first time ever I saw your face ....

[ΠΕΤΡΑΛΙΑΣ ΝΙΚΟΣ]

Ήταν τα χρόνια που στα κασετόφωνα έπαιζε όλη μέρα ο Παύλος.
Το ίδιο και στα πάρτυ, περίπου έστω, από επίδοξους ερμηνευτές-κιθαρωδούς-all in one περφόρμερς, κάνοντας τα πέριξ κορίτσια να κατακλύζονται από υγρά εφηβικού ενθουσιασμού, ο οποίος συνδυαστικά με διάφορα "επί τοις εκατό" μπουκαλάκια οδηγούσε σε πράξεις απώλειας της μέχρι τότε περίφημης εγκράτειας, της σοβαροφάνειας και συχνά κάποιου άχρηστου -εκ των υστέρων συμπέρασμα- πολυσυζητημένου στα διαλείμματα υμένα.

Αυτή όμως ήταν αλλιώς.

Η Κ. ήξερε 7 όργανα, είχε πτυχία πιάνου κι "αρμονίας", ήταν και ξανθιά, διάβαζε και παρτιτούρες!!!... τα 3 σου ακόρντα προφανώς ήταν λίγα για να τη συγκινήσεις... Ο ένας την ακολουθούσε στο σχόλασμα, ο άλλος ζήταγε σημειώσεις, ο τρίτος γέμιζε με λαδορίγανη το πενηντάρι μπας και σηκώσει σούζα με τρίτη στη μεγάλη ευθεία και την εντυπωσιάσει... αλλά αυτή εκεί, κυρία, στο ύψος της, να αποκρούει ευγενικά όλες τις "προτάσεις" απ' τους εκ στύσης ορμώμενους επίδοξους τραβόλτες του σχολείου... Δεν πειράζει, το βράδυ θα τη φέρεις στο νου σου όπως τη θες, θα ‛χουμε μπύρες, μάλμπορο κιθάρες και Παύλο. Έτσι κι αλλιώς, αν την έχεις εύκολα δε θα υπάρχει μαγεία. Έτσι κι αλλιώς, θα την έχεις, θα τη χαρείς, θα την αφήσεις και θα νοσταλγείς ποστάροντας κείμενα σαν αυτό τα βράδια που δεν την είχες…

Στην Κ.

http://www.youtube.com/watch?v=XxBO_yeHdmY

 

[Emilot]

Ήταν τα χρόνια που στα κασετόφωνα έπαιζε όλη μέρα ο Παύλος.
Το ίδιο και στα πάρτυ, περίπου έστω, από επίδοξους ερμηνευτές-κιθαρωδούς-all in one περφόρμερς, κάνοντας τα πέριξ κορίτσια να κατακλύζονται από υγρά εφηβικού ενθουσιασμού, ο οποίος συνδυαστικά με διάφορα "επί τοις εκατό" μπουκαλάκια οδηγούσε σε πράξεις απώλειας της μέχρι τότε περίφημης εγκράτειας, της σοβαροφάνειας και συχνά κάποιου άχρηστου -εκ των υστέρων συμπέρασμα- πολυσυζητημένου στα διαλείμματα υμένα.

Αυτή όμως ήταν αλλιώς.

Η Κ. ήξερε 7 όργανα, είχε πτυχία πιάνου κι "αρμονίας", ήταν και ξανθιά, διάβαζε και παρτιτούρες!!!... τα 3 σου ακόρντα προφανώς ήταν λίγα για να τη συγκινήσεις... Ο ένας την ακολουθούσε στο σχόλασμα, ο άλλος ζήταγε σημειώσεις, ο τρίτος γέμιζε με λαδορίγανη το πενηντάρι μπας και σηκώσει σούζα με τρίτη στη μεγάλη ευθεία και την εντυπωσιάσει... αλλά αυτή εκεί, κυρία, στο ύψος της, να αποκρούει ευγενικά όλες τις "προτάσεις" απ' τους εκ στύσης ορμώμενους επίδοξους τραβόλτες του σχολείου... Δεν πειράζει, το βράδυ θα τη φέρεις στο νου σου όπως τη θες, θα ‛χουμε μπύρες, μάλμπορο κιθάρες και Παύλο. Έτσι κι αλλιώς, αν την έχεις εύκολα δε θα υπάρχει μαγεία. Έτσι κι αλλιώς, θα την έχεις, θα τη χαρείς, θα την αφήσεις και θα νοσταλγείς ποστάροντας κείμενα σαν αυτό τα βράδια που δεν την είχες…

Στην Κ.

http://www.youtube.com/watch?v=XxBO_yeHdmY

:award:

Πω, πω, βράδια αξημέρωτα με το κομμάτι να μου αναμασά το "είναι". Να το τραγουδώ στις παρέες για να "ξεχνώ" την "ανάμνηση" της....ψάχνοντας το επόμενο...

Νικόλα Thanx....-bye-

 

[Κάλλη Συνοδινού]

Έχει σημασία άραγε αν ήταν first time ever, ή αν ήταν last time and forever?
Τόσα και τόσα τραγούδια, συνδεδεμένα με μνήμες, πρόσωπα, μυρωδιές, αισθήσεις, αναρωτιέμαι πως να νιώθεις με την πρώτη σταγόνα καλοκαιρινού ιδρώτα να κυλάει ψηλά στο μέτωπο; αμάθητος, σίγουρα....

Δεν έχω βάλει αυτό το τραγούδι ποτέ, πουθενά, για κανένα. Κι ας είναι ο δικός μου σκελετός στη ντουλάπα μου... νομίζω ότι μπορώ να το βάλω τώρα.
First time ever, was when I saw your face

http://www.youtube.com/watch?v=9muzyOd4Lh8

 

[Δημοκηδής]

Η γυναίκα που αγαπώ είναι πολύ όμορφη... ξέρω, αφού την αγαπώ, ούτως ή άλλως πανέμορφη θα την έβρισκα... όμως, εγγυώμαι ότι κατά την στατιστική αποδελτίωση, που η ζήλεια μου πραγματοποιεί, στα δείγματα πεσμένων σαγονιών των περαστικών, τα οποία προσεκτικά περισυλλέγει σε καφέ χαρτοσακκούλες του μανάβη, σφουγγαρίζοντας παράλληλα τα λιγωμένα βλέμματα αυτών που έχουν την τύχη να συνδιαλλάσσονται με την καθημερινότητα της (της γυναίκας μου, όχι της ζήλειας) [σημ. Συντ. : και οι οποίοι εύχομαι να αποδειχθούν κατά βάθος όλοι αδελφές ή ανίκανοι], η βαθμολογία που - άκρως εμπιστεύσιμη λόγω ικανού δείγματος και σωστής διαστρωμάτωσης- εξάγεται, προσσεγγίζει το απόλυτο 9 (το 10 είναι του Θεού).

Πως ξέρω ότι την αγαπώ ; Απλό... και μόνο που την σκέφτομαι, εκατομμύρια νανο-αυλοί φυσούν φουσκώνοντας -σαν υπόλευκα ιστία τετρακάταρτης γαλέρας- κάθε μουδιασμένο μου κύτταρο, πολλαπλασιάζοντας τις αντιληπτικές μου ικανότητες ... οι ασπρόμαυροι φακοί μου γεμίζουν χρώματα του Κοκόσκα, οι μουσικές -ακόμη και του Ιάνη Ξενάκη - ακούγονται πιο κατανοητές με κρυστάλλινα πρίμα, ενώ ο Λευτέρης Μυτιληναίος ισοφαρίζει σε ικανότητα συναισθηματικής μου αποψίλωσης τον Μπραμς, ασήμαντες φράσεις αποκτούν νοήματα και φτιασίδια λατινοαμερικανών ποιητών, τα δάκρυα στα μάτια μου δεν οφείλονται στο γαμίδι το περδικάκι, το μπιμπίκι στο δέρμα προσομοιάζει ακριβές φλωρεντιανές αλκαντάρες ... στις στροφές που σχηματίζονται στις άκρες των ματιών της, έχω κάνει ειδικές διαδρομές με ανοικτή Κορβέτ του 58, και τα πάντα μύριζαν ανθισμένες κερασιές και ρυκόσπερμα ... Το καλύτερο είναι ότι, παρότι τις μεγάλες αγάπες τις θέλουμε σε γυάλα πάνω σε βάθρο, με αποτέλεσμα να πηδάμε τις δευτεράτζες, η ψιλόλιγνη λιπόσαρκη -ίδια αγαλματίδιο του Τζιακομέτι- φιγούρα της μου προκαλεί ακατανόμαστες κάψες, λες και είμαι φθηνό μοτεράκι που κατά λάθος συνδέθηκε σε τριφασικό, λες και είμαι σεντόνι από φρεσκοπλυμμένη μπουγάδα που με τινάζουν δυνατά πριν το άπλωμα, λες και είμαι νωτισμένο στρώμα και με κοπανάει ένα γιγάντιο -σαν λιμενοβραχίονας του Παναμά- ξεσκονιστήρι ...

Δεν υπάρχει ρε μεγάλε κανένα πρόβλημα ; θα ρωτήσει ο απλοϊκός περαστικός τον παραληρούντα ξένο .... υπάρχει ... η συγκεκριμένη ζήλεψε τις εικοτολογίες της Λιλής και για να πλειοδοτήσει στο άτυπο μπίντιν, άργησε 15 χρόνια ...

http://www.youtube.com/watch?v=0ZKWIotza0w

 

[Αριάδνη]

Αυτό που θυμάμαι είναι ένα ζευγάρι μάτια που έσπασαν την σιωπή του άγνωστου, όταν ενώθηκαν με τα δικά μου..

Πες το Captain θέλω να το ακούσω..

Spoiler

 

[ΠΕΤΡΑΛΙΑΣ ΝΙΚΟΣ]

Η στροβιλοφιδωτή σκάλα οδηγεί στον υγρό πάνω πάτο, διαμέσου των πτυχών που συγκρατούν ό,τι έχει απομείνει από το πώμα ασφαλείας πριν, αφαιρώντας το, ξεπηδήσουν από τη ζεστή φιάλη Klein όλα εκείνα τα διονυσιακά, προϊόντα αργής ζύμωσης προσυνειδησιακών φαντασιώσεων αρώματα, συνοδευόμενα από λευκά χιλιοστά καύλας ανάμεσα στα όποια της χείλη…

La Scala

http://www.youtube.com/watch?v=wO9si26qB0s

 

[Δημήτρης Θ.]

Τι πίνει πάλι ρε πούστη μου?

 

[Κωστας Λυμπεροπουλος]

dunno.
but I guess he's talking about champagne, popping and exploding in the traditional fashion

 

[Δημοκηδής]

Re: Απάντηση: first time ever I saw your face ....

Τι πίνει πάλι ρε πούστη μου?

ούτε γω ξέρω... το κακό είναι ότι δεν δίνει και σε μας ...

...του τύπου : τι θα πάρετε ; χμμμ, ότι και ο μελαχροινός κύριος ...

 

[superfly]

Τι πίνει πάλι ρε πούστη μου?

Λαθος ερωτηση....
η σωστη ειναι τι τον ποτιζεις εσυ...

 

[Δημήτρης Θ.]

A όλα κι όλα, όταν τον ποτίζω εγώ, ακούει σοβαρή μουσική (όχι τις σαβούρες του Δημοκηδή) και γράφει και σοβαρά (όχι τις μαλακίες του Δημοκηδή)

 

[Δημοκηδής]

Ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια κε Θήτα μας !

Ψιτ, Νίκο, μην του φτιάξεις τον ενισχυτή ....

 

[Δημοκηδής]

...και όμως, είναι εφικτό να βλέπεις τα μέσα σου να λιώνουν, να ρέουν σαν μάγμα, σαν κεχριμπαρένια λάβα και συ να κάθεσαι στην όχθη, αδιάφορος αν το ρεύμα φθάσει σε σένα, σε αφανίσει... δεν σε νοιάζει που είσαι ευάλωτος, σαν φρούτο που φόρεσε τα φλούδια του ανάποδα, είσαι αποκριάτικη καρικατούρα, με το τσεκούρι στο ανοιγμένο στα δύο κεφάλι, άγαρμπα κρεμασμένος από πατιναρισμένα ψήγματα αξιοπρέπειας, που κανονικά πρέπει να ''γράψεις'' στα καπάκια σου και να ζητήσεις να ξανανοίξει η πόρτα στην μόνη ζωή που θα ήθελες να ζεις ... γιατί τώρα θα είναι δύσκολο να παραμυθιάζεσαι όπως παλαιότερα... τώρα ξέρεις ...άκουσες τις ανάσες τις καταιγίδας, διάβασες σονέτα του Πετράρχη στα καπνισμένα εντόσθια των καιρών της χρεοκωπίας, μετέγραψες βλέμματα σε μουσικές και έμεινες εκστασιασμένος από την ομορφιά τους...
Στο α-μπε-μπα-μπλομ μεταξύ Μπραμς και Πεγκουλινίου, κέρδισε η δεύτερη ... και τα κομμωτριέ δάκρυα είναι το ίδιο μαύρα ...

http://www.youtube.com/watch?v=0GLttYd7E_E&feature=player_detailpage

 

[ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΑΝΩΛΑΚΟΣ]

ΩΧ........

 

[Κωστας Λυμπεροπουλος]

A pretty girl in her underwear
A pretty girl in her underwear
If there's anything better in this world
who cares
La mort, c'est la mort
mais l'amour, c'est l'amour
La mort, c'est seulement la mort
mais l'amour, c'est l'amour

 

[grio]

Το ανθρώπινο μυαλό μπορεί να δει πράγματα που δεν υπάρχουν, πράγματα που υπάρχουν μπορεί να τα αμφισβητήσει, να φτιάξει εικόνες ονειρικές όταν το σώμα είναι φυλακισμένο και εφιαλτικές στα πιο ωραία μέρη.

The sky is dark
The wind is cold
The night is young
Before it's old and grey
We will know
The trill of it all

The time has come
It's getting late
It's now or never
Don't hesitate or stall
When I call
Don't spoil
The thrill of it all

And before you go to sleep at night
Preying shadows, do they ask you why?
And in the morning through the afternoon
Do you wonder where you're going to?

Every word I use
Each crumpled page
Strange ideas
Mature with age
Like leaves
When autumn falls
Turn gold
Then they hit the ground

Every time I hear
The latest sound
It's pure whiskey
Reeling round and around
My brain
Oh and all oh that jive
It's driving me wild
The dizzy spin i'm in

Everywhere I look
I see your face
I hear your name
It's all over the place
Hey girl
Though you've gone
Still I recall
The trill of it all

You might as well know what is right for you
And make the most of what you like to do
For all the pleasure that's surrounding you
Should compensate for all you're going through

So if you're feeling fraught
With mental strain
Too much thinking's got you down again
Well let your senses skip
Stay hip
Keep cool
To the thrill of it all

When you try too much
You lose control
Pressure rises
And so i'm told
Something's got the give
Oy veh
High life ecstasy
You might as well live

I can't see
I can't speak
I couldn't take more than another week
Without you, oh no
So I will drink my fill
Till the trill is you

Oh the thrill of it all
Oh the thrill of it all
No I won't forget
The thrill of it all
No no no no no no no
- The Thrill of It All (Roxy Music)​

 

[Δημοκηδής]

…κινούμαι… ζόμπι… μα έρχονται συνέχεια κύματα απελπισίας, τεράστια, φουσκωμένα από πνιγηρούς ρόγχους, τσουνάμι από μαύρο πύον και κακόκεφα φαντάσματα … κανείς δεν μου υπογράφει κανα’ επαχθές μνημόνιο να δανειστώ ανάσα… δεν υπάρχουν τσιρίγματα, φωνές, κορναρίσματα, μόνον τεντωμένα από αγωνία στόματα και άηχες κραυγές που μέσα μου τανίζουν συρματένια αγκάθια … δεν υπάρχουν εικόνες, χρώματα μόνον κοκταίηλ θολούρας και μουδιασμένης σκοταδίνης πάνω σε χολεριασμένα print screens … δεν υπάρχουν μυρουδιές, μόνον σκόνη από φτερνίσματα κοψομεσιασμένου πονοκέφαλου και καρκινικά κύτταρα σε γκόθικ πάρτυ ... δεν υπάρχεις... και υπάρχω δίχως να υπάρχω και γω... μισερό πηλίκον του τίποτα δια του μάπα ...

http://www.youtube.com/watch?v=wKhGKB6faW0

 

[ΠΕΤΡΑΛΙΑΣ ΝΙΚΟΣ]

Πολύ όμορφο, κατανοητό και δυστυχώς οικείο.

Αλλά τι αδερφάρα είναι αυτή?
Παρακαλώ τους διαχειριστές όπως επιβάλλουν τιμωρία στο Σπύρο να γράψει σε ένα post χίλιες φορές "μουνί" μπολντ και ιτάλικ λέξη παρά λέξη.


υγ. Αν θέλουμε ξέρουμε κι εμείς να εντυπωσιάσουμε ανεβάζοντας κομμάτια που δεν τα ξέρει κανείς:

http://www.youtube.com/watch?v=HsE2BCVAmQI

υγ.2 καλό χειμώνα να χουμε

 

[Κωστας Λυμπεροπουλος]

They say there's a sun in the sky
but me, I can't imagine why
There might have been one
before you were gone
but now all I see is the night,

So I don't believe in the sun
How could it shine down on everyone
and never shine on me?
How could there be
such cruelty?

The only sun I ever knew
was the beautiful one that was you
Since you went away
it's nighttime all day
and it's usually raining too

So I don't believe in the sun
How could it shine down on everyone
and never shine on me?
How could there be
such cruelty?

The only stars there really are
were shining in your eyes
There is no sun except the one
that never shone on other guys
The moon to whom the poets croon
has given up and died
Astronomy will have to be revised

I don't believe in the sun
How could it shine down on everyone
and never shine on me?
How could there be
such cruelty?

 

[Marilyn]

Την πρώτη φορά που είδα το πρόσωπό σου το ήξερα...θα μπορούσα να το διακρίνω ανάμεσα σε εκατοντάδες πρόσωπα - το γνώριμο πρόσωπο της δικής μου αγάπης...την αίσθηση της αγκαλιάς που είναι το σπίτι μου, το καταφύγιό μου. Εκεί που είμαι ελεύθερη, εκεί που είμαι ο εαυτός μου. Το πρόσωπό σου σβήνει τα πάντα. Την κρίση, τη μαύρη μου στεναχώρια, όλα τα λάθη της ζωής μου. Είναι για μένα μια αχτίδα φωτός, σ' έναν κατά τα άλλα σκοτεινό κόσμο..και δεν με νοιάζει να βρω μια κατηγορία, για να εντάξω αυτή την ακαταχώρητη περίπτωση. Υπάρχεις, κι αυτό μου φτάνει.

http://www.youtube.com/watch?v=yfBDgmmxXuk&feature=related