθεση του συνθέτη, διαδραμάτισε βασικό ρόλο στη δημιουργία του νέου Επιταφίου. Πράγματι, είναι καταλυτικό το γεγονός να σου προσφέρει η πολιτεία ένα τέτοιο μέσο, ώστε χωρίς το άγχος των οικονομικών καταναγκασμών να μπορείς ελεύθερα και δημιουργικά να εκμεταλλευτείς και να αναδείξεις τις δυνατότητες του κάθε οργάνου και του κάθε μουσικού. Έτσι, από μια άποψη, το έργο αυτό δεν είναι παρά μια επίδειξη των εκπληκτικών δυνατοτήτων των μουσικών της ορχήστρας, που η τεχνική της ενορχήστρωσης και της διεύθυνσης του Ξαρχάκου τους βοηθά να ξεδιπλώσουν όλο τον πλούτο των τεχνικών και ερμηνευτικών τους προσόντων και δυνατοτήτων. Έτσι, από μια άποψη, θα έλεγε κανείς ότι πρόκειται για ένα ομαδικό ρεσιτάλ εκπληκτικών βιρτουόζων που εξακοντίζουν τις δυνατότητες των οργάνων τους στα όρια των ανθρώπινων δυνατοτήτων. Κάπου κάπου έχεις την αίσθηση ότι, λ.χ., οι ταχύτητες, ειδικά στα πνευστά, υπερβαίνουν τα έως σήμερα γνωστά όρια... Το αποτέλεσμα είναι μια συνεχής σειρά από ηχητικές λάμψεις που ξαφνιάζουν και τελικά δημιουργούν ένα βαθύ αίσθημα ψυχικής πληρότητας.
Όμως, αυτή η πραγματικά εκπληκτική επίδειξη ορχηστρικής έκρηξης είναι η εξωτερική μόνο πλευρά του έργου. Η εσωτερική συνίσταται σε μια σειρά από πρωτόγνωρες για τη νεοελληνική μουσική τεχνικές με κυρίαρχο στοιχείο τη μουσική ανάπτυξη. Όπως ξέρουμε, η ψυχή της συμφωνικής μουσικής είναι η ανάπτυξη. Το τραγούδι δεν έχει ανάπτυξη. Ούτε το λαϊκό ούτε το δημοτικό. Γενικά, η δημοτική μουσική δεν έχει ανάπτυξη. Μπορούμε, επίσης, να πούμε ότι η ανάπτυξη της μουσικής είναι το έλλογό της στοιχείο, το έντεχνο, από την άποψη ότι βασίζεται περισσότερο στη μουσική φαντασία και τεχνική παρά στην πρωτογενή της διάσταση, όπως είναι η μελωδία, Επομένως, το σχήμα «τραγούδι συν ανάπτυξη» είναι μια πολύ επικίνδυνη υπόθεση, σχεδόν αδύνατη, μια και επιχειρεί να συνενώσει δύο διάφορους κόσμους, δύο σχολές μουσικής που η καθεμία διεκδικεί για τον εαυτό της την πλήρη αυτοτέλεια. Εξ ου και η καχυποψία με την οποία οι φανατικοί της μιας σχολής αντιμετωπίζουν τους οπαδούς της άλλης. Όπως είναι γνωστό, απ’ τα μέσα του 19ου αιώνα, με την εμφάνιση της ρωσικής εθνικής σχολής, διάφοροι Ευρωπαίοι συνθέτες της περιφέρειας προσπαθούν να συνενώσουν αυτούς τους δύο κόσμους με βάση τη δημοτική μουσική της κάθε χώρας, που επιχειρούν να τη συνδυάσουν με τις τεχνικές της κλασικής και ρομαντικής ευρωπαϊκής μουσικής. Εξαίρεση ο Ιγκόρ Στραβίνσκι, που εμπνέεται περισσότερο από τους Γάλλους ιμπρεσιονιστές, με αποτέλεσμα να ανανεώσει την ίδια την ευρωπαϊκή μουσική. Συγχρόνως, με το έργο του Noces μας δίνει μια νέα αντίληψη για τη σύγχρονη συμφωνική επεξεργασία πάνω σε δημώδες μουσικό υλικό, πολύ πιο κοντά και αυθεντικά στο μουσικό «κόσμο» της Ρωσίας παρά της Ευρώπης .Άλλωστε, και στα τρία αρχικά μπαλέτα του οι τρόποι ανάπτυξης διαφέρουν από εκείνους που επικρατούν σε πολλούς από τους συνθέτες των εθνικών σχολών.
Το ίδιο, φυσικά, έγινε και με τους συνθέτες της δικής μας Εθνικής Σχολής.
Από κει και πέρα, το τραγούδι, όσο σημαντικό κι αν υπήρξε, δε θεωρήθηκε από τους ειδικούς μέρος της οικογένειας της «σοβαρής» μουσικής. Πού έγκειται όμως η βασική διαφορά;
Στο έντεχνο, στο έλλογο στοιχείο που διακρίνει το συμφωνικό έργο.Η στοχαστική μουσική, κατά τον Στραβίνσκι, η οποία, με βάση τη μουσική ανάπτυξη, καταλήγει στη φόρμα. Φόρμα και ανάπτυξη, λοιπόν, είναι που κάνουν τη διαφορά. Αυτό θα έλεγα ότι δοκιμάζει και τελικά πετυχαίνει ο Ξαρχάκος Μόνο που η δική του τεχνική ανάπτυξης -δηλαδή η επεξεργασία των θεμάτων- δεν έχει να κάνει με τις γνωστές ευρωπαϊκές μεθόδους και πρότυπα. Είναι εντελώς πρωτότυπη, είναι εντελώς προσωπική, και γι' αυτόν το λόγο, ενώ δεσπόζουν ένα σωρό τεχνικές επεξεργασίες, δεν έχουμε ούτε για μια στιγμή την αίσθηση ότι μεταπηδούμε σε έναν άλλο μουσικό κόσμο, τον κόσμο της Ευρώπης, αλλά παραμένουμε καρφωμένοι στο ελληνικό μουσικό κλίμα, στο ελληνικό μουσικό σύμπαν, όπως αυτό διαμορφώθηκε στα έργα των συνθετών της νεοελληνικής μουσικής σχολής, και που έχει σαν χαρακτηριστικό του ότι το έλλογο το ντύνει με οικείους για μας όχι μόνο ήχους αλλά και μουσικές καταστάσεις, όπως ακριβώς είχε γίνει όταν η υψηλή, έλλογη ποίηση χάρη στα φτερά των μουσικών λαϊκότροπων στοιχείων, έγινε αποδεκτή από το συλλογικό θυμικό ενός ολοκλήρου λαού και όχι μόνο."
Μίκης Θεοδωράκης
Αθήνα 1.02.2004
Και κλείνει, ο Σταύρος Ξαρχάκος .
"Η ερμηνεία της Μαρίας μας ταξιδεύει από τα χθόνια στα ουράνια ,για να συνενώσει τον επιτάφιο θρήνο με τον τρισμέγιστο ύμνο της ανάστασης του νεκρού θεού και του νεκρού ανθρώπου.Στη διαχρονική κλίμακα της απελπισίας και της ελπίδας.Του θαύματος και του θριάμβου της ζωής στο θάνατο.."
"..Τελειώνοντας ,τα μέλη της ορχήστρας και εγώ θέλουμε να αφιερώσουμε-ως ελάχιστο φόρο τιμής-τη συμβολή μας στη δημιουργία αυτού του δίσκου στην μνήμη του ανεκτίμητου φίλου και εξαίρετου μουσικού Γιάννη Βασσάλου, που τόσο απρόσμενα έφυγε στις 28 Αυγούστου 2002"
Σταύρος Ξαρχάκος
Στρασβούργο, 12.02.2004
Ολα τα παραπάνω, από το ένθετο του δίσκου.
(μου βγήκε η ψυχή να γράφω αλλά άξιζε τον κόπο).
Προσεχώς και τα δικά μου σχόλια..
Είχα πεί οτι θα επανέλθω σε αυτήν την προσέγγιση.
Ερμηνεύτρια η Μαρία Σουλτάτου ενώ την Κρατική Ορχήστρα Ελληνικής Μουσικής διευθύνει ο Σταύρος Ξαρχάκος.
Παρουσιάστηκε τον Οκτώβριο του 2000 στο Ηρώδειο.
Το cd από την παράσταση κυκλοφόρησε το 2004.
Σχόλια πάνω στο έργο..
Γιώργος Κουμεντάκης / Ιανουάριος 2004
"..Ο Ξαρχάκος γνωρίζει καλά οτι το μουσικό έργο προσδιορίζεται σε μεγάλο βαθμό απ την μορφή του.
Εχει προχωρήσει λοιπόν μεταλλάσσοντας τη σύντομη φόρμα του τραγουδιού σ ένα πολυσύνθετο,πολυεπίπεδο μουσικό παζλ μεγάλης διάρκειας και συνεχόμενης ροής και, με ευέλικτη επεξεργασία και λεπτές επεμβάσεις, μεγενθύνει τις λεπτομέρειες και τροφοδοτεί το μουσικό περιεχόμενο με παράλληλες θεματικές μουσικές δράσεις.
Καταφέρνει έτσι να ανασυνθέσει τα προεπιλεγμένα μουσικά υλικά με ευφάνταστο,μεγαλοφυή τρόπο,ο οποίος εμπεριέχει ενορχηστρικές καινοτομίες
με ανατρεπτικές εναλλαγές ηχοχρωμάτων και εντυπωσιακούς συνδυασμούς οργάνων.
Η ενορχηστρωτική δεινότητα του Ξαρχάκου κάνει ένα μικρό σύνολο που αποτελείται από δεκατέσσερις μουσικούς, να ηχεί σαν μια μεγάλη πολυπληθής ορχήστρα,δημιουργώντας έτσι ένα υπερμέγεθες μουσικό τοπίο.
Τα πάντα ρέουν φυσιολογικά,λες και αυτή η δομή προϋπήρχε ανά τους αιώνες.
Υπάρχουν έργα που ο χρόνος τα ερωτεύεται και τα καθιστά διαχρονικά.
Ο Επιτάφιος είναι ένα απ αυτά τα κλασσικά έργα που σηκώνουν πολλές διαφορετικές ερμηνείες και πολλαπλές επεμβάσεις,γιατί η δύναμη που περικλείουν είναι στείρευτη.
Ο σπαραχτικός Επιτάφιος του Μίκη Θεοδωράκη και του Γιάννη Ρίτσου στα χέρια του Ξαρχάκου γίνεται ένα λαϊκό ρέκβιεμ που διψά για ζωή.Και σ αυτό το έργο ο Ξαρχάκος μας προκαλεί συνθετικά και μας ενθουσιάζει με τις λεπτές επεμβάσεις του στους συνδετικούς μουσικούς κρίκους που δημιουργεί
με μεγάλη επιδεξιότητα και σιγουριά,για να οδηγήσει το έργο στο μέγεθος που του αρμόζει.
Σ αυτές τις προσωπικές επεμβάσεις του είναι που αναγνωρίζει κανείς την αγάπη του,το θαυμασμό του αλλά και τη βαθιά γνώση του της ελληνικής και δυτικής μουσικής.
Στον Επιτάφιο συναντώνται δύο μεγάλοι συνθέτες που ανακεφαλαιώνουν όλη την ιστορία του ελληνικού μουσικού πολιτισμού και δημιουργούν από κοινού ένα πρότυπο σύγχρονης γραφής ικανό να τροφοδοτεί πνευματικά πολλές γενιές..."
Ανταίος Χρυσοστομίδης / 2000
"..Θέλοντας να ρίξει το δικό του βλέμμα στο κλασσικό πλέον έργο του Μίκη Θεοδωράκη,ο Σταύρος Ξαρχάκος έκανε κάτι πολύ απλό και πολύ σοφό.Ξαναδιάβασε το ποίημα του Γιάννη Ρίτσου και προσπάθησε να εντάξει τις Θεοδωρακικές μελωδίες
σ' ένα σήμερα που δεν είναι πλέον ανυποψίαστο, σ'ένα σήμερα που κουβαλάει πίσω του ένα παρελθόν φορτωμένο με ανελεύθερα καθεστώτα,δικτατορίες,εθνικούς διχασμούς και αίμα,πολύ αίμα.
Αποφάσισε οτι το έργο θα πρέπει να είναι-και είναι-ενιαίο,όπως ενιαίο είναι ένα μοιρολόϊ,όπως διαρκής και σταθερός είναι πάντα ο ανθρώπινος πόνος απέναντι στο θάνατο.
Ο Επιτάφιος δεν είναι πλέον οκτώ τραγούδια με κοινή,έστω,θεματική.Γίνεται ένα και μοναδικό έργο που στο διάβα του φέρνει μαζί του χιλιόχρονες μνήμες,μνήμες που πρέπει να διαφυλαχτούν, να αναβιώσουν σ ένα ευτυχώς ελεύθερο πλέον,αλλά συχνά αναισθητοποιημένο σήμερα.
Η εκτέλεση του Ξαρχάκου συλλέγει κάτι απ τους χυμούς και των τριών κλασσικών εκτελέσεων για να ανοιχτεί σε άλλα, πολύ πιο βαθιά νερά.Στα διάφορα περάσματά της γίνονται έντονα τα ηχοχρώματα του Θεοδωράκη,του Χατζιδάκι και του ίδιου του Ξαρχάκου.
Από εκεί και πέρα όμως μεταμορφώνεται σ ένα συμφωνικό σχεδόν έργο,σε μια σουίτα που μπορεί και εμπεριέχει μουσικές μνήμες από άλλες θεσπέσιες μουσικές.Ακόμα και ο Μπαχ μπορεί να χωρέσει σ αυτή τη διαχρονική κραυγή της μάνας που κλαίει για το σκοτωμένο παιδί της.
Το έργο ξεκινάει με το ρυθμό που δίνουν τα τύμπανα του πολέμου,περνά σ ένα κλασσικό adagio ,τραγουδά ανήσυχα για το "καράβι που βούλιαξε κι έσπασε το τιμόνι", γλυκαίνει ξανά για να καταλήξει σ ένα σχεδόν ηπειρώτικο μοιρολόϊ και,λίγο πριν απο το τέλος,ανοίγεται σ ένα μοναδικής δύναμης κρεσέντο-μια απ τις καλύτερες ενορχηστρωτικές σελίδες που επινόησε ποτέ ο Ξαρχάκος.
Κι όλα αυτά και παρά τους δανεισμούς από την δυτική μουσική-τούτος ο Επιτάφιος είναι μια συνέχεια και εξέλιξη της προβληματικής που έσπρωξε τον Ξαρχάκο να κάνει το "Τσιτσάνη Διάλογοι"- , μέσα σ ένα καθαρά ελληνικό μουσικό κλίμα που αποδεικνύει όχι μόνο τον πλούτο της μουσικής μας παράδοσης αλλά και τον πλούτο της μουσικής μας πραγματικότητας.
Πριν σαράντα ακριβώς χρόνια ο νεαρός και άγνωστος τότε Ξαρχάκος γνώρισε τον τριανταπεντάχρονο και άρτι αφιχθέντα απ το Παρίσι,Μίκη Θεοδωράκη σ ένα φιλικό σπίτι.Και εκείνη την μέρα,ο Ξαρχάκος κάθισε στο πιάνο κι έπαιξε τις μελωδίες του Επιταφίου και ο Θεοδωράκης ,εντυπωσιασμένος απ το αποτέλεσμα, του λέει:"Φάνηκε από τότε,εσένα σου άρεσε απ την αρχή το έργο..".
Ενας κύκλος έκλεισε και με τον καλύτερο τρόπο.
Θέλοντας να τιμήσει τα 75χρονα του Μίκη Θεοδωράκη,ο Ξαρχάκος έκανε ένα δώρο σε όλους μας.Απέδειξε οτι ο Επιτάφιος είναι πράγματι ένα κλασσικό έργο που χωρά πολλές και διαφορετικές αναγνώσεις.
Με την εκτέλεση του Ξαρχάκου, ο Επιτάφιος των θεοδωράκη/Ρίτσου μπήκε ήδη στον επόμενο αιώνα.."
Το πιο ενδιαφέρον είναι το σχόλιο του Μίκη :
"Όταν άκουσα για πρώτη φορά τη δουλειά του Σταύρου Ξαρχάκου επάνω στον Επιτάφιο μου, του έγραψα: «Με τη δική σου εμπνευσμένη παρέμβαση, το έργο έλαβε διαστάσεις συμφωνικής σύνθεσης, ενώ η ενορχήστρωση, βασισμένη στον ελληνικό ήχο, το κάνει οικείο, τόσο όσο και η αρχική μορφή του, στο πλατύ ελληνικό κοινό». Αυτά τον Ιούλιο του 2000.
Σήμερα, ξανακούγοντας την ηχογράφηση του έργου, επιβεβαιώθηκαν μέσα μου οι πρώτες θετικές εντυπώσεις. Και όχι μόνο. Ένα αίσθημα βαθύτατης χαράς και ικανοποίησης με πλημμύρισε, η οποία είχε να κάνει τόσο με την ελληνική μουσική που πλουτίζεται με ένα τόσο πρωτότυπο και σπουδαίο έργο όσο και με τον ίδιο τον Ξαρχάκο, που έμεινε πιστός στα αρχικά του οράματα και που τώρα, ευρισκόμενος στην ακμή της δημιουργικής του περιόδου, θέτει το ταλέντο, τις γνώσεις και τη μουσική του ιδιοφυΐα στην πραγματοποίηση ενός έργου-σταθμού, που εκτός των άλλων αποδεικνύει τον πλούτο της νεοελληνικής μουσικής όπως διατυπώθηκε στις τελευταίες δεκαετίες με βάση το ελληνικό τραγούδι.
Σ' αυτόν το νέο Επιτάφιο του Ξαρχάκου αναδεικνύεται σε όλες τις διαστάσεις της η έντεχνη λαϊκή μουσική, μια και ο κύκλος τραγουδιών Επιτάφιος μπορούμε να πούμε ότι αποτελεί το ορόσημο σ' αυτό το νέο είδος με την καταλυτική παρουσία ενός ποιητικού έργου, του οποίου η μέθεξη με λαϊκότροπες μελωδίες και λαϊκούς ερμηνευτές το μεταβάλλει ως διά μαγείας σε αισθητικό «προϊόν» καθημερινής βρώσης και πόσης για καθημερινούς ανθρώπους, το κάνει δηλαδή βαθύτατα λαϊκό.
Και έρχεται τώρα ο Ξαρχάκος να επεκτείνει στα όρια της μουσικής φαντασίας τα βασικά στοιχεία του έργου, μελωδίες, ρυθμούς, μοτίβα και συγχορδίες, με όπλο τη σοφία στη χρήση αυτού του πολύχρωμου μουσικού οργάνου που είναι η συγκεκριμένη ορχήστρα που διευθύνει. Συγχρόνως. σχολιάζει με το δικό του τρόπο τα ποιητικά νοήματα και τις ψυχικές διαστάσεις που προκύπτουν απ' αυτά με νέες δικές του μουσικές εμπνεύσεις, έτσι που το έργο εμπλουτίζεται με νέα ορχηστρικά χρώματα χάρη στη μέθοδο της ανάπτυξης των θεμάτων με μικρές «συμφωνικές» φόρμες που καταλήγουν στη μία τελική και ενιαία φόρμα του νέου έργου. Γι' αυτόν ακριβώς το λόγο, εγώ πρότεινα ο τίτλος του έργου να είναι: Σταύρος Ξαρχάκος: Ο Επιτάφιος του Θεοδωράκη». Μίλησα πιο πριν για την πίστη του Ξαρχάκου στα αρχικά του οράματα. Ποια ήταν αυτά; Πρώτον, η προσπάθεια να συνθέτει τραγούδια στα οποία στίχος και μουσική παντρεύονται με τον υψηλότερο τρόπο με παράλληλη φροντίδα οι ενορχηστρώσεις του να είναι φροντισμένες, εμπνευσμένες και πρωτότυπες και,δεύτερον, η πεποίθηση ότι αυτή η νέα μουσική πραγματικότητα που δημιουργήθηκε στη χώρα μας με βάση το τραγούδι έχει μπροστά της ανοιχτούς ορίζοντες για νέες μουσικές φόρμες. Είναι γνωστές, νομίζω, οι απόπειρες που έχουν γίνει έως σήμερα προς την κατεύθυνση αυτή. Θεωρώ ότι η ύπαρξη της ΚΟΕΜ, με άλλα λόγια ενός πολυπρόσωπου μουσικού οργάνου στη διάθεση του συνθέτη, διαδραμάτισε βασικό ρόλο στη δημιουργία του νέου Επιταφίου. Πράγματι, είναι καταλυτικό το γεγονός να σου προσφέρει η πολιτεία ένα τέτοιο μέσο, ώστε χωρίς το άγχος των οικονομικών καταναγκασμών να μπορείς ελεύθερα και δημιουργικά να εκμεταλλευτείς και να αναδείξεις τις δυνατότητες του κάθε οργάνου και του κάθε μουσικού. Έτσι, από μια άποψη, το έργο αυτό δεν είναι παρά μια επίδειξη των εκπληκτικών δυνατοτήτων των μουσικών της ορχήστρας, που η τεχνική της ενορχήστρωσης και της διεύθυνσης του Ξαρχάκου τους βοηθά να ξεδιπλώσουν όλο τον πλούτο των τεχνικών και ερμηνευτικών τους προσόντων και δυνατοτήτων. Έτσι, από μια άποψη, θα έλεγε κανείς ότι πρόκειται για ένα ομαδικό ρεσιτάλ εκπληκτικών βιρτουόζων που εξακοντίζουν τις δυνατότητες των οργάνων τους στα όρια των ανθρώπινων δυνατοτήτων. Κάπου κάπου έχεις την αίσθηση ότι, λ.χ., οι ταχύτητες, ειδικά στα πνευστά, υπερβαίνουν τα έως σήμερα γνωστά όρια... Το αποτέλεσμα είναι μια συνεχής σειρά από ηχητικές λάμψεις που ξαφνιάζουν και τελικά δημιουργούν ένα βαθύ αίσθημα ψυχικής πληρότητας.
Όμως, αυτή η πραγματικά εκπληκτική επίδειξη ορχηστρικής έκρηξης είναι η εξωτερική μόνο πλευρά του έργου. Η εσωτερική συνίσταται σε μια σειρά από πρωτόγνωρες για τη νεοελληνική μουσική τεχνικές με κυρίαρχο στοιχείο τη μουσική ανάπτυξη. Όπως ξέρουμε, η ψυχή της συμφωνικής μουσικής είναι η ανάπτυξη. Το τραγούδι δεν έχει ανάπτυξη. Ούτε το λαϊκό ούτε το δημοτικό. Γενικά, η δημοτική μουσική δεν έχει ανάπτυξη. Μπορούμε, επίσης, να πούμε ότι η ανάπτυξη της μουσικής είναι το έλλογό της στοιχείο, το έντεχνο, από την άποψη ότι βασίζεται περισσότερο στη μουσική φαντασία και τεχνική παρά στην πρωτογενή της διάσταση, όπως είναι η μελωδία, Επομένως, το σχήμα «τραγούδι συν ανάπτυξη» είναι μια πολύ επικίνδυνη υπόθεση, σχεδόν αδύνατη, μια και επιχειρεί να συνενώσει δύο διάφορους κόσμους, δύο σχολές μουσικής που η καθεμία διεκδικεί για τον εαυτό της την πλήρη αυτοτέλεια. Εξ ου και η καχυποψία με την οποία οι φανατικοί της μιας σχολής αντιμετωπίζουν τους οπαδούς της άλλης. Όπως είναι γνωστό, απ’ τα μέσα του 19ου αιώνα, με την εμφάνιση της ρωσικής εθνικής σχολής, διάφοροι Ευρωπαίοι συνθέτες της περιφέρειας προσπαθούν να συνενώσουν αυτούς τους δύο κόσμους με βάση τη δημοτική μουσική της κάθε χώρας, που επιχειρούν να τη συνδυάσουν με τις τεχνικές της κλασικής και ρομαντικής ευρωπαϊκής μουσικής. Εξαίρεση ο Ιγκόρ Στραβίνσκι, που εμπνέεται περισσότερο από τους Γάλλους ιμπρεσιονιστές, με αποτέλεσμα να ανανεώσει την ίδια την ευρωπαϊκή μουσική. Συγχρόνως, με το έργο του Noces μας δίνει μια νέα αντίληψη για τη σύγχρονη συμφωνική επεξεργασία πάνω σε δημώδες μουσικό υλικό, πολύ πιο κοντά και αυθεντικά στο μουσικό «κόσμο» της Ρωσίας παρά της Ευρώπης .Άλλωστε, και στα τρία αρχικά μπαλέτα του οι τρόποι ανάπτυξης διαφέρουν από εκείνους που επικρατούν σε πολλούς από τους συνθέτες των εθνικών σχολών.
Το ίδιο, φυσικά, έγινε και με τους συνθέτες της δικής μας Εθνικής Σχολής.
Από κει και πέρα, το τραγούδι, όσο σημαντικό κι αν υπήρξε, δε θεωρήθηκε από τους ειδικούς μέρος της οικογένειας της «σοβαρής» μουσικής. Πού έγκειται όμως η βασική διαφορά;
Στο έντεχνο, στο έλλογο στοιχείο που διακρίνει το συμφωνικό έργο.Η στοχαστική μουσική, κατά τον Στραβίνσκι, η οποία, με βάση τη μουσική ανάπτυξη, καταλήγει στη φόρμα. Φόρμα και ανάπτυξη, λοιπόν, είναι που κάνουν τη διαφορά. Αυτό θα έλεγα ότι δοκιμάζει και τελικά πετυχαίνει ο Ξαρχάκος Μόνο που η δική του τεχνική ανάπτυξης -δηλαδή η επεξεργασία των θεμάτων- δεν έχει να κάνει με τις γνωστές ευρωπαϊκές μεθόδους και πρότυπα. Είναι εντελώς πρωτότυπη, είναι εντελώς προσωπική, και γι' αυτόν το λόγο, ενώ δεσπόζουν ένα σωρό τεχνικές επεξεργασίες, δεν έχουμε ούτε για μια στιγμή την αίσθηση ότι μεταπηδούμε σε έναν άλλο μουσικό κόσμο, τον κόσμο της Ευρώπης, αλλά παραμένουμε καρφωμένοι στο ελληνικό μουσικό κλίμα, στο ελληνικό μουσικό σύμπαν, όπως αυτό διαμορφώθηκε στα έργα των συνθετών της νεοελληνικής μουσικής σχολής, και που έχει σαν χαρακτηριστικό του ότι το έλλογο το ντύνει με οικείους για μας όχι μόνο ήχους αλλά και μουσικές καταστάσεις, όπως ακριβώς είχε γίνει όταν η υψηλή, έλλογη ποίηση χάρη στα φτερά των μουσικών λαϊκότροπων στοιχείων, έγινε αποδεκτή από το συλλογικό θυμικό ενός ολοκλήρου λαού και όχι μόνο."
Μίκης Θεοδωράκης
Αθήνα 1.02.2004
Και κλείνει, ο Σταύρος Ξαρχάκος .
"Η ερμηνεία της Μαρίας μας ταξιδεύει από τα χθόνια στα ουράνια ,για να συνενώσει τον επιτάφιο θρήνο με τον τρισμέγιστο ύμνο της ανάστασης του νεκρού θεού και του νεκρού ανθρώπου.Στη διαχρονική κλίμακα της απελπισίας και της ελπίδας.Του θαύματος και του θριάμβου της ζωής στο θάνατο.."
"..Τελειώνοντας ,τα μέλη της ορχήστρας και εγώ θέλουμε να αφιερώσουμε-ως ελάχιστο φόρο τιμής-τη συμβολή μας στη δημιουργία αυτού του δίσκου στην μνήμη του ανεκτίμητου φίλου και εξαίρετου μουσικού Γιάννη Βασσάλου, που τόσο απρόσμενα έφυγε στις 28 Αυγούστου 2002"
Σταύρος Ξαρχάκος
Στρασβούργο, 12.02.2004
Ολα τα παραπάνω, από το ένθετο του δίσκου.
(μου βγήκε η ψυχή να γράφω αλλά άξιζε τον κόπο).
Προσεχώς και τα δικά μου σχόλια..
Σπύρος Σούρλας
AVClub Fanatic
Το επαναφέρω γιατί πέραν τού έργου πού δέν εχει χάσει καθόλου απο την δύναμή του,θεωρώ οτι ο Δημ.Ιωάννου είχε κάνει μιάν εξαίρετη δουλειά.
Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια Σπυράκο.
Και τώρα που έκλεισα χρόνο,καιρός για νέα Παρουσίαση.!
:ADFADF1:
Υ.Γ. Τι έργο το άτιμο όμως.
Μου το θύμισες και θα περάσω "βαρύ" Σαββατοκύριακο.:ADFAD2:
Και τώρα που έκλεισα χρόνο,καιρός για νέα Παρουσίαση.!
:ADFADF1:
Υ.Γ. Τι έργο το άτιμο όμως.
Μου το θύμισες και θα περάσω "βαρύ" Σαββατοκύριακο.:ADFAD2:
Δημήτρης Θ.
AVClub Fanatic
- 17 June 2006
- 12,627
Καλά κάνατε και επαναφέρατε το νήμα!
Πρωτομαγιά άλλωστε γεννήθηκε και ο Ρίτσος. Ιδιαίτερα φέτος, τα τραγούδια αυτά γεμίζουν τα ψυχικά μας αποθέματα.
Dimitri Ioannou, θαυμάσια η παρουσίαση που μας έκανες!
Να συμπληρώσω ότι σπουδαίες ερμηνείες στο έργο έχει προσφέρει και η Μαρία Φαραντούρη, μόνο που δεν τις βρίσκουμε συγκεντρωμένες σε ένα δίσκο.
Πρωτομαγιά άλλωστε γεννήθηκε και ο Ρίτσος. Ιδιαίτερα φέτος, τα τραγούδια αυτά γεμίζουν τα ψυχικά μας αποθέματα.
Dimitri Ioannou, θαυμάσια η παρουσίαση που μας έκανες!
Να συμπληρώσω ότι σπουδαίες ερμηνείες στο έργο έχει προσφέρει και η Μαρία Φαραντούρη, μόνο που δεν τις βρίσκουμε συγκεντρωμένες σε ένα δίσκο.
Γιώργος Κουν.
Supreme Member
Απάντηση: Και.."Κατά Στάυρο Ξαρχάκο"..
Λοιπόν Dimitri, σαν ελάχιστη ανταπόδοση στον κόπο σου, έκατσα και είδα στο youtube όλη την παράσταση απο το Ηρώδειο.
Την βρήκα συνολικά εξαιρετικά ενδιαφέρουσα, παρότι είχα εξαρχής κάποιες σοβαρές επιφυλάξεις για κάποια επιμέρους θέματα, μικρά αποσπάσματα που είχα ακούσει -κάπως πρόχειρα είναι η αλήθεια- και δεν μου άρεσαν.
Με έπεισε να της δώσω μια σωστή ευκαιρία ακούγοντας και το δίσκο.
Φρέσκα ευχαριστήρια επομένως, ένα χρόνο μετά... :ernaehrung004:
ΥΓ thanks και στο Σπύρο για την επαναφορά του νήματος
Είχα πεί οτι θα επανέλθω σε αυτήν την προσέγγιση.
(μου βγήκε η ψυχή να γράφω αλλά άξιζε τον κόπο).
..
Λοιπόν Dimitri, σαν ελάχιστη ανταπόδοση στον κόπο σου, έκατσα και είδα στο youtube όλη την παράσταση απο το Ηρώδειο.
Την βρήκα συνολικά εξαιρετικά ενδιαφέρουσα, παρότι είχα εξαρχής κάποιες σοβαρές επιφυλάξεις για κάποια επιμέρους θέματα, μικρά αποσπάσματα που είχα ακούσει -κάπως πρόχειρα είναι η αλήθεια- και δεν μου άρεσαν.
Με έπεισε να της δώσω μια σωστή ευκαιρία ακούγοντας και το δίσκο.
Φρέσκα ευχαριστήρια επομένως, ένα χρόνο μετά... :ernaehrung004:
ΥΓ thanks και στο Σπύρο για την επαναφορά του νήματος
Mητσάρα, τα συγχαρητήρια και από μένα, δεν πάνε παρά λίγες ώρες που επέτρεψα στην Αθήνα, ύστερα από μια μικρή απόδραση στα χωριά της Κορινθίας, όπου είχα την τύχη και τη τιμή να συναντηθώ με τον Μίκη, εντελώς απρόσμενα στο Κιάτο.
Σαν σήμερα..
9 Μαϊου του 1936..
Και επειδή οι μνήμες μας ,αποτελούν μέρος της Ιστορίας μας και επειδή η Ιστορία (δυστυχώς) επαναλαμβάνεται,καλό είναι να θυμόμαστε,να μαθαίνουμε και -κυρίως-να προσέχουμε..
9 Μαϊου του 1936..
Και επειδή οι μνήμες μας ,αποτελούν μέρος της Ιστορίας μας και επειδή η Ιστορία (δυστυχώς) επαναλαμβάνεται,καλό είναι να θυμόμαστε,να μαθαίνουμε και -κυρίως-να προσέχουμε..
Re: Απάντηση: Μέρα Μαγιού..
Και για τους παραπάνω λόγους η 9η Μαίου 1945, η μέρα της αντιφασιστικής νίκης.
Η ΕΕ αποφάσισε να την κάνει τραβεστί γιορτή-να φυλαγόμαστε...:violent-smiley-030:
Και για τους παραπάνω λόγους η 9η Μαίου 1945, η μέρα της αντιφασιστικής νίκης.
Η ΕΕ αποφάσισε να την κάνει τραβεστί γιορτή-να φυλαγόμαστε...:violent-smiley-030:
Κωστας Λυμπεροπουλος
AVClub Fanatic
- 17 June 2006
- 14,350
Re: Απάντηση: Μέρα Μαγιού..
ε ναι: μη ...θιχτούν και οι Γερμανοί τώρα.
όπου αυτό που πήγαν να κάνουν τότε με τα όπλα, θέλουν τώρα να το κάνουν με τις τράπεζες.
ε ναι: μη ...θιχτούν και οι Γερμανοί τώρα.
όπου αυτό που πήγαν να κάνουν τότε με τα όπλα, θέλουν τώρα να το κάνουν με τις τράπεζες.