Απάντηση: Hugo (2011) - The Invention of Hugo Cabret
O Σκορτσεζε χρονια τωρα εχει παψει να ειναι δημιουργος.Να κανει ταινιες που τον αφορουν,που ειναι δικες του απο το σεναριο και τη σκηνοθεσια μεχρι το soundtrack.Nα κανει ταινιες πρωτα απ'ολα για τον εαυτο του,για τους δαιμονες του,γι'αυτα που τον στοιχειωνουν.Να κανει εναν απολυτως προσωπικο κινηματογραφο,αυτον που λατρεψαμε.
Τα χρονια φαινεται οτι λειαναν τις αντιθεσεις,και ισως εχει βρει την γαληνη του.Για τον ιδιο αυτο ισως να ειναι βαλσαμο,για τη δημιουργικοτητα του ομως μαλλον ειναι καταστροφη.
Παραμενει ωστοσο ενας μεγαλος βιρτουοζος,ενας σπουδαιος μαεστρος του κινηματογραφου,αυτο δεν αμφισβητειται.Και αν ακολουθουσε το δρομο που ακολουθησε ο φιλος του και συνοδοιπορος Σπηλμπεργκ απο την αρχη,θα τον ξεπερνουσε για πλακα σε τεχνικο επιπεδο,δεδομενου και τον χρηματων που ξοδευε ο Σπηλμπεργκ για τις ταινιες του.Και εχει μαζι του και ενα αλλο ατου που το εχουν πολυ λιγοι σκηνοθετες.Ειναι πρωτα απ'ολα μεγαλος σινεφιλ,ενας αθεραπευτα ερωτευμενος με τον κινηματογραφο,οπως ειπε και ο φιλος opsim.
Οποιος εχει δει το 4ωρο ντοκυμανταιρ του για την ιστορια του αμερικανικου κινηματογραφου,ισως καταλαβαινει τη θελω να πω.Με μια απλοτητα που αποδεικνυει τη βαθια του γνωση στο αντικειμενο,εξηγει γιατι οι ταινιες που παρουσιαζει εκει μεσα (στο ντοκυμανταιρ) ειναι καθοριστικες.Ο Σκορτσεζε θα μπορουσε να ειναι ενας μεγαλος δασκαλος.Σου μεταδιδει τις γνωσεις του τοσο απλα που ειναι αδυνατο ακομα και για μας τους αδαεις να μην καταλαβουμε τι θελει να μας πει.Και με ενα παθος που σε καθηλωνει ακομα και αν το αντικειμενο σου ειναι αδιαφορο.
Και ειναι αυτη η βιρτουοζιτε που εκμεταλευεται τα τελευταια χρονια.Ταινιες που δεν ειναι "δικες" του στο συνολο τους,εχουν ομως τη μαστορια στη σκηνοθεσια.Πλεον πουλαει τις ικανοτητες του.Για μας που τον αγαπησαμε αλλιως μας χαλαει (και μας ποναει -πολυ ορισμενες φορες ειναι η αληθεια) αλλα αυτα εχει η ζωη.Ο ιδιος προφανως τα εχει βρει με τον εαυτο του αλλα και με το χολυγουντ,που καποτε τον εφτυνε ασυστολα,και βρηκε την ευκαιρια να δει και το χρωμα του χρηματος που καποτε δεν το βλεπε.
Το Hugo ειναι τετοια ταινια.Βασισμενο σε ενα βιβλιο-παραμυθι και με σεναριακα στεγανα,που δεν αφηνουν και πολυ το σκηνοθετη να περασει τα δικα του,ειναι μια ακομα ασφαλης δουλεια.Μια ταινια για ολη την οικογενεια,επιφανειακα συγκινητικη,με κλισε χαρακτηρες,nothing more,nothing less.Οποτε ο Σκορτσεζε κανει μονο τα απολυτως απαραιτητα.Μενει καθαρα στο σκηνοθετικο μερος και στην εποπτεια του artistic direction,ακολουθα το σεναριο κατα γραμμα,και μαλλον δεν πολυασχολειται και με τους ηθοποιους.Βεβαια και μονο μ'αυτα που ασχολειται φτανουν για να κανουν την ταινια χαρμα οφθαλμων,ειπαμε σε αυτα τα θεματα ειναι καλυτερος απο το 99% των συναδελφων του,ακομα και οταν σκηνοθετει στο ρελαντι.Βεβαια εδω,προφανως,του κινησε και λιγο το ενδιαφερον το στορυ,οσον αφορα τον Ζωρζ Μελιε.Μια αναφορα σε ενα μεγαλο πιονερο του κινηματογραφου,που εφτασε να πουλαει παιχνιδια σε ενα σιδηροδρομικο σταθμο,μεχρι το εργο του τελικα να αναγνωριστει.Ισως εδω ο Σκορτσεζε να βρηκε ομοιοτητες με τη δικη του καριερα,αλλα ειναι πολυ ταπεινος,ιδιως απεναντι σε ενα απο τα ινδαλματα του,για να το εκμεταλευτει ετσι.Οι σκηνες που δειχνει τον Μελιε να γυριζει ταινιες ειναι μακραν οι πιο ενδιαφερουσες της ταινιας,που περα απο την εξαιρετικη εικονογραφηση,αποπνεουν και μια γνησια παιδικη χαρα οπως ενας πιτσιρικας παιζει με τα παιχνιδια του.Ισως γιατι ο Σκορτσεζε με τον κινηματογραφο νιωθει ακομα οπως ενα παιδι πηγαινει για πρωτη φορα σινεμα.Και ειναι η αυτες η σκηνες που κανουν την ταινια "τρυφερη".Ο Σκορτσεζε κλεινει κι αυτος φαινεται,οπως και ο Γουντι Αλεν,καποιους λογαριασμους.Απο εκει και περα δεν μπορω να πω οτι ξετρελαθηκα ή οτι θα τη θυμαμαι οταν θα ανακαλω απο τη μνημη μου τις ταινιες του.Αλλα ευχαριστα περναει η ωρα.Τωρα οταν μιλαμε για Σκορτσεζε αυτο δεν ειναι καλο αλλα ετσι ειναι η ζωη.
Υ.Γ. Γενικα παντως φετος υπηρχε πολυ τρυφεραδα,συγκινηση και γουτσου-γουτσου στα οσκαρ.Μια νιρβανα ενα πραμα.Καλα ειναι αυτα αλλα θα μας παρει ο υπνος στο τελος.