Ο Μπρούμπεκ (όπως και άλλοι λευκοί, καθώς και μερικοί μαύροι του Ωδείου ή των φυτειών) πλήρωσαν την πόλωση που έφερε στα μουσικά πράγματα ο αγώνας για τα πολιτικά δικαιώματα τις δεκαετίες του 50 και 60.
Έτσι, συλλήβδην, όσοι έπαιζαν τζαζ που είχε έντονη τη γεύση των μπλουζ ήταν μπαρμπαθωμάδες, οι λευκοί γενικώς δε μπορούσαν να φυσήξουν κλπ. Όσοι θυμούνται τα πονήματα της Γουίλμερ και του Κόφσκυ θα έχουν εντοπίσει το γεγονός ότι στις ΗΠΑ η κατάσταση πολώθηκε ακόμη περισσότερο από τους συντηρητικούς κριτικούς του Down Beat και γενικά τη μουσική βιομηχανία που αγκάλιασε ως "αποδεκτούς" το Brubeck, τους Modern Jazz Quartet, το Stan Getz ή τον Chet Baker σε αντίθεση με τους "κακόφωνους" που προέρχονταν από τον ήχο του Πάρκερ.Αιώρα που τους εταλάντευε αμφοτέρους...Κάτι σαν τη θεώρηση των Beatles και των Stones.:slapface:
Για τους μαύρους μουσικούς υπήρξε λύτρωση και αποδοχή. Μουσικοί όπως ο Coltrane, o Mingus κ.α. κατάφεραν να σπάσουν αυτή την ανόητη (εγώ θα έλεγα αντιδιαλεκτική) όσο και επικίνδυνη διαχωριστική. Άλμπουμς ορόσημα σαν το Further Definitions του (ξεχασμένου τότε) Benny Carter ή to Blues and the Abstract Truth του Oliver Nelson εκδόθηκαν στο προπύργιο της Impulse και συνένωσαν τους φουριόζους της αβαν γκαρντ με την μαύρη παράδοση. Αποδέχθηκαν τον εαυτό τους δηλαδή.
Όσο για τους λευκούς ακόμη και μέχρι σήμερα....no rest for the wicked.-bye-
