7.
Count Basie And His Orchestra + Neal Hefti - Basie (Ιανουάριος 1958, Roulette) [LP]
Κομμάτια: A1 The Kid From Red Bank - 2:38, A2 Duet - 4:10, A3 After Supper - 3:22, A4 Flight Of The Foo Birds - 3:21, A5 Double -O - 2:45, A6 Teddy The Toad - 3:40, B1 Whirly-Bird - 3:46, B2 Midnite Blue - 4:25, B3 Splanky - 3:35, B4 Fantail - 3:50, B5 Lil' Darlin' - 4:47
Μουσικοί: Count Basie (πιάνο), Freddie Green (κιθάρα), Eddie Jones (μπάσο), Sonny Payne (τύμπανα), Eddie "Lockjaw" Davis / Frank Foster (τενόρο σαξόφωνο), Marshall Royal (άλτο σαξόφωνο), Charles Fowlkes (βαρύτονο σαξόφωνο), Frank Wess (σαξόφωνο), Joe Newman / Snooky Young / Thad Jones / Wendell Culley (τρομπέτα), Al Grey / Benny Powell / Henry Coker (τρομπόνι), Neal Hefti (σύνθεση, ενορχήστρωση)
Παραγωγή: Teddy Reig
[7]
Το 1957, οι αλκυονίδες μέρες του επιδραστικού γκρουπ της δεκαετίας του 1930 του
Count Basie/Κάουντ Μπέιζι (1904-1984, 79 χρ.) ήταν δύο δεκαετίες πίσω. Πράγματι, η αλλαγή της μόδας τον ανάγκασε να εγκαταλείψει τη μεγάλη μπάντα του για λίγο στις αρχές της δεκαετίας του 1950. Ευτυχώς, ήταν η τελευταία φορά που θα ήταν χωρίς μια τέτοια. Το μόνο που χρειαζόταν ο
Basie, όπως αποδείχθηκε, ήταν λίγο φρέσκο αίμα, το οποίο βρήκε στις φλέβες του νεαρού ενορχηστρωτή
Neal Hefti/Νιλ Χέφτι. Μόλις πέντε χρόνια μετά την πρώτη του δουλειά με την μπάντα, ο
Hefti κλήθηκε να επενδύσει μουσικά ολόκληρο τον πρώτο δίσκο του
Basie για τη νεοσύστατη δισκογραφική
Roulette, του Νεοϋορκέζου επιχειρηματία
Morris Levy[15].
Αρχικά κυκλοφόρησε απλά ως
Basie, γνωστό επίσης και ως
E = MC², προκαλώντας μεγάλη εντύπωση. Τα νέα του κομμάτια έδειξαν ότι οι μεγάλες μπάντες μπορούσαν να παίξουν ακόμα ζωτικό ρόλο στη μουσική της εποχής, και να συνεχίσουν να σουινγκάρουν δυνατά. Με την εντυπωσιακή εικόνα του τεράστιου σύννεφου σε σχήμα μανιταριού στο εξώφυλλο, το άλμπουμ σύντομα μετονομάστηκε σε
The Atomic Mr. Basie. «Δεν έχω καυχηθεί ποτέ για τίποτα», έγραψε ο πάντα σεμνός
Basie στην αυτοβιογραφία του, «αλλά η μπάντα [
Atomic Basie]... ήταν μια, για την οποία θα μπορούσα να είχα καυχηθεί».
Και όχι άδικα, υποστηριζόμενη από τον σαξοφωνίστα
Eddie "Lockjaw" Davis/Έντι Ντέιβις και ένα τμήμα τρομπετών γεμάτη αστέρια με επικεφαλής τον
Thad Jones/Θαντ Τζόουνς, τα δώδεκα δυνατά πνευστά εναλλάσσουν φωτιά στο "
Whirly-Bird" και πάγο στο κομψό "
After Supper", με ζωηρή επίδραση στις έντεκα συνθέσεις του
Hefti. Αλλά, όπως πάντα με τον
Basie, η ρυθμ σέξιον είναι το κλειδί: ο μπασίστας
Eddie Jones/Έντι Τζόουνς, ο ντράμερ
Sonny Payne/Σόνι Πέιν, ο κιθαρίστας
Freddie Green/Φρέντι Γκριν και ο ίδιος ο
Basie, παίζοντας πιάνο με τυπική οικονομία, φέρνουν το σουίνγκ ακόμα και στο τρυφερό "
Li'l Darlin'".
Ήταν ο τελευταίος σπουδαίος δίσκος του
Basie. Στα μέσα της δεκαετίας του 1960, είχε γλιστρήσει άνετα στη θέση του ως ένας από τους πιο συμπαθείς σεβάσμιους μουσικούς της τζαζ, έναν ρόλο που θα κρατούσε μέχρι τον θάνατό του, το 1984. Ο Χέφτι, εν τω μεταξύ, εγκατέλειψε σε μεγάλο βαθμό τη σοβαρή τζαζ υπέρ του Χόλιγουντ, βρίσκοντας φήμη για τα θέματα του
Batman και του
The Odd Couple.
Ο χρονική στιγμή της κυκλοφορίας του
Basie ήταν αρκετά ασυνήθιστη, αφού εκείνη την εποχή, η τζαζ κυριαρχούνταν από μικρά γκρουπ, ηγέτες όπως οι
Miles Davis, Art Blakey, και αυτοσχεδιαστές σαν τους
Sonny Rollins και
John Coltrane, που πήγαιναν τη μουσική προς τα εμπρός με ταχύ ρυθμό, προσπαθώντας να ξαναγράψουν τους κανόνες. Η έλευση της φρι τζαζ ήταν προ των πυλών, αλλά και πάλι η ζωντανή μουσική από τις μεγάλες μπάντες του σουίνγκ με την ικανότητα να παίζουν όλους τους ρυθμούς θα μπορούσε να κερδίσει.
ο
Count Basie ποζάρει σε ραδιοφωνικό στούντιο, 1955 (φωτογραφία
Harry Hammond)