- 17 June 2006
- 49,351
Pat Martino Remember: A tribute to Wes Montgomery - VERVE
μέχρι να βρώ το χρόνο και να σας παρουσιάσω το οδοιπορικό στη Βιέννη (που υποσχέθηκα τουλάχιστον στο Λύμπε) αρκούμαι να σας παρουσιάσω τον μοναδικό δίσκο που αγόρασα από εκεί και φυσικά είναι του συνήθους υπόπτου Pat Martino.
Έχω ξαναγράψει αρκετά γιά τον σημαντικό αυτό κιθαρίστα στο προηγούμενο φόρουμ, καθώς και γιά τη συναυλία του που είχα την τύχη να παρακολουθήσω το χειμώνα.
Με λίγα λόγια πρόκειται μιά μεγάλη μορφή στο χώρο της mainstream jazz σκηνής, με μεγάλη εμπειρία καθώς ήδη έχει εξηνταρίσει και έχει παρουσιάσει πληθώρα δίσκων κλασικών αλλά και πρωτοποριακών στο χώρο του.
Επίσης ίσως είναι ο μοναδικός μουσικός που τουλάχιστον εγώ γνωρίζω να έχει χάσει τη μνήμη του μαζί με τη δυνατότητα να παίζει μουσική, μετά από μιά εγχείρηση στον εγκέφαλο γύρω στα 1976, και στη συνέχεια να ξαναμαθαίνει τα πάντα από την αρχή και να ξεπερνάει τον ίδιο του τον εαυτό.
Το σοβαρό και συγκροτημένο του στυλ που ξανααπόλαυσα πριν από λίγα μόλις χρόνια με τον ιστορικό δίσκο live at Yoshi's είναι εδώ και πάλι.
Με μιά μπάντα αξιόλογων μουσικών (μεταξύ τους ο γνωστός μπασίστας John Pattitucci)
Στον δίσκο αυτό ο Πατ κάνει ένα αφιέρωμα, όπως φανερώνει ο τίτλος, στον μεγάλο και πρόωρα χαμένο Wes Montgomery.
Και το κάνει με μεγάλο σεβασμό και επίγνωση καθώς ίσως είναι ο μόνος που θα μπορούσε να το κάνει (ένας άλλος που θα μπορούσα να φανταστώ εκτός από τον Lee Ritenour που το έχει ήδη κάνει είναι ο Lagrene αλλά είναι σχετικά πολύ νέος και το παίξιμό του και οι καταβολές του είναι αλλού) και ίσως να ξεπεράσει τον μεγάλο Wes - αν αυτό δεν θεωρηθεί ιεροσυλία από μένα που το λέω.
Πάντως η ωριμότητα του Πατ είναι τέτοια που το όλο εγχείρημα δικαιολογείται, κάτι που ήδη το διαπίστωσα ζωντανά φέτος στο Μύλο.
Το παίξιμο είναι λιτό, απέριττο, με τονισμό στις μπάσες νότες, -κάθε νότα χτυπάει στο στόχο, έχει διάρκεια και όγκο, γλύκα και μελαγχολία-, ενώ οι τεχνικές του Wes οκτάβες και ακκόρντα μελωδίες είναι τελειοποιημένες.
Ίσως θα μπορούσαμε να πούμε ότι ακούμε τον Wes, όπως θα ήταν στα εξήντα του.
Βέβαια το στυλ του Πατ συμπεριλαμβάνει και το δικό του υπνωτικά φλύαρο παίξιμο που γεμίζει εδώ και εκεί τα κενά ανάμεσα από απομακρυσμένες νότες με έναν τρόπο που υπογράφει από κάτω το όνομά του.
Δεν μπαίνει πολύ μπροστά και δεν διεκδικεί τίποτα από τους άλλους μουσικούς, παρά έναν πρώτο μεταξύ ίσων ρόλο, ενώ ιδιαίτερα αξιολογος είναι και ο πιανίστας Kikoski. Η όλη μπάντα γκρουβάρει άψογα και η αίσθηση της jazz του 60-64 είναι παρούσα.
Τα κομμάτια είναι τα αγαπημένα standards του Wes που είναι πρόκληση γιά οποιονδήποτε μουσικό πχ Four on six, Twisted blues, Road Song, West coast blues αλλά και άλλων συνθετών όπως πχ το unit 7 του Adderley αλλά που καθιερώθηκαν ως μοντγκομερικά.
Πολύ αξιόλογος δίσκος και συστήνεται ανεπιφύλακτα γιά τους λάτρεις του είδους και τις βραδυνές ώρες.
****1/2,Α-Β (δυστυχώς copy controlled)
(επειδή αναφέρθηκαν και άλλα ονόματα, αν θα ήθελα να βαθμολογήσω ως προς την προσέγγιση Wes, θα έλεγα 1. Pat, 2. Lagrene, 3. Ritenour.
μέχρι να βρώ το χρόνο και να σας παρουσιάσω το οδοιπορικό στη Βιέννη (που υποσχέθηκα τουλάχιστον στο Λύμπε) αρκούμαι να σας παρουσιάσω τον μοναδικό δίσκο που αγόρασα από εκεί και φυσικά είναι του συνήθους υπόπτου Pat Martino.
Έχω ξαναγράψει αρκετά γιά τον σημαντικό αυτό κιθαρίστα στο προηγούμενο φόρουμ, καθώς και γιά τη συναυλία του που είχα την τύχη να παρακολουθήσω το χειμώνα.
Με λίγα λόγια πρόκειται μιά μεγάλη μορφή στο χώρο της mainstream jazz σκηνής, με μεγάλη εμπειρία καθώς ήδη έχει εξηνταρίσει και έχει παρουσιάσει πληθώρα δίσκων κλασικών αλλά και πρωτοποριακών στο χώρο του.
Επίσης ίσως είναι ο μοναδικός μουσικός που τουλάχιστον εγώ γνωρίζω να έχει χάσει τη μνήμη του μαζί με τη δυνατότητα να παίζει μουσική, μετά από μιά εγχείρηση στον εγκέφαλο γύρω στα 1976, και στη συνέχεια να ξαναμαθαίνει τα πάντα από την αρχή και να ξεπερνάει τον ίδιο του τον εαυτό.
Το σοβαρό και συγκροτημένο του στυλ που ξανααπόλαυσα πριν από λίγα μόλις χρόνια με τον ιστορικό δίσκο live at Yoshi's είναι εδώ και πάλι.
Με μιά μπάντα αξιόλογων μουσικών (μεταξύ τους ο γνωστός μπασίστας John Pattitucci)
Στον δίσκο αυτό ο Πατ κάνει ένα αφιέρωμα, όπως φανερώνει ο τίτλος, στον μεγάλο και πρόωρα χαμένο Wes Montgomery.
Και το κάνει με μεγάλο σεβασμό και επίγνωση καθώς ίσως είναι ο μόνος που θα μπορούσε να το κάνει (ένας άλλος που θα μπορούσα να φανταστώ εκτός από τον Lee Ritenour που το έχει ήδη κάνει είναι ο Lagrene αλλά είναι σχετικά πολύ νέος και το παίξιμό του και οι καταβολές του είναι αλλού) και ίσως να ξεπεράσει τον μεγάλο Wes - αν αυτό δεν θεωρηθεί ιεροσυλία από μένα που το λέω.
Πάντως η ωριμότητα του Πατ είναι τέτοια που το όλο εγχείρημα δικαιολογείται, κάτι που ήδη το διαπίστωσα ζωντανά φέτος στο Μύλο.
Το παίξιμο είναι λιτό, απέριττο, με τονισμό στις μπάσες νότες, -κάθε νότα χτυπάει στο στόχο, έχει διάρκεια και όγκο, γλύκα και μελαγχολία-, ενώ οι τεχνικές του Wes οκτάβες και ακκόρντα μελωδίες είναι τελειοποιημένες.
Ίσως θα μπορούσαμε να πούμε ότι ακούμε τον Wes, όπως θα ήταν στα εξήντα του.
Βέβαια το στυλ του Πατ συμπεριλαμβάνει και το δικό του υπνωτικά φλύαρο παίξιμο που γεμίζει εδώ και εκεί τα κενά ανάμεσα από απομακρυσμένες νότες με έναν τρόπο που υπογράφει από κάτω το όνομά του.
Δεν μπαίνει πολύ μπροστά και δεν διεκδικεί τίποτα από τους άλλους μουσικούς, παρά έναν πρώτο μεταξύ ίσων ρόλο, ενώ ιδιαίτερα αξιολογος είναι και ο πιανίστας Kikoski. Η όλη μπάντα γκρουβάρει άψογα και η αίσθηση της jazz του 60-64 είναι παρούσα.
Τα κομμάτια είναι τα αγαπημένα standards του Wes που είναι πρόκληση γιά οποιονδήποτε μουσικό πχ Four on six, Twisted blues, Road Song, West coast blues αλλά και άλλων συνθετών όπως πχ το unit 7 του Adderley αλλά που καθιερώθηκαν ως μοντγκομερικά.
Πολύ αξιόλογος δίσκος και συστήνεται ανεπιφύλακτα γιά τους λάτρεις του είδους και τις βραδυνές ώρες.
****1/2,Α-Β (δυστυχώς copy controlled)
(επειδή αναφέρθηκαν και άλλα ονόματα, αν θα ήθελα να βαθμολογήσω ως προς την προσέγγιση Wes, θα έλεγα 1. Pat, 2. Lagrene, 3. Ritenour.
Attachments
Last edited: