Ακρόασης συνέχεια.
Τα Altec του Μανώλη τα έχω ακούσει πολλές φορές σε διάφορες παραλλαγές και προσπάθειες, αξιοσέβαστα, πάντα όμως με έκαναν να θυμάμαι τα ηχεία (ίδια μεγάφωνα ?)του Πάνου που με είχαν αφήσει άφωνο.
Τώρα με τα Fostex κορναριστά γιά μεσαίες ένιωσα ακριβώς το ίδιο συναίσθημα, χωρίς να έχει σημασία η σύγκριση. Γιατί το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Αμεσότητα, φυσικότητα, τεράστια ταχύτητα. Ο ήχος καταλαμβάνει τον χώρο αβίαστα, θες δεν θες είσαι κομμάτι της μπάντας , ο ήχος σε περιβάλλει.
Υπάρχει στερεοφωνία βάθος κλπ αλλά αυτά τα ξεχνάς όταν νιώθεις να παίζουν μουσική μπροστά σου.
Το γούφερ φυσικά δεν μπορεί να ακολουθήσει σε ταχύτητα, χαλάει την ομοιογένεια, πιστεύω όμως ότι ο Μανώλης είναι στην αρχή του δρόμου που άνοιξε και θα χρειαστεί να πειραματιστεί αρκετά να το φέρει, αν γίνεται, bass reflex και ταχύτητα δύσκολο μου φαίνεται.
Τα πρίμα μου φάνηκαν τονισμένα, απόλυτα φυσικά, αλλά παραπάνω γιά τα αυτιά μου.
Γιά τα γούστα μου, ένα από τα λίγα ηχεία που θα μου μείνουν σαν αίσθηση φυσικότητας και αληθοφάνειας. Εδώ και καιρό γιά μένα αυτός είναι ο σημαντικότερος στόχος στην αναπαραγωγή.
Συγχαρητήρια Μανώλη γιά την προσπάθεια σου αλλά κυρίως γιά την επιμονή σου.