ΒΡΑΒΕΥΘΕΝΤΕΣ ΚΑΙ... ΑΒΡΑΒΕΥΤΟΙ ΤΗΣ ΜΟΣΤΡΑΣ
Ενας Δαβίδ στα... Λιοντάρια
ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Δευτέρα 12 Σεπτεμβρίου 2011
Με οκταμελές συνεργείο και «φέσια» γυρίστηκαν οι «Αλπεις» του Γιώργου Λάνθιμου – μία από τις εκπλήξεις των βραβείων στο φετινό Φεστιβάλ Βενετίας
Ηταν πριν από δυο χρόνια όταν ο «Κυνόδοντας», η τρίτη κατά σειρά ταινία του Γιώργου Λάνθιμου (που μπορεί να μη δέχεται τον «Καλύτερο μου φίλο» που συν-σκηνοθέτησε με τον Λάκη Λαζόπουλο ως δική του ταινία, το όνομά του όμως υπάρχει στα credits), άρχισε να στήνει τον μικρό του μύθο, μαζεύοντας βραβεία από πάμπολλα φεστιβάλ.
Με κορυφαία βεβαίως τη βράβευση στις Κάννες, πολλοί χάρηκαν, λίγοι όμως είχαν φανταστεί αυτό που θα επακολουθούσε. Και εννοούμε φυσικά την υποψηφιότητα για το Οσκαρ Καλύτερης Ξένης Ταινίας, το 2010. Δεν είχαμε και πολλές φορές τέτοια ευκαιρία...
Κι όμως, όλα αυτά που πέτυχε ο Λάνθιμος δεν επιβραβεύτηκαν (σχεδόν) από κανέναν. Και, κυρίως, από τους πλήρως αδιάφορους κρατικούς φορείς. Ο ίδιος δεν ήθελε καν να βάλει μπρος τις «Αλπεις» αν και το (μικροσκοπικό) συνεργείο ήταν έτοιμο, και το σενάριο γραμμένο και στημένο μέχρι τέλους. Ηταν η παραγωγός του, η Αθηνά Ραχήλ - Τσαγκάρη (σκηνοθέτιδα του «Attenberg» που είχε βραβευτεί πέρσι ξανά στη Βενετία με το βραβείο Γυναικείας Ερμηνείας) που του είπε «προχώρα κι ό,τι γίνει».
Ετσι κι έγινε. Λίγο με δανεικά, λίγο με φέσια (αμισθί δούλεψαν οι περισσότεροι - αν όχι όλοι - στο φιλμ), λίγο με τσαμπουκά, στήθηκαν οι «Αλπεις». Απέναντι σε θηρία τα οποία και προσπέρασαν. Την ίδια στιγμή που μένουν «ατελείωτες» οι τελευταίες ταινίες των Γιάννη Φάγκρα και Νίκου Γραμματικού περιμένοντας... ψίχουλα (χρωστούμενα!) από το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου.
Πέραν αυτών, στη Βενετία ακόμη τραβάνε τα μαλλιά τους οι «μπουκεράδες» σινεφίλ. Η λίστα με τα φαβορί αγνοήθηκε εντελώς στη Μόστρα. Τρανταχτό παράδειγμα ο Τόμας Αλφρεντσον, σκηνοθέτης του «Tinker, taylor, soldier, spy»: οι κριτικοί παραμιλούσαν σύσσωμοι γι' αυτήν τη μεταφορά του διάσημου έργου του Τζον ΛεΚαρέ (που είχε γίνει και τηλεοπτική σειρά στα 70s με τον Αλεκ Γκίνες), αλλά η επιτροπή του Φεστιβάλ, με επικεφαλή τον Ντάρεν Αρονόφσκι, δεν της έδωσαν τίποτα!
Με άδεια, σχεδόν, χέρια έφυγε και ο Ρομάν Πολάνσκι του «Carnage» (με το οποίο επίσης έπαθαν πλάκα πολλοί) - το «μικρό» τιμητικό βραβείο «Leoncino» (κοινώς... Λιονταράκι - βραβείο που απονέμεται από μαθητές βενετσιάνικων σχολείων) μοιάζει περισσότερο σαν φιλικό χτύπημα στην πλάτη. Οχι ότι ο Πολάνσκι έχει ανάγκη μια τέτοια αναγνώριση - θα είχε γούστο όμως, μιας και εκεί πρωτοακούστηκε το όνομά του, όταν το έτος 1962 κέρδισε το βραβείο της Διεθνούς Ενωσης Κριτικών (FIPRESCI) για το «Μαχαίρι στο νερό», και ο πολωνός σκηνοθέτης είχε να στείλει ταινία στο νησάκι του Λίντο από τότε.
Ομοίως, περισσότερα είχαν ακουστεί για το μόριο του Μάικλ Φασμπέντερ, παρά για την ερμηνεία του στο «Shame» του Στιβ ΜακΚουίν, αλλά το τσίμπησε το βραβείο ανδρικής ερμηνείας. Δίπλα του στάθηκε η Ντίνι Γιπ για το κινέζικο φιλμ «Μια απλή ζωή» με το γυναικείο αντίστοιχο του μικρού λιονταριού.
Οσο για το Μεγάλο Βραβείο της Κριτικής Επιτροπής, αυτό πήγε σε μια ιταλική ταινία - κάθε χρόνο στη Μόστρα βραβεύεται και κάτι ιταλικό. Το δραματικό φιλμ «Terraferma» του Εμανουέλε Κριαλέζε με θέμα την ιστορία μιας οικογένειας ψαράδων μεταναστών σε ένα μικρό νησί της Ιταλίας ανανέωσε τις ελπίδες που είχαν πολλοί για τον Κριαλέζε μετά την ταινία του «Respiro» όπου πρωταγωνιστούσε η Βαλέρια Γκολίνο.
Τέλος, το τιμώμενο πρόσωπο του Φετινού Φεστιβάλ, ο Αλ Πατσίνο πήρε το «εναλλακτικό» Queer (όπως λέμε «gay») Χρυσό Λιοντάρι για το «Wilde Salome», σε σκηνοθεσία του ιδίου.
Α.Κ.
http://www.tanea.gr/politismos/article/?aid=4656149
