Θα γράψω δυο σκέψεις που δεν αποτελούν κριτική στις φωτογραφίες του Κωνσταντίνου απλά πήρα από αυτές αφορμή.
Βλέποντας πριν λίγο καιρό το φωτογραφικό μου αρχείο από γάμους και βαφτίσεις συγγενών και φίλων παρατήρησα ότι έχω ελάχιστες τέτοιες φωτογραφίες απομόνωσεις αντικειμένων, μερών του σώματος ή οτιδήποτε άλλο που δεν περιέχει πρόσωπα.
Από τη μια οφείλεται στο ότι η δική μου αντίληψη για τη φωτογραφία είναι πιο κοντά στην πραγματικότητα και πιο μακριά από την τέχνη.
Δε ξέρω το αν θα επέλεγα να κάνω αυτές τις φωτογραφίες που ναι μεν λένε μια ιστορία αλλά δύσκολα τη φαντάζεσαι αν δεν είσαι παρών στο γεγονός.
Στις δικές μου φωτογραφίες μυστηρίων παλεύω να πλημμυρίζουν από άνθρωπο, από συναισθήματα, από ζωή.
Το αν τα καταφέρνω το κρίνουν οι άλλοι με τα δικά τους πάντα κριτήρια.
