Αναμεσα στην γεννηση του U-2 και SR-71 ... υπηρξε ενα προγραμμα above top secret ... που θα πετουσε στα 30 χλμ και 2μισυ mach.
ΠΟΤΕ δεν υλοποιηθηκε. Εαν ειχε υλοποιηθει, το SR-71 δεν θα γινοταν ποτε πραξη. Θυμιζε σκαδαλωδως την "ιπταμενη νεκροφορα"
το γνωστο (και πολυ μικροτερο) F-104. Με μια χτυπητη διαφορα > οι κινητηρες βρισκονταν στα ακροπτερυγα. Υπηρχαν και αλλες
διαφορες ! Καυσιμο θα ηταν το Υδρογονο. Βεβαια, το 1957, οποιος (πτεραρχος) ακουγε για Υδρογονο, μεταβολη και απομακρυνση.
Ομως το Υδρογονο ειναι ΤΡΕΙΣ φορες πιο αποδοτικο απο την κηροζινη. Το προβλημα ειναι ο ογκος του. Απαιτει ΤΕΣΣΕΡΕΙΣ φορες
μεγαλυτερα τεποζιτα απο οτι της κηροζινης. Οποτε οι σχεδιαστες του Lockheed CL-400 Suntan, σχεδιασαν ενα υπερηχητικο τερας
50% μακρυτερο αυτο ενος Β-52 (!!!) μονο και μονο για να χωρεσει το υδρογονο μεσα στις πτερυγες. Ακομα και ετσι, ισως χρειαζοταν
και δευτερο Suntan σε ρολο .... ανεφοδιαστη ! Ξεκαθαρα αναποτελεσματικη λυση. Το project εγκαταλειφθηκε μεσα σε 9 μηνες. Ομως
εδωσε υπερπολυτιμες πληροφοριες σε δυο τομεις. 1) Χρηση και αποθηκευση Υδρογονου (που αποδειχθηκαν σωτηρια στις αποστολες
Apollo που μας πηγαν στην σεληνη) και 2) σκυταλη στην δημιουργια του SR-71 !!!