- 17 June 2006
- 14,350
Bill Frisell & Vinicius Cantuaria: Lagrimas Mexicanas - Entertainment One CD (2011)
Πρέπει να πώ ευθύς εξ αρχής πως 'βγάζω σπυριά' με το Latin: το αντέχω μόνο μεταλλαγμένο. Όπως, πχ, τα πειράματα του Simon Nabatov στο ‘Around Brazil’.
Εχει να κάνει με την εκφορά του πάθους ala Brasileiro αυτό τον μελιστάλακτο, καυχησιάρικο συναισθηματισμό που μου φαίνεται κούφιος, φανφαρόνος και παρλαπίπας - και ρηχός: όχι 'πονάω' αλλά 'κοιτάξτε με…θαυμάστε με πόσο πονάω'. Ισως κάνω λάθος. Αλλά αδυνατώ να συντονισθώ.
Αγόρασα όμως αυτό το άλμπουμ εξαιτίας του Bill Frisell που τον θαυμάζω απεριόριστα. Για την ακρίβεια, μαζί με τον Nels Cline και τον Charlie Hunter, θεωρώ πως είναι Αυτό-που- Συμβαίνει στη σύγχρονη κιθάρα και την πορεία της στο Σήμερα.
Δεν λάθεψα: το άλμπουμ είναι ένα μικρό αριστούργημα, ίσως η πρώτη πολύ σημαντική κυκλοφορία του 2011.
Ο Vinicius Cantuaria είναι Βραζιλιάνος, ζεί στη Νέα Υόρκη, τραγουδάει, παίζει κιθάρα και κρουστά. Ο Bill Frisell έχει ένα αξιοζήλευτο βιογραφικό: ξεκίνησε με κλαρινέτο και σαξόφωνο, έπιασε την κιθάρα, απεφοίτησε από το Berklee, μαθήτευσε στη συνέχεια δίπλα στον μεγάλο Jim Hall. Εχει παίξει με όλο τον καλό κόσμο. Το στιλ του, λέει η Wikipedia, είναι ένα μίγμα από country, rockabilly, κλασσική, τζάζ, progressive folk και noise. Εγώ έχω 2 άλμπουμ του που τα θεωρώ περίπου ανεπανάληπτα: το 'Have A Little Faith In Me' (1992) που είναι ό τι σημαντικότερο ηχογράφησε ποτέ και το 'Ghost Town' (1999), και τα δύο στην Elektra Nonesuch. Αυτό το τελευταίο, σαν επίτευγμα, δεν φτάνει στα επίπεδα του προηγούμενου αλλά είναι πολύ πιο προσωπικό και άμεσο και μου αρέσει περισσότερο.
Εδώ, οι δυό τους, παράγουν καθαρή μαγεία.
Κατ’ αρχήν ακούγονται σαν 4 ή 5. Ο Frisell, κιθάρα και πενταλιέρα, είναι μια ορχήστρα από μόνος του. Πέρα από τις συνομιλίες με τον ομότεχνό του, ένα αποπλανητικό κουβεντιαστό μουρμούρισμα από μόνες τους, ο Frisell είναι παντού: 'γεμίζει' το άκουσμα προσβάλλοντάς το από κάθε πλευρά, με ένα σωρό κομψεπίκομψες τεχνικές, διπλές οκτάβες, brushing στις χορδές, εναλλακτικά voicings και ό τι βάλει ο νούς. Χρωματίζει, άλλοτε με αδρές πινελιές κι άλλοτε πασπαλίζοντας τις μελωδικές γραμμές με χρυσόσκονη. Μέσα στο παίξιμό του ακούς τα πάντα: ολόκληρη την παράδοση, από τα δαιμονοληπτικά blues των μαίτρ του Αμερικάνικου Νότου, μέχρι το funk, την pop, τα θρυμματισμένα bits του hip hop, τη τζάζ και τις λούπες της electronica.
Ένα μοντέρνο Διαμάντι.