KOΙΝΩΝΙΚΑ :Επίσκεψη του Διαχειριστού στο σπίτι του ντοκ και κριτικές ...
- Thread starter Δημήτρης Ν.
- Start date
Σπύρος Σούρλας
AVClub Fanatic
Tί ψήφισες στα exit poles,εννοεί ο στέλιος,δημήτρη...Ετσι και αλλοιώς υπάρχει αρχηγός κόμματος πού πανηγυρίζει βασει τών exit poles και όχι βάσει κάλπης.:flipout: :flipout:
Stellios papa
AVClub Fanatic
Δημήτριος Ντοκατζής said:
Δεν περιμενα απο σενα τοσο πεζη απαντηση..!
ο Σπυρος το καταλαβε.. εσυ?
Last edited:
Βαγγέλης Σ.
AVClub Addicted Member
- 20 June 2006
- 1,737
Δημήτριος Ντοκατζής said:
Ωχ ωχ, διαχειριστικός έλεγχος!:slapface:
Σίγουρα του την είχανε στημένη!
Εμ βέβαια, δήλωνε δεξιά αριστερά ότι δεν ακούει όπερα και ... πήγε καρφωτή....:flipout:
Stellios papa said:
Ask a silly question and you'll get a silly answer :flipout: :grandpa: :bang:
supersonic
Μέλος Σωματείου
- 17 June 2006
- 49,365
Λοιπόν καλοί μου φίλοι συγκλαμπίτες εδώ είμαι.
Γιά να πω την αληθεια μου λείψατε πολύ.
Δυστυχώς γιά άλλη μιά φορά η απουσία μου οφείλονταν σε εντολή άνωθεν ή αλλιώς ανωτέρα βία και φυσικά όχι τις κακίες που τρέξατε να γράψετε....:grinning-smiley-043
Μετά από μιά τρόπος του λέγειν ανασυγκρότηση είμαι στη θέση μου.
Αλλωστε νομίζω ότι ήταν ένα καλό τεστ να δω αν τρέχει η κατηγορία μόνη της.... (που όντως τρέχει).
Αλλά μια και είχα δώσει μια υπόσχεση επανέρχομαι.
Λοιπόν όπως έλεγα εγώ πήγα γιά τον καφέ. (και μάλιστα δια χειρός Ντοκ, διότι τον χειμώνα τον νες τον φτιάχνει ο Ντοκ - το καλοκαίρι τον φραπέ η κα Ντοκ.... - και οι δυό ΑΑΑ με βούλα).
Μιά και πήγα γιά καφέ όμως ας κάνουμε και καμιά δουλειά....
Ακούσαμε λοιπόν....
1. Donald Byrd / Kofi
Ένας ακόμα δίσκος λίρα 100 της χρυσής περιόδου της blue note με την παράλληλη χρυσή της CTI... Η επταετία 1968-1975 και ειδικώτερα η τετραετία 1969-1973 τότε έβγαλε διαμάντια.
Δίσκος με αέρινη μπάντα δια χειρός Airto moreira τουλάχιστον σε μιά πλευρά. Μόνο σχεδόν πιατίνια και ταμπούρο, ανάλαφρος ρυθμός, απλά έξυπνα θέματα, ουσιώδη σόλα. Πολύ καλός ο Byrd, επίσης ένας εξαιρετικός (αρμένιος?) σαξοφωνίστας φλαουτίστας, ο γνωστός μαυρειδερός Ron Carter στο μπάσο και γενικά η ωραία ατμόσφαιρα της cool jazz των αρχών του 1970. Ίσως όχι fusion όπως θέλει να πιστεύει ο Byrd αλλά κοντά στο πνεύμα.
****
2 . Yo la Tengo / I am not afraid of you ...
Γι αυτούς άκουσα και διάβασα πολλά. Το πρώτο άκουσμα ήταν θετικό μεν γιά να μην τους αποκηρύξω αλλά από την άλλη όχι γιά να γίνω και θιασώτης. Μου ενέπνευσαν μιά αρκετή δόση αμερικανιάς, (οι άνθρωποι φωνάζανε We're yankies and we're proud) αλλά με επίσης αρκετή έως τεράστια δόση αποπροσανατολισμού. Κανένα κομμάτι δεν είχε ταυτότητα, ή έστω μιά που να φέρει μιά μακρυνή συγγένεια με το προηγούμενο. Σαν δίσκος της εποχής 70 this is soul, ή this is disco, χωρίς φυσικά να σημαίνει οτι οι τότε συλλογικοί δίσκοι δεν είχαν ομοιογένεια. Αυτοί πάντως σίγουρα δεν είχαν. Νεώτερα αυτιά και που δεν τα έχουν ακούσει όλα πετυχαίνουν περισσότερα. (Εξαιρείται ο Ντοκ - άλλωστε σε κάθε κανόνα υπάρχει εξαίρεση).
**1/2 . Υ.Γ. το γνωστό κομμάτι που έγινε ντόρος στο σχετικό ποστ, όντως ΔΕΝ είναι αυτοσχεδιασμός. Είναι ένα βαρετό σχεδόν ριφ, που επαναλαμβάνεται επί σχεδόν 15 λεπτά (?) και πάνω από αυτό αυτοσχεδιάζει ο κιθαρίστας, σχεδόν παίζει τις κάλτσες του, μόνο που μάλλον είναι και τρύπιες. Αυτό σίγουρα δεν είναι αυτοσχεδιασμός....
Γιά να πω την αληθεια μου λείψατε πολύ.
Δυστυχώς γιά άλλη μιά φορά η απουσία μου οφείλονταν σε εντολή άνωθεν ή αλλιώς ανωτέρα βία και φυσικά όχι τις κακίες που τρέξατε να γράψετε....:grinning-smiley-043
Μετά από μιά τρόπος του λέγειν ανασυγκρότηση είμαι στη θέση μου.
Αλλωστε νομίζω ότι ήταν ένα καλό τεστ να δω αν τρέχει η κατηγορία μόνη της.... (που όντως τρέχει).
Αλλά μια και είχα δώσει μια υπόσχεση επανέρχομαι.
Λοιπόν όπως έλεγα εγώ πήγα γιά τον καφέ. (και μάλιστα δια χειρός Ντοκ, διότι τον χειμώνα τον νες τον φτιάχνει ο Ντοκ - το καλοκαίρι τον φραπέ η κα Ντοκ.... - και οι δυό ΑΑΑ με βούλα).
Μιά και πήγα γιά καφέ όμως ας κάνουμε και καμιά δουλειά....
Ακούσαμε λοιπόν....
1. Donald Byrd / Kofi
Ένας ακόμα δίσκος λίρα 100 της χρυσής περιόδου της blue note με την παράλληλη χρυσή της CTI... Η επταετία 1968-1975 και ειδικώτερα η τετραετία 1969-1973 τότε έβγαλε διαμάντια.
Δίσκος με αέρινη μπάντα δια χειρός Airto moreira τουλάχιστον σε μιά πλευρά. Μόνο σχεδόν πιατίνια και ταμπούρο, ανάλαφρος ρυθμός, απλά έξυπνα θέματα, ουσιώδη σόλα. Πολύ καλός ο Byrd, επίσης ένας εξαιρετικός (αρμένιος?) σαξοφωνίστας φλαουτίστας, ο γνωστός μαυρειδερός Ron Carter στο μπάσο και γενικά η ωραία ατμόσφαιρα της cool jazz των αρχών του 1970. Ίσως όχι fusion όπως θέλει να πιστεύει ο Byrd αλλά κοντά στο πνεύμα.
****
2 . Yo la Tengo / I am not afraid of you ...
Γι αυτούς άκουσα και διάβασα πολλά. Το πρώτο άκουσμα ήταν θετικό μεν γιά να μην τους αποκηρύξω αλλά από την άλλη όχι γιά να γίνω και θιασώτης. Μου ενέπνευσαν μιά αρκετή δόση αμερικανιάς, (οι άνθρωποι φωνάζανε We're yankies and we're proud) αλλά με επίσης αρκετή έως τεράστια δόση αποπροσανατολισμού. Κανένα κομμάτι δεν είχε ταυτότητα, ή έστω μιά που να φέρει μιά μακρυνή συγγένεια με το προηγούμενο. Σαν δίσκος της εποχής 70 this is soul, ή this is disco, χωρίς φυσικά να σημαίνει οτι οι τότε συλλογικοί δίσκοι δεν είχαν ομοιογένεια. Αυτοί πάντως σίγουρα δεν είχαν. Νεώτερα αυτιά και που δεν τα έχουν ακούσει όλα πετυχαίνουν περισσότερα. (Εξαιρείται ο Ντοκ - άλλωστε σε κάθε κανόνα υπάρχει εξαίρεση).
**1/2 . Υ.Γ. το γνωστό κομμάτι που έγινε ντόρος στο σχετικό ποστ, όντως ΔΕΝ είναι αυτοσχεδιασμός. Είναι ένα βαρετό σχεδόν ριφ, που επαναλαμβάνεται επί σχεδόν 15 λεπτά (?) και πάνω από αυτό αυτοσχεδιάζει ο κιθαρίστας, σχεδόν παίζει τις κάλτσες του, μόνο που μάλλον είναι και τρύπιες. Αυτό σίγουρα δεν είναι αυτοσχεδιασμός....
supersonic
Μέλος Σωματείου
- 17 June 2006
- 49,365
και μετά πήγαμε στο επόμενο:
3. TV on the Radio / Return to Cookie Mountain
Εδώ έχουμε βρεττανούς, οι οποίοι είναι ιδιαίτερα ευρηματικοί, και έχουν ένα στόχο. Να μήν παίξουν κάτι στυλιζαρισμένο που να θυμίζει κάτι άλλο. Είναι μάλλον ροκ, καλοπαιγμένο, με τίμια θέματα, χωρίς εξάρσεις. Ακούγεται ιδιαίτερα ευχάριστα και παραδόξως βοηθάει στα φωνητικά ο Bowie. Και μάλλον θα έλεγα εποικοδομητικά.
ϊσως και να τον αγόραζα, αν και δεν ακούω τέτοιου είδους μουσική εδώ και πολύ καιρό.
Αλλά γιά να είμαι δίκαιος
***
4. Lydia Lunch / Smoke in the Shadows
Η πληθωρική μεγαλοκοπέλα που δεν διστάζει να γδύνεται στα εξώφυλλα των δίσκων της, (αλλά και αλλού από όσο μου εκμυστηρεύτηκε ο οικοδεσπότης).
Εδώ λίγο τα χαλάσαμε. Εχουμε βασικά ένα υπερ επαρκές μουσικό σύνολο, που πάιζει σχεδόν παππάδες από κάτω, σε στυλ, καφε θέατρο, καμπαρέ, βωντεβίλ ή δεν ξέρω πως θέλετε να το πείτε, και η τραγουδίστρια αφηγείται ή κάνει παρλάτες και σπάνια ίσως ψιλοτραγουδάει. Δεν ξέρω αν θέλει να είναι η Λότε Λένια, αλλά εκεί παραπέμπει, τουλάχιστον γιά την δική μου κρίση, και δυστυχώς άποψή μου χαλάει τη μανέστρα. Θα ήθελα ειλικρινά μιά βερσιόν του δίσκου σε dvd audio ή κάτι τέτοιο με δυνατότητα απενεργοποίησης της τραγουδιστικής μπάντας, έτσι μόνο γιά να ακούω την ορχηστρούλα....
Τι να πώ... Γνωστά κλισε του είδους όπως πχ η παρλάτα με ενσωματωμένο το άναμα τσιγάρου, ρουφηξιά και εκπνοή το έχω ακούσω από άλλους (πχ τον μεγάλο Vivian Stanshall που έλεγα στον Ντοκ το 1973....)
Γιά να είμαι ειλικρινής είναι μιά τίμια προσπάθεια, αλλά δεν μου έκανε το κλικ.
Δεν απορρίπτω: δεν αγοράζω....
*1/2
3. TV on the Radio / Return to Cookie Mountain
Εδώ έχουμε βρεττανούς, οι οποίοι είναι ιδιαίτερα ευρηματικοί, και έχουν ένα στόχο. Να μήν παίξουν κάτι στυλιζαρισμένο που να θυμίζει κάτι άλλο. Είναι μάλλον ροκ, καλοπαιγμένο, με τίμια θέματα, χωρίς εξάρσεις. Ακούγεται ιδιαίτερα ευχάριστα και παραδόξως βοηθάει στα φωνητικά ο Bowie. Και μάλλον θα έλεγα εποικοδομητικά.
ϊσως και να τον αγόραζα, αν και δεν ακούω τέτοιου είδους μουσική εδώ και πολύ καιρό.
Αλλά γιά να είμαι δίκαιος
***
4. Lydia Lunch / Smoke in the Shadows
Η πληθωρική μεγαλοκοπέλα που δεν διστάζει να γδύνεται στα εξώφυλλα των δίσκων της, (αλλά και αλλού από όσο μου εκμυστηρεύτηκε ο οικοδεσπότης).
Εδώ λίγο τα χαλάσαμε. Εχουμε βασικά ένα υπερ επαρκές μουσικό σύνολο, που πάιζει σχεδόν παππάδες από κάτω, σε στυλ, καφε θέατρο, καμπαρέ, βωντεβίλ ή δεν ξέρω πως θέλετε να το πείτε, και η τραγουδίστρια αφηγείται ή κάνει παρλάτες και σπάνια ίσως ψιλοτραγουδάει. Δεν ξέρω αν θέλει να είναι η Λότε Λένια, αλλά εκεί παραπέμπει, τουλάχιστον γιά την δική μου κρίση, και δυστυχώς άποψή μου χαλάει τη μανέστρα. Θα ήθελα ειλικρινά μιά βερσιόν του δίσκου σε dvd audio ή κάτι τέτοιο με δυνατότητα απενεργοποίησης της τραγουδιστικής μπάντας, έτσι μόνο γιά να ακούω την ορχηστρούλα....
Τι να πώ... Γνωστά κλισε του είδους όπως πχ η παρλάτα με ενσωματωμένο το άναμα τσιγάρου, ρουφηξιά και εκπνοή το έχω ακούσω από άλλους (πχ τον μεγάλο Vivian Stanshall που έλεγα στον Ντοκ το 1973....)
Γιά να είμαι ειλικρινής είναι μιά τίμια προσπάθεια, αλλά δεν μου έκανε το κλικ.
Δεν απορρίπτω: δεν αγοράζω....
*1/2
Σπύρος Σούρλας
AVClub Fanatic
Σήμερα συνήλθες απο το σόκ chief έτσι???O οικοδεσπότης ανεφερε 20δίσκους.Εδω βλέπω μονον δυο.Εκτός εάν τούς άλλους 18 τούς άκουσε ο ΠαναΔιωτίδης.:flipout: :flipout: :ernaehrung004:
supersonic
Μέλος Σωματείου
- 17 June 2006
- 49,365
5. 1+3+1 / Triosk with Jan Jelinek
Και αρχίζουμε με τα ενδιαφέροντα.
Το αυστραλεζικο σύνολο, γιά το οποίο θα διαβάσετε αλλού, οι θιασώτες της αναλογικής ή ψηφιακής αποδόμησης ή γενικώτερα του τεκμηριωμένου όρου "deconstruction" γιά τον οποίο ο φίλος μας ο Ντοκ εδώ και πολύ καιρό μας έχει προειδοποιήσει : "η μουσική άλλαξε, επανακαθορίστε τα κριτήριά σας". Και εν μέρει έχει δίκιο, καθώς εγώ ίσως να άλλαζα τον χρόνο στο πρώτο σκέλος και να έβαζα ενεστώτα διαρκείας, και ίσως στο δεύτερο σκέλος να έβαζα ένα ερωτηματικό....
Οι άνθρωποι βασικά ο πολωνός (γιά μένα, γερμανός γιά τον Ντοκ, μαλώναμε κανά δυό ώρες) μου άφηνε την ιδέα ότι είχε στο dna του κατάλοιπα της εισβολής των γερμανών, ή έστω να την είχε ζήσει (?) (μάλλον όχι).
Ψηφιακοί ήχοι, μαζί με αναλογικά όργανα δημιουργούν ένα σύνολο, άκρως ενδιαφέρον, γιά τους θιασώτες του είδους. Ναι, ακόμα και γιά μένα....
(αν δεν υπήρχαν τα παρακάτω...)
**1/2
6. St Agnes Fountain / Masayo Asahara
αυτό τώρα δεν κατάλαβα τι είναι. ϊσως το όνομα που με παρεπεμψε στις βομιβιστικές ενέργειες στο μετρό του Τοκυο με εκείνα τα αέρια, λίγο το εξ´ψφυλλο που θύμιζε σαφώς Bosch (χωρίς να είναι) περίμενα να ακούσω κάτι.
Ίσως πρέπει μιά μέρα να κανουμε ένα αφιέρωμα στην σημειολογία των εξωφύλλων. αυτό Ο Ντοκ το αγόρασε γιά το εξώφυλλο - και του άρεσε, όπως τελικά και η μουσική. Εγώ εδώ και και καιρό δεν παρασύρομαι από κασάνδρες. Ξέρω ότι υπάρχουν αριστουργηματικοί δίσκοι με μπάφες εξώφυλλα. Πάντως το περιεχόμενο δεν παρέπεμπε γιά μένα σε καλή μουσική ή έστω σε κάτι που να συνάδει ή να σχετίζεται με την εικόνα.
Ασυνάρτητο περιεχόμενο με σχεδόν τίποτα γιά μένα....
*
Και αρχίζουμε με τα ενδιαφέροντα.
Το αυστραλεζικο σύνολο, γιά το οποίο θα διαβάσετε αλλού, οι θιασώτες της αναλογικής ή ψηφιακής αποδόμησης ή γενικώτερα του τεκμηριωμένου όρου "deconstruction" γιά τον οποίο ο φίλος μας ο Ντοκ εδώ και πολύ καιρό μας έχει προειδοποιήσει : "η μουσική άλλαξε, επανακαθορίστε τα κριτήριά σας". Και εν μέρει έχει δίκιο, καθώς εγώ ίσως να άλλαζα τον χρόνο στο πρώτο σκέλος και να έβαζα ενεστώτα διαρκείας, και ίσως στο δεύτερο σκέλος να έβαζα ένα ερωτηματικό....
Οι άνθρωποι βασικά ο πολωνός (γιά μένα, γερμανός γιά τον Ντοκ, μαλώναμε κανά δυό ώρες) μου άφηνε την ιδέα ότι είχε στο dna του κατάλοιπα της εισβολής των γερμανών, ή έστω να την είχε ζήσει (?) (μάλλον όχι).
Ψηφιακοί ήχοι, μαζί με αναλογικά όργανα δημιουργούν ένα σύνολο, άκρως ενδιαφέρον, γιά τους θιασώτες του είδους. Ναι, ακόμα και γιά μένα....
(αν δεν υπήρχαν τα παρακάτω...)
**1/2
6. St Agnes Fountain / Masayo Asahara
αυτό τώρα δεν κατάλαβα τι είναι. ϊσως το όνομα που με παρεπεμψε στις βομιβιστικές ενέργειες στο μετρό του Τοκυο με εκείνα τα αέρια, λίγο το εξ´ψφυλλο που θύμιζε σαφώς Bosch (χωρίς να είναι) περίμενα να ακούσω κάτι.
Ίσως πρέπει μιά μέρα να κανουμε ένα αφιέρωμα στην σημειολογία των εξωφύλλων. αυτό Ο Ντοκ το αγόρασε γιά το εξώφυλλο - και του άρεσε, όπως τελικά και η μουσική. Εγώ εδώ και και καιρό δεν παρασύρομαι από κασάνδρες. Ξέρω ότι υπάρχουν αριστουργηματικοί δίσκοι με μπάφες εξώφυλλα. Πάντως το περιεχόμενο δεν παρέπεμπε γιά μένα σε καλή μουσική ή έστω σε κάτι που να συνάδει ή να σχετίζεται με την εικόνα.
Ασυνάρτητο περιεχόμενο με σχεδόν τίποτα γιά μένα....
*
Last edited:
supersonic
Μέλος Σωματείου
- 17 June 2006
- 49,365
7. Alejandro Escovedo / The Boxing Mirror
Ιδιαίτερα ενδιαφέρων αποδείχτηκε ο λατίνος αυτός κιθαρίστας.
Όχι ιδιαίτερα καλός με τα δικά μου αυστηρά κριτήρια, αλλά σίγουρα με εμπιστοσύνη στον εαυτό του και με σαφή ίχνη τίμιας προσπάθειας.
Καλό ρόκ, και όχι μόνο, πηγαίνει από το ένα είδος στο άλλο είναι ιδιαίτερα ευρηματικός και τραγουδάει κι όλας θυμίζοντας κάτι, αλλά όχι κάτι γιά να ασχοληθείς ιδιαίτερα. Ακούς και ευχαριστιέσαι, περνάς καλά γιά μιά ώρα και ίσως μετά το ξαναζητάς. Σίγουρα όχι από αυτά που αγοράζω. Αλλά σίγουρα θα το άκουγα ξανά.
**1/2
8. Radian / Juxtaposition
Εδώ έχουμε κάτι από τα πιό σημαντικά της ημέρας.
Οι Βιενέζοι Radian δείχνουν τον δρόμο γιά τη μουσική του μέλλοντος. Δεν είναι ακριβώς αυτό που λέγαμε πιό πάνω γιά αποδομητές, διότι οι άνθρωποι κρατάνε κάτι πολύ σημαντικό από τη μουσική που ξέραμε μέχρι χτες - τον ρυθμό - και χτίζουν επάνω του, με άρκετά χαλαρά δομικά υλικά, ένα παράδοξα ισχυρό οικοδόμημα. Ευτυχώς διατηρούν σε σημαντικό ποσοστό τα αναλογικά όργανα (για μένα κεφαλαιώδες) ιδίως τα τύμπανα και το μπάσσο χωρίς αυτό να σημαίνει ότι αγνοούν τους υπολογιστές.
Τα κομμάτια είναι μιά ευχάριστη σειρά που κυμαίνεται από πιό αργά έως τυπικά σβέλτα με την αποδόμηση σαφή μεν, αλλά όχι αυτοσκοπό.
Ίσως να παρασύρθηκα και από τις εικόνες που παραπέμπουν στην σύγχρονη μοντέρνα Βιέννη και να είμαι προκατειλημμένος.
Μου άρεσε πολύ θα έλεγα.
Ίσως είναι ό πιό προσιτός αποδομημένος γιά τους μη επαϊοντες, γενικά για αυτούς που θελουν λίγο να βρέξουν τα ποδαράκια τους.
***1/2
Ιδιαίτερα ενδιαφέρων αποδείχτηκε ο λατίνος αυτός κιθαρίστας.
Όχι ιδιαίτερα καλός με τα δικά μου αυστηρά κριτήρια, αλλά σίγουρα με εμπιστοσύνη στον εαυτό του και με σαφή ίχνη τίμιας προσπάθειας.
Καλό ρόκ, και όχι μόνο, πηγαίνει από το ένα είδος στο άλλο είναι ιδιαίτερα ευρηματικός και τραγουδάει κι όλας θυμίζοντας κάτι, αλλά όχι κάτι γιά να ασχοληθείς ιδιαίτερα. Ακούς και ευχαριστιέσαι, περνάς καλά γιά μιά ώρα και ίσως μετά το ξαναζητάς. Σίγουρα όχι από αυτά που αγοράζω. Αλλά σίγουρα θα το άκουγα ξανά.
**1/2
8. Radian / Juxtaposition
Εδώ έχουμε κάτι από τα πιό σημαντικά της ημέρας.
Οι Βιενέζοι Radian δείχνουν τον δρόμο γιά τη μουσική του μέλλοντος. Δεν είναι ακριβώς αυτό που λέγαμε πιό πάνω γιά αποδομητές, διότι οι άνθρωποι κρατάνε κάτι πολύ σημαντικό από τη μουσική που ξέραμε μέχρι χτες - τον ρυθμό - και χτίζουν επάνω του, με άρκετά χαλαρά δομικά υλικά, ένα παράδοξα ισχυρό οικοδόμημα. Ευτυχώς διατηρούν σε σημαντικό ποσοστό τα αναλογικά όργανα (για μένα κεφαλαιώδες) ιδίως τα τύμπανα και το μπάσσο χωρίς αυτό να σημαίνει ότι αγνοούν τους υπολογιστές.
Τα κομμάτια είναι μιά ευχάριστη σειρά που κυμαίνεται από πιό αργά έως τυπικά σβέλτα με την αποδόμηση σαφή μεν, αλλά όχι αυτοσκοπό.
Ίσως να παρασύρθηκα και από τις εικόνες που παραπέμπουν στην σύγχρονη μοντέρνα Βιέννη και να είμαι προκατειλημμένος.
Μου άρεσε πολύ θα έλεγα.
Ίσως είναι ό πιό προσιτός αποδομημένος γιά τους μη επαϊοντες, γενικά για αυτούς που θελουν λίγο να βρέξουν τα ποδαράκια τους.
***1/2
Last edited:
supersonic
Μέλος Σωματείου
- 17 June 2006
- 49,365
9. Vladislav Delay / The Four Quarters
Εδώ έχουμε τον μάστορα της αποδόμησης και μάλιστα στην πιό σύνθετη και αμόλυντη μορφή της. Την ψηφιακή.
Σχεδόν τα πάντα είναι με τον υπολογιστή.
Ο κρύος Φιλλανδός Vladislav (?) είναι νωχελικός, υπνωτικός, με θέματα που ώρες ωρες παραπέμπουν σε Soft Machine, έχει 4 προσπάθειες στο δίσκο, όλες (γιά μένα ύποπτα και αρνητικά κομμένες στα 15 λεπτά - λες και είναι κατά παραγγελία) του ίδιου ύφους, αλλά την ίδια ώρα διαφορετικού.
Η αίσθηση που σου αφήνει την ώρα που βρίσκεσαι υπνωτισμένος στο όνειρο αυτό, είναι ενός εργοταξίου, ίσως σε ένα αμερικάνικο ουρανοξύστη ή κινέζικο, όπου άνθρωποι κυκλοφοράνε και κατασκευάζουν, σφυροκοπούν, βιδώνουν, οξυγονοκολλούν, την ίδια ώρα ακούν cd που κολλάνε, ή το ηχοσύστημά τους έχει ελλειπείς θωρακίσεις και βομβεί, γουργουρίζει ή τλαλαντώνουν οι λυχνίες των τελικών σταδίων. Όλα αυτά τα αποδομημένα είναι παραδόξως δομημένα. Είναι σαφώς δυσκολώτερος των Radiant αλλά σαφώς πιό αμιγής και πρωτότυπος. Δεν ξέρω αν οι βιεννέζοι ειναι post rock dconstructionists που λέει ο Ντοκ, εγώ δεν είδα rock... post ίσως στους προηγούμενους.
Απλά ο Delay είναι σαφώς original.... αλλά και πιό δυσκολοχώνευτος.
***1/2
10. Kato Hideki Trio / Green Zone
Εδώ έχουμε όντως ένα γιαπωνέζικο σούπερ τρίο. Μπάσο, τύμπανα, ηλεκτρική κιθάρα. Βέβαια μου θύμισε αρκετά παλιά πράγματα. Το τρίο πχ Bailey, Coryell, White ή επίσης τα πρώτα live at the Village gate του coryell.
Καλό το σύνολο, αν και ...ΔΕΝ είναι Coryell ή ξανά δυστυχώς κανένας από τους άλλους ευρωπαίους ή αμερικάνους φίλους του.
**1/2
11. Mars Volta / Francis the Mute
Εδώ έχουμε ένα deja vu ή μάλλον μιά έλλειψή του, καθώς τον δίσκο είχα ακούσει πριν από ένα χρόνο που μου τον είχε φέρει ο Μανωλάκος.
Τότε μου είχε αφήσει τραυματικές εμπειρίες και δυστυχώς το ίδιο έγινε προχτές και μάλιστα σε μεγαλύτερο βαθμό. Ελπίζω και μόνο ο τελευταίος να λέει κάτι περισσότερο (μου κάνει εντύπωση που ο Τζίμης και άλλοι τον εκθειάζουν τόσο).
1/2... επιεικώς...
Αυτά περι ακροάσεων αγαπητοί μου φίλοι.
Οι υπόλοιποι δίσκοι δόθηκαν στο Ντοκ γιά πιστοποίηση από την δική του πλευρά και τα σχόλιά του ίσως τα διαβάσετε αλλού.
Τότε και εφ όσον το φέρει η στιγμή μπορώ να τοποθετητώ και εγώ και εσείς.
Αν και τη δική μου αποδοχή μετά επαίνων την έχετε δεδομένη. Τώρα αν σας ενδιαφέρουν και τα σχόλια... γιατί όχι.!:grandpa:
Εδώ έχουμε τον μάστορα της αποδόμησης και μάλιστα στην πιό σύνθετη και αμόλυντη μορφή της. Την ψηφιακή.
Σχεδόν τα πάντα είναι με τον υπολογιστή.
Ο κρύος Φιλλανδός Vladislav (?) είναι νωχελικός, υπνωτικός, με θέματα που ώρες ωρες παραπέμπουν σε Soft Machine, έχει 4 προσπάθειες στο δίσκο, όλες (γιά μένα ύποπτα και αρνητικά κομμένες στα 15 λεπτά - λες και είναι κατά παραγγελία) του ίδιου ύφους, αλλά την ίδια ώρα διαφορετικού.
Η αίσθηση που σου αφήνει την ώρα που βρίσκεσαι υπνωτισμένος στο όνειρο αυτό, είναι ενός εργοταξίου, ίσως σε ένα αμερικάνικο ουρανοξύστη ή κινέζικο, όπου άνθρωποι κυκλοφοράνε και κατασκευάζουν, σφυροκοπούν, βιδώνουν, οξυγονοκολλούν, την ίδια ώρα ακούν cd που κολλάνε, ή το ηχοσύστημά τους έχει ελλειπείς θωρακίσεις και βομβεί, γουργουρίζει ή τλαλαντώνουν οι λυχνίες των τελικών σταδίων. Όλα αυτά τα αποδομημένα είναι παραδόξως δομημένα. Είναι σαφώς δυσκολώτερος των Radiant αλλά σαφώς πιό αμιγής και πρωτότυπος. Δεν ξέρω αν οι βιεννέζοι ειναι post rock dconstructionists που λέει ο Ντοκ, εγώ δεν είδα rock... post ίσως στους προηγούμενους.
Απλά ο Delay είναι σαφώς original.... αλλά και πιό δυσκολοχώνευτος.
***1/2
10. Kato Hideki Trio / Green Zone
Εδώ έχουμε όντως ένα γιαπωνέζικο σούπερ τρίο. Μπάσο, τύμπανα, ηλεκτρική κιθάρα. Βέβαια μου θύμισε αρκετά παλιά πράγματα. Το τρίο πχ Bailey, Coryell, White ή επίσης τα πρώτα live at the Village gate του coryell.
Καλό το σύνολο, αν και ...ΔΕΝ είναι Coryell ή ξανά δυστυχώς κανένας από τους άλλους ευρωπαίους ή αμερικάνους φίλους του.
**1/2
11. Mars Volta / Francis the Mute
Εδώ έχουμε ένα deja vu ή μάλλον μιά έλλειψή του, καθώς τον δίσκο είχα ακούσει πριν από ένα χρόνο που μου τον είχε φέρει ο Μανωλάκος.
Τότε μου είχε αφήσει τραυματικές εμπειρίες και δυστυχώς το ίδιο έγινε προχτές και μάλιστα σε μεγαλύτερο βαθμό. Ελπίζω και μόνο ο τελευταίος να λέει κάτι περισσότερο (μου κάνει εντύπωση που ο Τζίμης και άλλοι τον εκθειάζουν τόσο).
1/2... επιεικώς...
Αυτά περι ακροάσεων αγαπητοί μου φίλοι.
Οι υπόλοιποι δίσκοι δόθηκαν στο Ντοκ γιά πιστοποίηση από την δική του πλευρά και τα σχόλιά του ίσως τα διαβάσετε αλλού.
Τότε και εφ όσον το φέρει η στιγμή μπορώ να τοποθετητώ και εγώ και εσείς.
Αν και τη δική μου αποδοχή μετά επαίνων την έχετε δεδομένη. Τώρα αν σας ενδιαφέρουν και τα σχόλια... γιατί όχι.!:grandpa:
supersonic
Μέλος Σωματείου
- 17 June 2006
- 49,365
Δαμιανός Δημητριάδης
Supreme Member
Διάγουμε την πλέον ενδιαφέρουσα περίοδο στην σύγχρονη "popular" μουσική μετά την χρυσή επταετία 66-73 . Πανσπερμία επιρροών από την μία , μη κατατάξιμες μουσικές δημιουργίες από την άλλη , εφαρμογή της τεχνολογίας στο έπακρο . Η αποδόμηση , που τόσο πολύ μας αρέσει να χρησιμοποιούμε ως όρο , είναι μιά εναλλακτική ανάγνωση του ίδιου κειμένου ( που είναι η μουσική ) με άλλους τρόπους και με νέους όρους , ακόμη κι αν είναι δανεισμένοι από άλλες τέχνες . Το σύγχρονο μουσικό έργο είναι ένα γλυπτό τετρασδιάστατο και η αισθητική πρόταση που το συνοδεύει είναι η μελέτη της κίνησης του στον χώρο και στον χρόνο , αποκαλύπτοντας κάθε φορά μιάν άλλη οπτική γωνία προσέγγισης που το καθιστά τελείως διαφορετικό , διατηρουμένης της ουσίας του απαράλλαχτης .
Σπύρος Σούρλας
AVClub Fanatic
Να διαγραφεί το post No 35,γιατί προσβάλλει τα δημόσια ήθη.Ειδικά απο το 'Το Συγχρονο μουσικό έργο.....'μεχρι το τέλος,επιδέχεται πολλαπλές ερμηνείες,που οδηγούν σε επικίνδυνες ατραπούς.:blush:
Τι έγραψες Αρχηγέ βραδυάτικα...:grinning-smiley-043
Τι έγραψες Αρχηγέ βραδυάτικα...:grinning-smiley-043
Δαμιανός Δημητριάδης
Supreme Member
Κωστας Λυμπεροπουλος
AVClub Fanatic
- 17 June 2006
- 14,350
Δ. Παναγιωτίδης said:
Σε πρόσεξε πάντως ο Ντοκ απ ότι βλέπω (και ζηλεύω:smile: ), δεν σε πήγε απ τις λακούβες: με εμάς ακούει mainstream και βγάζει μπιμπίκια, μετά πάς εσύ και σου παίζει το Kofi (!): Μιλάμε, στην εποχή του, ΤΟ καρα-mainstream, ΤΟ καρα-crossover. Αμα βάζαμε αντιστοιχίες και ψάχναμε αναλογίες, μπροστά στο Kofi, το Tusk πχ είναι super-underground :silly:
Last edited: