Ηχητικές Περιπλανήσεις

[MOUKIOUROUFIS KOSTAS]

Απάντηση: Re: Ηχητικές Περιπλανήσεις

Ax...
είδα ELP και σκίρτησε η καρδιά μου....
:flipout:

περάσανε αυτά, μπορεί και να ξανάρθουν-bye-

 

[supersonic]

Re: Απάντηση: Re: Ηχητικές Περιπλανήσεις

περάσανε αυτά, μπορεί και να ξανάρθουν-bye-

πάλι με χρόνους, με καιρούς....-bye-

 

[Δημήτρης Ν.]

Απάντηση: Re: Ηχητικές Περιπλανήσεις

Ντοκ, θυμάμαι κάτι φιλλιπικούς εναντίον του Charlie Hunter. Το γυρίσαμε στα mea culpa : :flipout:

(Μάλλον παραγίναμε καταδεκτικοί και πολιτισμένοι, τελευταία. Ωστόσο δεν ξέρω ποια βέρσιον προτιμώ :Banane0: )

αμ δεν έχεις ακούσει αυτά που παρήγγειλα . Τα όσα έχω από Hunter - πλην ενός best τη ευγενική χορηγία του Kουν -συνεχίζουν να μην μου αρέσουν ιδιαίτερα . Αλλά τα παραγγελθέντα ...καμμία σχέση ( πρόσεξε τους συμμετέχοντες ).

 

[Κωστας Λυμπεροπουλος]

Re: Απάντηση: Re: Ηχητικές Περιπλανήσεις

πάλι με χρόνους, με καιρούς....-bye-

Οι ELP; Θα τους παραγγείλουμε να ξαναφτιαχτούν. Αυτή τη φορά θα ασχοληθούν με την όπερα: θα μας φτιάξουν μια βερσιόν της Aida του Verdi :flipout:

 

[supersonic]

Re: Απάντηση: Re: Ηχητικές Περιπλανήσεις

αμ δεν έχεις ακούσει αυτά που παρήγγειλα . Τα όσα έχω από Hunter - πλην ενός best τη ευγενική χορηγία του Kουν -συνεχίζουν να μην μου αρέσουν ιδιαίτερα . Αλλά τα παραγγελθέντα ...καμμία σχέση ( πρόσεξε τους συμμετέχοντες ).

ε δεν έχεις δα και πολλά....

Το best έχει απ αυτά που δεν έχεις...-bye-

 

[supersonic]

Re: Απάντηση: Re: Ηχητικές Περιπλανήσεις

Οι ELP; Θα τους παραγγείλουμε να ξαναφτιαχτούν. Αυτή τη φορά θα ασχοληθούν με την όπερα: θα μας φτιάξουν μια βερσιόν της Aida του Verdi :flipout:

και ποιά θα άδει βρε κουμπάρε?
Η λίμνη?

 

[Κωστας Λυμπεροπουλος]

Re: Απάντηση: Re: Ηχητικές Περιπλανήσεις

και ποιά θα άδει βρε κουμπάρε?
Η λίμνη?

Η λίμνη - γιατί όχι;
και γρηά είναι ...και χοντρή :antlers:

 

[supersonic]

Re: Απάντηση: Re: Ηχητικές Περιπλανήσεις

Η λίμνη - γιατί όχι;
και γρηά είναι ...και χοντρή :antlers:

but still........... you turn me on ...:guitarist: :flipout:

 

[petros_m]

Για το Junk Magik του Graig Taborn ενα εχω να πω. Με αγχώνει(!!!!), υπο ποια εννοια ομως? Υπο την εννοια του οτι κυκλοφορει τετοια δισκαρα εδω και 3 χρονια σχεδον και μολις πριν 10 ημερες το πρωτακουσα. Ειναι μια υπνωτικη φαντασιωση που δε θελεις να τελειωσει.

Η μονη μου διαφωνια ειναι το track "Shinning star". Βρισκεται σε λαθος σημειο του δισκου και κοβει το ρυθμο. Επρεπε να ειναι τελευταιο ή προτελευταιο.

8,5/10

 

[supersonic]

Ακούστηκε δύο φορές το ΣΚ

Το Σάββατο από το τηλέφωνο.....(!) όσο μιλούσαμε με το Ντοκ.
Πίκρα.
Την Κυριακή από κοντά.

Πολλά λεφτά...
Μπράβο Κώτσο...

Μουσικοί καταπλητικοί, τέτοιο που επιζητάς να λείψει ένας γιά να δεις πως θα καλύψουν επάξια το κενό του οι άλλοι.....
Jazz πολύ μπροστά...

 

[Σπύρος Σούρλας]

Eχοντας ακούσει αρκετές φορές πιά τον δίσκο τού Τaborn,εξακολουθώ να τον θεωρώ ιδιαίτερα σημαντικό.
Προσωπικά,μάλιστα,θεωρώ ότι το τελευταίο κομμάτι τού δίσκου αποτελεί ένα συναρπαστικό λυρικό αριστούργημα τού σήμερα.´Ρομαντικό´αβάν-γκάρντ υψηλών προδιαγραφών.

 

[widescreenman]

ROBERT SCHUMANN: Phantasie op. 17 – Μaurizio Pollini, piano (DG 447 451-2 CD)

Η Φαντασία op. 17 του Schumann θεωρείται η πιο ισχυρή επίδειξη της ιδιοφυίας του. Γράφτηκε με σκοπό τον έρανο χρημάτων για την ανέγερση ενός μνημείου του Μπετόβεν στη Βόννη. Αφιερώθηκε στην αγαπημένη του συνθέτη, Clara Wieck. Το πρώτο μέρος της Φαντασίας -στο χειρόγραφο, ο συνθέτης το τιτλοφορούσε “Ερείπια”- είναι η πιο επιτυχημένη και πρωτότυπη απόπειρα του Schumann στη μεγάλη φόρμα. Οι Κύκλοι των τραγουδιών του μαζί με τα έργα για σόλο πιάνο (Kreisleriana, Davidsbundlertaenze, Carnaval) είναι εντυπωσιακά επιτεύγματα αλλά, στην ουσία, είναι συλλογές από αποσπάσματα, κομάτια και θραύσματα. Η Φαντασία ξεκινάει μέσα σε μιά φοβερή υπερένταση και κλιμακώνεται συνέχεια, σαν κύματα, κάθε φορά μοιάζει να χάνει την ορμή της και κάθε φορά ξαναρχίζει απ την αρχή. Με εξαίρεση ένα αργό τμήμα στο μέσο περίπου του 1ου μέρους, το δράμα δεν κορυφώνεται. Αντίθετα η μουσική είναι παροξυσμική και μαινόμενη, συνέχεια έτοιμη να καταρρεύσει, να διαλυθεί.
Ο Maurizio Pollini υπογράφει την καλύτερη εκτέλεση του έργου που ξέρω. Τίποτα δεν είναι υπερτονισμένο, τίποτα δεν κουτσουρεύει τη ρωμαλεότητα του έργου και τίποτα δεν μειώνει στο ελάχιστο τη σφοδρότητα του πάθους του. Ο Ιταλός μιλάει φαρσί τη γλώσσα της φωτιάς και η αρχιτεκτονική διαρρύθμιση του έργου προβάλει λαμπρή στην ολότητά της - Λυρισμός και πυρετός, ακούς ένα αχανές Ποίημα και, ταυτόχρονα, μιά φλογερή ερωτική επιστολή.
Το άλμπουμ συμπληρώνει η Φαντασία ''του Οδοιπόρου'' (Wanderer) D.760 του Schubert. Ο Pollini είναι και εδώ εξαιρετικός - ώρες ώρες θυμίζει τον Edwin Fischer: ευαισθησία να λιώνεις αλλά κι ένα αριστερό χέρι φτιαγμένο από ατσάλι.

O πίνακας του Caspar David Friedrich "The Wanderer above the Mists" στο εξώφυλλο αυτού του cd, δε θα μπορούσε να ταιριάζει καλύτερα με το προφίλ του μοναχικού wanderer που ταιριάζει γάντι στο Schubert. Εκπληκτικός πίνακας και πολύ καλή η ερμηνεία του Pollini, ιδιαίτερα στο Schumann.

 

[Τσάκωνας Βασίλης]

MATTHEW HERBERT: Plat Du Jour (Accidental CD)

Οποιος ψάχνει για το Πως μπορεί να είναι το σύγχρονο Τραγούδι Διαμαρτυρίας (Protest) θα βρεί σ αυτή την οργισμένη extravaganza μπόλικη τροφή για σκέψη: το άλμπουμ συνοδεύεται από εμπεριστατωμένες σημειώσεις και πολλές ιστοσελίδες (www.platdujour.co.uk) και είναι μιά ακραία πολιτικοποιημένη έρευνα πάνω στο διατροφικό εφιάλτη που ζεί ο σύγχρονος Δυτικός άνθρωπος. Σαν έργο είναι αδυσώπητο, είτε έμμεσα -με υπαινιγμούς πάνω στο τελευταίο γεύμα ενός καταδικασμένου σε θάνατο, στο Τέξας, στη διάρκεια της θητείας του George W. Busch σαν Κυβερνήτη- είτε άμεσα με ανοιχτή πολεμική στην παγκοσμιοποίηση που υποβαθμίζει την ποιότητα αυτών που τρώμε, ενώ καταστρέφει τις τριτοκοσμικές οικονομίες. Η Βιομηχανία, οι μηχανισμοί παραγωγής, συσκευασίας και προώθησης της τροφής, οι δίαιτες, ο καταναλωτισμός, το περιβάλον – η θεματολογία του Plat Du Jour είναι ατέλειωτη.
Ο δίσκος είναι κυριολεκτικά χειροποίητος και ώρες ώρες δεν τρώγεται με τίποτα. Αλλά η φαντασία του δημιουργού του έχει χτυπήσει κόκκινα: Σύγχρονη μουσική με τα όλα της, θυμωμένη, πολυδιάστατη, γεμάτη περίπλοκες εσωτερικές σχέσεις, με κομπιουτεράδικους ρυθμούς και χιλιάδες samples, από τα σφαγεία των κοτόπουλων μέχρι τα ιχθυοτροφεία σολωμού, 3255 ανθρώπους που δαγκώνουν ένα μήλο (!) και την Αγγλίδα Βέφα Nigella Lawson: ο Herbert τη βάζει να ξαναμαγειρέψει το γεύμα που έφτιαξε για τους Blair και Busch, όταν ο τελευταίος επισκέφτηκε τη Βρεττανία για να ευχαριστήσει για τη συμετοχή της στον πόλεμο του Ιράκ - μετά ο Herbert παίρνει το γεύμα και περνάει από πάνω του με ένα τανκ.
Ντοκουμέντο/απόκτημα, παιχνιδιάρικο και δυσοίωνο.

Χαμογελαστοί, με το αναισθητικό καρφωμένο στο χέρι και αντί για ρόμπα ένα κουστουμάκι, υποδεχόμαστε τα συσσωρευμένα samples -που συνέλλεγε ο Herbert επί δύο χρόνια συν το εξάμηνο μοντάζ τους. Τα συναντάμε σαν επίτιμοι καλεσμένοι σε δείπνο με συντηρητικά χρωματικά αρωματικά κ.α χημικά πρόσθετα τυλιγμένα σε απαστράπτουσες ελκυστικές συσκευασίες. Το δείπνο δεν είναι η αφορμή για να συναντηθούμε και να τα πούμε, αλλά η αιτία. Έτσι ακούμε ήχους από συσκευασίες τροφής που ανοίγουν, μπουκάλια γεμισμένα ζάχαρη (…ή κάτι που μοιάζει με ζάχαρη…) ποτήρια κρασιού, κονσέρβες, αλλά και ήχοι από κοτόπουλα, χιλιάδες κοτόπουλα που οδεύουν προς τον φούρνο και στην συνέχεια συσκευάζονται, αποθηκεύονται και καταναλώνονται.
Ο δίσκος σίγουρα δεν είναι ο καλύτερος του μουσικά, είναι όμως ένα θεατρινίστικο καταγγελτικό σοκ αφύπνισης που απροετοίμαστους μας εμβολίζει. Μια καρπαζιά. Και στην συνέχεια …μελαγχολία, ένας επιτάφιος.
Μα, πως αφήσαμε να συμβεί αυτό εδώ. Πεδιάδες άγνοιας καλά στημένες από τους βαρόνους της τυποποίησης και τελικά σχεδόν όλα γύρω μας αλλά και εμείς οι ίδιοι μέσα μας κατέχουμε ελάχιστα από τα αρχικά μας στοιχεία, αφήσαμε να ξεθωριάσει η αρχική εντολή (το DNA μας), βουλιάζοντας ως την κορφή μες το PVC. Και τι μπορούμε να κάνουμε γι αυτό? Ποια η οικολογική μας διαφορά και πως θα περάσουμε στην αντεπίθεση? Μήπως το ξεκλείδωμα του μυαλού είναι η επιστροφή στο σπίτι?
Ελπίζω να καταφέρουμε να βρούμε το κάτι ανθρώπινο που μας έχει απομείνει και η απογοήτευση να μεταλλαχθεί σε άποψη. Ας ανακαλύψουμε τους ανεμόμυλους μας και ας επαναπροσδιοριστούμε.
Πολύ καλή επιλογή Κώστα Λυμπερόπουλε!