Δύσκολες εποχές γιά μουσικές,και ακόμα περισσότερο όταν μαθαίνεις πώς παλιές καραβάνες βγάζουν νέους δίσκους..
Πρώτη συνηθισμένη αντίδραση :''χμ ,αντε πάλι''..
Ελα ομως ,πού κάτι η συνήθεια,κάτι που οι μεγάλες αγάπες,ακόμα και άν έχουν γινει ρουτίνα ,εμπεριέχουν ακομα στοιχεία ενδιαφέροντος και κάτω απ´την σκόνη και βαθειά εκτίμηση και ισως και λίγο πάθος,παίρνεις την απόφαση νά ξαναβουτήξεις σε νερά που νομίζεις πώς τα ξέρεις καλά και θά τά κολυμπήσεις και άνετα...
Αποτέλεσμα??Σέ διαψεύδει η απόφαση νά ξαναβουτήξεις ναί η οχι?? Σέ ξαφνιάζει κάτι ή απλά ευχαριστιέσαι τήν ανάμνηση τής σχέσης και οχι τήν ιδια την σχέση?
Ξεκινώντας απο τον Keith Jarrett και τον διπλό '''live'' δίσκο του ,πού προήλθε απο συναυλιες του στο Rio ,τον Απρίλιο τού 2011 το πρώτο πού οφείλεις νά αναρωτηθείς ειναι πώς αν δεν ήξερες οτι ειναι Jarrett ,πώς θά αντιδρούσες συναισθηματικά μετά απο μερικές ακροάσεις??
Η απάντηση ,εν τέλει είναι απλή,γιατί δύσκολα θάλεγες πώς αυτός πού παίζει ειναι κάποιος πετυχημένος κλώνος τού Keith μιάς καί οι 15 αυτοσχεδιασμοί,δέν κουβαλάνε καμιά αγωνία νά αποδείξουν κάτι..
Πουθενά δεν βρίσκεις ''μπιχλιμπίδια'' και ''τσακίσματα'' και πλουμιστά στολίδια επίδειξης...
Πρόκειται πολύ περισσότερο γιά απόσταγμα ωριμότητας,πού ακόμα και σέ μιά αίθουσα συναυλιών,δέν υποκύπτει σε παρορμήσεις ''αιχμαλωσίας'' τού κοινού.
Επομένως ειναι ενας Jarrett σοφός,απαλλαγμένος ,απο κάθε άγχος νά δείξει τι μπορεί νά κάνει,και απλά σού προσφέρει αυτό πού ειναι σήμερα....Ενας μουσικός μέ ανυπερβλητο τάλαντο,πού έχει μάθει πιά πώς δεν χρειάζεται καμιά σπατάλη,κανένας επιπλέον υπερβολικός ''δακτυλισμός'' ..
Στον αυτοσχεδιασμό του Jarrett στο Rio ολα ειναι στην θέση τους ,ολες του οι μουσικές καταβολές ειναι εκεί και σπάνια επιδεικνύονται αυτούσιες ,αλλά περισσότερο υπονοούνται σέ μιά μαγευτική συμπύκνωση πού προφανώς αποτελεί την σημερινή του ή μάλλον τήν εδώ και κάποια χρόνια εκπεφρασμένη θέση του..
Jazz,afro και Latin ρυθμοί,αλλά και μιά κλασσική συχνά φορμα πού διαπερνά ολο τον Ευρωπαϊκο 20ό αιώνα,με πινελιές Cecil Taylor καί...καί...καί...(oρεξη νάχεις νά ψάχνεις κάτω απο την επιφάνεια..)..
Το Rio δεν ειναι ''εύκολο'' και πιθανότατα όχι απόλυτα ελκυστικό ,για οσους θέλουν τον παλιο Jarrett τού 70.
Το Rio ειναι ενα αφαιρετικό ''Testament'',μιά σοφότερη προσέγγιση τού Carnegie Hall και στην ουσία ειναι ή ακομα ωριμοτερη προσέγγιση τού Radiance της Osaka και του Tokyo τού 2002...
Ακομα και οι πλέον λυρικές στιγμές τού δίσκου,δέν ξεφεύγουν σε μονοπάτια ευκολου συναισθηματισμού...
Και μονον η ακροαση τού 15ου και τελευταιου αυτοσχεδιασμού το αποδεικνύει:Σε 6.30 λεπτά μόνον ,ακούς το σημερινό ''κοντσέρτο τής Κολωνίας'' ά λά Jarrett τού 2011,απογυμνωμένο απο κάθε μελό στοιχείο..
Δίσκος πολύτιμος και μεστός ..
Ο ''αξιοσέβαστος'' Tom Waits αισίως φτάνει στο 22ο album του...Ζεί στην φάρμα του ,με την γυναίκα του κατσικωμένη πάνω του γιά χρόνια (τελικά φαινεται πώς ακομα και οι ''αλήτες'' ,ή περισσοτερο αυτοί χρειάζονται ενα ''βοηθητικό-Εγώ''...)πού κατά καποιο τρόπο θεωρείται και απ´τον ίδιον κάτι σαν παραγωγός του και ολίγον και συνθέτις τών μουσικών του...
Εν πάση περιπτώσει περί ορέξεως .............
Το θέμα ειναι πώς ο Tom παίρνει μαζι του τον Marc Ribot (στίς κιθάρες) ,καλεί διάφορους φίλους (ως και τον Keith Richards γιά νά συμβάλει στο ''Satisfied''-o τίτλος υποδεικνύει το προφανές τής πρόσκλησης) σαν τον Flea,τον Charlie Musselwhite στην φυσαρμόνικα, τον Les Claypol και μεσα στην μπάντα του συμπεριλαμβάνει ακόμα τούς :Gino Robair - violin, Augie Meyers - accordion, David Hidalgo - violin; James Whiton - bass, Will Bernard - guitar...Συνολικά πάντως,μαζί με τα πνευστά συμμετέχουν περί τούς 20 μουσικούς....
Ο Waits στην Deluxe εκδοχή τών 16 τραγουδιών (σε 2c.d.'s-?-)δημιουργεί έναν ξερό ,πρωτίστως ,ήχο,αλλά αψογα ενορχηστρωμένο ,βάζει την ''τρακαρισμένη'' φωνή του μπροστά ,πού ακομα και σέ φαλτσέτο βραχνής ξεπεσμένης star,,τού καμπαρέ τού Γερμανικού μεσοπολέμου την ακουμε στο ''Talking at the same time''(το τραγούδι έχει κάτι απο Kurt Weil και οι στίχοι ξυρίζουν:'Well it’s hard times for some, for others it’s sweet , someone makes money when there’s blood in the street.)............................................
καί κάνει μιά ωραία βόλτα 40 ετών απο την εποχή τού Closing Time,ακόμα...
Το ''Bad as Me'' πατάει στά χνάρια τού ''Swordfishtrombones'' καί τού ''Heartattack and Vine'',αλλά σέ μιά σφαιρικότερη εκδοχή ειναι η προσωπική διαδρομή τού Waits ,ολα αυτά τα χρονια...Σημαντικο επίσης πώς μπαίνει σε studio μετά απο 7 συναπτά έτη..
Η Περσόνα του Waits ειναι παρούσα και παίζει μέ τον πιό απογυμνωμένο τρόπο τά blues μέσω τού ''Chicago'',το φάντασμα τού Κέρουακ ,ως έμπνευση ,ειναι πάντα παρόν,στό ''Hell Broke Lucy'' oι ''παλιόφιλοι'' μέσα απο επί τούτου ''ασκημα'' κιθαριστικά γραντζουνίσματα δημιουργούν ενα τραγούδι ''φάντασμα'' μέ μιά χορωδία-παρωδία πού φτύνει στίχους ...
Ο Tom γραφει και ομορφα λυρικά τραγούδια σαν το Pay me ,το After you Die ,το ''Νew Year's Eve'' και στά οποια μοιάζει πλέον νά θέλει πάντα νά επιστρέφει στο αγαπημένο του κορίτσι μετά τις ''αλητείες'' του...To ''Αuxiliary Ego'' που λέγαμε παραπάνω...:grandpa::HTEHEH56:
Ετσι ακομα και οι μοναχικές ψυχές ,με τις περσόνες τού ''άλλου δρόμου'' τής μπυροκατάνυξης ,τού φτηνού ουϊσκυ και των τσακισμένων βημάτων για την επιστροφή τραγουδούν στο ''Get Lost'':When you wear that real tight sweater, You know I can't resist, It's been that way forever baby, Ever since we kissed,''
Στο ''Pay me'' ακουγεται τρυφερός και αγουροξυπνημένος γεμάτος ρωγμές:
''They pay me not to come home
Keeping me stoned
I won't run away
They say it's easy to get
Stuck in this town
Just like Joan
You know I gave it all up for the stage
They fill my cup up in the cage
It's nobody's business but mine when I'm low
To hold yourself up is not a crime here you know
At the end of the world''...........
To ''Βad as Me'' δεν κομίζει ,υποχρεωτικά,κάτι καινούριο,στην μουσική,αλλά ειναι μιά απολαυστική,έντιμη και ''κύκλεια'' δουλειά τού Tom Waits,πού ευτυχώς οχι μονον δεν κυνηγάει την ουρά του,αλλά μέ προφανή κάματο και συνέπεια ξανασυστήνεται στο κοινό του,μέσα απο την Ιστορια του και την προσωπική του διαδρομή...
Και επειδή ισως δεν έχει πλέον να περιμένει τίποτα ειναι παντελώς απενοχοποιημένος και συχνά μάς προτρέπει νά βγάλουμε το παλιό και καλογερασμένο malt ,αποφεύγοντας ηδύποτα λικέρ και ''ανακατεμένα ποτά'',πού μάς κάνουν νά ξυπνάμε την επόμενη μέρα μέ ''χαλασμένο κεφάλι''...
Γι´αυτο με το ''Bad as Me'' εξακολουθούμε να τον αγαπάμε...
Δυό διαφορετικοι δίσκοι εσοδείας Οκτωβριου-Νοεμβριου 2011 πού παρουσιάζονται ''ντουέτο'',παρά τις προφανείς διαφορές,αλλά και κάποιες υπόγειες ομοιότητες και εκλεκτικές συγγένειες...
Μερικοί απο τούς ''παπούδες'' ,δεν ''πέθαναν'' ακόμα,αλλά παραμένουν στίς επάλξεις..
Ειδικά μάλιστα ο Jarrett διδάσκει έναν νέο κύκλο αποστάγματος τής Τέχνης του...
Πρώτη συνηθισμένη αντίδραση :''χμ ,αντε πάλι''..
Ελα ομως ,πού κάτι η συνήθεια,κάτι που οι μεγάλες αγάπες,ακόμα και άν έχουν γινει ρουτίνα ,εμπεριέχουν ακομα στοιχεία ενδιαφέροντος και κάτω απ´την σκόνη και βαθειά εκτίμηση και ισως και λίγο πάθος,παίρνεις την απόφαση νά ξαναβουτήξεις σε νερά που νομίζεις πώς τα ξέρεις καλά και θά τά κολυμπήσεις και άνετα...
Αποτέλεσμα??Σέ διαψεύδει η απόφαση νά ξαναβουτήξεις ναί η οχι?? Σέ ξαφνιάζει κάτι ή απλά ευχαριστιέσαι τήν ανάμνηση τής σχέσης και οχι τήν ιδια την σχέση?
Ξεκινώντας απο τον Keith Jarrett και τον διπλό '''live'' δίσκο του ,πού προήλθε απο συναυλιες του στο Rio ,τον Απρίλιο τού 2011 το πρώτο πού οφείλεις νά αναρωτηθείς ειναι πώς αν δεν ήξερες οτι ειναι Jarrett ,πώς θά αντιδρούσες συναισθηματικά μετά απο μερικές ακροάσεις??
Η απάντηση ,εν τέλει είναι απλή,γιατί δύσκολα θάλεγες πώς αυτός πού παίζει ειναι κάποιος πετυχημένος κλώνος τού Keith μιάς καί οι 15 αυτοσχεδιασμοί,δέν κουβαλάνε καμιά αγωνία νά αποδείξουν κάτι..
Πουθενά δεν βρίσκεις ''μπιχλιμπίδια'' και ''τσακίσματα'' και πλουμιστά στολίδια επίδειξης...
Πρόκειται πολύ περισσότερο γιά απόσταγμα ωριμότητας,πού ακόμα και σέ μιά αίθουσα συναυλιών,δέν υποκύπτει σε παρορμήσεις ''αιχμαλωσίας'' τού κοινού.
Επομένως ειναι ενας Jarrett σοφός,απαλλαγμένος ,απο κάθε άγχος νά δείξει τι μπορεί νά κάνει,και απλά σού προσφέρει αυτό πού ειναι σήμερα....Ενας μουσικός μέ ανυπερβλητο τάλαντο,πού έχει μάθει πιά πώς δεν χρειάζεται καμιά σπατάλη,κανένας επιπλέον υπερβολικός ''δακτυλισμός'' ..
Στον αυτοσχεδιασμό του Jarrett στο Rio ολα ειναι στην θέση τους ,ολες του οι μουσικές καταβολές ειναι εκεί και σπάνια επιδεικνύονται αυτούσιες ,αλλά περισσότερο υπονοούνται σέ μιά μαγευτική συμπύκνωση πού προφανώς αποτελεί την σημερινή του ή μάλλον τήν εδώ και κάποια χρόνια εκπεφρασμένη θέση του..
Jazz,afro και Latin ρυθμοί,αλλά και μιά κλασσική συχνά φορμα πού διαπερνά ολο τον Ευρωπαϊκο 20ό αιώνα,με πινελιές Cecil Taylor καί...καί...καί...(oρεξη νάχεις νά ψάχνεις κάτω απο την επιφάνεια..)..
Το Rio δεν ειναι ''εύκολο'' και πιθανότατα όχι απόλυτα ελκυστικό ,για οσους θέλουν τον παλιο Jarrett τού 70.
Το Rio ειναι ενα αφαιρετικό ''Testament'',μιά σοφότερη προσέγγιση τού Carnegie Hall και στην ουσία ειναι ή ακομα ωριμοτερη προσέγγιση τού Radiance της Osaka και του Tokyo τού 2002...
Ακομα και οι πλέον λυρικές στιγμές τού δίσκου,δέν ξεφεύγουν σε μονοπάτια ευκολου συναισθηματισμού...
Και μονον η ακροαση τού 15ου και τελευταιου αυτοσχεδιασμού το αποδεικνύει:Σε 6.30 λεπτά μόνον ,ακούς το σημερινό ''κοντσέρτο τής Κολωνίας'' ά λά Jarrett τού 2011,απογυμνωμένο απο κάθε μελό στοιχείο..
Δίσκος πολύτιμος και μεστός ..
Ο ''αξιοσέβαστος'' Tom Waits αισίως φτάνει στο 22ο album του...Ζεί στην φάρμα του ,με την γυναίκα του κατσικωμένη πάνω του γιά χρόνια (τελικά φαινεται πώς ακομα και οι ''αλήτες'' ,ή περισσοτερο αυτοί χρειάζονται ενα ''βοηθητικό-Εγώ''...)πού κατά καποιο τρόπο θεωρείται και απ´τον ίδιον κάτι σαν παραγωγός του και ολίγον και συνθέτις τών μουσικών του...
Εν πάση περιπτώσει περί ορέξεως .............
Το θέμα ειναι πώς ο Tom παίρνει μαζι του τον Marc Ribot (στίς κιθάρες) ,καλεί διάφορους φίλους (ως και τον Keith Richards γιά νά συμβάλει στο ''Satisfied''-o τίτλος υποδεικνύει το προφανές τής πρόσκλησης) σαν τον Flea,τον Charlie Musselwhite στην φυσαρμόνικα, τον Les Claypol και μεσα στην μπάντα του συμπεριλαμβάνει ακόμα τούς :Gino Robair - violin, Augie Meyers - accordion, David Hidalgo - violin; James Whiton - bass, Will Bernard - guitar...Συνολικά πάντως,μαζί με τα πνευστά συμμετέχουν περί τούς 20 μουσικούς....
Ο Waits στην Deluxe εκδοχή τών 16 τραγουδιών (σε 2c.d.'s-?-)δημιουργεί έναν ξερό ,πρωτίστως ,ήχο,αλλά αψογα ενορχηστρωμένο ,βάζει την ''τρακαρισμένη'' φωνή του μπροστά ,πού ακομα και σέ φαλτσέτο βραχνής ξεπεσμένης star,,τού καμπαρέ τού Γερμανικού μεσοπολέμου την ακουμε στο ''Talking at the same time''(το τραγούδι έχει κάτι απο Kurt Weil και οι στίχοι ξυρίζουν:'Well it’s hard times for some, for others it’s sweet , someone makes money when there’s blood in the street.)............................................
καί κάνει μιά ωραία βόλτα 40 ετών απο την εποχή τού Closing Time,ακόμα...
Το ''Bad as Me'' πατάει στά χνάρια τού ''Swordfishtrombones'' καί τού ''Heartattack and Vine'',αλλά σέ μιά σφαιρικότερη εκδοχή ειναι η προσωπική διαδρομή τού Waits ,ολα αυτά τα χρονια...Σημαντικο επίσης πώς μπαίνει σε studio μετά απο 7 συναπτά έτη..
Η Περσόνα του Waits ειναι παρούσα και παίζει μέ τον πιό απογυμνωμένο τρόπο τά blues μέσω τού ''Chicago'',το φάντασμα τού Κέρουακ ,ως έμπνευση ,ειναι πάντα παρόν,στό ''Hell Broke Lucy'' oι ''παλιόφιλοι'' μέσα απο επί τούτου ''ασκημα'' κιθαριστικά γραντζουνίσματα δημιουργούν ενα τραγούδι ''φάντασμα'' μέ μιά χορωδία-παρωδία πού φτύνει στίχους ...
Ο Tom γραφει και ομορφα λυρικά τραγούδια σαν το Pay me ,το After you Die ,το ''Νew Year's Eve'' και στά οποια μοιάζει πλέον νά θέλει πάντα νά επιστρέφει στο αγαπημένο του κορίτσι μετά τις ''αλητείες'' του...To ''Αuxiliary Ego'' που λέγαμε παραπάνω...:grandpa::HTEHEH56:
Ετσι ακομα και οι μοναχικές ψυχές ,με τις περσόνες τού ''άλλου δρόμου'' τής μπυροκατάνυξης ,τού φτηνού ουϊσκυ και των τσακισμένων βημάτων για την επιστροφή τραγουδούν στο ''Get Lost'':When you wear that real tight sweater, You know I can't resist, It's been that way forever baby, Ever since we kissed,''
Στο ''Pay me'' ακουγεται τρυφερός και αγουροξυπνημένος γεμάτος ρωγμές:
''They pay me not to come home
Keeping me stoned
I won't run away
They say it's easy to get
Stuck in this town
Just like Joan
You know I gave it all up for the stage
They fill my cup up in the cage
It's nobody's business but mine when I'm low
To hold yourself up is not a crime here you know
At the end of the world''...........
To ''Βad as Me'' δεν κομίζει ,υποχρεωτικά,κάτι καινούριο,στην μουσική,αλλά ειναι μιά απολαυστική,έντιμη και ''κύκλεια'' δουλειά τού Tom Waits,πού ευτυχώς οχι μονον δεν κυνηγάει την ουρά του,αλλά μέ προφανή κάματο και συνέπεια ξανασυστήνεται στο κοινό του,μέσα απο την Ιστορια του και την προσωπική του διαδρομή...
Και επειδή ισως δεν έχει πλέον να περιμένει τίποτα ειναι παντελώς απενοχοποιημένος και συχνά μάς προτρέπει νά βγάλουμε το παλιό και καλογερασμένο malt ,αποφεύγοντας ηδύποτα λικέρ και ''ανακατεμένα ποτά'',πού μάς κάνουν νά ξυπνάμε την επόμενη μέρα μέ ''χαλασμένο κεφάλι''...
Γι´αυτο με το ''Bad as Me'' εξακολουθούμε να τον αγαπάμε...
Δυό διαφορετικοι δίσκοι εσοδείας Οκτωβριου-Νοεμβριου 2011 πού παρουσιάζονται ''ντουέτο'',παρά τις προφανείς διαφορές,αλλά και κάποιες υπόγειες ομοιότητες και εκλεκτικές συγγένειες...
Μερικοί απο τούς ''παπούδες'' ,δεν ''πέθαναν'' ακόμα,αλλά παραμένουν στίς επάλξεις..
Ειδικά μάλιστα ο Jarrett διδάσκει έναν νέο κύκλο αποστάγματος τής Τέχνης του...
Last edited by a moderator: