- 23 June 2006
- 9,991
Σημαντικό προτέρημα της μουσικής σε σχέση με άλλες τέχνες είναι η δυνατότητα του ακροατή να αντανακλά δικές του σκέψεις και συναισθήματα πάνω σε αυτά που αρχικά (πιθανώς) θα ήθελε να εκφράσει ο συνθέτης /δημιουργός, ακόμη και αν τα πρώτα είναι συχνά κάθε άλλο παρά ‛συμφασικά’ με τα δεύτερα, ή και τελείως ασυνάρτητα, ασύμβατα και αντιφατικά….
Εκεί που προφανώς ο δημιουργός εκφράζει οδύνη, θλίψη, απελπισία, εμείς μπορεί να αρεσκόμεθα να αντλούμε αξιοπρέπεια για την αντιμετώπιση της καθημερινότητας, εκεί που εκφράζεται καταστροφική μανία, εμείς θέλουμε να βλέπουμε ασύλητο ερωτικό πάθος, φιλήδονες εκμυστηρεύσεις, και υπογάστρια που κοχλάζουν, υπαγορεύοντας στο αίμα τους χτύπους και ‛τρόπους’ παγανιστικών χορών…..
Αυτή η ‛ελευθεριότητα’ ερμηνείας και μετάφρασης των κωδικών των δημιουργών ασκεί ιδιαίτερη γοητεία σε αρκετούς αλλά ιδιαίτερα σε εμένα, που καημό έχω ότι δεν γνωρίζω μουσική και το παίξιμο κάποιου οργάνου, οπότε μου απομένει απλώς να επιτρέπω στις μουσικές φράσεις να πυροβολούν λυσσωδώς το συναισθηματικό μου ολόγραμμα, κομματιάζοντας το σε άλλοτε πολύχρωμες άλλοτε μαύρες ξεφτισμένες λουρίδες, σύρματα και ηλεκτρικά ψίχουλα, που αρέσκομαι να επανασυνθέτω σε σάρκινες κορδέλες και κομφετί , για να δημιουργήσω το δικό μου παζλ, που θα μου επιτρέψει να ερμηνεύσω και κατανοήσω την δική μου πραγματικότητα.
Την μεγαλύτερη δε πλάκα, έχουν οι περιπτώσεις προγραμματικής μουσικής, όπως οι πρώτες συμφωνίες, πχ. του Μάλερ, ή του Μπρούκνερ, όπου παρά τις δεδηλωμένες προθέσεις του δημιουργού, είναι αδύνατον να μην νοιώσω αυτά που τελικά εγώ νομίζω και γουστάρω….
Εκεί που προφανώς ο δημιουργός εκφράζει οδύνη, θλίψη, απελπισία, εμείς μπορεί να αρεσκόμεθα να αντλούμε αξιοπρέπεια για την αντιμετώπιση της καθημερινότητας, εκεί που εκφράζεται καταστροφική μανία, εμείς θέλουμε να βλέπουμε ασύλητο ερωτικό πάθος, φιλήδονες εκμυστηρεύσεις, και υπογάστρια που κοχλάζουν, υπαγορεύοντας στο αίμα τους χτύπους και ‛τρόπους’ παγανιστικών χορών…..
Αυτή η ‛ελευθεριότητα’ ερμηνείας και μετάφρασης των κωδικών των δημιουργών ασκεί ιδιαίτερη γοητεία σε αρκετούς αλλά ιδιαίτερα σε εμένα, που καημό έχω ότι δεν γνωρίζω μουσική και το παίξιμο κάποιου οργάνου, οπότε μου απομένει απλώς να επιτρέπω στις μουσικές φράσεις να πυροβολούν λυσσωδώς το συναισθηματικό μου ολόγραμμα, κομματιάζοντας το σε άλλοτε πολύχρωμες άλλοτε μαύρες ξεφτισμένες λουρίδες, σύρματα και ηλεκτρικά ψίχουλα, που αρέσκομαι να επανασυνθέτω σε σάρκινες κορδέλες και κομφετί , για να δημιουργήσω το δικό μου παζλ, που θα μου επιτρέψει να ερμηνεύσω και κατανοήσω την δική μου πραγματικότητα.
Την μεγαλύτερη δε πλάκα, έχουν οι περιπτώσεις προγραμματικής μουσικής, όπως οι πρώτες συμφωνίες, πχ. του Μάλερ, ή του Μπρούκνερ, όπου παρά τις δεδηλωμένες προθέσεις του δημιουργού, είναι αδύνατον να μην νοιώσω αυτά που τελικά εγώ νομίζω και γουστάρω….
Last edited: