Πολύ συχνά οι καλλιτέχνες και οι παραγωγοί της τζαζ μουσικής των δεκαετιών '60-'70, επέλεγαν να αποτυπώσουν μία γυναικεία φιγούρα στα εξώφυλλα των δίσκων προς κυκλοφορία. Αν θεωρήσουμε ότι το αγοραστικό κοινό την εποχή εκείνη - αλλά και σήμερα - αποτελείτο κατα 80% τουλάχιστον από άντρες, κάτι τέτοιο θεωρείτο φυσικό να τραβήξει την προσοχή και κατ' επέκταση την αγορά του δίσκου-προϊόντος. Οι τίτλοι επίσης, που αναγράφονταν στα εντυπωσιακά εξώφυλλα, ήταν σχετικοί με την φωτογραφία ή κατά κάποιον τρόπο, έβαζαν την φαντασία να δουλέψει... Το ερωτικό στοιχείο χρησιμοποιείται στην περίπτωση αυτή, ως κίνητρο αγοράς του προϊόντος, μέσω της πρόκλησης-πρόσκλησης. Βεβαίως θα αναρωτηθείτε, αυτό είναι κατ' ανάγκη κακό; Φυσικά όχι! Όμως, κρίνοντας εκ του αποτελέσματος, σχεδόν κανένας από τους παραπάνω δίσκους δεν έδρεψε τις δάφνες του κορυφαίου έργου ή έστω, να μπεί στη λίστα «πρέπει να τό' χω» των ακροατών-συλλεκτών τζαζ μουσικής. Αλλά υπάρχει κι ο αντίποδας. Σήμερα όπου το «Πολιτικώς Ορθό», θεωρεί τον ερωτισμό ως εξευτελισμό της γυναικείας φύσης και καθαρή εκμετάλλευση κάθετί που υπονοεί την σεξουαλικότητα, χάθηκε και η μαγεία που απέπνεε το θηλυκό στοιχείο από τα εξώφυλλα, ευνουχίζοντας έτσι, όχι τους άντρες, αλλά την ομορφιά...
Υπάρχουν βεβαίως και άλλα είδη μουσικής, που χρησιμοποιούν ωραίες γυναίκες στα εξώφυλλα των δίσκων, όμως τα περισσότερα που εγώ γνωρίζω ανήκουν στην τζαζ. Σας αρέσει η συγκεκριμένη αισθητική άποψη ή την βάζετε σε κριτική;
Υπάρχουν βεβαίως και άλλα είδη μουσικής, που χρησιμοποιούν ωραίες γυναίκες στα εξώφυλλα των δίσκων, όμως τα περισσότερα που εγώ γνωρίζω ανήκουν στην τζαζ. Σας αρέσει η συγκεκριμένη αισθητική άποψη ή την βάζετε σε κριτική;