Zeni Geva - Desire For Agony (1993)
Η πρώτη γνωριμία.
Ήταν Μάρτιος θυμάμαι του 1996 και στο εξώφυλλο του περιοδικού Ήχος & Hi Fi (όπως λεγόταν τότε), φιγουράριζαν κάποιοι επιβλητικοί τελικοί ενισχυτές καθώς και κάποιοι φαντασμαγορικοί προενισχυτές.
Σε ένα άλλο σημείο υπήρχε ένα review του κλασσικού πλέον Marantz cd-63mkii του με την υπογραφή του μακαρίτη πια Ken Ishiwata.
Μέχρι εδώ όλα καλά.
Σε μια γωνιά ξεπρόβαλε η αυστηρή φιγούρα ενός Ιάπωνα και δίπλα έγραφε τη φράση : "Χαρακίρι Ροκ".
Άλλο και τούτο λέω μέσα μου..Ξεφυλλίζοντας το περιοδικό,έπεσα πάνω σε ένα άλμπουμ που έμελλε να χαρακτηριστεί σαν κλασικό αργότερα , το Liquid Swords του GZA,ενός εκ των βασικών μελών του super group που άκουγε στο όνομα Wu Tang Clan.
Η κριτική κατέληγε ως εξής: Σπάνια έχει κανείς την ευκαιρία να ακούσει άλμπουμ τόσο διεισδυτικό και "επικίνδυνο". Όσο σπάνια είναι η καλή μουσική στις μέρες μας".
Εδώ είμαστε λέω και συνεχίζω το ξεφύλλισμα.
Μερικές σελίδες πιο πριν (έχω την τάση να διαβάζω τα περιοδικά ανάποδα , ξεκινώντας από το τέλος) , πέφτω πάνω στη φωτογραφία του Ιάπωνα του εξωφύλλου,αλλά πιο διευρυμένη ώστε να φαίνονται στο πλάνο και τα υπόλοιπα μέλη της μπάντας.
Η λεζάντα που κοσμούσε τον τίτλο έγραφε: Zeni Geva - Κίτρινος Αρμαγεδών.
Το κείμενο υπέγραφε ο Σωκράτης Παπαχατζής ο οποίος προσπαθούσε στην ουσία να αποκωδικοποίησει το παίξιμο της μπάντας που ερχόταν από την Από Ανατολή , κρατώντας στα χέρια εκ διαμέτρου αντίθετα καλούδια.
Οι αναφορές του Σ. Παπαχατζή είχαν να κάνουν περισσότερο με επιρροές από τους King Crimson.
Έγραφε χαρακτηριστικά : "Με άνεση βάζουν δίπλα δίπλα το progressive , το punk , το industrial , το metal ,κι αν το αποτέλεσμα είναι κάποτε άγαρμπο , οι προοπτικές που ανοίγονται από μια τέτοια στάση είναι πιο ενδιαφέρουσες απ' την "αρτιότητα ” ενός οικοδομήματος στηριγμένου σε παραδοσιακά standards".
Ωραία τα λέει - λέω. Να είχαμε λίγο , αλλά που να το βρούμε..
Ίντερνετ εκείνη την εποχή υπήρχε μόνο στα παραμύθια , ο γνωστός μας κύβος δημιουργήθηκε μια δεκαετία αργότερα και εγώ σιγοέβραζα μέσα μου για τους Ιάπωνες που έπαιζαν κάτι μεταξύ Autopsy και King Crimson ,όπως χαρακτηριστικά είχα διαβάσει αργότερα σε κάποιο άλλο άρθρο.
Σημειωτέον , οι Autopsy ήταν από τις αγαπημένες μου μπάντες εκείνη την εποχή και όπως καταλαβαίνετε με έτρωγε μέσα μου.
Να σημειώσουμε εδώ πως το συγκεκριμένο αφιέρωμα του Ήχου στους Ιάπωνες είχε γίνει με αφορμή της νέας τους κυκλοφορίας που είχε σαν τίτλο : Freedom Bondage.
Η ουσιαστική γνωριμία.
Εγώ τους πρωτάκουσα λίγα χρόνια αργότερα με το άλμπουμ που προηγήθηκε του Freedom Bondage , το Desire For Agony του 1993.
Δεν χρειάζεται να αναφέρω την απερίγραπτη χαρά που ένιωσα...Ίσως λόγω της αναμονής , ίσως λόγω του κορεσμού από τα συμβατικά είδη , δεν μπορώ να το συγκεκριμενοποιήσω.
Χαρωπά τα δυο μου χέρια τα χτυπώ λοιπόν και εγένετο η πρώτη ακρόαση.
Κάπου εδώ να αναφέρω ότι οι Ιάπωνες τραγουδούν στη γλώσσα τους..Ο Γερμανός και ο Ιάπωνας ακόμα και συνταγή μαγειρικής να διαβάσει (βλ. απόσπασμα από κομμάτι των Tool) , ακούγεται σαν αιμοδιψής μακελάρης που του πήραν το θήραμα (μπουκιά) μέσα από το στόμα.
Έτσι και εδώ..Από τις πρώτες νότες η φωνή έρχεται αυταρχική σαν μέγαιρα που δεν σηκώνει πολλά πολλά..Αν και δεν ακούγεται τόσο brutal με την αυστηρή έννοια των Autopsy , δεν αφήνει περιθώρια αμφισβήτησης..Ο frontman εξουσιάζει το μικρόφωνο και γεύεται τις ονειρώξεις του.
Η μουσική είναι άλλη ιστορία.
Ένας αχταρμάς από γέφυρες , κοψίματα , μετρονομικά περάσματα , μονότονα grooveοειδη ριφς , αρρωστημένες απαγγελίες , χαρντκοριζον αισθητική , αυταρχικά μανιφέστα , μελωδικά αλλά και λιτά συνάμα σόλος και ένα σωρό άλλες παραστάσεις που δεν παρασύρονται από την ποικιλομορφία που τις διακατέχει , αλλά βγαίνουν τόσο συμπαγή και μεστά που νομίζει κανείς ότι ακούει μια καλοκουρδισμένη μηχανή που μόλις έχει περάσει από εξοντωτικό σέρβις.
Το Desire For Agony έχει απ' όλα.
Έχει εξωπραγματικό ρυθμό , έχει θέματα που πλατιάζουν ονειρικά όταν πρέπει , έχει groove to die for , έχει εκείνη τη διαφορετικότητα που το αποστασιοποιεί από τον συρφετό , έχει την αύρα της πρωτοτυπίας στα σπλάχνα του και κατά κύριο λόγο έχει ψυχή.
Θα απογοητεύσω τους "φασαίους" , αλλά δεν θα βρουν κάτι "in" στην όλη φάση..
Οι Zeni Geva έβγαλαν όλο αυτό σκεπτόμενοι μόνο την πάρτη τους και όχι το κοινό.
Δεν ξέρω αν οι Autopsy τους θαυμάζουν , αλλά είμαι σίγουρος ότι αν τους έχουν στα υπόψιν οι King Crimson και ο Robert Fripp , θα νιώθουν υπερήφανοι για τη σπορά τους.
Εδώ δεν προτείνουμε απλά δισκογραφία.. Είναι από τα λιγοστά πράγματα που θα παίρναμε μαζί μας σε ένα ερημονήσι.
Υ.Γ. Αφιερωμένο στον Νίκο τον Λύμπε..You know who you are.
Η πρώτη γνωριμία.
Ήταν Μάρτιος θυμάμαι του 1996 και στο εξώφυλλο του περιοδικού Ήχος & Hi Fi (όπως λεγόταν τότε), φιγουράριζαν κάποιοι επιβλητικοί τελικοί ενισχυτές καθώς και κάποιοι φαντασμαγορικοί προενισχυτές.
Σε ένα άλλο σημείο υπήρχε ένα review του κλασσικού πλέον Marantz cd-63mkii του με την υπογραφή του μακαρίτη πια Ken Ishiwata.
Μέχρι εδώ όλα καλά.
Σε μια γωνιά ξεπρόβαλε η αυστηρή φιγούρα ενός Ιάπωνα και δίπλα έγραφε τη φράση : "Χαρακίρι Ροκ".
Άλλο και τούτο λέω μέσα μου..Ξεφυλλίζοντας το περιοδικό,έπεσα πάνω σε ένα άλμπουμ που έμελλε να χαρακτηριστεί σαν κλασικό αργότερα , το Liquid Swords του GZA,ενός εκ των βασικών μελών του super group που άκουγε στο όνομα Wu Tang Clan.
Η κριτική κατέληγε ως εξής: Σπάνια έχει κανείς την ευκαιρία να ακούσει άλμπουμ τόσο διεισδυτικό και "επικίνδυνο". Όσο σπάνια είναι η καλή μουσική στις μέρες μας".
Εδώ είμαστε λέω και συνεχίζω το ξεφύλλισμα.
Μερικές σελίδες πιο πριν (έχω την τάση να διαβάζω τα περιοδικά ανάποδα , ξεκινώντας από το τέλος) , πέφτω πάνω στη φωτογραφία του Ιάπωνα του εξωφύλλου,αλλά πιο διευρυμένη ώστε να φαίνονται στο πλάνο και τα υπόλοιπα μέλη της μπάντας.
Η λεζάντα που κοσμούσε τον τίτλο έγραφε: Zeni Geva - Κίτρινος Αρμαγεδών.
Το κείμενο υπέγραφε ο Σωκράτης Παπαχατζής ο οποίος προσπαθούσε στην ουσία να αποκωδικοποίησει το παίξιμο της μπάντας που ερχόταν από την Από Ανατολή , κρατώντας στα χέρια εκ διαμέτρου αντίθετα καλούδια.
Οι αναφορές του Σ. Παπαχατζή είχαν να κάνουν περισσότερο με επιρροές από τους King Crimson.
Έγραφε χαρακτηριστικά : "Με άνεση βάζουν δίπλα δίπλα το progressive , το punk , το industrial , το metal ,κι αν το αποτέλεσμα είναι κάποτε άγαρμπο , οι προοπτικές που ανοίγονται από μια τέτοια στάση είναι πιο ενδιαφέρουσες απ' την "αρτιότητα ” ενός οικοδομήματος στηριγμένου σε παραδοσιακά standards".
Ωραία τα λέει - λέω. Να είχαμε λίγο , αλλά που να το βρούμε..
Ίντερνετ εκείνη την εποχή υπήρχε μόνο στα παραμύθια , ο γνωστός μας κύβος δημιουργήθηκε μια δεκαετία αργότερα και εγώ σιγοέβραζα μέσα μου για τους Ιάπωνες που έπαιζαν κάτι μεταξύ Autopsy και King Crimson ,όπως χαρακτηριστικά είχα διαβάσει αργότερα σε κάποιο άλλο άρθρο.
Σημειωτέον , οι Autopsy ήταν από τις αγαπημένες μου μπάντες εκείνη την εποχή και όπως καταλαβαίνετε με έτρωγε μέσα μου.
Να σημειώσουμε εδώ πως το συγκεκριμένο αφιέρωμα του Ήχου στους Ιάπωνες είχε γίνει με αφορμή της νέας τους κυκλοφορίας που είχε σαν τίτλο : Freedom Bondage.
Η ουσιαστική γνωριμία.
Εγώ τους πρωτάκουσα λίγα χρόνια αργότερα με το άλμπουμ που προηγήθηκε του Freedom Bondage , το Desire For Agony του 1993.
Δεν χρειάζεται να αναφέρω την απερίγραπτη χαρά που ένιωσα...Ίσως λόγω της αναμονής , ίσως λόγω του κορεσμού από τα συμβατικά είδη , δεν μπορώ να το συγκεκριμενοποιήσω.
Χαρωπά τα δυο μου χέρια τα χτυπώ λοιπόν και εγένετο η πρώτη ακρόαση.
Κάπου εδώ να αναφέρω ότι οι Ιάπωνες τραγουδούν στη γλώσσα τους..Ο Γερμανός και ο Ιάπωνας ακόμα και συνταγή μαγειρικής να διαβάσει (βλ. απόσπασμα από κομμάτι των Tool) , ακούγεται σαν αιμοδιψής μακελάρης που του πήραν το θήραμα (μπουκιά) μέσα από το στόμα.
Έτσι και εδώ..Από τις πρώτες νότες η φωνή έρχεται αυταρχική σαν μέγαιρα που δεν σηκώνει πολλά πολλά..Αν και δεν ακούγεται τόσο brutal με την αυστηρή έννοια των Autopsy , δεν αφήνει περιθώρια αμφισβήτησης..Ο frontman εξουσιάζει το μικρόφωνο και γεύεται τις ονειρώξεις του.
Η μουσική είναι άλλη ιστορία.
Ένας αχταρμάς από γέφυρες , κοψίματα , μετρονομικά περάσματα , μονότονα grooveοειδη ριφς , αρρωστημένες απαγγελίες , χαρντκοριζον αισθητική , αυταρχικά μανιφέστα , μελωδικά αλλά και λιτά συνάμα σόλος και ένα σωρό άλλες παραστάσεις που δεν παρασύρονται από την ποικιλομορφία που τις διακατέχει , αλλά βγαίνουν τόσο συμπαγή και μεστά που νομίζει κανείς ότι ακούει μια καλοκουρδισμένη μηχανή που μόλις έχει περάσει από εξοντωτικό σέρβις.
Το Desire For Agony έχει απ' όλα.
Έχει εξωπραγματικό ρυθμό , έχει θέματα που πλατιάζουν ονειρικά όταν πρέπει , έχει groove to die for , έχει εκείνη τη διαφορετικότητα που το αποστασιοποιεί από τον συρφετό , έχει την αύρα της πρωτοτυπίας στα σπλάχνα του και κατά κύριο λόγο έχει ψυχή.
Θα απογοητεύσω τους "φασαίους" , αλλά δεν θα βρουν κάτι "in" στην όλη φάση..
Οι Zeni Geva έβγαλαν όλο αυτό σκεπτόμενοι μόνο την πάρτη τους και όχι το κοινό.
Δεν ξέρω αν οι Autopsy τους θαυμάζουν , αλλά είμαι σίγουρος ότι αν τους έχουν στα υπόψιν οι King Crimson και ο Robert Fripp , θα νιώθουν υπερήφανοι για τη σπορά τους.
Εδώ δεν προτείνουμε απλά δισκογραφία.. Είναι από τα λιγοστά πράγματα που θα παίρναμε μαζί μας σε ένα ερημονήσι.
Υ.Γ. Αφιερωμένο στον Νίκο τον Λύμπε..You know who you are.
Last edited:
