Προσωπικά μου άρεσε περισσότερο απο τους Μπάσταρδους και μάλλον και απο το Kill Bill.
Ενώ είχε στοιχεία κοινά και με τις δύο (οκ τρείς) αυτές ταινίες κυριως όσον αφορά το τεχνικό κομμάτι, πιστεύω οτι είναι η πιό φρέσκια ταινία του απο το Jackie Brown. Θα συμφωνήσω οτι οι διάλογοι ίσως δεν είχαν την οξύτητα στην οποία μας έχει συνιθίσει ο Ταραντίνο, αλλά οι εικόνες και όσα πράττουν παρά τα όσα λένε (ή μάλλον ακριβώς σε πλήρη αντίθεση) οι διάφοροι χαρακτήρες ότι πιο οξύ έχουμε δεί τον τελευταίο καιρό. Το σχόλιο με την ζήλεια του Σπάικ Λη εξαιρετικό, καθώς τόσο θαραλέα ταινία για τα χρόνια της σκλαβειάς έχουμε καιρό να δούμε. Ούτε αγιογραφίες, ούτε πολιτική. Ρεαλισμός. Και όπως λέει και ο Μάριος, αυτό αντανακλά και στα πρόσωπα όλων των χαρακτήρων, μια αναγνώριση της ανέχειας/συμμετοχής όλης της κοινωνίας της εποχής.
Για τις ερμηνείες δεν υπάρχουν πολλά να πούμε. Ο Waltz σίγουρα ξεχωρίζει, βοηθάει και ο ρόλος σίγουρα, αλλά ο Αυστριακός τον πήγε και ένα βήμα παραπέρα. Ο τρόπος που μεταφέρει τον λόγο του με όλο του το κορμί, με ελάχιστες κινήσεις είναι εκπληκτικός. Έκπληξη και ο Τζάκσον σε ένα ρόλο κόντρα (έναν μη Baddass cool motherfucker...). Μνεία θέλω να κάνω και για τον ΝτιΚάπριο στον ρόλο του κακού. Αντί να πάρει την εύκολη και σίγουρα πιο διασκεδαστική επιλογή του σατανικού κακού (βλ. Τζόκερ) παίζει έναν πιό πολύπλοκο κακό. Έναν λίγο αφελή, λίγο αδίστακτο, λίγο αγράμματο, λίγο ρεαλιστικό υπάνθρωπο της εποχής.
Δεν θα ήταν Ταραντίνο αν δεν μιλούσαμε για μουσική... Πράγματι κάποια απο τα κομμάτια ακουσμένα εκτός ταινίας να μην είναι κάτι το εξαιρετικό, αλλά όταν παίζουν μέσα στην ταινία σε παρασέρνουν. Σε μερικές στιγμές είναι πραγματικά εκπληκτικό το δέσιμο της μουσικής με την εικόνα.
Γενικά μου άρεσε πολύ.
