Gustav Mahler, Das Lied von der Erde, μετάφραση του λιμπρέτου
Δύο αγαπητοί μου καθηγητές μουσικής στο σχολείο μου, με ρώτησαν μήπως έχω μεταφράσει τα κείμενα από τη σύνθεση του Μάλερ Das Lied von der Erde. Δεν τα είχα, σκέφτηκα λοιπόν, καθώς δεν έβρισκαν άλλη ελληνική μετάφραση για να δώσουν στους μαθητές, να επιχειρήσω το εγχείρημα. Πήρα επίσης το θάρρος να την αναρτήσω κι εδώ. Ξεκινώ με το πρώτο τραγούδι και θα ακολουθήσουν (ελπίζω) και τα υπόλοιπα. Εννοείται ότι κάθε σχόλιο και διόρθωση είναι ευπρόσδεκτη. Επίσης, αν έχει γίνει παρουσίαση της σύνθεσης (νομίζω πως έχει, αλλά δεν θυμάμαι πια πού), ίσως θα μπορούσαν οι διαχειριστές να ενσωματώσουν τη μετάφραση εκεί. Πάλι, αν χρειάζεται το γερμανικό πρωτότυπο, μπορώ να το αναρτήσω κι αυτό.
Gustav Mahler (1860-1911): Το τραγούδι της Γης
1. Το τραγούδι της τάβλας για την αθλιότητα της Γης
Και να που γνέφει το κρασί στο χρυσαφένιο τάσι
Μα ακόμη να μην πιείτε, τραγούδι πρώτα θα σας πω
Το τραγούδι του καημού [ας ηχήσει γελαστό
Στην ψυχή σας]. Σαν πλησιάζει ο καημός
[ερημώνουνε οι κήποι της ψυχής,
Μαραίνεται, πεθαίνει η χαρά και το τραγούδι.]
Σκοτεινή είν’ η ζωή, είν’ ο θάνατος.
[Το κελάρι σου κρύβει του χρυσού σου κρασιού την περίσσεια]
Οικοδεσπότη
[Το κελάρι σου κρύβει του χρυσού σου κρασιού την περίσσεια!]
Να, τούτο το μακρύ λαούτο δικό μου τ’ ονομάζω!
Λαούτο να παίζουμε, ποτήρια ν’ αδειάζουμε,
Να πράγματα που συνταιριάζουν.
Ένα γεμάτο κρασιού τάσι στη σωστή στιγμή
Αξίζει περισσότερο από της Γης όλα τα πλούτη!
Σκοτεινή είν’ η ζωή, είν’ ο θάνατος.
Τ’ ουρανού το στερέωμα αιώνια κυανίζει κι η Γη
Μακραίνει [σταθερά στέκουν κι ανθίζουν την άνοιξη.]
Όμως συ, άνθρωπε, πόσο ζεις;
Ούτε εκατό χρόνια δεν μπορείς να απολαύσεις
Το σάπιο τούτο άθυρμα της Γης,
[μόνο μια ιδιοκτησία έχεις σίγουρη:
Είναι ο τάφος, που γελά ειρωνικά, στη Γη.
Σκοτεινή είν’ η ζωή, είν’ ο θάνατος.]
Κοιτάξτε εκεί κάτω
Στο φως του φεγγαριού πάνω στους τάφους κάθεται
Μία μορφή, φάντασμα άγριο – είν’ ένας πίθηκος
Ακούστε, το ουρλιαχτό του πώς αντηχεί
Στη γλυκιά ευωδιά της [ζωής!]
Τώρα [πάρτε] το κρασί! Ήρθε η ώρα, σύντροφοι!
Αδειάστε το τό χρυσαφένιο τάσι άσπρο πάτο!
Σκοτεινή είν’ η ζωή, είν’ ο θάνατος.