isoviths
Senior Member
- 19 September 2007
- 619
Δε μπορώ να καταλάβω γιατί… γραφομαχείτε… παιδιά. Είπαμε αγαπάμε το αντικείμενο, είμαστε… φίλαθλοι… μη φτάσουμε να γίνουμε… οπαδοί! :|
Επειδή διάβασα κάποια πράγματα, ας μάθετε λοιπόν την όλη ιστορία, μπας και ηρεμήσουν τα πνεύματα. (ετοιμαστείτε για ένα ακόμα «σεντόνι», πάρτε καφέ, τσιγάρα όσοι καπνίζουν, πασατέμπο ή ότι άλλο ευχαριστεί τον καθένα)
Πριν πολλά πολλά χρόνια υπήρχε ένας σύνδεσμος, ένας σύλλογος, ονομάστε τον όπως θέλετε, με μέλη απ’ όλες τις μεγάλες εταιρείες όπως ΗΛΒΙ (JVC), ΒΙΑΝΕ (Technics), Κινοτεχνική (DENON), Sony, Panasonic, Audiocam (Pioneer) κ.λπ.
Όπως καταλαβαίνετε συζητάμε για εμπορικές εταιρείες μεγάλου βεληνεκούς αλλά πάνω απ’ όλα εμπορικές εταιρείες, με στόχους, λογιστήριο, πωλητές χονδρικής, τεχνική και εμπορική εξυπηρέτηση, οδηγούς, που έπρεπε να εργάζονται για να συντηρηθούν όλοι αλλά και οι εργοδότες τους αλλιώς bye bye…
Τότε, για να κάνεις εισαγωγή, που όλα τα εμπορεύματα περνούσαν από τελωνείο, έπρεπε να καταβάλεις ποσό ίσο με την αξία της εισαγωγής στο τελωνείο που μπορεί να το κρατούσε έως και δύο μήνες πριν στο επιστρέψει, συν ότι είχες καταβάλει αυτό το ποσό για την αγορά τους, συν το ότι είχες καταβάλει δασμούς εισαγωγής στο κράτος, όπως καταλαβαίνετε πρέπει να υπήρχε μία οικονομική ευχέρεια στις εταιρείες.
Αυτές λοιπόν οι εμπορικές επιχειρήσεις, με «μπροστιάρη» ένα δραστήριο άνθρωπο της ΗΛΒΙ αν θυμάμαι καλά, σχεδίασαν σε συνεργασία με το μοναδικό ελληνικό περιοδικό του έντυπου τύπου της εποχής τις πρώτες εκθέσεις του χώρου.
Αν δεν ήταν εκείνος ο άνθρωπος να τρέξει, να ενώσει, να οραματιστεί, να σχεδιάσει, όπως λένε ότι έκανε, ίσως να μην υπήρχε καμία έκθεση, από αυτές που αναθυμόνται οι παλαιότεροι και τις χρεώνουν στο περιοδικό Ήχος (χωρίς να σημαίνει ότι η συμβολή του για την επιτυχία των εκθέσεων δεν ήταν μεγάλη, γιατί ήταν το μοναδικό περιοδικό και όλοι αυτό έπαιρναν για την ενημέρωση τους, κανείς δεν «του» το αρνείται).
Μαζί με τις εμπορικές επιχειρήσεις που απευθύνονταν στους «πολλούς», υπήρχαν και κάποιες επιχειρήσεις που απευθύνονταν σε λιγότερους, περισσότερο ψαγμένους στο θέμα «ήχος», οι περισσότεροι από αυτούς είχαν γνωρίσει αυτό τον «διαφορετικό κόσμο» λόγω σπουδών στο εξωτερικό όπου υπήρχε αφενός μεγαλύτερη μουσική παιδεία και κατά δεύτερο οι κατασκευάστριες εταιρείες έκαναν δουλειά για τη διαφήμιση του.
Αυτές οι εταιρείες που προωθούσαν το διαφορετικό ήχο, παρέμεναν επίσης εμπορικές επιχειρήσεις, γιατί ίσχυαν τα ίδια και γι’ αυτές.
Όταν ήρθε και η «ιστορία» του ΦΠΑ, καταργήθηκε η εγγύηση/καταβολή ίσου ποσού στο τελωνείο, ξεπετάχτηκαν αρκετές επιχειρήσεις με αυτό το αντικείμενο από ανθρώπους που γνώρισαν αυτό τον ήχο, τον αγάπησαν και θέλησαν να τον γνωστοποιήσουν και στους άλλους.
Όμως αυτές οι επιχειρήσεις ήταν από χομπίστες-εμπορους και όχι από έμπορους και εμπορικές επιχειρήσεις…
Βλέποντας αυτή την τάση το περιοδικό – που έτσι και αλλιώς χρόνια αναφερόταν σε αυτές τις εταιρείες- αλλά και οι άνθρωποι των εμπορικών επιχειρήσεων έβαλαν στο παιχνίδι των εκθέσεων και αυτούς.
Δεν τους φόβιζαν ιδιαίτερα, κάτι τυπάκια ήταν που, ναι, όντως πουλούσαν καλύτερο ήχο από εκείνους αλλά πόσοι μπορούν να τα αποκτήσουν σε τέτοιες τιμές –έστω και αν μειώθηκε ο φόρος ? (Ήταν είδη πολυτελείας, ο φόρος ήταν 36%, πήγε 18%)
Όμως αυτά τα «τυπάκια» δυνάμωναν, ανδρώνονταν, γίνονταν όλο και περισσότερα, δεν είχαν τα έξοδα τους -λόγω του ότι τα διακινούσαν οι ίδιοι, Γιάννης κερνούσε Γιάννης έπινε, πουλούσαν όσο ήθελαν γιατί δεν υπήρχε ανταγωνισμός, δεν έκοβαν και αποδείξεις για να γλυτώσει ο πελάτης το φόρο και σίγουρα στα ίδια χρήματα που ζητούσαν οι ναυαρχίδες των προϊόντων τους ακούγονταν καλύτερα (στην πραγματικότητα κάποιοι ασχολούνταν μαζί τους περισσότερο και ακούγονταν καλύτερα).
Μπορεί να μην είχαν πρόγραμμα, στόχους, να μην ήταν «πραγματικές» εμπορικές επιχειρήσεις όπως οι δικές τους αλλά ξεκίνησε σταδιακά να τους κλέβει πωλήσεις από τα ακριβά κομμάτια και συνέχιζε προς τις χαμηλότερες κατηγορίες.
Οπότε, ταυτόχρονα με την έναρξη του μεγάλου ταξιδιού για τον άνθρωπο που τους κρατούσε ενωμένους και έτρεχε για όλα, αποφάσισαν αυτός ο σύλλογος ΣΤΟΠ, έτσι είχαμε και την παύση των εκθέσεων (κάπου το 93 ή 94)…
Τα «τυπάκια» όμως - που είχαν βολευτεί με εκείνο το σύλλογο που έτρεχε γι’ αυτούς από ένα σημείο και μετά- έχασαν τη «μπάλα».
Στην αρχή δεν τους ένοιαξε και ιδιαίτερα, πέρασε διετία, ίσως και τριετία, για να καταλάβουν ότι οι εκθέσεις τους έκαναν δουλειά, διαφήμιζαν το προϊόν τους.
Συγκεντρώθηκαν λοιπόν ορισμένοι οι οποίοι σκέπτονταν και το μέλλον, έψαξαν να βρουν κάποια εταιρεία με αντικείμενο τη διοργάνωση των εκθέσεων, εκτός χώρου, όχι περιοδικό όπως ο ήχος, το hi tech ή το audio (δε θυμάμαι αν κυκλοφορούσε και το digital vision τότε), θα εξασφάλιζαν με αυτό τον τρόπο «ότι ισχύει για τον ένα θα ισχύει για όλους» και βρήκαν μία εταιρεία από τη Θεσσαλονίκη.
Έτσι ξαναέγινε, μετά από χρόνια, μία έκθεση Ήχου, το 1997, και μάλιστα, το Γενάρη του 1998 ταξίδεψε στη Θεσσαλονίκη (από τότε η συμπρωτεύουσα έχει να ξαναδεί έκθεση Ήχου)
Όμως, αυτή η εταιρεία ήταν εμπορική εταιρεία, ήθελε να έχει κέρδος για να πληρώνει τους υπαλλήλους της και το έξοδο της έκθεσης ήταν μεγάλο.
Δε μπορεί στη Φρανκφούρτη και αργότερα στο Μόναχο (επί ευρώ πια, οπότε η σύγκριση ήταν άμεση, εύκολη) το κόστος συμμετοχής να ήταν μικρότερο απ’ ότι ένα δωμάτιο στο ξενοδοχείο!
Κάπου εκεί εμφανίστηκε ένα περιοδικό, έδωσε χαμηλότερες τιμές για τη διοργάνωση της έκθεσης, ίσως και 30% και ανέλαβε τη διοργάνωση παρ’ όλο που υπήρχαν «φωνούλες» που έλεγαν «όχι κύριοι, δε γίνεται, έχει άμεση σχέση με το χώρο μας, ελλοχεύουν κίνδυνοι»… η διαφορά όμως στην τιμή ήταν μεγάλη, τεράστια, ειδικά για όσους έπαιρναν παραπάνω από ένα δωμάτιο.
Αυτοί που έπαιρναν παραπάνω από ένα δωμάτιο στις παλαιότερες και ακριβότερες εκθέσεις, με αυτή την έκπτωση πήραν περισσότερα δωμάτια.
Οι υπόλοιποι όμως, που δεν ήθελαν να πάρουν παραπάνω δωμάτια, ή δε μπορούσαν να τα υποστηρίξουν με κάποιο άνθρωπο, άρχισαν να γκρινιάζουν, δε μπορεί ένας να έχει πέντε, δέκα, δωμάτια και εμείς να έχουμε μόλις δύο, χανόμαστε μπροστά του!
Αν πάρουμε δε αίθουσα, μετά το πέρασμα του κόσμου από την αίθουσα και την ακρόαση του μοναδικού συστήματος, θα τους μείνει η εντύπωση των πολλών δωματίων και των πολλών συστημάτων. Και παραπάνω θα πληρώσουμε και άλλης εταιρείας η εντύπωση θα μείνει στους επισκέπτες.
Βλέπετε υπήρχαν κάποιες εταιρείες που ζητούσαν από τους οίκους του εξωτερικού να στείλουν ένα εκπρόσωπο, να καθίσει στο δωμάτιο που υπήρχε το εμπόρευμα τους και να το παρουσιάζει εκείνος ώστε οι άνθρωποι της εταιρείας να παρουσιάζουν τα εμπορεύματα που δε θα μπορούσε να έρθει κάποιος εκπρόσωπος τους… Για να μη σας γράψω ότι κανόνιζαν να πληρώσουν εκείνοι το δωμάτιο, η εταιρεία που παρουσίαζε τα προϊόντα της.
Ξεκίνησαν να υπάρχουν γκρίνιες, οι οποίες όμως ήταν σε «πηγαδάκια», μεταξύ τους, ο ένας κατηγορούσε τον άλλο, επειδή όμως οι πωλήσεις πήγαιναν καλά δε… «φούντωνε» το θέμα.
Υπήρχαν ακόμα οι «φωνούλες» που έλεγαν «να οργανωθούμε βρε παιδιά, έχω φάει τέσσερις και δεν έχω ρίξει καμία» (από το γνωστό ανέκδοτο) αλλά όλοι τις έβλεπαν ως… ανέκδοτο…
Εν τω μεταξύ, υπήρχε και το άλλο με όλα αυτά τα «πηγαδάκια», τις «ομάδες», που έπληττε την αξιοπιστία της έκθεσης, την αξιοπιστία του διοργανωτή και την τελική εικόνα της έκθεσης.
Γινόταν συγκέντρωση για την έκθεση, για το πρόγραμμα της έκθεσης το Φεβρουάριο (παλιά αυτό, ε; μη μπερδευόμαστε), μαζεύονταν γύρω στους 20 υποψήφιους, έλεγε ο καθένας τη γνώμη του, τι έπρεπε να διορθωθεί, τι έπρεπε να αλλάξει, τι έπρεπε να παραμείνει, συμφωνούσαν ΚΑΙ οι 20 για την αναγκαιότητα της έκθεσης ΑΛΛΑ όταν ρωτούσε ο διοργανωτής «Λοιπόν, δηλώστε συμμετοχή» ο καθένας κοιτούσε τον άλλο και περίμενε αν θα είναι ο Γιάννης να δηλώσει και αυτός, αν θα είναι ο Στέλιος να δηλώσει ο Αλέκος, αν θα είναι ο Αντώνης να δηλώσει και ο Γιώργος.
Κανένας, ΚΑΝΕΝΑΣ, δεν έλεγε «είμαι μέσα», κανένας δεν αναλάμβανε από την αρχή την ευθύνη συμμετοχής του ( υπήρχαν εξαιρέσεις για να ισχύει ο κανόνας του «κανένας», έτσι; Μην αδικήσουμε ορισμένους)
Όλοι είχαν άποψη για το τι πρέπει ν’ αλλάξει, τι πρέπει να αφαιρεθεί, τι πρέπει να παραμείνει, αλλά όταν φτάναμε στο «δια ταύτα» όλοι σιωπή…
Ο διοργανωτής τώρα έπρεπε να μυρίσει τα νύχια του για το ποιοι θα έρθουν, από πού να περιμένει ότι θα λάβει χρήματα, πόσα δωμάτια, αίθουσες, ορόφους, να κλείσει για την έκθεση και φυσικά… θα έπρεπε να μελετήσει τις αλλαγές που έχουν προτείνει, να αντικαταστήσει τα προς αντικατάσταση με κάτι άλλο από αυτά που έχουν προταθεί, να βρει κόστη των αλλαγών, να βρει κόστη των αντικαταστάσεων, να ενημερώσει για τα κόστη των αλλαγών και αν επηρεάζουν το αρχικό προγραμματισμό της έκθεσης, να τρέξει το περιοδικό του και ταυτόχρονα –δε φτάνει που τους προσκάλεσε ΟΛΟΥΣ και ήρθαν οι μισοί- να τρέξει προς ενημέρωση όσων δεν ήρθαν αλλά και να τρέξει για να ξαναρωτήσει αυτούς που ήρθαν αν θα συμμετέχουν για να επιστρέψει με την απάντηση σε αυτούς που δεν είχαν έρθει και ρώτησαν ποιοι συμμετέχουν τελικά… Μπερδευτήκατε; Ε, για τέτοιο μπάχαλο συζητάμε…
Και μέσα σε όλο αυτό το μπάχαλο, ήρθε η έκθεση του 2011.
Η κρίση έχει γίνει «κρισάρα», έχουν βγει μαχαίρια παντού, το αντικείμενο μας είναι το λιγότερο αιματοβαμμένο, έχουν δηλώσει συμμετοχή αρκετοί, ο διοργανωτής έχει κλείσει ξενοδοχείο, οι περισσότεροι κάνουν πίσω, μαθαίνονται και κάποια παιχνίδια στις τιμές για κάποιους που εκμεταλλεύτηκαν το πισωγύρισμα των άλλων και προκειμένου να μπει μέσα για τα καλά ο διοργανωτής, να μη γίνει η έκθεση, «σκοτώθηκαν» δωμάτια, μειώθηκε το διαφημιστικό πλάνο (χωρίς να ενημερωθούν οι συμμετέχοντες), η έκθεση από πλευρά επισκεπτών «πάτωσε».
Η… φουσκοθαλασσιά.. των προηγούμενων χρόνων (βλέπε γκρίνια) έγινε «φουρτούνα», η «Κατρίνα» έμοιαζε ελαφρύ αεράκι μπροστά της, βλέπετε για ΟΛΑ έφταιγε ο διοργανωτής, ΕΜΕΙΣ δεν ήμασταν υπεύθυνοι για τίποτα, μόνο θύματα…
Αν μας μάζεψε το Φλεβάρη, λέγοντας μας καθαρά ότι πρέπει ν’ απαντήσουμε έως το τέλος Μάρτη, πρέπει να πληρώσουμε έως το τέλος Ιούλη, γιατί λόγω κρίσης, ανασφάλειας, το ξενοδοχείο τα θέλει μετρητά, αν υπερβούμε την ημερομηνία του Ιούλη χάνουμε το ξενοδοχείο κ.λπ., εμείς δεν ανταποκριθήκαμε με αυτή την κατάληξη, έφταιγε ΜΟΝΟ εκείνος… Η «ουρά» μας απ’ έξω…
Σ’ ένα πράγμα προσωπικά του έριξα ευθύνη, σε ένα μόνο και το γνωρίζει, το έχουμε συζητήσει:
Έπρεπε στο τέλος του Ιούνη του 2011, να μας μαζέψει, να μας στείλει ένα email (μην πληρώνει ο άνθρωπος τις συγκεντρώσεις που κάνει στα ξενοδοχεία) και να γράφει ότι «η έκθεση δε θα γίνει λόγω αποχής των αντιπροσώπων». ΤΕΛΟΣ, τίποτα άλλο.
Για το τι ακολούθησε… ηθελέστα και παθέστα …
Έτσι φτάνουμε στο 2013, όπου έχουμε στρατόπεδα αντιπροσώπων, έχουμε και ουδέτερες ζώνες.
Γίνονται δύο εκθέσεις, η δεύτερη ανακοινώνεται μόλις 1,5 μήνες πριν την υλοποίηση της.
Στις 18 Ιουνίου του 2014, η εταιρεία που ήταν υπεύθυνη για τη διοργάνωση της έκθεσης έως και το 2011 (σας θυμίζω ότι το 2012 δεν έγινε και το 2013 έγιναν δύο εκθέσεις) κάλεσε τις εταιρείες με αυτό το αντικείμενο για να τους ανακοινώσει τον προγραμματισμό της έκθεσης 2014.
Έχοντας στο μυαλό τους την περσινή κατάσταση όπου υπήρξαν δύο εκθέσεις, με σοβαρές ελλέιψεις για την κάθε μία, κάποιοι πρότειναν τη συνεργασία των δύο διοργανωτών για ΜΙΑ, ΚΟΙΝΗ, ΜΕΓΑΛΗ, έκθεση.
Κάποιοι πήραν την πρωτοβουλία και προσπάθησαν με μηνύματα και κλήσεις προς τους δύο διοργανωτές να τους πείσουν να συνεργαστούν.
Όλοι θα είχαν όφελος από αυτή την κίνηση.
Δυστυχώς όμως, ο καθένας από αυτούς, οι οποίοι τυγχάνουν να βρίσκονται σε αντίπαλο έντυπο με ίδιο αντικείμενο, ήταν λιγότερο διαλλακτικοί στο να βρεθεί μία οδός συνεργασίας… ο καθένας με τα επιχειρήματα του…
Από τότε, συζητάμε για τέλη Ιουνίου, υπήρξε για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα σιγή και από τους δύο, κανείς δεν ήξερε έως και το Σεπτέμβρη για το τι θα γίνει με τη διοργάνωση της έκθεσης, αν θα γίνει έκθεση κ.λπ.
Φτάνουμε στο "σημερα" όπου έρχονται και μας ζητούν οβολό μας, τη συμμετοχή μας, σε δύο ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ και οχι ΕΚΘΕΣΕΙΣ -αφού από την κάθε μία εκδήλωση θα απουσιάζουν σημαντικά ονόματα του χώρου, για να φανούν εκείνοι, να αποδείξουν πως είναι "ισχυροί" μέσα από τις πλάτες μας...
Κατά το διάστημα της σιγής τους, ΤΙ παιχνίδια παίζονταν, ΑΝ παίζονταν, δεν το γνωρίζω… αλλά...
Λυπάμαι Κύριοι, προσωπικά δε θα σας κάνω τη χάρη... Μακάρι ν' ακολουθήσουν και άλλοι...
Αυτό που γνωρίζω είναι ότι δεν αξίζει να χαλάτε ένα καλό κλίμα για θέματα που αφορούν άλλους, δε ζείτε εσείς από αυτά, άλλοι ζουν και εμείς κοιμόμαστε σε βαθύ ύπνο. Μη μας τον ταράζετε και μας χαλάτε τ’ όνειρο
Και αν κάποιοι συζητούν ότι μέσα από την ενασχόληση τους με τον ήχο πονούν το χώρο και άλλα τέτοια, θα απαντήσω:
«Ας μην υπερβάλλουμε, αν ο χώρος πεθάνει εσείς θα ζείτε, εγώ θα είμαι ο νεκρός, η οικογένεια μου η πονεμένη, τα παιδιά μου πεινασμένα» :|
* Επειδή η μνήμη μου έχει πειραχτεί λόγω κάποιων καταστάσεων, θα ζητήσω τη βοήθεια σας για δύο χρονιές που έγιναν εκδηλώσεις στο Ελληνικό και μία στην Κηφισίας σε ανοιχτό χώρο, ενιαίο, και μία σε ξενοδοχείο στην Πολιτεία? Κηφισιά?
Καλό βράδυ και ακόμα καλύτερο Σαββατοκύριακο σας εύχομαι
Επειδή διάβασα κάποια πράγματα, ας μάθετε λοιπόν την όλη ιστορία, μπας και ηρεμήσουν τα πνεύματα. (ετοιμαστείτε για ένα ακόμα «σεντόνι», πάρτε καφέ, τσιγάρα όσοι καπνίζουν, πασατέμπο ή ότι άλλο ευχαριστεί τον καθένα)
Πριν πολλά πολλά χρόνια υπήρχε ένας σύνδεσμος, ένας σύλλογος, ονομάστε τον όπως θέλετε, με μέλη απ’ όλες τις μεγάλες εταιρείες όπως ΗΛΒΙ (JVC), ΒΙΑΝΕ (Technics), Κινοτεχνική (DENON), Sony, Panasonic, Audiocam (Pioneer) κ.λπ.
Όπως καταλαβαίνετε συζητάμε για εμπορικές εταιρείες μεγάλου βεληνεκούς αλλά πάνω απ’ όλα εμπορικές εταιρείες, με στόχους, λογιστήριο, πωλητές χονδρικής, τεχνική και εμπορική εξυπηρέτηση, οδηγούς, που έπρεπε να εργάζονται για να συντηρηθούν όλοι αλλά και οι εργοδότες τους αλλιώς bye bye…
Τότε, για να κάνεις εισαγωγή, που όλα τα εμπορεύματα περνούσαν από τελωνείο, έπρεπε να καταβάλεις ποσό ίσο με την αξία της εισαγωγής στο τελωνείο που μπορεί να το κρατούσε έως και δύο μήνες πριν στο επιστρέψει, συν ότι είχες καταβάλει αυτό το ποσό για την αγορά τους, συν το ότι είχες καταβάλει δασμούς εισαγωγής στο κράτος, όπως καταλαβαίνετε πρέπει να υπήρχε μία οικονομική ευχέρεια στις εταιρείες.
Αυτές λοιπόν οι εμπορικές επιχειρήσεις, με «μπροστιάρη» ένα δραστήριο άνθρωπο της ΗΛΒΙ αν θυμάμαι καλά, σχεδίασαν σε συνεργασία με το μοναδικό ελληνικό περιοδικό του έντυπου τύπου της εποχής τις πρώτες εκθέσεις του χώρου.
Αν δεν ήταν εκείνος ο άνθρωπος να τρέξει, να ενώσει, να οραματιστεί, να σχεδιάσει, όπως λένε ότι έκανε, ίσως να μην υπήρχε καμία έκθεση, από αυτές που αναθυμόνται οι παλαιότεροι και τις χρεώνουν στο περιοδικό Ήχος (χωρίς να σημαίνει ότι η συμβολή του για την επιτυχία των εκθέσεων δεν ήταν μεγάλη, γιατί ήταν το μοναδικό περιοδικό και όλοι αυτό έπαιρναν για την ενημέρωση τους, κανείς δεν «του» το αρνείται).
Μαζί με τις εμπορικές επιχειρήσεις που απευθύνονταν στους «πολλούς», υπήρχαν και κάποιες επιχειρήσεις που απευθύνονταν σε λιγότερους, περισσότερο ψαγμένους στο θέμα «ήχος», οι περισσότεροι από αυτούς είχαν γνωρίσει αυτό τον «διαφορετικό κόσμο» λόγω σπουδών στο εξωτερικό όπου υπήρχε αφενός μεγαλύτερη μουσική παιδεία και κατά δεύτερο οι κατασκευάστριες εταιρείες έκαναν δουλειά για τη διαφήμιση του.
Αυτές οι εταιρείες που προωθούσαν το διαφορετικό ήχο, παρέμεναν επίσης εμπορικές επιχειρήσεις, γιατί ίσχυαν τα ίδια και γι’ αυτές.
Όταν ήρθε και η «ιστορία» του ΦΠΑ, καταργήθηκε η εγγύηση/καταβολή ίσου ποσού στο τελωνείο, ξεπετάχτηκαν αρκετές επιχειρήσεις με αυτό το αντικείμενο από ανθρώπους που γνώρισαν αυτό τον ήχο, τον αγάπησαν και θέλησαν να τον γνωστοποιήσουν και στους άλλους.
Όμως αυτές οι επιχειρήσεις ήταν από χομπίστες-εμπορους και όχι από έμπορους και εμπορικές επιχειρήσεις…
Βλέποντας αυτή την τάση το περιοδικό – που έτσι και αλλιώς χρόνια αναφερόταν σε αυτές τις εταιρείες- αλλά και οι άνθρωποι των εμπορικών επιχειρήσεων έβαλαν στο παιχνίδι των εκθέσεων και αυτούς.
Δεν τους φόβιζαν ιδιαίτερα, κάτι τυπάκια ήταν που, ναι, όντως πουλούσαν καλύτερο ήχο από εκείνους αλλά πόσοι μπορούν να τα αποκτήσουν σε τέτοιες τιμές –έστω και αν μειώθηκε ο φόρος ? (Ήταν είδη πολυτελείας, ο φόρος ήταν 36%, πήγε 18%)
Όμως αυτά τα «τυπάκια» δυνάμωναν, ανδρώνονταν, γίνονταν όλο και περισσότερα, δεν είχαν τα έξοδα τους -λόγω του ότι τα διακινούσαν οι ίδιοι, Γιάννης κερνούσε Γιάννης έπινε, πουλούσαν όσο ήθελαν γιατί δεν υπήρχε ανταγωνισμός, δεν έκοβαν και αποδείξεις για να γλυτώσει ο πελάτης το φόρο και σίγουρα στα ίδια χρήματα που ζητούσαν οι ναυαρχίδες των προϊόντων τους ακούγονταν καλύτερα (στην πραγματικότητα κάποιοι ασχολούνταν μαζί τους περισσότερο και ακούγονταν καλύτερα).
Μπορεί να μην είχαν πρόγραμμα, στόχους, να μην ήταν «πραγματικές» εμπορικές επιχειρήσεις όπως οι δικές τους αλλά ξεκίνησε σταδιακά να τους κλέβει πωλήσεις από τα ακριβά κομμάτια και συνέχιζε προς τις χαμηλότερες κατηγορίες.
Οπότε, ταυτόχρονα με την έναρξη του μεγάλου ταξιδιού για τον άνθρωπο που τους κρατούσε ενωμένους και έτρεχε για όλα, αποφάσισαν αυτός ο σύλλογος ΣΤΟΠ, έτσι είχαμε και την παύση των εκθέσεων (κάπου το 93 ή 94)…
Τα «τυπάκια» όμως - που είχαν βολευτεί με εκείνο το σύλλογο που έτρεχε γι’ αυτούς από ένα σημείο και μετά- έχασαν τη «μπάλα».
Στην αρχή δεν τους ένοιαξε και ιδιαίτερα, πέρασε διετία, ίσως και τριετία, για να καταλάβουν ότι οι εκθέσεις τους έκαναν δουλειά, διαφήμιζαν το προϊόν τους.
Συγκεντρώθηκαν λοιπόν ορισμένοι οι οποίοι σκέπτονταν και το μέλλον, έψαξαν να βρουν κάποια εταιρεία με αντικείμενο τη διοργάνωση των εκθέσεων, εκτός χώρου, όχι περιοδικό όπως ο ήχος, το hi tech ή το audio (δε θυμάμαι αν κυκλοφορούσε και το digital vision τότε), θα εξασφάλιζαν με αυτό τον τρόπο «ότι ισχύει για τον ένα θα ισχύει για όλους» και βρήκαν μία εταιρεία από τη Θεσσαλονίκη.
Έτσι ξαναέγινε, μετά από χρόνια, μία έκθεση Ήχου, το 1997, και μάλιστα, το Γενάρη του 1998 ταξίδεψε στη Θεσσαλονίκη (από τότε η συμπρωτεύουσα έχει να ξαναδεί έκθεση Ήχου)
Όμως, αυτή η εταιρεία ήταν εμπορική εταιρεία, ήθελε να έχει κέρδος για να πληρώνει τους υπαλλήλους της και το έξοδο της έκθεσης ήταν μεγάλο.
Δε μπορεί στη Φρανκφούρτη και αργότερα στο Μόναχο (επί ευρώ πια, οπότε η σύγκριση ήταν άμεση, εύκολη) το κόστος συμμετοχής να ήταν μικρότερο απ’ ότι ένα δωμάτιο στο ξενοδοχείο!
Κάπου εκεί εμφανίστηκε ένα περιοδικό, έδωσε χαμηλότερες τιμές για τη διοργάνωση της έκθεσης, ίσως και 30% και ανέλαβε τη διοργάνωση παρ’ όλο που υπήρχαν «φωνούλες» που έλεγαν «όχι κύριοι, δε γίνεται, έχει άμεση σχέση με το χώρο μας, ελλοχεύουν κίνδυνοι»… η διαφορά όμως στην τιμή ήταν μεγάλη, τεράστια, ειδικά για όσους έπαιρναν παραπάνω από ένα δωμάτιο.
Αυτοί που έπαιρναν παραπάνω από ένα δωμάτιο στις παλαιότερες και ακριβότερες εκθέσεις, με αυτή την έκπτωση πήραν περισσότερα δωμάτια.
Οι υπόλοιποι όμως, που δεν ήθελαν να πάρουν παραπάνω δωμάτια, ή δε μπορούσαν να τα υποστηρίξουν με κάποιο άνθρωπο, άρχισαν να γκρινιάζουν, δε μπορεί ένας να έχει πέντε, δέκα, δωμάτια και εμείς να έχουμε μόλις δύο, χανόμαστε μπροστά του!
Αν πάρουμε δε αίθουσα, μετά το πέρασμα του κόσμου από την αίθουσα και την ακρόαση του μοναδικού συστήματος, θα τους μείνει η εντύπωση των πολλών δωματίων και των πολλών συστημάτων. Και παραπάνω θα πληρώσουμε και άλλης εταιρείας η εντύπωση θα μείνει στους επισκέπτες.
Βλέπετε υπήρχαν κάποιες εταιρείες που ζητούσαν από τους οίκους του εξωτερικού να στείλουν ένα εκπρόσωπο, να καθίσει στο δωμάτιο που υπήρχε το εμπόρευμα τους και να το παρουσιάζει εκείνος ώστε οι άνθρωποι της εταιρείας να παρουσιάζουν τα εμπορεύματα που δε θα μπορούσε να έρθει κάποιος εκπρόσωπος τους… Για να μη σας γράψω ότι κανόνιζαν να πληρώσουν εκείνοι το δωμάτιο, η εταιρεία που παρουσίαζε τα προϊόντα της.
Ξεκίνησαν να υπάρχουν γκρίνιες, οι οποίες όμως ήταν σε «πηγαδάκια», μεταξύ τους, ο ένας κατηγορούσε τον άλλο, επειδή όμως οι πωλήσεις πήγαιναν καλά δε… «φούντωνε» το θέμα.
Υπήρχαν ακόμα οι «φωνούλες» που έλεγαν «να οργανωθούμε βρε παιδιά, έχω φάει τέσσερις και δεν έχω ρίξει καμία» (από το γνωστό ανέκδοτο) αλλά όλοι τις έβλεπαν ως… ανέκδοτο…
Εν τω μεταξύ, υπήρχε και το άλλο με όλα αυτά τα «πηγαδάκια», τις «ομάδες», που έπληττε την αξιοπιστία της έκθεσης, την αξιοπιστία του διοργανωτή και την τελική εικόνα της έκθεσης.
Γινόταν συγκέντρωση για την έκθεση, για το πρόγραμμα της έκθεσης το Φεβρουάριο (παλιά αυτό, ε; μη μπερδευόμαστε), μαζεύονταν γύρω στους 20 υποψήφιους, έλεγε ο καθένας τη γνώμη του, τι έπρεπε να διορθωθεί, τι έπρεπε να αλλάξει, τι έπρεπε να παραμείνει, συμφωνούσαν ΚΑΙ οι 20 για την αναγκαιότητα της έκθεσης ΑΛΛΑ όταν ρωτούσε ο διοργανωτής «Λοιπόν, δηλώστε συμμετοχή» ο καθένας κοιτούσε τον άλλο και περίμενε αν θα είναι ο Γιάννης να δηλώσει και αυτός, αν θα είναι ο Στέλιος να δηλώσει ο Αλέκος, αν θα είναι ο Αντώνης να δηλώσει και ο Γιώργος.
Κανένας, ΚΑΝΕΝΑΣ, δεν έλεγε «είμαι μέσα», κανένας δεν αναλάμβανε από την αρχή την ευθύνη συμμετοχής του ( υπήρχαν εξαιρέσεις για να ισχύει ο κανόνας του «κανένας», έτσι; Μην αδικήσουμε ορισμένους)
Όλοι είχαν άποψη για το τι πρέπει ν’ αλλάξει, τι πρέπει να αφαιρεθεί, τι πρέπει να παραμείνει, αλλά όταν φτάναμε στο «δια ταύτα» όλοι σιωπή…
Ο διοργανωτής τώρα έπρεπε να μυρίσει τα νύχια του για το ποιοι θα έρθουν, από πού να περιμένει ότι θα λάβει χρήματα, πόσα δωμάτια, αίθουσες, ορόφους, να κλείσει για την έκθεση και φυσικά… θα έπρεπε να μελετήσει τις αλλαγές που έχουν προτείνει, να αντικαταστήσει τα προς αντικατάσταση με κάτι άλλο από αυτά που έχουν προταθεί, να βρει κόστη των αλλαγών, να βρει κόστη των αντικαταστάσεων, να ενημερώσει για τα κόστη των αλλαγών και αν επηρεάζουν το αρχικό προγραμματισμό της έκθεσης, να τρέξει το περιοδικό του και ταυτόχρονα –δε φτάνει που τους προσκάλεσε ΟΛΟΥΣ και ήρθαν οι μισοί- να τρέξει προς ενημέρωση όσων δεν ήρθαν αλλά και να τρέξει για να ξαναρωτήσει αυτούς που ήρθαν αν θα συμμετέχουν για να επιστρέψει με την απάντηση σε αυτούς που δεν είχαν έρθει και ρώτησαν ποιοι συμμετέχουν τελικά… Μπερδευτήκατε; Ε, για τέτοιο μπάχαλο συζητάμε…
Και μέσα σε όλο αυτό το μπάχαλο, ήρθε η έκθεση του 2011.
Η κρίση έχει γίνει «κρισάρα», έχουν βγει μαχαίρια παντού, το αντικείμενο μας είναι το λιγότερο αιματοβαμμένο, έχουν δηλώσει συμμετοχή αρκετοί, ο διοργανωτής έχει κλείσει ξενοδοχείο, οι περισσότεροι κάνουν πίσω, μαθαίνονται και κάποια παιχνίδια στις τιμές για κάποιους που εκμεταλλεύτηκαν το πισωγύρισμα των άλλων και προκειμένου να μπει μέσα για τα καλά ο διοργανωτής, να μη γίνει η έκθεση, «σκοτώθηκαν» δωμάτια, μειώθηκε το διαφημιστικό πλάνο (χωρίς να ενημερωθούν οι συμμετέχοντες), η έκθεση από πλευρά επισκεπτών «πάτωσε».
Η… φουσκοθαλασσιά.. των προηγούμενων χρόνων (βλέπε γκρίνια) έγινε «φουρτούνα», η «Κατρίνα» έμοιαζε ελαφρύ αεράκι μπροστά της, βλέπετε για ΟΛΑ έφταιγε ο διοργανωτής, ΕΜΕΙΣ δεν ήμασταν υπεύθυνοι για τίποτα, μόνο θύματα…
Αν μας μάζεψε το Φλεβάρη, λέγοντας μας καθαρά ότι πρέπει ν’ απαντήσουμε έως το τέλος Μάρτη, πρέπει να πληρώσουμε έως το τέλος Ιούλη, γιατί λόγω κρίσης, ανασφάλειας, το ξενοδοχείο τα θέλει μετρητά, αν υπερβούμε την ημερομηνία του Ιούλη χάνουμε το ξενοδοχείο κ.λπ., εμείς δεν ανταποκριθήκαμε με αυτή την κατάληξη, έφταιγε ΜΟΝΟ εκείνος… Η «ουρά» μας απ’ έξω…
Σ’ ένα πράγμα προσωπικά του έριξα ευθύνη, σε ένα μόνο και το γνωρίζει, το έχουμε συζητήσει:
Έπρεπε στο τέλος του Ιούνη του 2011, να μας μαζέψει, να μας στείλει ένα email (μην πληρώνει ο άνθρωπος τις συγκεντρώσεις που κάνει στα ξενοδοχεία) και να γράφει ότι «η έκθεση δε θα γίνει λόγω αποχής των αντιπροσώπων». ΤΕΛΟΣ, τίποτα άλλο.
Για το τι ακολούθησε… ηθελέστα και παθέστα …
Έτσι φτάνουμε στο 2013, όπου έχουμε στρατόπεδα αντιπροσώπων, έχουμε και ουδέτερες ζώνες.
Γίνονται δύο εκθέσεις, η δεύτερη ανακοινώνεται μόλις 1,5 μήνες πριν την υλοποίηση της.
Στις 18 Ιουνίου του 2014, η εταιρεία που ήταν υπεύθυνη για τη διοργάνωση της έκθεσης έως και το 2011 (σας θυμίζω ότι το 2012 δεν έγινε και το 2013 έγιναν δύο εκθέσεις) κάλεσε τις εταιρείες με αυτό το αντικείμενο για να τους ανακοινώσει τον προγραμματισμό της έκθεσης 2014.
Έχοντας στο μυαλό τους την περσινή κατάσταση όπου υπήρξαν δύο εκθέσεις, με σοβαρές ελλέιψεις για την κάθε μία, κάποιοι πρότειναν τη συνεργασία των δύο διοργανωτών για ΜΙΑ, ΚΟΙΝΗ, ΜΕΓΑΛΗ, έκθεση.
Κάποιοι πήραν την πρωτοβουλία και προσπάθησαν με μηνύματα και κλήσεις προς τους δύο διοργανωτές να τους πείσουν να συνεργαστούν.
Όλοι θα είχαν όφελος από αυτή την κίνηση.
Δυστυχώς όμως, ο καθένας από αυτούς, οι οποίοι τυγχάνουν να βρίσκονται σε αντίπαλο έντυπο με ίδιο αντικείμενο, ήταν λιγότερο διαλλακτικοί στο να βρεθεί μία οδός συνεργασίας… ο καθένας με τα επιχειρήματα του…
Από τότε, συζητάμε για τέλη Ιουνίου, υπήρξε για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα σιγή και από τους δύο, κανείς δεν ήξερε έως και το Σεπτέμβρη για το τι θα γίνει με τη διοργάνωση της έκθεσης, αν θα γίνει έκθεση κ.λπ.
Φτάνουμε στο "σημερα" όπου έρχονται και μας ζητούν οβολό μας, τη συμμετοχή μας, σε δύο ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ και οχι ΕΚΘΕΣΕΙΣ -αφού από την κάθε μία εκδήλωση θα απουσιάζουν σημαντικά ονόματα του χώρου, για να φανούν εκείνοι, να αποδείξουν πως είναι "ισχυροί" μέσα από τις πλάτες μας...
Κατά το διάστημα της σιγής τους, ΤΙ παιχνίδια παίζονταν, ΑΝ παίζονταν, δεν το γνωρίζω… αλλά...
Λυπάμαι Κύριοι, προσωπικά δε θα σας κάνω τη χάρη... Μακάρι ν' ακολουθήσουν και άλλοι...
Αυτό που γνωρίζω είναι ότι δεν αξίζει να χαλάτε ένα καλό κλίμα για θέματα που αφορούν άλλους, δε ζείτε εσείς από αυτά, άλλοι ζουν και εμείς κοιμόμαστε σε βαθύ ύπνο. Μη μας τον ταράζετε και μας χαλάτε τ’ όνειρο
Και αν κάποιοι συζητούν ότι μέσα από την ενασχόληση τους με τον ήχο πονούν το χώρο και άλλα τέτοια, θα απαντήσω:
«Ας μην υπερβάλλουμε, αν ο χώρος πεθάνει εσείς θα ζείτε, εγώ θα είμαι ο νεκρός, η οικογένεια μου η πονεμένη, τα παιδιά μου πεινασμένα» :|
* Επειδή η μνήμη μου έχει πειραχτεί λόγω κάποιων καταστάσεων, θα ζητήσω τη βοήθεια σας για δύο χρονιές που έγιναν εκδηλώσεις στο Ελληνικό και μία στην Κηφισίας σε ανοιχτό χώρο, ενιαίο, και μία σε ξενοδοχείο στην Πολιτεία? Κηφισιά?
Καλό βράδυ και ακόμα καλύτερο Σαββατοκύριακο σας εύχομαι
