Η 21η Απριλίου,μέσα απο μερικά απο τα θύματά της...

[DIPIE]

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΠΑΝΑΓΟΥΛΗΣ

"Δεν επιδίωξα να σκοτώσω έναν άνθρωπο. Δεν είμαι ικανός να σκοτώσω έναν άνθρωπο. Επιδίωξα να σκοτώσω έναν τύραννο."

...."Μετά από μερόνυχτα συνεχούς βασανισμού, οδηγείται ημιθανής στο νοσοκομείο και κατόπιν δικάζεται από το Στρατοδικείο στις 3 Νοεμβρίου 1968 και καταδικάζεται δις εις θάνατον, μαζί με άλλα μέλη της Εθνικής Αντίστασης, στις 17 Νοεμβρίου 1968[2]. Μεταφέρεται στην Αίγινα για την εκτέλεση η οποία όμως ματαιώθηκε χάρη στις πιέσεις της διεθνούς κοινότητας και αφού προσπάθησαν να πείσουν τον Παναγούλη να υπογράψει για να του δοθεί χάρη. Στις 25 Νοεμβρίου 1968 ο Παναγούλης μεταφέρθηκε από την Αίγινα στις Στρατιωτικές Φυλακές του Μπογιατίου, όπου και του επιβλήθηκε η "ποινή του εντοιχισμού" όπως λέει ο ίδιος. Δραπετεύει από τις Στρατιωτικές Φυλακές του Μπογιατίου (Σ.Φ.Μ.) όπου κρατείτο, στις 5 Ιουνίου 1969. Συλλαμβάνεται εκ νέου και οδηγείται προσωρινά στο στρατόπεδο του Γουδίου για να μεταφερθεί μετά από ένα μήνα και πάλι στις φυλακές του Μπογιατίου. Εκεί τον περιμένει η απομόνωση σε κελί που το έφτιαξαν ειδικά για τον Παναγούλη και ήταν σαν αντίγραφο τάφου. Επιχειρεί να δραπετεύσει αρκετές φορές ανεπιτυχώς. Γράφει ποιήματα ως διέξοδο. Συνεχίζει να γράφει ακόμα και όταν του κατάσχουν κάθε γραφική ύλη χρησιμοποιώντας για μελάνι το αίμα του και για χαρτί τους τοίχους του κελιού-τάφου του"...

Υπόσχεση
Τα δάκρυα που στα μάτια μας
θα δείτε ν' αναβρύζουν
ποτέ μην τα πιστέψετε
απελπισιάς σημάδια.
Υπόσχεση είναι μοναχά
γι' Αγώνα υπόσχεση
(Στρατιωτικές Φυλακές Μπογιατίου, Φεβρουάριος 1972)
Vi scrivo da un carcere in Grecia, 1974

Διεύθυνσή μου
Ένα σπιρτόξυλο για πέννα
αίμα στο πάτωμα χυμένο για μελάνι
το ξεχασμένο περιτύλιγμα της γάζας για χαρτί
Μα τι να γράψω;
Τη Διεύθυνσή μου μονάχα ίσως προφτάσω
Παράξενο και πήζει το μελάνι
Μέσ’ από φυλακή σας γράφω
στην Ελλάδα
(Στρατιωτικές Φυλακές Μπογιατίου, 5 Ιουνίου 1971 – Μετά ξυλοδαρμό)

ΓΙΩΡΓΗΣ ΤΣΑΡΟΥΧΑΣ

Στις 10 Μαΐου του 1968 δημοσιεύτηκε στον τύπο η είδηση ότι ο τέως βουλευτής της ΕΔΑ,Γιώργος Τσαρουχάς συνελήφθη ενώ πήγαινε από τη Θεσσαλονίκη στην Αθήνα και ότι πέθανε από καρδιακή προσβολή.

Όμως κατά την ανάκριση που διεξήχθη μετά την πτώση της δικτατορίας, ο ανακριτής Ηλιάδης βρήκε στη θυρίδα της Σήμανσης ένα φιλμ από το οποίο προέκυψε ότι ο Τσαρουχάς είχε υποστεί βασανιστήρια μετά τη σύλληψή του. Επρόκειτο για φωτογραφίες του κακοποιημένου σώματος του νεκρού πια βουλευτή, στις οποίες φαίνονταν τα μαστιγώματα στην πλάτη, τα πρησμένα κάτω άκρα και κυρίως τα χτυπήματα στο εσωτερικό των μηρών που, σύμφωνα με γιατρούς που είδαν τις φωτογραφίες, πρέπει να ήταν τα μοιραία.

Ο Τσαρουχάς κατά τη σύλληψη του, είχε πάνω του ένα σημείωμα με την τελευταία απόφαση της κομματικής οργάνωσης Θεσσαλονίκης του ΚΚΕ, το οποίο πρόλαβε να καταπιεί. Το σημείωμα αυτό βρέθηκε κατά την νεκροψία-νεκροτομή και φωτοτυπία του συμπεριελήφθη στη δικογραφία για την υπόθεση Τσαρουχά και δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Θεσσαλονίκη στις 10 Μαΐου 1979.

Το καλοκαίρι του ίδιου έτους έγινε η δίκη για τη δολοφονία του Τσαρουχά, όπου κατηγορούμενοι ήταν οι Στέφανος Καραμπέρης, Φωκίων Καραπάνος, Δημήτριος Σταματόπουλος και Δημήτριος Τασόπουλος, αξιωματικοί της αστυνομίας που η χούντα είχε παρασημοφορήσει για τη σύλληψη του Τσαρουχά. Καταδικάστηκαν σε μικρές ποινές φυλάκισης.



ΓΙΑΝΝΗΣ ΧΑΛΚΙΔΗΣ

..."Ο τρίτος της ομάδας, ο Νάντης Χατζηγιάννης, θα συλληφθεί κοντά στο σημείο στο οποίο έπεσε ο Χαλκίδης. Στο βιβλίο του περιγράφει καταλεπτώς πώς είδε τον αστυφύλακα Λεπενιώτη να καταδιώκει τον ήδη τραυματισμένο σύντροφό του, ν' αδειάζει πάνω του το περίστροφό του και λίγο αργότερα να τον αποτελειώνει ποδοπατώντας τον. Ο Χαλκίδης ξεψύχησε δίπλα του (σ. 60-71). Ακολούθησε η μεταφορά του στην Ασφάλεια κι αργότερα στην ΚΥΠ κι η πολυήμερη ανάκρισή του με βασανιστήρια, τα οποία περιγράφει επίσης εξονυχιστικά (σ. 72-90). "...


27 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ...

8 Σεπτεμβρίου 2004. Σε αστικό λεωφορείο της Ανω Τούμπας, στη Θεσσαλονίκη, δυο παλιοί γνώριμοι πέφτουν τυχαία ο ένας πάνω στον άλλο. Τα βλέμματά τους διασταυρώνονται κι ο 65χρονος Νάντης Χατζηγιάννης διαπιστώνει πως απέναντί του βρίσκεται ένας απ' τους αστυνομικούς που τον είχαν βασανίσει επί χούντας: ο -συνταξιούχος σήμερα- Αντώνιος Λεπενιώτης. Με οργισμένη φωνή τού θυμίζει ποιος είναι και στη συνέχεια ενημερώνει τους παριστάμενους ότι ο συνεπιβάτης τους υπήρξε όχι μόνο βασανιστής πολιτικών κρατουμένων αλλά και ο δολοφόνος του αγωνιστή Γιάννη Χαλκίδη, μέλους του (ακόμη ενιαίου τότε) ΚΚΕ και της αντιστασιακής οργάνωσης «Πατριωτικό Μέτωπο». Ο Λεπενιώτης κατεβαίνει απ' το λεωφορείο.

Ενάμιση μήνα μετά (19/10/04), ο Χατζηγιάννης καλείται από την Εισαγγελία Πρωτοδικών Θεσσαλονίκης να απολογηθεί για τη μήνυση που υπέβαλε σε βάρος του ο πάλαι ποτέ βασανιστής του, με την κατηγορία της συκοφαντικής δυσφήμησης.

Ο συνταξιούχος αστυνομικός τον παρουσιάζει σαν «ιδιόρρυθμον άτομον», «θρασύτατο και προκλητικό», που «εμφανίζεται ως αντιστασιακός» και τον συκοφαντεί συστηματικά «εν γνώσει της αναληθείας» των ισχυρισμών του. Ισχυρίζεται μάλιστα ότι παρόμοια επεισόδια έχουν συμβεί μεταξύ τους και στο παρελθόν (το 1990 και το 1999), κάτι που ο ίδιος ο Χατζηγιάννης διαψεύδει κατηγορηματικά.

Η εκδίκαση της μήνυσης θα γίνει στις 8 Φεβρουαρίου από το Τριμελές Πλημμελειοδικείο της συμπρωτεύουσας. Εντεκα μέρες αργότερα, θα εκδικαστεί και η αγωγή που υπέβαλε το 2007 ο Λεπενιώτης κατά του Χατζηγιάννη και της εφημερίδας «Αγγελιοφόρος», ζητώντας 200.000 ευρώ για τη δημοσίευση μιας «συκοφαντικής» συνέντευξής του σχετικά με το φόνο του Χαλκίδη.

«Το τελευταίο που περίμενα να μου συμβεί τριάντα χρόνια μετά την αποκατάσταση της Δημοκρατίας», διαβάζουμε στο υπόμνημα που ο κατηγορούμενος κατέθεσε το 2005, «είναι να δίνω εξηγήσεις για την αντιδικτατορική μου δράση και όσα είμαι υποχρεωμένος να καταγγέλλω και να υπενθυμίζω με κάθε ευκαιρία». Ταυτόχρονα ωστόσο ξεκαθαρίζει πως θεωρεί την επικείμενη δίκη σαν μια καλή ευκαιρία για «την επ' ακροατηρίω αποκατάσταση της αλήθειας, τόσο για την υπόθεση της δολοφονίας του Γιάννη Χαλκίδη, όσο και για τις ευθύνες του ίδιου του Λεπενιώτη». Εν αναμονή της δίκης, κατέγραψε επίσης τις αναμνήσεις του και τις εξέδωσε σε βιβλίο με τον εύγλωττο τίτλο «Τι έχεις μ' αυτόν;» (Θεσσαλονίκη 2007).

 

[DIPIE]

Η πρώτη δολοφονία εν ψυχρώ της χούντας.

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΕΛΗΣ.

Απο βιβλίο του Τ.Βουρνά.

....Είχαμε πια συνηθίσει τους ήχους, τις κραυγές και τις βρισιές, όταν ξαφνικά φάνηκε δύο βήματα έξω απο την πόρτα του θαλάμου ένας αξιωματικός με ροδαλό πρόσωπο καλοταισμένου μπεμπέ να κηνυγά έναν κρατούμενο, κρατώντας στο χέρι του ένα στρατιωτικό περίστροφο με σιγαστήρα.
-Τροχάδην! του φώναξε.
Ο κρατούμενος Παναγιώτης Ελής, άνθρωπος περασμένα τα 40 χρόνια του, φορούσε στα πόδια του και παντόφλες, πράγμα που τον υποχρέωνε να περπατά σιγότερα απ' ό,τι αν φορούσε παπούτσια.
-Τροχάδην! του φώναξε και τον έσπρωχνε με την κάννη, αλλά ο Ελής εξακολουθούσε να βαδίζει κανονικά.
-Τρέξε, την Παναγιά σου! του λέει μια στιγμή κι ο Ελής κάνει γρηγορότερα τα τελευταία βήματα.
-Τροχάδην το λένε αυτό στο χωριό σου; λυσσάει ο δεσμοφύλακας και έξξαλος καταφέρει με την κάννη δυο απανωτά χτυπήματα στα πλευρά του Ελή.
Εκείνη τη στιγμή ακούστηκε ένας περίεργος διπλός κρότος, κατι σαν "φλοπ", "φλοπ", και μονομιάς ο Ελής σωριάστηκε στο κατώφλι της πόρτας. Και πριν καλά-καλά προφτάσουν να αντιληφθούν οι άλλοι κρατούμενοι τι συνέβη, ακούστηκαν τα ουρλιαχτά ενός αξιωματικού, που είχε τρέξει εκεί κίτρινος σαν λεμόνι..." >>

..Πράγματι χαμηλά στα πλευρά βρήκαν την είσοδο δύο απανωτών βλημάτων που είχαν περάσει μέσα απο το θώρακα είχαν κόψει την αορτή στην περιοχή της καρδιάς και είχαν σταματήσει κάτω απο το δέρμα στην αριστερή μασχάλη του θύματος.
Δολοφόνος ο Ανθιπύλαρχος Κότσαρης Κωνσταντίνος...

 

[DIPIE]

ΠΟΤΕ ΠΙΑ ΦΑΣΙΣΜΟΣ!

 

[geodengr]

Re: Απάντηση: Η 21η Απριλίου,μέσα απο μερικά απο τα θύματά της...

Για να μη λησμονούμε οι παλιοί, αλλά και για να μαθαίνουν οι νέοι:
http://www.gazzetta.gr/plus/article/384296/lamogia-sto-haki-ta-apisteyta-skandala-tis-hoyntas

 

[DIPIE]

...."Το πρωί της 21ης Απριλίου “ στην πλατεία Αττικής είχε μαζευτεί κόσμος για να μάθει τι συνέβαινε. Ενας λοχίας πυροβόλησε με το αυτόματο όπλο και ο κόσμος διαλύθηκε τρομαγμένος. Τότε είδαμε πεσμένο στο έδαφος ένα άτομο και διαπιστώσαμε ότι ήταν ο Βασίλειος Πεσλής. Όταν σηκώσαμε το παιδί, είδαμε ένα τραύμα στο κεφάλι ”.
Αυτά μαθαίνουμε από την κατάθεση στη δίκη που έγινε το 1976 του αυτόπτη μάρτυρα Δημήτρη Τελώνη. Ο υπαξιωματικός που είχε πυροβολήσει ήταν ο έφεδρος λοχίας Λυμπέρης Ανδρικόπουλος και ο νεκρός ήταν ο 15χρονος Βασίλης Πεσλής.

Σύμφωνα, μάλιστα, με την κατάθεση ενός άλλου μάρτυρα – του αστυφύλακα Αθανάσιου Λιάσκα – μετά το φόνο ένας στρατιώτης ρώτησε το λοχία γιατί τον σκότωσε και ο λοχίας του απάντησε : “ Γιατί με έβρισε, με αποκάλεσε μαλάκα ”


Τις αμέσως επόμενες ημέρες, ο πατέρας του δολοφονημένου παιδιού απέστειλε δύο επιστολές, μία στον αντιστράτηγο Σπαντιδάκη και την άλλη στον ταξίαρχο Παττακό. Ο Σπαντιδάκης απάντησε ότι δε γνωρίζει τίποτα, ενώ ο Παττακός διέταξε να γίνει μια προσχηματική έρευνα. Στο πλαίσιο αυτής της έρευνας, ο ιατροδικαστής Γεώργιος Αγιουτάντης συνέταξε ψευδή έκθεση νεκροψίας, αναφέροντας ότι ο θάνατος του παιδιού προήλθε από εξοστρακισμό σφαίρας, προκειμένου να φανεί σαν ατύχημα. Όπως αποδείχθηκε όμως αργότερα, το παιδί είχε χτυπηθεί με απευθείας βολή. Το 1977 αποδείχθηκε ότι ήταν ψεύτικη η ιατροδικαστική έκθεση του Αγιουτάντη, ο οποίος όμως δε δικάστηκε λόγω παραγραφής.






.....Την 21η Απριλίου, η 24χρονη Μαρία Καλαβρού στεκόταν με την αδελφή της στο πεζοδρόμιο της οδού Πατησίων, στο ύψος του “Ράδιο-Σίτυ”, και παρακολουθούσαν την πορεία των αρμάτων που πλησίαζαν.

Όπως ανέφερε αργότερα η αδελφή της : “ Καθώς βαδίζαμε με την αδελφή μου, άκουσα έναν πυροβολισμό και μετά είδα την αδελφή μου να σωριάζεται στο πεζοδρόμιο. Νόμισα πως λιποθύμησε. Αλλά όταν έσκυψα είδα τα αίματα ”.


Σύμφωνα με κατάθεση αυτόπτη μάρτυρα : “ Αιφνιδίως, ο άνθρωπος που βρισκόταν στον πυργίσκο ενός από τα τανκς, μετακίνησε το πολυβόλο εναντίον των κοριτσιών και έριξε μια ριπή από απόσταση περίπου πέντε μέτρων. Ακούστηκαν ουρλιαχτά και τα τανκς προσπέρασαν ”.

Ο άνθρωπος που πυροβόλησε, ο δολοφόνος της Μαρίας Καλαβρού, ήταν ο ανθυπίλαρχος Ιωάννης Αλμπάνης. Αξιωματικοί που συνυπηρετούσαν τότε με τον Αλμπάνη, τον άκουσαν να δικαιολογεί την πράξη του όταν επέστρεψε στη μονάδα του λέγοντας : “ Της έριξα της πουτάνας για να μάθει να φασκελώνει ”.

 

[DIPIE]

Τι απέγιναν οι δολοφόνοι

Ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι απολογίες των τριών δολοφόνων, καθώς όλοι υποστήριξαν ότι οι δολοφονίες ήταν ατύχημα και πως οι σφαίρες εξοστρακίστηκαν καθώς και οι ιδιαίτερα χαμηλές ποινές που τους καταλογίστηκαν.


Λυμπέρης Ανδρικόπουλος : Την 21η Απριλίου – όταν σκότωσε τον Βασίλειο Πεσλή - ήταν έφεδρος λοχίας. Μέχρι τον Οκτώβριο του 1975, υπηρετούσε ως αστυφύλακας στον Πειραιά. Το Μάρτιο του 1976, στη δίκη που διεξήχθη, καταδικάστηκε σε 8 χρόνια κάθειρξη.


Ιωάννης Αλμπάνης : Την 21η Απριλίου – όταν σκότωσε τη Μαρία Καλαβρού – ήταν ανθυπίλαρχος. Η μεταπολίτευση τον βρίσκει πλέον ίλαρχο. Το Μάρτιο του 1976 του επιβλήθηκε ποινή 5,5 ετών. Στη συνέχεια έκανε αναίρεση και η δίκη επαναλήφθηκε το 1977, με αποτέλεσμα η ποινή να μειωθεί στα 3 έτη.


Κωνσταντίνος Κότσαρης : Την 25η Απριλίου – όταν σκότωσε τον Παναγιώτη Ελή - ήταν ανθυπίλαρχος. Ο Νοέμβριος του 1973 τον βρίσκει ίλαρχο και διοικητή ίλης της 30ης επιλαρχίας μέσων αρμάτων, με την οποία συμμετείχε ενεργά στην καταστολή της εξέγερσης του Πολυτεχνείου. Στη δίκη που έγινε τον Ιούνιο του 1975, του επιβλήθηκε ποινή 8 ετών. Πέντε μήνες αργότερα, το Αναθεωρητικό Στρατοδικείο μείωσε την ποινή του σε 6 χρόνια.

 

[DIPIE]

ΣΠΥΡΟΣ ΜΟΥΣΤΑΚΛΗΣ

Κρατήθηκε στα κρατητήρια του ΕΑΤ-ΕΣΑ για 47 ημέρες όπου βασανίστηκε άγρια. Κατά τη διάρκεια των βασανιστηρίων ένα βίαιο χτύπημα στην καρωτίδα προκάλεσε εγκεφαλικό με αποτέλεσμα να διακομιστεί (με καθυστέρηση πολλών ωρών) στο 401 Γ.Σ.Ν.Α., όπου εισήλθε με το ψευδώνυμο "Μιχαηλίδης" και αιτιολογία εισαγωγής "τρακάρισμα στον Ιππόδρομο". Το εγκεφαλικό τού προκάλεσε ολική παράλυση των δεξιών του άνω και κάτω άκρων. Η αρχική διάγνωση ήταν "αφασία κινητικού τύπου, με μπλοκαρισμένο το κέντρο της κίνησης και της ομιλίας, εξαιτίας του εγκεφαλικού που προκλήθηκε από βίαιο χτύπημα στην καρωτίδα". Στη συνέχεια μεταφέρθηκε στην Πολυκλινική Αθηνών και ακολούθως στο ΚΑΤ, όπου παρέμεινε για δυο χρόνια, υποβαλλόμενος σε εντατικές φυσικοθεραπείες. Ύστερα από προσπάθειες πολλών μηνών, ο Μουστακλής κατάφερε να σταθεί όρθιος και να περπατήσει, αλλά δεν μπόρεσε να ξαναμιλήσει.
Πέθανε στις 28 Απριλίου του 1986.

Oι (ουσιαστικά) δολοφόνοι του δεν βρέθηκαν και δεν τιμωρήθηκαν ποτέ.

 

[Κακαλιός Στέργιος]

Μπράβο DIPIE για το θέμα που άνοιξες.

Παρόλο που μου προκαλούν θλίψη αυτά που διαβάζω χαίρομαι που μου έδωσες την ευκαιρία να το κάνω.


Πως μπορεί όμως κάποιος που δεν έζησε όλα αυτά να εκτιμήσει τη "δημοκρατία" του σήμερα?

Πλέον δε σηκώνουν αυτοί τα πιστόλια, τα σηκώνει ο λαός και τα στρέφει εναντίον του. Είτε είναι πιστόλια είτε είναι αγχόνη είτε είναι κάποια ψηλή γέφυρα.

Τότε ο κόσμος ήξερε ποιος είναι ο εχθρός.

Σήμερα ποιος ξέρει? :hanged:

 

[DIPIE]

Ποτέ δεν ήταν απλά τα πράγματα.

Kαι τότε Στέργιο,ειδικά στα πρώτα χρόνια της χούντας,πάρα πολλοί δεν ήξεραν ή δεν ήθελαν να ξέρουν...

Ακόμη και σήμερα πολλοί υμνούν την χούντα ή αναμασούν τις θρασύτατες βλακίες διάφορων φασιστοειδών,ότι τάχα επι χούντας κανένας δεν βασανίστηκε και κανένας δεν δολοφονήθηκε...

 

[click]

Συγχαρητήρια για το θέμα και για τα άρθρα και από εμένα!

 

[DIPIE]

H περίπτωση του "κόκκινου" Ιλαρχου Βαρδάνη.

...Στο ΕΑΤ/ΕΣΑ ο Βαρδάνης υπέστη πρωτοφανή σε σκληρότητα βασανιστήρια από τη γνωστή ομάδα των βασανιστών (ταγματάρχης Σπανός, λοχίας Πέτρου, λοχαγός Μπέλος, Χατζηζήσης, Κόφας γιατρός, Αντωνόπουλος). Του ζητούσαν να πει ό, τι γνωρίζει για το κίνημα του ναυτικού και για την οργάνωση Α.Ε.Ν. Αρχιβασανιστής του ήταν ο λοχίας Μ. Πέτρου. Ο ίδιος αφηγείται «Από την 1η μέχρι τις 14 Ιουνίου 1973, αρχίζει η σκληρότερη εμπειρία της ζωής μου με το άγριο ξύλο, το μαρτύριο της ορθοστασίας στο ένα πόδι, που ήταν ένα μαρτύριο καινούριο και εξοντωτικό. Μόλις παρέλυε το πόδι και έπεφτε, αυτοί ορμούσαν κυριολεκτικά να με κατασπαράξουν», το ηλεκτροσόκ, οι παραισθήσεις, το κτύπημα στις πατούσες κ.λπ.» και συνεχίζει: «Μια κουστωδία δημίων με οδηγούσε σε μια αγχόνη Μια στήλη ηλεκτρικού φορτίου υπήρχε εκεί. Πολεμούσαν με κάθε μέσο να με ακουμπήσουν. Έβλεπα τον αφανισμό μου και προσπαθούσα να παρασύρω τουλάχιστον έναν απ’ αυτούς. Αυτό το κατάλαβα όταν άκουσα μια κραυγή, του Μιχάλη ίσως, που φώναζε: «Άτιμε πήρα κι εγώ». Αυτό ήταν από κει κι ύστερα βρήκα πάλι τον εαυτό μου, αλλά ετοιμοθάνατο πλέον. Αισθανόμουν πως είχα παραμορφωθεί. Άκουγα όμως καθαρά φωνές από τους τοίχους «Βαρδάνη θα πεθάνεις» Ούρλιαζα και για να σταματώ τις κραυγές, ο «καλός» μου Μιχάλης έβαζε μοχλό το γκλοπ του στο στόμα μου φωνάζοντας: «Έχεις βρε κερατά και γερά δόντια».....................

http://naxos365.blogspot.gr/2014/01/blog-post_15.html

 

[DIPIE]

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΓΕΩΡΓΑΚΗΣ Ο ΦΟΙΤΗΤΗΣ ΠΟΥ ΑΥΤΟΠΥΡΠΟΛΥΘΗΚΕ ΣΕ ΕΝΔΕΙΞΗ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ.

«Στον νεαρό Έλληνα Κωνσταντίνο Γεωργάκη που θυσίασε τα 22 χρόνια του για την Ελευθερία και τη Δημοκρατία της πατρίδας του. Όλοι οι ελεύθεροι άνθρωποι τρέμουν μπροστά στην ηρωική του χειρονομία. Η Ελεύθερη Ελλάδα θα τον θυμάται για πάντα».

Τα ξημερώματα της 19ης Σεπτεμβρίου 1970, η ομάδα οδοκαθαριστών που καθάριζε την πλατεία Ματεότι, στη Γένοβα, βρέθηκε μπροστά σε μια εικόνα που έμελλε να αποτελέσει την αρχή της διεθνούς αντίδρασης για τη χούντα στην Ελλάδα. Ένας νέος, τυλιγμένος στις φλόγες, έτρεχε μπροστά από το δικαστικό μέγαρο και φώναζε «Ζήτω η Ελλάδα, κάτω η δικτατορία». Αρνήθηκε την βοήθειά τους και πέθανε εννιά ώρες αργότερα, στο κοντινό νοσοκομείο. Το όνομά του ήταν Κώστας Γεωργάκης και γεννήθηκε, στις 23 Αυγούστου 1948.

Από την πρώτη στιγμή κατήγγειλε το καθεστώς και τις πρακτικές του. Τρεις μήνες πριν την αυτοκτονία του, αποκάλυψε ανώνυμα σε γενοβέζικο περιοδικό ότι άνθρωποι της Χούντας είχαν παρεισφρύσει στις ελληνικές φοιτητικές οργανώσεις στην Ιταλία. Λίγο καιρό αργότερα, δέχτηκε επίθεση από παρακρατικούς και, παρότι ενεργός φοιτητής, είχε πρόβλημα με την αναβολή της στρατιωτικής του θητείας. Παράλληλα, η οικογένειά του στην Κέρκυρα δεχόταν και αυτή τις πιέσεις του καθεστώτος.
Μέσα σε αυτό το κλίμα τρομοκρατίας, ο Γεωργάκης αποφάσισε πως έπρεπε να γίνει κάτι δραστικό, ώστε να ευαισθητοποιηθεί επιτέλους η Δύση για την πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα. Χάρισε το αντιανεμικό του στην αρραβωνιαστικιά του, Ροζάνα, έγραψε μια επιστολή στον πατέρα του και, φορτώνοντας το αυτοκίνητό του με τρία μπουκάλια βενζίνη, ξεκίνησε για την πλατεία Ματεότι.

«Συγχώρεσε με γι' αυτό που έκανα και μην κλάψεις. Ο γιος σου δεν είναι ήρωας. Είναι άνθρωπος, όπως όλοι οι άλλοι, ίσως λίγο πιο φοβισμένος (...) Δεν θέλω να μπείτε σε κίνδυνο από τις πράξεις μου, αλλά δεν μπορώ να κάνω διαφορετικά, παρά να σκέφτομαι και να ενεργώ σαν ελεύθερο άτομο», γράφει ο ίδιος στο γράμμα του. Η κηδεία του έγινε στην Γένοβα στις 23 Σεπτεμβρίου.

Ο Γεωργάκης είναι ο μοναδικός που αυτοκτόνησε σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την Χούντα και θεωρείται ο πρόδρομος των μετέπειτα φοιτητικών αντιδράσεων και της εξέγερσης του Πολυτεχνείου. Ο θάνατός του ήταν για την υπόλοιπη Ευρώπη η πρώτη απτή απόδειξη κοινωνικής αντίστασης στο δικτατορικό καθεστώς. Όπως είναι φυσικό, στην Ελλάδα το περιστατικό επισήμως αποσιωπήθηκε. Η είδηση όμως διαδόθηκε από στόμα σε στόμα. Λέγεται ότι το τραγούδι του Σαββόπουλου «Ωδή στον Γ. Καραϊσκάκη» είναι γραμμένο για τον Γεωργάκη, ενώ ο Νικηφόρος Βρεττάκος αναφέρεται στη θυσία του στο ποίημά του «Η Θέα του Κόσμου»: «.ήσουν η φωτεινή περίληψη του δράματός μας (.) στην ίδια λαμπάδα τη μία, τ' αναστάσιμο φως κι ο επιτάφιος θρήνος μας.».

Στην Κέρκυρα απ' όπου και κατάγεται,υπάρχει πλατεία με το όνομά του και τον ανδριάντα του.




Πόσοι απο τους σημερινούς νέους,γνωρίζουν κι είναι σε θέση να εκτιμήσουν την τόσο ακράια αυτή θυσία στο όνομα της ελευθερίας;

 

[tasos.cz]

Συγχαρητήρια για τα άκρως κατατοπιστικά μηνύματα σου φίλε DIPIE μια και δεν ξέρω το όνομα σου για να σε προσφωνήσω κατευθείαν με το όνομα. Δεν είμαι μικρός, έχω ζήσει την χούντα, ήμουνα φοιτητής στην Αθήνα και βρισκόμουνα τότε το 1973 στην Πατησίων μπροστά στο Πολυτεχνείο όταν άκουσα σφαίρες πάνω από το κεφάλι να σκίζουν τα φύλλα των δένδρων. Τότε κατάλαβα ότι η χούντα δεν αστειεύεται, ότι πυροβολούν στο ψαχνό.

Θυμάμαι πριν την πλατεία της Κολιάτσου όταν είδα να περνούν τα άρματα, σήκωσα το χέρια μου και μούντζωσα τους άνανδρους όταν από το ένα άρμα πυροβόλησαν προς το μέρος μου και καρφώθηκε μια σφαίρα στον τοίχο πάνω από την είσοδο της πολυκατοικίας όπου κρύφτηκα. Δεν ήτανε απλοί φαντάροι αυτοί που εντάχθηκαν εκείνη την νύχτα από την χούντα, ήτανε φανατικοί ακροδεξιοί, ήτανε στυγνοί δολοφόνοι, εν γνώση τους σκότωναν τον κόσμο που διαδήλωνε στα γεγονότα του Πολυτεχνείου.

Συγκλονίστηκα τώρα που διάβασα στο μήνυμα σου για την κοπέλα που σκοτώθηκε όταν ήτανε μαζί με την αδερφή της και το κάθαρμα ο δολοφόνος την σκότωσε απλά και μόνο επειδή τον μούντζωσε!!! Τι απερίγραπτο μίσος πρέπει να είχε μέσα του ο δολοφόνος της όταν ξεστόμιζε την φράση ... Την σκότωσα την π@τανα επειδή με μούντζωσε... Πόσοι ακόμη τέτοιοι φανατικοί ακροδεξιοί υπάρχουνε?

Αυτά τα λίγα είχα να πω, για να μην ξεχνάμε εμείς οι παλιοί και για να γνωρίζουν οι νέοι.