L.V.Beethoven:Triple Concerto op.56

[Σπύρος Σούρλας]

Μιάς καί είχα μερικές μέρες ξεκούρασης ανακάλυψα μιάν εκτέλεση τού τριπλού ,πού μετά από πολύ καιρό μού τράβηξε τό ενδιαφέρον..

Ειναι αυτή τού Harnoncourt μέ σολίστ τούς Pierre-Laurent Aimard (piano),Thomas Zehetmair(βιολί)καί Clemens Hagen (cello)..(απο τούς Hagen quartet)
O Ηarnoncourt συνεχίζει τήν παράδοση νά τά καταφέρνει πολύ καλά στον Beethoven..
H ορχήστρα εξαιρετικά δεμένη ,μέ άψογο ήχο ,αποδίδει ιδανικά τίς μουσικές αντιθέσεις τού κοντσέρτου,ενώ οι τρείς σολίστ μέ θαυμάσια άρθρωση προσδίδουν μιάν αίσθηση μουσικής δωματίου...
Ο Aimard πού πρίν λίγα χρόνια ηχογράφησε και μιά σπουδαία ''Τέχνη τής Φούγκας'' τού Bach συνεργάζεται αρμονικά μέ τον Zehetmair ενώ ο Hagen είναι λιτός μέν αλλά αψεγάδιαστος..
Ως συμπληρωματικό ''καλούδι'' προσφέρεται και η Choral Fantasy,πού επίσης στήν ερμηνεία τών Harnoncourt-Aimard δείχνει αυτόφωτη καί αρκούντως επαναστατική..

 

[schubert]

Re: Απάντηση: L.V.Beethoven:Triple Concerto op.56

Συμφωνώ απολύτως. Ο Ρίχτερ είχε 'στριτζώσει' και με τους Κάραγιαν-Ροστροπόβιτς και με τις συνθήκες της ηχογράφησης και μετά άρχισε τις κακίες. Οποιος διαβάσει το βιβλίο του Monsaingeon για τον Ρίχτερ, θα δεί ότι o μεγάλος Ρώσος ήταν ανικανοποίητος και πάρα πολύ 'δύσκολος' και δεν έλεγε εύκολα καλή κουβέντα για κανέναν. Αυτό που τον εξαγνίζει πλήρως βέβαια είναι ότι τα πιο φαρμακερά του σχόλια τα κράταγε για τις δικές του ηχογραφήσεις.
Στα δικά μου αυτιά, η εκδοχή Κάραγιαν δεν έχει το ταίρι της. Η μόνη που μπορεί να την κοιτάξει ανερυθρίαστη στα μάτια, είναι εκείνη του Ormandy με τους Stern, Istomin, Rose και την ορχήστρα της Philadelphia. Στη Sony (1964).
Πήρα κι εγώ το βιβλίο του Lebrecht πριν κάτι χρόνια. Στάθηκε αδύνατον να το τελειώσω. Ο τύπος δεν έχει καθόλου class και μου θυμίζει γραφιά της 'Αυριανής': μπαινοβγαίνει στα βρακιά των μουσικών, κλείνει πονηρά το ματάκι στον αναγνώστη πετώντας, στο άσχετο δήθεν, πιπεράτα σχόλια για τις ερωτικές τους προτιμήσεις, σχολιάζει με φοβερή κακεντρέχεια τις αμοιβές και τα κάθε λογής καπρίτσια τους και πάει λέγοντας. Λαϊκό ανάγνωσμα που δεν σέβεται καθόλου το αντικείμενό του.
Κάποτε πρέπει να το πάρουμε απόφαση: οι μεγάλοι καλλιτέχνες, είναι μεγάλοι ακριβώς γιατί είναι, από κάθε άποψη, 'ανωμαλίες' της φύσης σε σχέση με το κοινό μέτρο. Δεν θέλω να πώ ότι τους συγχωρούνται όλα. Αλλά, κατά τη γνώμη μου πάντα, είναι τουλάχιστον αφελές να περιμένουμε απ αυτούς να είναι υπερευαίσθητοι σε ένα μόνο τομέα -την τέχνη τους- και στους υπόλοιπους να τους κρίνουμε με τα καθημερινά δεδομένα. Προσωπικά, είμαι ευγνώμων που υπάρχουν.

Συμφωνώ και επαυξάνω με την κατακλείδα σας! Εξάλλου τον καλλιτέχνη τον κρίνουμε με τα μέτρα και τα σταθμά της τέχνης του, εννοώ για την καλλιτεχνική του επίδοση. Τα υπόλοιπα αποτελούν κουτσομπολιό.