49o Φεστιβάλ Κινηματογραφου Θεσσαλονίκης

[simonb]

Επιστροφή από το "Βουνό Μπροστά" και τέρμα για σήμερα - αύριο πάλι.

Η περιγραφή του προγράμματος:

Μεγάλο Σάββατο. Το βαν που μεταφέρει τα πυροτεχνήματα μιας ομάδας Αθηναίων μένει από βλάβη σ’έναν ορεινό οικισμό. Ο Αλβανός Λουάν, εργαζόμενος σε στάνη της περιοχής, στην προσπάθειά του ν’ αγοράσει μια ρουκέτα στον 7χρονο γιο του, έρχεται σε επαφή με τους κατοίκους, αναζωπυρώνοντας μια παλαιότερη έχθρα. Ο ντόπιος κτηνοτρόφος Θύμιος δεν ανέχεται να βλέπει τον αλλόθρησκο να προσεύχεται στα βοσκοτόπια που ο ίδιος μεγάλωσε. Τον προσβάλλει, τον ταπεινώνει μπροστά στο παιδί του και τους πυροτεχνουργούς. Τον διώχνει από τον οικισμό. Ο Λουάν φεύγει. Μέσα του όμως ξυπνά η οργή. Επιστρέφει και ζητά ν’αγοράσει όλα τα πυροτεχνήματα. Ο Θύμιος, όμως, διαφωνεί. Θεωρεί προσβολή να ρίξει ένας Μουσουλμάνος πυροτεχνήματα στην Ανάσταση. Η νύχτα καταλήγει σε δράμα και η Κυριακή του Πάσχα σε τραγωδία.

Είναι η πρώτη ταινία που είδα και βαθμολόγησα με "πολύ καλή" (5/5). Να μην παρεξηγηθώ: Δεν συναγωνίζεται την "7η σφραγίδα" αλλά ήταν τόσο σοβαρά καλύτερη από τις άλλες και τόσο κοντά στο τι θα περίμανε στις καλές στιγμές του φεστιβάλ που δεν είχα επιλογή.

Το κύριο θετικό της ταινίας: Είχε ένα θέμα, μια σχετικά απλή (αλλά όχι απλοϊκή) υπόθεση - και δεν είχε τίποτε απολύτως που να μην εξυπηρετεί τον σκοπό της εξιστόρησης αυτής της υπόθεσης. Χωρίς παραφυάδες, με μια φωτογραφία σεμνή που εστιάζει στο περιεχόμενο - δεν μετατρέπει την κινηματογραφική σε εικαστική εμπειρία.

Οι ψυχολογικές καταστάσεις - ακραίες αλλά όχι μη γνώριμες. Ο μετανάστης που με θιγμένο το φιλότιμό του επιδεικνύει ένα αυτοκαταστροφικό πείσμα και ο ξενόφοβος χωρικός με το εξ ίσου παράλογο και αυτοκαταστροφικό μίσος στον συνάνθρωπό του πείθουν με μια μαστόρικη αφήγηση.

Ήταν ένα έργο που έδειχνε επαγγελματισμό και τίμια αντιμετώπιση του κινηματογράφου - το έργο δεν παριστάνει κάτι που δεν είναι. Οι ηθοποιία εξαιρετική - προπαντός από το τρίο (αντρόγυνο και παιδί) των μεταναστών και τον μισαλλόδοξο "Θύμιο". Ομολογώ πως στά "γράμματα" του τέλους πρόσεξα πως τα μάτια μου ήταν υγρά και μετά πρόσεξα πως και πολλοί άλλοι τα έτριβαν (τα δικά τους όχι τα δικά μου).

Ες αύριον

 

[Stergito]

Χθες βράδυ στις 23.00, πήγα στο "Without" του Αλέξανδρου Αβρανά στο Ολύμπιον.
Ο Αβρανάς είναι εικαστικός και αυτή είναι η πρώτη του ταινία.

Αν είχε πιο δυνατό σενάριο, θα μιλούσαμε για την καλύτερη ελληνική ταινία της χρονιάς. Κανονικά, θα πρέπει να πάρει τουλάχιστον το Χρυσό Αλέξανδρο για τη σκηνοθεσία/φωτογραφία. Ο άνθρωπος κεντούσε με την κάμερα.
Χρησιμοποιούσε περίεργες οπτικές γωνίες στα πλάνα του, καταπληκτική κίνηση (δεν κούρασε στιγμή), τα έδινε γενικά όλα στο θέμα του. Επίσης, έκανε κανα-δυο νεωτερισμούς με την κάμερα, αλλά καλύτερα να το δείτε.

Στα συν, οι πολύ καλές ερμηνείες και η μουσική επένδυση από τον Κωνσταντίνο Βήτα.

Το σενάριο είναι ουσιαστικά η καταγραφή της καθημερινότητας μιας τριμελούς οικογένειας κι ο εκφυλισμός της σχέσης του ζευγαριού μετά από χρόνια γάμου, οι προσπάθειες προσέγγισης που γίνονται σε λάθος χρονική στιγμή και πέφτουν στο κενό, κλπ.


Εκτός απροόπτου, η καλύτερη ελληνική ταινία για φέτος. Εικαστικά, είναι ποιήμα.

 

[Photis]

The Long Day Closes, του Terence Davies (παραγωγή BFI 1992)

Πρόκειται για μια αρκετά εικαστική και ποιητική ταινία, που αναβιώνει την μεταπολεμική αγγλία του 1950 μέσα απο τα μάτια ενός 12χρονου μοναχικού αγοριού και την πορεία του προς την εφηβεία.

Η σκηνοθεσία εξαιρετική όσον αφορά το καδράρισμα, σου έδινε την αίσθηση ότι κάθε κάδρο ήταν και ένας πίνακας ζωγραφικής. Οι κινήσεις μηχανής ήταν αργές και μετρημένες, το ντεκόρ αναβίωνε πολύ πειστικά την εργατική συνοικία του Κένσινγκτον του 1950, ενώ και η φωτογραφία ήταν εξαιρετική.

Η πλοκή είχε τα προβλήματά της μιας και το θέμα είναι αρκετά ειδικό και μαζί του παρασύρει και τον ρυθμό τόσο στην αφήγηση όσο και εσωτερικά σε κάθε πλάνο σε ένα πιο αργό τέμπο. Δεν είναι βαρετό, αλλά απαιτεί να έχεις μπει σε συγκεκριμένο mood ώστε να το αποδεχτείς.

Οι ερμηνείες είναι εξαιρετικές τόσο στους βασικούς χαρακτήρες του παιδιού και της μητέρας του, όσο και στους δεύτερους ρόλους. Ειδικά τα πιτσιρίκια στο σχολείο σε πείθουν τόσο πολύ, που σε κάνουν και αναρωτιέσαι αν τα παιδάκια που βλέπεις να παίζουν στην ελληνική TV είναι τόσο ατάλαντα ή οι έλληνες σκηνοθέτες είναι τόσο κακοί μαζί τους!

Η ταινία είχε προταθει για τον χρυσό φοίνικα στις Κάννες το 1992 και έχει κερδίσει δύο βραβεία: ένα για το σενάριο στα Evening Standard British Film Awards και ένα Golden Spike στο φεστιβαλ του Βαγιαδολίθ στην Ισπανία.

 

[Maria An.]

Δυο λόγια ακόμα για "Το χιόνι" (της Αιντα Μπέγκιτς) (Βοσνία, Γερμανία, Γαλλία, Ιράν).

Εξαιρετική φωτογραφία και ουσιαστική ταινία με νόημα. Εμένα δεν μου φάνηκε καθόλου αργή, απλά έδινε χρόνο όπου χρειαζόταν για να σκιαγραφήσει τους χαρακτήρες. Πραγματικά κρίμα που βασανίστηκε από τα κολλήματα των Windows (δις) και από τη διαφορά στους υποτίτλους σε σχέση με το τελικό μοντάζ που προβλήθηκε. Καθόμουν ακριβώς πίσω από την υπεύθυνη των υποτίτλων και ήταν μέσα στο άγχος για τα τεχνικά προβλήματα. Συμβαίνουν αυτά...

 

[simonb]

Μαρία. Σε γενικές γραμμές συμφωνούμε. Προ παντός στο ότι ήταν μια ταινία με πραγματικό αντικείμενο και νόημα. Και στον ρυθμό συμφωνούμε - όπως είπα, ήταν Αγγελοπουλικά αργό αλλά όχι ανυπόφορο. Πράγματι, αυτό τον αργό ρυθμό τον χρησιμοποίησε για να αναδείξει τους χαρακτήρες - δεν ήταν αχρηστος. Αυτό κάνει ένας καλός σκηνοθέτης. Ένας μεγάλος σκηνοθέτης το καταφέρνει και με γοργότερους ρυθμούς. Τέλος, του έδωσα 4/5 αντί για 5/5 επειδή μέσα σε άλλα έργα (σινεμά ή βιβλία) με παρεμφερές θέμα βρήκα μια πολύ μεγαλύτερη ένταση που με συγκίνησε περισσότερο. Ίσως έχω άδικο, τώρα που το σκέφτομαι, γιατί το "Χιόνι" έχει πια μια χρονική απόσταση που τα άλλα (παλιότερα - γύρω στο 2000) δεν είχαν.

 

[Stergito]

Μια ακόμα αναφορά για το "Without":

Εσκεμμένα, δε χρησιμοποιούνται καθόλου ονόματα στην ταινία (δεν αναφέρονται ονομαστικά ο ένας στον άλλο) και δεν εμφανίζονται τοπωνύμια ή τοποθεσίες που να προδίδουν το πού διαδραματίζεται η ιστορία.

Προφανώς ο σκηνοθέτης ήθελε να δώσει την αίσθηση ότι αυτά θα μπορούσαν να συμβαίνουν οπουδήποτε.

Επόμενη προβολή στις 20:30.
"Οι αιτίες των πραγμάτων", του Γιώργου Σερβετά.

 

[simonb]

Δύο έργα χθές το βράδυ:

(α) Η ιστορία αγάπης που δεν έγραψε ο Χεμινγουαίη.

Η περιγραφή στο πρόγραμμα:

Βουλγαρία, νύχτα της 18ης Οκτωβρίου 1922. Ένας φασαριόζος νέος Αμερικανός κατεβαίνει δια της βίας απ’το Όριεντ Εξπρές σ’έναν μικρό σταθμό. Ο σταθμάρχης και η κόρη του είναι απρόθυμοι να φιλοξενήσουν τον ξένο. Σταδιακά, ο Αμερικανός κερδίζει την εμπιστοσύνη τους και οι τρεις τους σχηματίζουν ένα παράξενο ερωτικό τρίγωνο...

Το βαθμολόγησα χωρίς κανέναν ενδοιασμό με 5/5 και χαίρομαι που ήμουν αρκετά αυστηρός στα προηγούμενα ώστε ν' αφήσω περιθώριο. Είναι ένα έργο που αν παιζόταν στις αίθουσες την επόμενη εβδομάδα θα πήγαινα να το ξαναδώ.

Η κεντρική ιδέα για μένα δεν είναι καθόλου ο Χεμινγουαίη αλλά η κόρη του σταθμάρχη - μια μορφωμένη, έξυπνη και σοφή προσωπικότητα με καταπληκτικά ανεξάρτητο πνεύμα και ο εγκλεισμός της σε μια αποπνικτική και οπισθοδρομική επαρχία όπου η καλύτερη της επιλογή δείχνει να είναι να παντρευτεί τον τοπικό χωροφύλακα, να διαβάζει κανένα βιβλίο, να γραφτεί συνδρομήτρια σε κανα δυο περιοδικά μόδας. Η ηθοποιία είναι καταπληκτική, το σκιτσάρισμα των χαρακτήρων άψογο. Το καλύτερο όμως είναι η φωτογραφία. Είναι λίγοι σ' αυτό το φόρουμ που να θυμούνται την Ελλάδα χωρίς ηλεκτρικό. Η υπόθεση ξετύλίγεται μέσα σε ένα βράδυ που βρέχει χωρίς καμιά διακοπή, μέσα στο κτίριο του σταθμού χωρίς ηλεκτρικό και μερικές λάμπες πετρελαίου. Δύσκολες συνθήκες αλλά μια φωτογραφία που σε κάνει να νομίσεις ότι είσαι εκεί. Δεν αποσπά αλλά προσθέτει στο σενάριο.

(β) Μπαίνω σε μιά συνάντηση, το (β) αργότερα ...

 

[Photis]

Οι Αιτίες Των Πραγμάτων, του Γιώργου Σερβετά (Digital Wave, 2008)

Την συγκεκριμένη πήγα να την δω περισσότερο για να δω την ποιότητα της ψηφιακής εικόνας τόσο ως προς τη δημιουργία της ταινίας όσο και ως προς την προβολή της. Απογοητεύτηκα και από τα δύο. Κατ' αρχήν ας πει κάποιος στους υπευθύνους ότι το composite είναι το χειρότερο σήμα video που μπορούν να χρησιμοποιήσουν. Είναι πραγματικά γελοίο να έχεις ένα επαγγελματικό σύστημα προβολής και να το ταϊζεις με composite. Το δεύτερο που μου έκανε άσχημη εντύπωση ήταν το γεγονός ότι η εικόνα μου έδινε την αίσθηση ότι φωτογραφία δεν υπήρχε. Ούτε καν white balance μερικές φορές. Και δεν νομίζω να έγινε από άποψη.

Και το χειρότερο είναι ότι αυτή η κακή κάποιες φορές εικόνα, στοιχίζει αρκετά σε ένα καλούτσικο σενάριο και σε μια σχετικά καλή σκηνοθεσία. Οι ερμηνίες ήταν σε ικανοποιητικά επίπεδα χωρίς να είναι κάτι το εξαιρετικό.

Ειλικρινά δεν ξέρω με τι μέσα γυρίστηκε η ταινία. Ενδεχομένως οι παραπάνω χαρακτηρισμοί μου να αδικούν τους δημιουργούς της. Αλλά αν το digital wave είναι αυτό που είδα εχτές, τότε οι ενδοιασμοί μου για το αν θα πρέπει να ετοιμάσω κάτι γι αυτό του χρόνου ή όχι, έλαβαν τέλος. Προσωπικά εύχομαι για το ακριβώς αντίθετο.

Για την ιστορία να αναφέρω ότι η ταινία πραγματεύεται την καθημερινότητα 2 νέων ανθρώπων και τα αδιέξοδα που αντιμετωπίζουν τόσο στην προσπάθεια για επιβίωση όσο και στις προσωπικές τους σχέσεις. Ακόμα και όταν τελικά καταφέρνουν να είναι μαζί, πάλι θα τους βγει ο χειρότερός τους εαυτός. Η γεννιά των 700 ευρώ σε πρώτο πλάνο.

 

[Photis]

Ιστορία 52 του Αλέξη Αλεξίου (παραγωγή Tugo Tugo productions, 2008)

Το γράφω τώρα, και εννοώ κάθε μου λέξη. Επιτέλους βγάλαμε σαν χώρα το πρώτο μας πραγματικά σπουδαίο ψυχολογικό θρίλλερ. Απλά συγκλονιστικό σε κάθε του πτυχή. Σκηνοθετικά, τεχνικά, ερμηνείες, μουσική, σενάριο, ατμόσφαιρα, ρυθμός, όλα.

Δύο νέοι γνωρίζονται σε δείπνο μεταξύ φίλων, ερωτεύονται, και μετά από κάποιο διαστημα αποφασίζουν να ζήσουν μαζί. Όλα πάνε καλά μέχρι που ένα πρωΐ η κοπέλα θα βγει από το σπίτι και τα ίχνη της θα εξαφανιστούν. Μόνο που ή αλήθεια δεν είναι πάντα αυτή που φαίνεται. Η ιστορία υφαίνεται κάθε φορά και με διαφορετικό τρόπο μέσα στο μυαλό του ήρωα, με απότερο σκοπό να μην κάνει ξανά το λάθος που τον χωρισε από την αγαπημένη του. Μέχρι που η κούραση από τις επαναλήψεις θα αρχίζει να μεταλλάσει τα συναισθήματά του με δραματικά αποτελέσματα. Ή μήπως όχι;

Τον Αλεξίου τον πρωτοείδα στην σπουδαστική ταινία που έκανε μαζί με τους Βεσλεμέ, Μυλωνά και Στρατογιαννάκη, το Tugo Tugo πίσω στο φεστιβάλ Δράμας το πριν από 10 χρόνια. Αυτή είναι η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του´.

 

[Photis]

Την Νύχτα Που Ο Φερνάντο Πεσόα Συνάντησε Τον Κωνσταντίνο Καβάφη, του Στ. Χαραλαμπόπουλου (Διεθνής Συμπαραγωγή, 2007)

Η ιστορία μιας συνάντησης δύο εκ των κορυφαίων ποιητών του περασμένου αιώνα, του Κωνσταντίνου Καβάφη και του Φερναντο Πεσόα, στο υπερωκεάνιο Σατούρνια, τον Οκτώβρη του 1929. Μάρτυρας της συνάντησης ένας νεαρός Έλληνας, χάρη στις σημειώσεις του οποίου, θα γίνει γνωστή αυτή η μικρή ιστορία. Μια ιστορία που θα επιβεβαιώσει το παραλληλο των βίων αυτών των δύο σπουδαίων ποιητών.

Καλογυρισμένο δραματοποιημένο ντοκυμαντέρ, καταφέρνει να σε συγκινήσει χωρίς να σου υπαγορεύσει τα συναισθήματά σου. Εικόνες από την Αθήνα, Αλεξάνδρεια, Λισσαβώνα, Αρκαδία, και εν πλω, καθώς και αρχειακό υλικό της εποχής, συνθέτουν το ντεκόρ αυτής της ιστορίας. Μιας ιστορίας ποιητικής αλλά και πραγματικής. Μιας ιστορίας στην οποία πρωταγωνιστούν οι Καβάφης και Πεσόα, τόσο σαν ποιητές όσο και σαν άνθρωποι.

 

[Stergito]

Οι Αιτίες Των Πραγμάτων, του Γιώργου Σερβετά (Digital Wave, 2008)

Την συγκεκριμένη πήγα να την δω περισσότερο για να δω την ποιότητα της ψηφιακής εικόνας τόσο ως προς τη δημιουργία της ταινίας όσο και ως προς την προβολή της. Απογοητεύτηκα και από τα δύο. Κατ' αρχήν ας πει κάποιος στους υπευθύνους ότι το composite είναι το χειρότερο σήμα video που μπορούν να χρησιμοποιήσουν. Είναι πραγματικά γελοίο να έχεις ένα επαγγελματικό σύστημα προβολής και να το ταϊζεις με composite. Το δεύτερο που μου έκανε άσχημη εντύπωση ήταν το γεγονός ότι η εικόνα μου έδινε την αίσθηση ότι φωτογραφία δεν υπήρχε. Ούτε καν white balance μερικές φορές. Και δεν νομίζω να έγινε από άποψη.

Και το χειρότερο είναι ότι αυτή η κακή κάποιες φορές εικόνα, στοιχίζει αρκετά σε ένα καλούτσικο σενάριο και σε μια σχετικά καλή σκηνοθεσία. Οι ερμηνίες ήταν σε ικανοποιητικά επίπεδα χωρίς να είναι κάτι το εξαιρετικό.

Ειλικρινά δεν ξέρω με τι μέσα γυρίστηκε η ταινία. Ενδεχομένως οι παραπάνω χαρακτηρισμοί μου να αδικούν τους δημιουργούς της. Αλλά αν το digital wave είναι αυτό που είδα εχτές, τότε οι ενδοιασμοί μου για το αν θα πρέπει να ετοιμάσω κάτι γι αυτό του χρόνου ή όχι, έλαβαν τέλος. Προσωπικά εύχομαι για το ακριβώς αντίθετο.

Για την ιστορία να αναφέρω ότι η ταινία πραγματεύεται την καθημερινότητα 2 νέων ανθρώπων και τα αδιέξοδα που αντιμετωπίζουν τόσο στην προσπάθεια για επιβίωση όσο και στις προσωπικές τους σχέσεις. Ακόμα και όταν τελικά καταφέρνουν να είναι μαζί, πάλι θα τους βγει ο χειρότερός τους εαυτός. Η γεννιά των 700 ευρώ σε πρώτο πλάνο.

Μια και το είδαμε παρέα με το Φώτη, να πω κι εγώ ότι έχω περίπου την ίδια άποψη. Μια μέτρια ταινία για να περάσεις το χρόνο σου. Θα μπορούσε να ήταν πιο αξιόλογη αν ήταν πιο προσεγμένη από άποψη σκηνοθεσίας και ερμηνειών.

 

[Stergito]

Ιστορία 52 του Αλέξη Αλεξίου (παραγωγή Tugo Tugo productions, 2008)

Το γράφω τώρα, και εννοώ κάθε μου λέξη. Επιτέλους βγάλαμε σαν χώρα το πρώτο μας πραγματικά σπουδαίο ψυχολογικό θρίλλερ. Απλά συγκλονιστικό σε κάθε του πτυχή. Σκηνοθετικά, τεχνικά, ερμηνείες, μουσική, σενάριο, ατμόσφαιρα, ρυθμός, όλα.

Δύο νέοι γνωρίζονται σε δείπνο μεταξύ φίλων, ερωτεύονται, και μετά από κάποιο διαστημα αποφασίζουν να ζήσουν μαζί. Όλα πάνε καλά μέχρι που ένα πρωΐ η κοπέλα θα βγει από το σπίτι και τα ίχνη της θα εξαφανιστούν. Μόνο που ή αλήθεια δεν είναι πάντα αυτή που φαίνεται. Η ιστορία υφαίνεται κάθε φορά και με διαφορετικό τρόπο μέσα στο μυαλό του ήρωα, με απότερο σκοπό να μην κάνει ξανά το λάθος που τον χωρισε από την αγαπημένη του. Μέχρι που η κούραση από τις επαναλήψεις θα αρχίζει να μεταλλάσει τα συναισθήματά του με δραματικά αποτελέσματα. Ή μήπως όχι;

Τον Αλεξίου τον πρωτοείδα στην σπουδαστική ταινία που έκανε μαζί με τους Βεσλεμέ, Μυλωνά και Στρατογιαννάκη, το Tugo Tugo πίσω στο φεστιβάλ Δράμας το πριν από 10 χρόνια. Αυτή είναι η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του´.

Εδώ μιλάμε για κάτι πραγματικά άξιο. Επιτέλους, ένα θρίλερ που μας κράτησε από την αρχή μέχρι το τέλος. Άριστη κάμερα, πολύ ωραίες ερμηνείες (ο πρωταγωνιστής είχε ξεπατικώσει τον πρωταγωνιστή του Πι, αλλά δε μας χάλασε).

Εμφανείς επιρροές από τη "Μέρα της Μαρμότας" και το "Τρέξε Λόλα, τρέξε". Παιχνίδια με το μυαλό και το χρόνο, τα οποία καταλήγουν σε... (η συνέχεια επί της οθόνης).


Υ.Γ. Ο Φώτης είχε προδιατεθεί θετικά με το που είδε το σήμα των Tugo Tugo. Κάτι ήξερε, όπως αποδείχτηκε.

 

[Stergito]

Χθες βράδυ στις 23.00, είδαμε τις "Τρεις στιγμές" του Πέτρου Σεβαστίκογλου.

Υπάρχει ένας μύθος, κάπου σ' ένα χωριό, κάθε είκοσι χρόνια περνάει από τον ουρανό ένας κομήτης και χαράζει ένα μονοπάτι πάτω από μια λίμνη.
Αυτοί που αγαπιούνται πραγματικά, μπορούν να το διασχίσουν...

Μ' αυτές τις λέξεις, ξεκινά η ταινία.

Βλέπουμε αρχικά 3 άνδρες, ένας στα 20, ένας στα 40 κι ένας στα 60, και τρεις γυναίκες στις ίδιες ηλικίες να ταξιδεύουν (χωριαστά, οι άντρες με τους άντρες και οι γυναίκες με τις γυναίκες) προς ένα εγκαταλελλειμένο σπίτι κοντά σε μια λίμνη. Στην αρχή τα πράγματα φαίνονται μπερδεμένα, αλλά μετά συνειδητοποιούμε ότι κινούνται παράλληλα.
Καταλήγουμε να έχουμε τρία ζευγάρια, που συναντιούνται κάθε είκοσι χρόνια μπροστά στη λίμνη.

Η ταινία είναι αρκούντως σουρεαλιστική, με αρκετά καλές ερμηνείες και σκηνοθεσία. Ο σκηνοθέτης παίζει λίγο και με τα χρώματα, εκτός από την κάμερα, δίνοντας μια απόχρωση παλαιομένου ασπρόμαυρου φιλμ, σε κάποια καρέ που κρατά ως στιγμιότυπα.

Στα συν, το γεγονός ότι πρωταγωνιστεί η Ευγενία Δημητροπούλου, που μ' αρέσει πολύ...

 

[Stellios papa]

και ομως κανεις δεν αναφερθηκε ...

η μεγαλη ωρα του φεστιβαλ

σαββατο 22/11 ωρα 2200

 

[Stellios papa]

συγνωμη για την λαθος αφισα

 

[Stergito]

Πάντως ο Τεό θάφτηκε στο Βερολίνο. Δεν ξέρω τι τύχη θα έχει εδώ...

Το σίγουρο είναι ότι δεν πάω με τίποτα. Θα δω ξαφνικά όλη την "κοσμική Θεσσαλονίκη", λίγο πριν πάει στα μπουζούκια, να το παίζει βαριά κουλτούρα με τον Τεό, ενώ δε σκαμπάζει γρυ και θα μου ανέβει το αίμα στο κεφάλι.


Παρεμπιπτόντως, είμαι άρτι αφιχθείς από το πάρτυ των ανεξάρτητων (Independence Days), το οποίο είναι (συνεχίζεται ακόμα) καταπληκτικό. Τρία γκρουπάκια live, DJ sets, τίγκα στον κόσμο, σούπερ ατμόσφαιρα (λίγο σάουνα ).
Μακάρι να είχα δυνάμεις για να καθίσω κι άλλο, αλλά το μεν πνεύμα πρόθυμο, το δε σώμα...

 

[Stellios papa]

Στεργιε η ταινια εχει παγκοσμια πρεμιερα το Σαββατο
ποιος την εθαψε στο Βερολινο ?


.

 

[Photis]

Οι πρεμιέρες είναι για το κοινό Στέλιο. Αυτοί που τις διαλέγουν για το αν θα παιχτούν στα διάφορα φεστιβάλ τις έχουν δει χωρίς τυμπανοκρουσίες και έχουν αποφανθεί. Και το γεγονός ότι δεν παίχτηκε καν ούτε στις κάννες αλλά ούτε και στο Βερολίνο ενώ είχε ολοκληρωθεί μήνες νωρίτερα εμένα μου λέει πολλά. Όσο για το ποια ήταν η δική μου μεγαλη ταινία του φεστιβάλ, τα εγραψα νωρίτερα.

 

[Stergito]

Φώτη, περιμένω να γράψεις για τη χειρότερη!

Μου τα έλεγε προχθές και είχα πεθάνει στο γέλιο!

 

[Stellios papa]

Απάντηση: Re: 49o Φεστιβάλ Κινηματογραφου Θεσσαλονίκης

Οι πρεμιέρες είναι για το κοινό Στέλιο. Αυτοί που τις διαλέγουν για το αν θα παιχτούν στα διάφορα φεστιβάλ τις έχουν δει χωρίς τυμπανοκρουσίες και έχουν αποφανθεί. Και το γεγονός ότι δεν παίχτηκε καν ούτε στις κάννες αλλά ούτε και στο Βερολίνο ενώ είχε ολοκληρωθεί μήνες νωρίτερα εμένα μου λέει πολλά. Όσο για το ποια ήταν η δική μου μεγαλη ταινία του φεστιβάλ, τα εγραψα νωρίτερα.

Γιατι Φωτη δεν παιχτηκε στο Βερολινο ?


.