Ιταλικό προγκρέσιβ

[grio]

Premiata Forneria Marconi (συνέχεια)

Το τρίτο άλμπουμ, Photos Of Ghosts, περιείχε κυρίως διασκευές παλιών κομματιών σε αγγλική έκδοση και αποτέλεσε την πρώτη προσπάθεια ιταλικού ροκ συγκροτήματος να διεισδύσει στις ξένες αγορές. Το LP κυκλοφόρησε στο εξωτερικό από την ετικέτα Manticore των ELP, (όπως ακριβώς και το τέταρτο επώνυμο άλμπουμ των Banco) και έδωσε στη μπάντα μια τεράστια επιτυχία στις ΗΠΑ.

​

Το 1974, το τέταρτο άλμπουμ L'isola di niente, είχε επίσης μια αγγλική έκδοση που κυκλοφόρησε με τα ίδια κομμάτια και τίτλο The World Became The World. Ένας νέος μπασίστας εντάχθηκε στην μπάντα, ο Patrick Djivas από τους Area και ο αγγλικός στίχος ήταν από τον Pete Sinfield. Το άλμπουμ ήταν και πάλι πολύ επιτυχημένο και η μπάντα ξεκίνησε την πρώτη της περιοδεία στις ΗΠΑ, η οποία τεκμηριώνεται στο άλμπουμ Live in USA.

Η παρουσία τους στο μουσικό προσκήνιο συνεχίζεται και τα υπόλοιπα χρόνια με διακοπή το 1987 και επανασύνδεση το 1997 μέχρι και τις πρόσφατες κυκλοφορίες και περιοδείες τους. (πηγή: εξώφυλλα, italianprog.com)

 

[FragoulisNaval]

Re: Premiata Forneria Marconi

Πολλά έχουν γραφτεί και ειπωθεί στην Ιταλία για τους Premiata Forneria Marconi και υπήρξε σίγουρα η πιο δημοφιλής μπάντα εδώ και πολλά χρόνια...

ΥΓ. Για τον Φραγκ που βρίσκεται στα Φώκλαντ...

:grinning-smiley-043 :grinning-smiley-043 :grinning-smiley-043 :grinning-smiley-043 :grinning-smiley-043 :grinning-smiley-043

Μπράβο κυριε συντονιστά! Εξαιρετικό!!

 

[grio]

Area

Οι Area ήταν στην πραγματικότητα ένα "διεθνές ποπ γκρουπ", όπως αναφέρεται στο εξώφυλλο του πρώτου τους άλμπουμ, με τον Έλληνα τραγουδιστή Demetrio Stratos (Ευστράτιος Δημητρίου) προερχόμενο από το μπιτ γκρουπ I Ribelli, τον Γάλλο μπασίστα Djivas και τον Βέλγο σαξοφωνίστα Busnello. Ο Stratos είχε σπουδάσει μουσική και μελετήσει εθνομουσικολογία, φωνητικές επεκτάσεις, Ασιατικό θρησκευτικό τραγούδι, συγκριτική μουσικολογία, το πρόβλημα της εθνικής πολυφωνίας, ψυχανάλυση, τη σχέση μεταξύ ομιλούμενης γλώσσας και της ψυχής και τα όρια της ομιλούμενης γλώσσας. Ήταν σε θέση να φτάσει με τη φωνή του τα 7000 Hz, και να εκτελέσει διπλοφωνία, τριπλοφωνία, καθώς επίσης και τετραφωνία.

​

Η πρώτη σύνθεση, το 1972, περιλάμβανε επίσης τον πιανίστα Leandro Gaetano και τον ουγγρικής καταγωγής κιθαρίστα Johnny Lambizi (γνωστό μας και από τη συμμετοχή του στα Μπουρμπούλια του Διονύση Σαββόπουλου), ο οποίος σύντομα αντικαταστάθηκε από τον Paolo Tofani, ένα μουσικό με τη μεγαλύτερη εμπειρία στο γκρουπ, έχοντας παίξει στη δεκαετία του '60 με τους Samurai μαζί με τον κιμπορντίστα των Formula 3, Gabriele Lorenzi, στη συνέχεια με τους I Califfi και για σύντομο χρονικό διάστημα με τους Noi Tre, που περιλάμβαναν επίσης τον μελλοντικό μπασίστα Agostino Nobile των Triade.

​

Το ντεμπούτο άλμπουμ τους, του 1973, Arbeit macht frei (η εργασία απελευθερώνει - η επιγραφή στην είσοδο του Νταχάου) αποτελεί βασικό δίσκο στο ιταλικό ροκ της δεκαετίας του '70, γεμάτο από διαφορετικές επιρροές, αλλά απόλυτα πρωτότυπο στην ουσία του. Η φωνή του Stratos είναι εκπληκτική, χρησιμοποιείται σαν όργανο, με ισχυρή υποστήριξη από τους άλλους κορυφαίους μουσικούς της μπάντας. Υπάρχουν τζαζ και ανατολίτικες επιρροές, αλλά η μουσική είναι δύσκολο να ταξινομηθεί. Η εικόνα του γκρουπ υπογραμμίζεται και από το ύφος του σχεδιαστή Gianni Sassi της ετικέτας Cramps, που πρόσθεσε ένα ξεχωριστό οπτικό στυλ στη μουσική τους.

Το δεύτερο LP, Caution radiation area (1974), ήταν πιο πειραματικό με κομμάτια όπως Lobotomia και ZYG (Crescita zero) που δείχνουν ισχυρές επιρροές φρι-τζαζ.

Το επόμενο album, Crac!, κυκλοφόρησε το 1975, επέστρεψε σε ένα πιο προγκ στυλ, με μερικά από τα καλύτερα ροκ κομμάτια τους όπως τα Gioia e rivoluzione και L' elefante bianco, αλλά διατηρώντας τα μεγάλα ορχηστρικά μέρη που ήταν σήμα κατατεθέν του γκρουπ.

Οι ισχυρές πολιτικές επιρροές στη μουσική των Area αναδείχτηκαν στην απόδοση του ύμνου της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, που κυκλοφόρησε σε σινγκλ το 1974 και στο ζωντανό LP Are(A)zione του 1975.

Το 1976, στο Maledetti, είδε μια ριζική αλλαγή πορείας στο ύφος του γκρουπ, με τη συμβολή εξωτερικών μουσικών όπως του σαξοφωνίστα Steve Lacy και του κρουστού Paul Lytton. Η μπάντα έκανε στροφή προς την τζαζ, αλλά τα άλμπουμ που ακολούθησαν ήταν λιγότερο ενδιαφέροντα.

 

[grio]

- Arbeit macht frei -

 

[grio]

Area (συνέχεια) & Demetrio Stratos

Οι Area σίγουρα δεν περιορίζονται, ούτε περιγράφονται με την ταμπέλα του Ιταλικού προγκ, αλλά αναφέρονται εδώ, γιατί η εμφάνιση και η ανάπτυξή τους συνέπεσε χρονικά με τη περίοδο της συγκεκριμένη σκηνής. Σίγουρα η περιρρέουσα ατμόσφαιρα επηρέασε και τροφοδότησε τις καλλιτεχνικές τους ανησυχίες και βέβαια σημαντικό ρόλο στην "πρότασή" τους έπαιξε και η έντονη πολιτικοποίησή τους.

Το 2010 η Cramps Music s.r.l. κυκλοφόρησε τα "άπαντα" του γκρουπ σε κασετίνα με 6 CD και ένα βιβλιαράκι στα ιταλικά. Από αυτό είναι και οι παρακάτω φωτογραφίες. Επιμένω ιδιαίτερα στο γκρουπ γιατί πέρα από το ότι είναι, το πιο αγαπημένο μου "Ιταλικό", η μουσική τους παραμένει "φρέσκια" και κυρίως, σημαντική, ακόμη και σήμερα.

​

Μετά την αποχώρηση από τους Area ο Stratos κυκλοφόρησε το πρώτο προσωπικό του άλμπουμ, Metrodora (1976), όπου προσπαθώντας να ανακαλύψει τα όρια της ανθρώπινης φωνής προσφέρει ένα δύσκολο αλλά και συναρπαστικό άκουσμα. Το 1978 παρουσιάζει το Cantare La Voce όπου συνεχίζει να εξελίσσει περαιτέρω τις τεχνικές που αναδεικνύουν τις φωνητικές "ασκήσεις" του και συνιστούν μια πρωτόγνωρη εμπειρία για τον ακροατή. Σαφώς πλήρως αντισυμβατικό ακόμη και για τα δεδομένα της αβάν-γκαρντ!

​

Ο Stratos, επίσης, έχει συμμετάσχει και στο άλμπουμ για τη σφαγή των παλαιστινίων στο προσφυγικό στρατόπεδο El Zaatar, Gaetano Liguori/Giulio Stocchi/Demetrio Stratos - La Cantata Rossa Per Tall El Zaatar, με μια συγκλονιστική απαγγελία στο κομμάτι Amna!

​

Ο Demetrio Stratos πέθανε το 1979, σε ηλικία 34 ετών, ίσως ένας από τους πιο σημαντικούς τραγουδιστές και μουσικούς ερευνητές όλης της Ιταλικής (και πιθανώς ευρωπαϊκής) μουσικής σκηνής. Την ημέρα μετά το θάνατό του, διοργανώθηκε μια συναυλία στο Arena Civica στο Μιλάνο για να τιμηθεί η μνήμη του. (πηγή: εξώφυλλα, βικιπαίδεια, italianprog.com)

«Αν μια νέα φωνητική μπορεί να υπάρξει, πρέπει να βιώνεται από τον καθένα, και όχι μεμονωμένα: μια προσπάθεια να απαλλαγούμε από την κατάσταση του ακροατή και θεατή που ο πολιτισμός και η πολιτική μας έχουν συνηθίσει. Το έργο αυτό δεν πρέπει να εκληφθεί σαν παθητική ακρόαση, αλλά σαν ένα "παιχνίδι στο οποίο η ζωή είναι σε κίνδυνο.» Demetrio Stratos, Metrodora​

 

[grio]

De De Lind

Και μετά τους εξαιρετικούς Area, ένα άλλο αγαπημένο γκρουπ με μια σπάνια κυκλοφορία για μια ασυνήθιστη ετικέτα για το ιταλικό ροκ (Mercury) και σίγουρα ένα από τα μεγαλύτερα ονόματα που χρησιμοποιήθηκαν ποτέ για ένα LP, το Io non so da dove vengo e non so dove mai andro, uomo e il nome che mi han dato (δεν ξέρω από που έρχομαι και που πηγαίνω, το όνομα που έχω δώσει είναι άνθρωπος) θεωρείται γενικά ένα από τα καλύτερα άλμπουμ του είδους. Ένας τέλειος δίσκος, με πολύ καλό παίξιμο και τραγούδια από αυτή την μπάντα με έδρα το Μιλάνο.

Οι De De Lind ξεκίνησαν το 1969, με το παράξενο όνομα να προέρχεται από ένα διάσημο μοντέλο του Playboy της δεκαετίας του '60 και κυκλοφόρησαν μόλις τρία σινγκλ σε πέντε χρόνια. Τα δύο πρώτα πιο κοντά στο ιταλικό μπιτ της εποχής, ενώ το τρίτο είχε μια πιο ροκ B-πλευρά στο Torneremo ancora, αν και εξακολουθεί να απέχει πολύ από τον ήχο του LP τους. Το γκρουπ ήταν σεξτέτο στην φωτογραφία του εξώφυλλου του πρώτου 45αριού το 1969 και μειώνεται σε πέντε μέλη στο δεύτερο, ένα χρόνο αργότερα.

​

Το άλμπουμ βγήκε το 1973, με σύντομα φωνητικά αλλά πολύ καλά εκτελεσμένα από τον τραγουδιστή Vito Paradiso, που αφήνουν αρκετό χώρο για τα ακουστικά μέρη, τις ξαφνικές "επιθέσεις" του κιθαρίστα Matteo Vitolli και στον φλαουτίστα/κιμπορντίστα Gilberto Trama. Τα επτά κομμάτια του άλμπουμ είναι υψηλού επιπέδου, με αξιοσημείωτο το Smarrimento με την απαλή εισαγωγή στο φλάουτο, το μανιώδες ιντερλούδιο κιθάρας και φλάουτου ακολουθούμενου από φωνητικά και ακουστική κιθάρα και το ισχυρό τελείωμα με ηλεκτρική κιθάρα.

Μετά την κυκλοφορία του άλμπουμ οι De De Lind έπαιξαν το 1973 στο Rassegna di Musica Popolare που πραγματοποιήθηκε στη Ρώμη και στο φεστιβάλ Be-In στη Νάπολη, με το νέο ντράμερ Fabio Rizzato.

Ο τραγουδιστής Vito Paradiso είχε μια σύντομη σόλο καριέρα το 1978-1980, ενώ η υπόλοιπη μπάντα εξαφανίστηκε.
(πηγή: εξώφυλλο, italianprog.com)

 

[grio]

- Fuga E Morte -

- Smarrimento -

 

[Haagenti]

Το ριφ στο πρώτο κομμάτι απλά σκοτώνει...

Υπάρχει στην ''Anazitisi rec'' (το πρώτο μέρος που κοίταξα) σε επανέκδοση....Μου φαίνεται ότι πρέπει να περάσω μια βόλτα γιατί έχω καιρό να πάω...

Thanx Γρηγορη

 

[grio]

Απόδραση και Θάνατος

Το ριφ στο πρώτο κομμάτι απλά σκοτώνει...

Το "Fuga e morte" αρχίζει με ένα ρυθμό πολεμικής πορείας που περιγράφει τα στρατεύματα που οδηγούνται σε μια αιματηρή μάχη. Ενώ η μάχη μαίνεται, ένας άνδρας τρέχει απελπισμένα μακρυά, προσπαθώντας να ξεφύγει από τη σφαγή. Ο ρυθμός αρχίζει να μανιάζει και δυνατά ριφ ηλεκτρικής κιθάρας υπογραμμίζουν την ανησυχία του φυγά.

Έτρεχα ατελείωτα, δεν μπορούσα να σταματήσω / Βασίλευε μαύρο σκοτάδι / Σύντροφος η αναπνοή μου...​

Ο φυγάς αισθάνεται ότι δεν μπορεί να εμπιστεύεται κανένα, είναι μόνος και φοβισμένος...

"Πρόσεχε τον διπλανό σου" / Μου έλεγαν πάντα / Μπορεί να είναι ο εχθρός / Που περίμενες εδώ και καιρό...​

Στη συνέχεια, ακουστική κιθάρα και φλάουτο φαίνεται να φέρνουν ξεκούραση και ηρεμία.

Όταν οι ακτίνες του ήλιου αρχίζουν να φιλτράρονται σε ένα αρχαίο δάσος και η ελπίδα φαίνεται να αυξάνεται, ένας άνθρωπος χωρίς πρόσωπο πυροβολεί τον φυγά στρατιώτη. Ενώ οι σφαίρες παίρνουν τη ζωή του, προσπαθεί να ουρλιάξει... Πάρα πολύ αργά! Η ζωή του έχει αρχίσει να ξεφτίζει.​

(Andrea Parentin)

Όντως εξαιρετικό!

 

[grio]

Semiramis

Λίγοι από τους θαυμαστές του, γνωρίζουν ότι ο Michele Zarrillo, ένας πολύ δημοφιλής τραγουδιστής στην Ιταλία κατά τη δεκαετία του '80 και ακόμα ενεργός, ηχογράφησε το πρώτο του άλμπουμ με το συγκρότημά του Semiramis το 1973 σε ηλικία μόλις 16 ετών. Οι Semiramis ήταν πέντε έφηβοι από την Ρώμη, που βασίζονταν κυρίως στην κιθάρα του Michele Zarrillo και στα δίδυμα πλήκτρα του Giampiero Artegiani και του αδελφού του Michele, Maurizio Zarrillo.

Ο βασικός πυρήνας είχε διαμορφωθεί γύρω στα 1970 από τον Maurizio Zarrillo και τα ξαδέρφια Reddavide και Pulvano, όλοι τους ήταν 15 ετών και ο πρώτος τραγουδιστής τους ήταν ο Maurizio Macos (πραγματικό όνομα Macioce). Το 1972 ενώθηκαν με τον Michele Zarrillo, νεότερο αδελφό του κιμπορντίστα Maurizio, που είχε παίξει προηγουμένως με τους I Piccoli Lord και θεωρείτο ταλαντούχος κιθαρίστας. Το όνομα Semiramis επιλέχθηκε, από μια βασίλισσα της αρχαίας Βαβυλώνας και το γκρουπ έπαιξε επίσης στο ιστορικό φεστιβάλ της Villa Pamphili στη Ρώμη το 1972.

Ο αρχικός ντράμερ Pulvano τους εγκατέλειψε, καθώς ήταν ο μόνος με κανονική δουλειά και αντικαταστάθηκε με ένα παλιό φίλο των μουσικών, τον Paolo Faenza, ο οποίος πήρε μαζί του ένα άλλο κιμπορντίστα, τον Giampiero Artegiani, για να εμπλουτίσει τον ήχο του γκρουπ.

​

Το άλμπουμ, Dedicato a Frazz, κυκλοφόρησε από την ετικέτα Trident, είχε ένα ωραίο εξώφυλλο σχεδιασμένο από τον Gordon Faggetter, έναν Βρετανό καλλιτέχνη που έζησε στη Ρώμη και εργάστηκε με την RCA. Τα κύρια συστατικά αυτού του άλμπουμ ήταν οι περίτεχνες αλλαγές του ρυθμού και η ωραία αλληλεπίδραση κιθάρας/πλήκτρων, ενώ η παραγωγή δεν είναι τέλεια, αλλά θεωρείται από πολλούς ως ένα από τα καλύτερα άλμπουμ του ιταλικού προγκρέσιβ.

Η μπάντα είχε μια έντονη συναυλιακή δραστηριότητα στα περισσότερα από τα μεγάλα υπαίθρια φεστιβάλ της εποχής και συνέχισε να παίζει ακόμα και μετά την κυκλοφορία του άλμπουμ μέχρι το 1974, με μερικές αλλαγές στη σύνθεση, προετοιμάζοντας ένα δεύτερο άλμπουμ που δεν κυκλοφόρησε ποτέ. (πηγή: εξώφυλλο, italianprog.com)

 

[grio]

- Frazz -

- Dietro una porta di carta -

 

[superfly]

Ωραιο εξωφυλλο...

 

[grio]

Re: Απάντηση: Ιταλικό προγκρέσιβ

Ωραιο εξωφυλλο...

Ναι Πάνο, ήταν η εποχή που τα άλμπουμ ήταν ολοκληρωμένες αισθητικά προτάσεις με πολύ φροντισμένα εξώφυλλα. Πολλές φορές προσπαθούσαν να "οπτικοποιήσουν" τη μουσική και κάποια από αυτά είναι αριστουργηματικά. Το άρτγουορκ, όπως επισημαίνεται και στο κείμενο της επανέκδοσης, θυμίζει το "In the Court of the Crimson King" και το διπλό εσώφυλλο είναι ακόμη πιο εμπνευσμένο. Ο Άγγλος είναι ωραίος...

 

[grio]

Il Balletto Di Bronzo

Ιστορικό γκρουπ που σχηματίστηκε στη Νάπολη, στα τέλη του '60, αρχικά με το όνομα Battitori Selvaggi, παίζοντας στις βάσεις του ΝΑΤΟ στην Ιταλία.

Θα αλλάξει όνομα σε Il Balletto di Bronzo με τη πρώτη σύνθεση των τεσσάρων μελών, με δύο καλά σινγκλ το 1969 και το 1970, την ηχογράφηση επίσης, μερικών κομματιών στα ισπανικά και το πρώτο τους άλμπουμ, Sirio 2222, το οποίο πλέον θεωρείται ως ένα από τα σπανιότερα του ιταλικού προγκ, με ποπ και ψυχεδελικές επιρροές από τη δεκαετία του '60.

​

Το 1971, ο κιμπορντίστας Gianni Leone (από τους Citta Frontale) προσχώρησε στην ομάδα, που έπαιξε για ένα σύντομο χρονικό διάστημα με πέντε μέλη. Στη συνέχεια, όταν ο Cecioni και Cupaiuolo έφυγαν, με την είσοδο του μπασίστα Vito Manzari (από την μπάντα της Ρώμης Quelle Strane Cose Che) γεννήθηκε μια νέα Balletto di Bronzo, με ένα πιο συμφωνικό ήχο που κυριαρχείται από τα πλήκτρα του. Το δεύτερο άλμπουμ Ys (από το όνομα μιας θρυλικής πόλης στη Βρετάνη), που κυκλοφόρησε το 1972 για την Polydor, είναι ένα αριστούργημα, δίνοντας στην μπάντα την επιτυχία που της άξιζε.

Το γκρουπ διαλύθηκε το 1973 λόγω εσωτερικών αντιθέσεων και οι τελευταίες συναυλίες και ένα 45αρι, La casa tua comoda, παίχτηκαν από το δίδυμο Leone και Stinga. Ο Gianni Leone είχε μια σύντομη σόλο καριέρα με το όνομα Leo Nero, ενώ οι άλλοι πήγαν να ζήσουν στη Σουηδία και εξαφανίστηκαν από την ιταλική μουσική σκηνή.

O Leone επανασύνδεσε το συγκρότημα στα τέλη του '90 με τον μπασίστα Romolo Amici και τον ντράμερ Ugo Vantini από το νεο-προγκ γκρουπ Divae και έκαναν μια σειρά από συναυλίες. (πηγή: εξώφυλλο, italianprog.com)

 

[grio]

- Missione sirio 2222 -

- Introduzione -

 

[grio]

Cervello

Ένα από τα πολλά συγκροτήματα από τη Νάπολη, οι Cervello, σχηματίστηκαν το 1970, με πρωτοβουλία του κιθαρίστα Corrado Rustici, αδελφού του κιθαρίστα των Osanna, Danilo. Κατά παρόμοιο τρόπο με τους Osanna είχαν αναπτύξει μια ενδιαφέρουσα σύντηξη των προοδευτικών ήχων με τους χαρακτηριστικούς ρυθμούς της Μεσογείου και της νότιας Ιταλίας.

​

Στο μοναδικό και υπέροχο άλμπουμ τους Melos, που κυκλοφόρησε στην Ricordi το 1973 με επτά ολόκληρα κομμάτια, υπάρχει ένας επιτυχής συνδυασμός μεταξύ φωνής και οργάνων. Η κύρια πηγή έμπνευσης για τους στίχους ήταν η αρχαία ελληνική τραγωδία και μυθολογία. Ο ήχος τους είναι απολύτως πρωτότυπος, καθόλου πλήκτρα και χαρακτηρίζεται από ακουστικά όργανα, όπως φλάουτα, σαξόφωνα (οι τέσσερις από τους πέντε μουσικούς έπαιζαν φλάουτο) και ακουστικές κιθάρες, αλλά το άλμπουμ δεν είναι με κανένα τρόπο ακουστικό, με τις πολύπλοκες αλλαγές ρυθμού να θυμίζουν μερικές φορές τους King Crimson της εποχή του Lizard.

Η μπάντα είχε μια επιτυχημένη εμφάνιση στο "II Festival d'Avanguardia e Nuove Tendenze" που πραγματοποιήθηκε στη Νάπολη τον Ιούνιο του 1973 και διαλύθηκε το 1974.
Μερικά από τα μέλη συνέχισαν να παίζουν, όπως ο Rustici που προσχώρησε στους Osanna για το τέταρτο άλμπουμ τους Landscape Of Life και αργότερα έπαιξε με τους Nova και σόλο καριέρα. Ο τραγουδιστής Gianluigi Di Franco συνεργάστηκε με τον περκασιονίστα Toni Esposito στη δεκαετία του '80, χωρίς ποτέ να αφήσει τη μουσική με κύρια δραστηριότητά του στον τομέα της μουσικοθεραπείας, μέχρι το θάνατό του το 2005.

Μια ωραία μπάντα που άξιζε περισσότερο την επιτυχία. (πηγή: εξώφυλλο, italianprog.com)

 

[grio]

- Canto Del Capro -

- Trittico -

 

[grio]

Biglietto Per L'Inferno

Δημιουργήθηκαν το 1972 στο Lecco της βόρειας Ιταλίας, από τις στάχτες των Gee και Mako Sharks, οι Un Biglietto per l'Inferno εξακολουθούν να θεωρούνται σαν μια από τις πλέον επιδραστικές ιταλικές προγκ μπάντες, παρά την παραγωγή ενός μόνου LP, του υπέροχου ομότιτλου άλμπουμ του 1974. Η μπάντα είχε μια έντονη συναυλιακή δραστηριότητα, με ένα πολύ δυνατό ήχο που τον οδηγούσαν τα δυο κίμπορντς των Giuseppe Banfi και Giuseppe Cossa και η σόλο κιθάρα του Marco Mainetti, με τα διαλείμματα φλάουτου από τον τραγουδιστή Claudio Canali.

​

Το άλμπουμ τους είναι αριστουργηματικό, με χαρντ ροκ ήχο, εμπλουτισμένο με πλήκτρα και φλάουτο και εντυπωσιακούς στίχους. Τα πέντε κομμάτια είναι πολύ όμορφα και το άλμπουμ αξίζει την υψηλή τιμή του. Δύο κομμάτια, τα Una strana regina και Confessione κυκλοφόρησαν επίσης σαν σινγκλ, το δεύτερο από τα δύο σε ορχηστρική εκδοχή, με το ίδιο εξώφυλλο όπως το άλμπουμ, την κλασική φωτογραφία του άλματος του τραγουδιστή Claudio Canali, τραβηγμένη από τον Caesar Monti.

Ένα δεύτερο άλμπουμ ηχογραφήθηκε και ήταν έτοιμο για κυκλοφορία, με την παραγωγή του Eugene Kelly, καθώς και ένα σινγκλ από αυτό και η μπάντα ήταν ακόμη σε επαφή με τον Klaus Schulze, αλλά το τέλος της ετικέτας Trident προκάλεσε τη διάλυση των Biglietto per l' Inferno μετά από μερικές συναυλίες στην Ιταλία και την Ελβετία στα τέλη του 1975.

Το 2009, δύο από τους αρχικούς μουσικούς, οι Cossa και Gnecchi, με την παραγωγή του Banfi και τη βοήθεια άλλων μουσικών, κυκλοφόρησαν ένα φολκ άλμπουμ σαν Biglietto per l' Inferno. (πηγή: εξώφυλλο, italianprog.com)

 

[grio]

- Confessione -

- L'Amico Suicida -

 

[grio]

Il Rovescio della Medaglia

Οι Il Rovescio della Medaglia (πίσω όψη του μεταλλίου) σχηματίστηκαν στη Ρώμη γύρω στο τέλος του 1970 από τις στάχτες της μπιτ μπάντας I Lombrichi. Οι Enzo Vita, Stefano Urso και Gino Campoli ίδρυσαν το γκρουπ, που είχε αρχικά ως τραγουδιστή τον Gianni Mereu, κατόπιν τον Sandro Falbo (από τους Le Rivelazioni) και σύντομα αργότερα τον Pino Ballarini, ο οποίος είχε μετακομίσει στη Ρώμη από την Πεσκάρα όπου έπαιζε με τους Poema. Η πρώτη μεγάλη επιτυχία τους ήταν στο ποπ φεστιβάλ του Βιαρέτζιο και σύντομα έγιναν μια από τις πιο δημοφιλείς ζωντανές μπάντες στην Ιταλία στις αρχές της δεκαετίας του '70.

Μετά τη κυκλοφορία δυο πολύ καλών χαρντ ροκ άλμπουμ, το 1973 προστέθηκε ένα πέμπτο μέλος, ο κιμπορντίστας Franco Di Sabbatino, επίσης από την Πεσκάρα, ο οποίος είχε παίξει λίγο με τους Il Paese dei balocchi. Με τον ήχο τους εμπλουτισμένο από τα πλήκτρα, οι Il Rovescio κυκλοφόρησαν το τρίτο τους άλμπουμ, σε ένα πιο συμφωνικό στυλ, με την βοήθεια του Αργεντινού συνθέτη Luis Enriquez Bacalov, ο οποίος είχε εργαστεί στο παρελθόν με τους New Trolls στο Concerto Grosso και τους Osanna.

​

Το αποτέλεσμα ήταν ένα πολύ ιδιόμορφο κόνσεπτ άλμπουμ που συνδύαζε την κλασική μουσική με το ροκ και ο πλήρης τίτλος του ήταν Contaminazione di alcune idee di certi preludi e fughe del Clavicembalo ben temperato di J.S. Bach (μόλυνση από μερικές ιδέες από κάποια πρελούδια και φούγκες από το καλοσυγκερασμένο κλειδοκύμβαλο του JS Bach). Το άλμπουμ αφηγείται την ιστορία ενός φανταστικού χαρακτήρα, του Σκωτσέζου κιθαρίστα Jim McCluskin, ο οποίος επιστρέφοντας από ένα ταξίδι στο Νεπάλ, πιστεύει ότι είναι η ενσάρκωση ενός άλλου φανταστικού χαρακτήρα, ενός Σκωτσέζου μουσικού, του Isaia Somerset που υποτίθεται ότι είναι νόθος γιος του Γιόχαν Σεμπάστιαν Μπαχ που τον εγκατέλειψε κατά τη διάρκεια της παραμονής του στη Βρετανία... Το άλμπουμ κυκλοφόρησε επίσης σε αγγλόφωνη έκδοση, η οποία εμφανίστηκε στην Ιταλία το 1975, όταν η μπάντα είχε ήδη χωρίσει.

Το διάστημα εκείνο η μπάντα φημίζεται για τις δυνατές ζωντανές παραστάσεις της, πάντα στη μέγιστη δυνατή ένταση χάρη στο μοναδικό ηχητικό της σύστημα. Αλλά το Δεκέμβριο του 1973, η κλοπή του μεγάλου και ακριβού PA τους, έφερε το συγκρότημα κοντά στο τέλος, με τον Pino Ballarini να τους αφήνει για την Ελβετία και τους υπόλοιπους να συνεχίζουν σαν οργανικό γκρουπ.

Η τελευταία κυκλοφορία τους ήταν ένα σινγκλ το 1975 και ακολούθησαν διάφορες αλλαγές στη σύνθεσή τους έως το 1977.
(πηγές: εξώφυλλο, italianprog.com, Andrea Parentin)