Απο μικρος δεν ετρεφα καμμια αντιπαθεια για τους χρηστες ναρκωτικων. Τους εβλεπα σαν ταλαιπωρημενους ανθρωπους, αρρωστους, θυματα της κοινωνιας και της προσωπικης τους αδυναμιας. Οχι μονο δεν μπορουσαν να ειναι προτυπα αλλα προκαλουσαν την λυπη. Αντιθετως εδειχνα μια αποστροφη για τους "καθωσπρεπει" κουστουμαρισμενους εγκληματιες που φτιαξαν μια κοινωνια στραβη, που εφευραν το ναρκωτικο και το σπρωξαν στους ταλαιπωρους. Ειτε στους ανωνυμους φτωχους για να βουλωσουν πεινασμενα στοματα ειτε σε δυναμει αντιδραστικους στο συστημα καλλιτεχνες δημιουργωντας εναν μικροκοσμο παρακμης που το μονο στοχο ειχε το κερδος για αυτους οπως τοσες δραστηριοτητες της καθημερινης μας ζωης. Αυτους σιχαινομαι... οχι τα πρεζακια.
Κανενας καλλιτεχνης δεν αποτελεσε αιτιο αποστροφης ή μιμητισμου για την προσωπικη του ζωη. Το εργο του αξιολογουσα... οχι το τι κανει στους 4 τοιχους του σπιτιου του. Ο μεγαλος Τζιμ Μορρισον, ηρωας της παιδικης μου ηλικιας παραμενει μεχρι τωρα αγαπημενος μου καλλιτεχνης. Ηρωας πραγματικος που το εργο του εβαλε ενα λιθαρακι στη δημιουργια αυτου που ειμαι. Τι σημασια εχει τι εκανε στην προσωπικη του ζωη. Λυπαμαι μονο που ο ιδιος ταλαιπωρηθηκε και δεν προλαβε να ζησει και αλλα χρονια γιατι η ζωη ειναι ωραια και δεν πρεπει να σταματαει προ της ωρας της.
Το ροκ ειναι γεματο ηρωες... που καναν την ζωη μας πιο ομορφη με την παρουσια τους. Ο καθενας με τα προβληματα του, με τα λαθη του, με το προωρο/αδικο τελος του... κανενας δεν αποτελεσε προτυπο ή αντι-προτυπο ζωης. Ηταν απλα οι καλλιτεχνες/ ηρωες μας. Και δεν ειναι μονο το ροκ... ολη σχεδον η μουσικη σκηνη, η λογοτεχνια, το θεατρο/κινηματογραφος ειναι γεματος απο ανθρωπους με πολυταραχες ζωες. Ακραιες καταστασεις. Που αλλοτε αποτελεσαν εμπνευση για τους ιδιους, αλλοτε εδειχναν τις προσωπικες αδυναμιες του καθενος να χειριστουν το βαρος της ζωης και αλλοτε την υποχθονια λειτουργια του συστηματος στους εν δυναμει αντιπαλους του.
Σιγα μη κανω αντιπροτυπα για τους νεους τους καλλιτεχνες. Αντιπροτυπο ειναι ο καθε Τζεφρυ δοσιλογος, ο καθε στυγνος απληστος επιχειρηματιας αλλα και ο καθε ηλιθιος μικροαστος κυρ Παντελης που δηθεν μεγαλωνει τα παιδια του με αρχες και αξιες για να γινουν σωστοι πολιτες δηλαδη αυριο να καταφερουν να "βιασουν" αλλους ανθρωπους, να καψουν βιβλια και ανθρωπους και να εχουν το τραπεζι τους γεματο κιας πεθαινει ολος ο κοσμος εξω. Ο καλλιτεχνης που επιλεγει να αχρηστευσει την ζωη του κανει στον ιδιο κακο και στο εργο του που μενει ημιτελες. Θα μου πειτε τι γινεται με τους λειαν ανωριμους νεους που εκλαμβανουν την εκλυτη ζωη σαν αντικειμενο μιμητισμου? Αυτοι ειναι χαμενοι απο χερι. Εχουν τοσο σαθρο οικοδομημα μεσα τους που ειναι θεμα χρονου ποιος και τι θα τα κανουν να καταρρευσουν.
Καποιοι δεν ξερουν πως να μεγαλωσουν τα παιδια τους, τι ιδεες ανθρωπιστικες να τους διδαξουν, τι προτυπα να τους προτεινουν. Γιατι αυτο ειναι εργο της αδυσωπητης καθημερινοτητας που οσο και να προσποιηθεις δεν παλευεται και βγαινει στον αφρο αυτο που ειμαστε και αυτο περναει στα παιδια μας ειτε ως θεση ειτε ως αντιθεση απο αυτα. Αυτο και η σκατενια κοινωνια φτιαχνουν τους αυριανους ανθρωπους ετοιμους να συνεχισουν το ιδιο αθλιο εργο οπως παει και σημερα.
Οπως ειπε ο Μ.Μπρεχτ στον κο Κοϋνερ οταν τον ρωτησαν αν υπαρχει θεος αυτος απαντησε...
Σκεψου καλα... αν η απαντηση μου αλλαξει την αποψη σου τοτε εσυ χρειαζεσαι θεο.
Οποιος τα εχει βρει μεσα του με τον εαυτο του (διαρκης αγωνας ετσι) τοτε δεν επηρεαζεται αρνητικα απο τιποτε και απο κανεναν. Αυτο να διδαξουμε στα παιδια και οχι να δειχνουμε το καθε θυμα με το δακτυλο αποκρυπτωντας και το πραγματικο κακο.
)
