Κατ' αρχήν να ξεκαθαρίσω λίγο το τοπίο σχετικά με εμένα.
Εμένα ΟΛΑ μου αρέσουν. Και παθητικά και ενεργά και αυτοενισχυόμενα και ασύρματα και ενσύρματα και γενικώς πάντα κοιτάζω να απολαμβάνω ό,τι έχει να μου παρουσιάσει μια σχεδίαση ηχείου. Προσπαθώ να καταλάβω τι σκεφτόταν ο μηχανικός που το σχεδίασε και λαμβάνοντας υπ' όψη τους περιορισμούς, τι παρουσιάζει και πόσο καλά πέτυχε τον στόχο του. Δεν παίρνω θέση υπέρ μιας ομάδας ούτε βλέπω κάτι ως αντίπαλο. Δεν είμαι οπαδός. Δόξα τω πηνιόσυρμα υπάρχουν πολλές και διαφορετικές επιλογές εκεί έξω, και ευτυχώς που υπάρχουν γιατί ούτε όλοι ακούμε το ίδιο, αλλά ούτε και όλοι θέλουμε τα ίδια. Απλώς υπάρχουν όπως σωστά λες κι εσύ περιπτώσεις που κάνουν τα παθητικά περισσότερο από τα ενεργά/αυτοενισχυόμενα. Και το ανάποδο βεβαίως βεβαίως.
Δεν μπορώ όμως για παράδειγμα να μην χαμογελάσω όταν βλέπω
να ξαπλώνουν studio monitor στο πλάι και να το βαφτίζουν κεντρικό ηχείο, και στη συνέχεια να απορεί αυτός που κάθεται δεξιά από το κέντρο γιατί ο βαρύτονος άλλαξε και έγινε τενόρος, ενώ αυτός που κάθεται αριστερά να απορεί και να ρωτά πότε η soprano έβγαλε μουστάκι.
Ούτε βέβαια μπορώ να κατανοήσω με ποιο τρόπο ένα ηχείο με περισσότερα μεγάφωνα και μεγαλύτερη καμπίνα θεωρείται ότι δεν κάνει για μια συγκεκριμένη απόσταση, ενώ κάνει ένα με μικρότερη καμπίνα και επειδή έχει γούφερ μεγαλύτερης διαμέτρου αλλά
ένα μοναχούλι του, ξαφνικά να κάνει.
Θα είναι από άλλη Φυσική φαίνεται αυτά τα πράγματα.
Ας πάμε τώρα στον χώρο των 110 τ.μ. Βασικά πρέπει να γίνει κατανοητό ότι όσο πιο δύσκολα βάλεις σε οτιδήποτε, τόσο πιο γρήγορα θα σου δείξει τις αδυναμίες του. Εννοείται ότι ούτε μεγάλα ηχεία δαπέδου είναι ικανά να καλύψουν έναν τέτοιο χώρο και θες και πολλά και μεγάλα sub.
Ωστόσο η αξία της δοκιμής σε τέτοιο χώρο είναι να δεις και να ακούσεις ποιο θα παραδώσει πιο γρήγορα πνεύμα, όχι να κάνεις κριτική ακρόαση. Ε, και να είσαι σίγουρος ότι υπό τις συγκεκριμένες συνθήκες θα είναι το studio monitor που θα τελειώσει πάρα πολύ γρήγορα και μάλιστα
χαλαρά.
Εννοείται ότι η ανοιχτή πρόσκληση γίνεται δεκτή και απλώς μένει να βρεθεί ο χρόνος που είναι μια πολυτέλεια πια. Αλλά θα γίνει, που θα πάει!