Οταν πετυχαινει η κολληση ειναι εντυπωσιακα δυνατη. Θυμιζει μεν καλάι, αλλα σε δυναμη παει προς την ηλεκτροκολληση (ειπαμε, τηρουμενων των αναλογιων).
Καποιες τελευταιες προσπαθειες, και στη συνεχεια ξανα "διαβασμα", που πλεον εχει πιο πολυ νοημα, υπαρχει καποια, εστω μικρη, πρακτικη εμπειρια.
Πρωτα μια προσπαθεια κολλησης σε λαμακια 2,5mm. Εδω, βεβαια, μπαινουμε για τα καλα στα χωραφια της ηλεκτροκολλησης, και στην πραξη δεν εχει νοημα η ασημοκολληση, η οποια, παντως, δεν μου πετυχε. Κολλησαν σημειακα σε 3-4 σημεια, αλλα με λιγη πιεση εφυγαν. Στη φωτο μετα που εχουν ξεκολλησει.
Μετα προσπαθεια κολλησης σε λαμακια 1,8mm. "Πετυχε" με την εννοια οτι κολλησαν και μαλιστα αρκετα γερα. Με τα χερια δεν μπορω να τα ξεκολλησω (ενταξει, ειναι μικρη και η ροπη, οπως ειναι κολλημενα).
Κατα τα λοιπα δεν εγινε καλη, γιατι περασε μονο σε 2-3 μερη, ενω στα αλλα "λιμνασε" απο την μια ή την αλλη πλευρα. Και αυτα τα σημεια που κολλησαν, ομως, ηταν αρκετα για ισχυρη συγκρατηση.
Γενικα, ενα κακο της ασημοκολλησης (νομιζω οτι) ειναι οτι εχει μεγαλη επιφανειακη ταση, μεγαλες δυναμεις συνοχης. Αυτο σημαινει οτι τεινει να λιμναζει με τον εαυτο της. Και οταν το πρωτο κομματι κατσει μακρια απο το σημειο της ενωσης, καθε επομενη προσπαθεια δυσκολευεται ακομα περισσοτερο, γιατι το νεο κομματακι τεινει να παει κι αυτο στην "λιμνουλα".
Βεβαιως, ολα αυτα με πολυ μικρη εμπειρια, για αυτο και επιστρεφω στο "διαβασμα", για να ξαναδω την θεωρια.
Σε πρωτη αναγνωση, παντως, φαινεται πολυ χρησιμη η ασημοκολληση, για κολλησεις μεταλλων μικρου και μεσαιου μεγεθους, οπου θες σημαντικα καλυτερη συγκρατηση απο το καλάι, αλλα δεν μπορει να γινει ηλεκτροκολληση.