o-Zone
AVClub Addicted Member
Δε καταλαβαίνω γιατί δε βάζεις "υπογραφή" στα ποιήματα που ανεβάζεις....:nounder:
Κάτι κρύβεις εσύ...:SFGSF8:
Ίσως κάποιον μεγάλο ποιητή...:chinscratch:
Ποίηση....γιατί όχι;
- Thread starter Κάλλη Συνοδινού
- Start date
Δε καταλαβαίνω γιατί δε βάζεις "υπογραφή" στα ποιήματα που ανεβάζεις....:nounder:
Κάτι κρύβεις εσύ...:SFGSF8:
Ίσως κάποιον μεγάλο ποιητή...:chinscratch:
Marilyn
Senior Member
- 8 September 2010
- 474
John Burroughs - Waiting
Serene, I fold my hands and wait,
Nor care for wind, nor tide, nor sea;
I rave no more 'gainst time or fate,
For lo! my own shall come to me.
I stay my haste, I make delays,
For what avails this eager pace?
I stand amid the eternal ways,
And what is mine shall know my face.
Asleep, awake, by night or day,
The friends I seek are seeking me;
No wind can drive my bark astray,
Nor change the tide of destiny.
What matter if I stand alone?
I wait with joy the coming years;
My heart shall reap where it hath sown,
And garner up its fruit of tears.
The waters know their own and draw
The brook that springs in yonder height;
So flows the good with equal law
Unto the soul of pure delight.
The stars come nightly to the sky;
The tidal wave unto the sea;
Nor time, nor space, nor deep, nor high,
Can keep my own away from me.
Serene, I fold my hands and wait,
Nor care for wind, nor tide, nor sea;
I rave no more 'gainst time or fate,
For lo! my own shall come to me.
I stay my haste, I make delays,
For what avails this eager pace?
I stand amid the eternal ways,
And what is mine shall know my face.
Asleep, awake, by night or day,
The friends I seek are seeking me;
No wind can drive my bark astray,
Nor change the tide of destiny.
What matter if I stand alone?
I wait with joy the coming years;
My heart shall reap where it hath sown,
And garner up its fruit of tears.
The waters know their own and draw
The brook that springs in yonder height;
So flows the good with equal law
Unto the soul of pure delight.
The stars come nightly to the sky;
The tidal wave unto the sea;
Nor time, nor space, nor deep, nor high,
Can keep my own away from me.
Ξεσπάσματα που μου δημιουργούν οι εντάσεις που βιώνω.......-bye-
Σε καμία περίπτωση ποιήματα.......:slapface:
Μου αρέσει το "κλίμα" του νήματος, για αυτό τα ανεβάζω εδω. Μην νομίσει κανείς ότι ψωνίστηκα κιόλας.....:argue:
Πραγματικά όταν έρχομαι σε σημεία έκρηξης, δεν βρίσκω πολλούς τρόπους εξωτερίκευσης......Μόνο δύο, απο τους οποίους ένας είναι αυτός. Ο άλλος δεν λέγεται......:BDGBGDB55:
Ευχαριστώ O-Zone........
Ωραίος Αιμίλιε!
Κατάλαβα, όλοι ντρεπόμαστε να το παραδεχτούμε...κι ας λένε ότι τυφλώνει
o-Zone
AVClub Addicted Member
Ωραίος Αιμίλιε!
Κατάλαβα, όλοι ντρεπόμαστε να το παραδεχτούμε...κι ας λένε ότι τυφλώνει
:flipout::flipout::flipout:
o-Zone
AVClub Addicted Member
Εγώ σε ευχαριστώ, που τολμάς να μοιράζεσαι τα εσώψυχά σου μαζί μας...!!!:grinning-smiley-043
Last edited:
Ωραίος Αιμίλιε!
Κατάλαβα, όλοι ντρεπόμαστε να το παραδεχτούμε...κι ας λένε ότι τυφλώνει
χαχαχαχαχαχααχαχαχ!!!!!!!!!!!!!!!!!
Ζωγράφισες........
Τι να πει κανείς για τα δικά σου αριστουργηματικά κείμενα...ρε μπαγάσα????
Σεξιστικά μεν, αλλά δεν υπάρχουν δε.......
o-Zone
AVClub Addicted Member
Αφιερωμένο εξαιρετικά...-bye-
Ανάγνωση του υπολοίπου »
Κατερίνα Γώγου - Ο μήνας των παγωμένων σταφυλιών (1988)
1
Το σπίτι μου όσο το άνοιγμα των χεριών της κόρης μου
4 χρόνια άστεγη τώρα…
2
Κι ανυπόδετη κι άρρωστη γύρναγα
Κρύωνα.
Και όπου κι αν έστρεψα
όξος και πρέζα και χολή
3
Και τα ‛παιρνα να μη λυπήσω τους ανθρώπους
4
Και ήρθε – και χάμω – στα γόνατα έπεσα
και χωμάτινος βόλος έγινα
και μέσα μου κύλησα
και σε μια ανάσα της ψυχής μου
που είχε μείνει φεγγερή
- εκεί ακούμπησα -
και έκλαιγα νερό. Νερά πολύ.
5
Κι όσο νερό έβγαλα
νερό δεν είχε για μένα
στέρεψα – λέπια – γοργόνα έγινα
κι ο άνθρωπος φοβήθηκε ακόμα πιο πολύ…
1
Το σπίτι μου όσο το άνοιγμα των χεριών της κόρης μου
4 χρόνια άστεγη τώρα…
2
Κι ανυπόδετη κι άρρωστη γύρναγα
Κρύωνα.
Και όπου κι αν έστρεψα
όξος και πρέζα και χολή
3
Και τα ‛παιρνα να μη λυπήσω τους ανθρώπους
4
Και ήρθε – και χάμω – στα γόνατα έπεσα
και χωμάτινος βόλος έγινα
και μέσα μου κύλησα
και σε μια ανάσα της ψυχής μου
που είχε μείνει φεγγερή
- εκεί ακούμπησα -
και έκλαιγα νερό. Νερά πολύ.
5
Κι όσο νερό έβγαλα
νερό δεν είχε για μένα
στέρεψα – λέπια – γοργόνα έγινα
κι ο άνθρωπος φοβήθηκε ακόμα πιο πολύ…
Ανάγνωση του υπολοίπου »
Αχχχχχ, τι με κάμνεις(Βουτσάς) τώρα........!!!!!!
Τι θεά, τι Elf, τι γάργαρο πνεύμα......ΤΟ Ον.....:grinning-smiley-043:grinning-smiley-043:grinning-smiley-043:grinning-smiley-043:grinning-smiley-043
Δημήτρης Θ.
AVClub Fanatic
- 17 June 2006
- 12,627
Ένα πρωί θ' ανοίξω την πόρτα
και θα βγω στους δρόμους
όπως και χτες.
Και δεν θα συλλογιέμαι παρά
ένα κομμάτι από τον πατέρα
κι ένα κομμάτι από τη θάλασσα
-αυτά που μ' άφησαν-
και την πόλη. Την πόλη που τη σάπισαν.
Και τους φίλους μας που χάθηκαν.
Ένα πρωί θα ανοίξω την πόρτα
ίσα ολόισα στη φωτιά
και θα μπω όπως και χτες
φωνάζοντας "φασίστες!!"
στήνοντας οδοφράγματα και πετώντας πέτρες
μ' ένα κόκκινο λάβαρο
ψηλά να γυαλίζει στον ήλιο.
Θ' ανοίξω την πόρτα
και είναι -όχι πως φοβάμαι-
μα να, θέλω να σου πω, πως δεν πρόλαβα
και πως εσύ πρέπει να μάθεις
να μην κατεβαίνεις στο δρόμο
χωρίς όπλα όπως εγώ
- γιατί εγώ δεν πρόλαβα-
γιατί τότε θα χαθείς όπως και εγώ
"έτσι" "αόριστα"
σπασμένη σε κομματάκια
από θάλασσα, χρόνια παιδικά
και κόκκινα λάβαρα.
Ένα πρωί θ' ανοίξω την πόρτα
και θα χαθώ
με τ´όνειρο της επανάστασης
μες την απέραντη μοναξιά
των δρόμων που θα καίγονται,
μες την απέραντη μοναξιά
των χάρτινων οδοφραγμάτων
με το χαρακτηρισμό -μην τους πιστέψεις!-
Προβοκάτορας.
και θα βγω στους δρόμους
όπως και χτες.
Και δεν θα συλλογιέμαι παρά
ένα κομμάτι από τον πατέρα
κι ένα κομμάτι από τη θάλασσα
-αυτά που μ' άφησαν-
και την πόλη. Την πόλη που τη σάπισαν.
Και τους φίλους μας που χάθηκαν.
Ένα πρωί θα ανοίξω την πόρτα
ίσα ολόισα στη φωτιά
και θα μπω όπως και χτες
φωνάζοντας "φασίστες!!"
στήνοντας οδοφράγματα και πετώντας πέτρες
μ' ένα κόκκινο λάβαρο
ψηλά να γυαλίζει στον ήλιο.
Θ' ανοίξω την πόρτα
και είναι -όχι πως φοβάμαι-
μα να, θέλω να σου πω, πως δεν πρόλαβα
και πως εσύ πρέπει να μάθεις
να μην κατεβαίνεις στο δρόμο
χωρίς όπλα όπως εγώ
- γιατί εγώ δεν πρόλαβα-
γιατί τότε θα χαθείς όπως και εγώ
"έτσι" "αόριστα"
σπασμένη σε κομματάκια
από θάλασσα, χρόνια παιδικά
και κόκκινα λάβαρα.
Ένα πρωί θ' ανοίξω την πόρτα
και θα χαθώ
με τ´όνειρο της επανάστασης
μες την απέραντη μοναξιά
των δρόμων που θα καίγονται,
μες την απέραντη μοναξιά
των χάρτινων οδοφραγμάτων
με το χαρακτηρισμό -μην τους πιστέψεις!-
Προβοκάτορας.
Tyler ? Durden
Supreme Member
Γιάννης Βαρβέρης: Το γράμμα
Στην τσέπη του παλτού σου
παλιό σουσάμι
φλούδα φυστικιών
και το τσαλακωμένο γράμμα μου.
Ξύπνησαν λέξεις
φράσεις ανακλαδίστηκαν
έτριξα μήνες εκεί μέσα
μέρες του κρύου
νύχτες απ' την κρεμάστρα μέσα στη σιωπή
μήπως ακούσεις
άλλαξα στίξη αμβλύνοντας υπαινιγμούς
κόπηκα ράφτηκα εν αγνοία σου
κατά τις πιθανές σου επιθυμίες.
Μα τώρα πιά που μπαίνει το Καλοκαιράκι
κι είναι σαφείς οι προοπτικές του μέλλοντος μας
αντί να γκρεμοτσακιστώ πηδώντας
ή αντί να με ξεγράψεις
στέλνοντας το παλτό σου στο καθαριστήριο
θα σφίξω θα μαζέψω
σε σουσάμι ή φλούδι
κι απ' τις ραφές θα γραπωθώ για πάντα.
Κάποτε θα μ' αγγίξουνε τα δάχτυλά σου.
Στην τσέπη του παλτού σου
παλιό σουσάμι
φλούδα φυστικιών
και το τσαλακωμένο γράμμα μου.
Ξύπνησαν λέξεις
φράσεις ανακλαδίστηκαν
έτριξα μήνες εκεί μέσα
μέρες του κρύου
νύχτες απ' την κρεμάστρα μέσα στη σιωπή
μήπως ακούσεις
άλλαξα στίξη αμβλύνοντας υπαινιγμούς
κόπηκα ράφτηκα εν αγνοία σου
κατά τις πιθανές σου επιθυμίες.
Μα τώρα πιά που μπαίνει το Καλοκαιράκι
κι είναι σαφείς οι προοπτικές του μέλλοντος μας
αντί να γκρεμοτσακιστώ πηδώντας
ή αντί να με ξεγράψεις
στέλνοντας το παλτό σου στο καθαριστήριο
θα σφίξω θα μαζέψω
σε σουσάμι ή φλούδι
κι απ' τις ραφές θα γραπωθώ για πάντα.
Κάποτε θα μ' αγγίξουνε τα δάχτυλά σου.
Re: Απάντηση: Ποίηση....γιατί όχι;
Κατερίνα Γώγου.....
:grinning-smiley-043:grinning-smiley-043:grinning-smiley-043:grinning-smiley-043
Κατερίνα Γώγου.....
:grinning-smiley-043:grinning-smiley-043:grinning-smiley-043:grinning-smiley-043
o-Zone
AVClub Addicted Member
ΤΟ ΚΟΥΤΙ
Αισθάνομαι σαν κουτί γεμάτο
καλώδια και μπαταρίες.
Κινούμαι, ενεργώ, ντυμένος μουχλιασμένη επιφάνεια γης,
και ένα κασκέτο από μπλε σκουριασμένο ουρανό.
Οι άλλες είναι μουσικές. Σηκώνουν μια μεγάλη κραυγή.
Η βία θέλει βία.
Οι άνθρωποι δεν είναι σύννεφα είναι πέτρες.
Οι άνθρωποι είναι ακέφαλοι' ανοίγουν ένα κουτί και μοιράζονται τα σπαρματσέτα κάθε μέγα Σάββατο.
Έχουν κόμπλεξ' έχουν σεξομανίες.
Η σκέψη μου βρίσκεται σε συνδυασμό με μένα.
Ξαπλωμένος πάνω σε μια χοντροκόλα βουή του δρόμου,
σκέφτομαι και καπνίζω ένα τσιγάρο, αναμμένο στην καύτρα της σελήνης.
Βρίσκομαι σε αδιέξοδο.
Η χώρα μου περιβάλλεται από μια αλυσίδα οχιές.
Που όλο δαγκώνουν.
Οι οποίες μ'αλυσοδένουν.
και μ'αφήνουν σταυρωμένο
στο κέντρο της γης
Αισθάνομαι σαν κουτί γεμάτο
καλώδια και μπαταρίες.
Κινούμαι, ενεργώ, ντυμένος μουχλιασμένη επιφάνεια γης,
και ένα κασκέτο από μπλε σκουριασμένο ουρανό.
Οι άλλες είναι μουσικές. Σηκώνουν μια μεγάλη κραυγή.
Η βία θέλει βία.
Οι άνθρωποι δεν είναι σύννεφα είναι πέτρες.
Οι άνθρωποι είναι ακέφαλοι' ανοίγουν ένα κουτί και μοιράζονται τα σπαρματσέτα κάθε μέγα Σάββατο.
Έχουν κόμπλεξ' έχουν σεξομανίες.
Η σκέψη μου βρίσκεται σε συνδυασμό με μένα.
Ξαπλωμένος πάνω σε μια χοντροκόλα βουή του δρόμου,
σκέφτομαι και καπνίζω ένα τσιγάρο, αναμμένο στην καύτρα της σελήνης.
Βρίσκομαι σε αδιέξοδο.
Η χώρα μου περιβάλλεται από μια αλυσίδα οχιές.
Που όλο δαγκώνουν.
Οι οποίες μ'αλυσοδένουν.
και μ'αφήνουν σταυρωμένο
στο κέντρο της γης
Λευτέρης Πούλιος
by proxy
AVClub Addicted Member
- 29 April 2011
- 2,574
ΕΝΤΙΤΛΟ
Οι σμαραγδένιοι άγγελοι ,
παραγωγές αιθέριες του μυαλού μου οπτασίες ,
χορόν εστήσανε θαρρώ
δυο ίντσες πάνω από την κεφαλή μου
-προμήνυμα θανάτου ελλοχεύοντος στ’ απόκρυφα σου μέρη.
Κοιτάζω με απόγνωση την σκιά του εαυτού μου
να διαγράφεται θολή πάνω στον τοίχο της ματιάς σου
κι απορώ .
Στ’ ακριβοθώρητα σου όνειρα
οι αισθήσεις μου αρνούνται ν’ απαντήσουν
βουβές από την φρικαλέα παγωνιά της αιωνιότητας ,
που ύπουλα χαϊδεύει τα ημίνεκρα μου μέλη .
Αγγίζοντες ερωτικά τις παρυφές της άμωμης σου παρθενίας
ανήνορες θεοί
αμέτρητοι
θνητοί κι αθάνατοι λογοκριτές
χαμογελούν αδιόρατα απεικονιζόμενοι
μες τα πολύχρωμα ενσταντανέ
-αποδείξεις απολείπουσας ζωής –
προσποιούμενοι άγνοια του θανάτου
και της ακραιφνούς σιωπής
αιώνια κυριαρχούσης μεσα κι έξω απ την ψυχή μου
ακούοντας – αλλοίμονο-
αδιάφορα το έσχατο θλιμμένο θρόϊσμα της άμοιρης ζωής μου.
Απρόσκλητοι εξουσιαστές της ταλαιπωρημένης σπαραζούσης ύπαρξης μου
αργότερα ίσως και να αναδειχθούν
σε παραχρήμα αυτόκλητους του βίου μου τιμητές .
Οι ακραείς ανέμοι μεταδίδοντες θερμότητα
από τα παγωμένα δάχτυλα μου στα θερμά δικά σου
εκπνέουν ήρεμα.
Το τελευταίο μόριο της ψυχής μου εσέ αναζητά
συνουσιαζόμενο απροκάλυπτα κι αδιάντροπα
με τις αμέτρητες ψυχές
-ταλανισμένες άυλες υπάρξεις-
στους χώρους της μηδενικής προσωπικής μου διάστασης.
Κάθε φορά που προσπαθώ
τοποθετούμενος μέσα στις λέξεις μου
να νιώσω την αμαρτωλή του Είναι περηφάνεια
φραγμοί αξεπέραστοι υψώνονται ανάμεσα μας
ωσάν ο Λόγος που εχαράχθη στο χαρτί
να μην ανήκει πλέον εις εμένα.
ειρμό δεν έχω , μήτε συνείδηση πιά.
Υπάρχουν άλλωστε μόνον οι λέξεις που διακοσμούν τα χαρτιά μου
Οι σμαραγδένιοι άγγελοι ,
παραγωγές αιθέριες του μυαλού μου οπτασίες ,
χορόν εστήσανε θαρρώ
δυο ίντσες πάνω από την κεφαλή μου
-προμήνυμα θανάτου ελλοχεύοντος στ’ απόκρυφα σου μέρη.
Κοιτάζω με απόγνωση την σκιά του εαυτού μου
να διαγράφεται θολή πάνω στον τοίχο της ματιάς σου
κι απορώ .
Στ’ ακριβοθώρητα σου όνειρα
οι αισθήσεις μου αρνούνται ν’ απαντήσουν
βουβές από την φρικαλέα παγωνιά της αιωνιότητας ,
που ύπουλα χαϊδεύει τα ημίνεκρα μου μέλη .
Αγγίζοντες ερωτικά τις παρυφές της άμωμης σου παρθενίας
ανήνορες θεοί
αμέτρητοι
θνητοί κι αθάνατοι λογοκριτές
χαμογελούν αδιόρατα απεικονιζόμενοι
μες τα πολύχρωμα ενσταντανέ
-αποδείξεις απολείπουσας ζωής –
προσποιούμενοι άγνοια του θανάτου
και της ακραιφνούς σιωπής
αιώνια κυριαρχούσης μεσα κι έξω απ την ψυχή μου
ακούοντας – αλλοίμονο-
αδιάφορα το έσχατο θλιμμένο θρόϊσμα της άμοιρης ζωής μου.
Απρόσκλητοι εξουσιαστές της ταλαιπωρημένης σπαραζούσης ύπαρξης μου
αργότερα ίσως και να αναδειχθούν
σε παραχρήμα αυτόκλητους του βίου μου τιμητές .
Οι ακραείς ανέμοι μεταδίδοντες θερμότητα
από τα παγωμένα δάχτυλα μου στα θερμά δικά σου
εκπνέουν ήρεμα.
Το τελευταίο μόριο της ψυχής μου εσέ αναζητά
συνουσιαζόμενο απροκάλυπτα κι αδιάντροπα
με τις αμέτρητες ψυχές
-ταλανισμένες άυλες υπάρξεις-
στους χώρους της μηδενικής προσωπικής μου διάστασης.
Κάθε φορά που προσπαθώ
τοποθετούμενος μέσα στις λέξεις μου
να νιώσω την αμαρτωλή του Είναι περηφάνεια
φραγμοί αξεπέραστοι υψώνονται ανάμεσα μας
ωσάν ο Λόγος που εχαράχθη στο χαρτί
να μην ανήκει πλέον εις εμένα.
ειρμό δεν έχω , μήτε συνείδηση πιά.
Υπάρχουν άλλωστε μόνον οι λέξεις που διακοσμούν τα χαρτιά μου
Δημοκηδής
Μέλος Σωματείου
- 23 June 2006
- 9,984
. / .--. / .-. / . / .--. / . / -. / .- / - / ..-... / -. / .--. / ....-. / -.. / .-.... / -...- / . / ..-.. / .-.. / -.-- / .... / - / ... / --- / -.- / .- / .. / -. / .- / -- / .... / / .- / .. / -- / .--. / .- / .-... / .- / -- / --.-- / -.-- / - / .. / .- / .--. / -..-. / -.--- / ..- / .-.. / -.-. / .. / -. / .--.. / -..- / .-. / --.-. / . / -..-- / .-- / .. / - / --- / ... / --.-- / - / -..-- / -.. / -.- / -.-- / .--.. / --.- /
Last edited by a moderator:
by proxy
AVClub Addicted Member
- 29 April 2011
- 2,574
ρε συ δεν ξέρω τι λες . Πάντως είναι ένα περίεργο ποίημα του Νίκου Αυγερινόπουλου , ενός φίλου που γεννήθηκε στην Ικαρία . Τουλάχιστον εμένα μ' αρέσει .
Last edited by a moderator:
Marilyn
Senior Member
- 8 September 2010
- 474
Τίτος Πατρίκιος - Μεγάλο γράμμα (απόσπασμα)
Πρέπει να σου μιλήσω...
Δίχως σκιάδι στα μάτια,
δίχως μάτια που ν' απαντούν στον πρωινό σου χαιρετισμό,
μέναμε όρθιοι όταν
ο ήλιος πυρπολούσε βράχια, βλέφαρα, καρδιές,
όταν μες στη βροχή τη νύχτα ξεκλέβαμε μια μακρυνή μουσική,
κι όμως με το μάγουλο πάντα μες στη ζεστή σας παλάμη,
ακόμα κι όταν την τραβούσατε μακρυά,
ακόμα κι όταν καν δεν την απλώνατε,
ακόμα κι όταν λέγαμε:
Καλύτερα έτσι,
καλύτερα!..
Κανείς ποτέ δε μπόρεσε να μας αποστερήση
την παλάμη αυτή...
Μα τώρα το καλοκαίρι μπήκε μέσα
στο καλύβι μας.
Ίσως να ήρθε ξαφνικά.
Ίσως να πέρασε το φράxτη
όταν εμείς βρισκόμαστε στο πλοίο
και πώς να δης εκεί τα xόρτα που κιτρίνισαν...
Όμως ήρθε...
Οι σκιές σκληράνανε μαζί με το κριθάρι.
Κ' οι πέτρες κάτω στο ποτάμι καίνε.
Δε μπορείς άλλο να ρωτάς τον άνεμο...
Όταν γλυκαίνουν τα σταφύλια,
το αύριο πηδάει πίσω απ'τη μάντρα τ' αμπελιού και φεύγει.
Οι σκιές σκληράνανε.
Οι λέξεις τεντώσανε και τρίζουν.
Απαιτούν να ειπωθούν...
Θα σου μιλήσω μπροστά στο πέλαγος
κ' η φωνή μου θα σε φτάση...
...Αλήθεια, έχεις σκεφτεί ποτέ,
τι 'ναι για μας αυτή η μακρινή ομιλία;
Φυσικά, δεν ξέρεις το πόσο σ' αγαπώ.
Ίσως καμμιά φορά να συλλογιέσαι:
...Μα ναι.., Θάπρεπε!..
Ίσως καμμιά φορά να λες..-
μα τι να λες;..
Ένα κλωνί της σκέψης σου δεν μπορώ να πιάσω...
Οι καθημερινές φροντίδες, λέει...
Η ζωή με τις απαιτήσεις της, λέει...
Άλλωστε δεν είναι εκείνη που φαντάζεσαι...
Μα ποιος είπε πως εγώ φαντάζομαι;
Εγώ ξ έ ρ ω!..
Πρέπει να σου μιλήσω...
Δίχως σκιάδι στα μάτια,
δίχως μάτια που ν' απαντούν στον πρωινό σου χαιρετισμό,
μέναμε όρθιοι όταν
ο ήλιος πυρπολούσε βράχια, βλέφαρα, καρδιές,
όταν μες στη βροχή τη νύχτα ξεκλέβαμε μια μακρυνή μουσική,
κι όμως με το μάγουλο πάντα μες στη ζεστή σας παλάμη,
ακόμα κι όταν την τραβούσατε μακρυά,
ακόμα κι όταν καν δεν την απλώνατε,
ακόμα κι όταν λέγαμε:
Καλύτερα έτσι,
καλύτερα!..
Κανείς ποτέ δε μπόρεσε να μας αποστερήση
την παλάμη αυτή...
Μα τώρα το καλοκαίρι μπήκε μέσα
στο καλύβι μας.
Ίσως να ήρθε ξαφνικά.
Ίσως να πέρασε το φράxτη
όταν εμείς βρισκόμαστε στο πλοίο
και πώς να δης εκεί τα xόρτα που κιτρίνισαν...
Όμως ήρθε...
Οι σκιές σκληράνανε μαζί με το κριθάρι.
Κ' οι πέτρες κάτω στο ποτάμι καίνε.
Δε μπορείς άλλο να ρωτάς τον άνεμο...
Όταν γλυκαίνουν τα σταφύλια,
το αύριο πηδάει πίσω απ'τη μάντρα τ' αμπελιού και φεύγει.
Οι σκιές σκληράνανε.
Οι λέξεις τεντώσανε και τρίζουν.
Απαιτούν να ειπωθούν...
Θα σου μιλήσω μπροστά στο πέλαγος
κ' η φωνή μου θα σε φτάση...
...Αλήθεια, έχεις σκεφτεί ποτέ,
τι 'ναι για μας αυτή η μακρινή ομιλία;
Φυσικά, δεν ξέρεις το πόσο σ' αγαπώ.
Ίσως καμμιά φορά να συλλογιέσαι:
...Μα ναι.., Θάπρεπε!..
Ίσως καμμιά φορά να λες..-
μα τι να λες;..
Ένα κλωνί της σκέψης σου δεν μπορώ να πιάσω...
Οι καθημερινές φροντίδες, λέει...
Η ζωή με τις απαιτήσεις της, λέει...
Άλλωστε δεν είναι εκείνη που φαντάζεσαι...
Μα ποιος είπε πως εγώ φαντάζομαι;
Εγώ ξ έ ρ ω!..
http://www.youtube.com/watch?v=TPzWLPAxn1o&feature=related
The Genius Of The Crowd
there is enough treachery, hatred violence absurdity in the average
human being to supply any given army on any given day
and the best at murder are those who preach against it
and the best at hate are those who preach love
and the best at war finally are those who preach peace
those who preach god, need god
those who preach peace do not have peace
those who preach peace do not have love
beware the preachers
beware the knowers
beware those who are always reading books
beware those who either detest poverty
or are proud of it
beware those quick to praise
for they need praise in return
beware those who are quick to censor
they are afraid of what they do not know
beware those who seek constant crowds for
they are nothing alone
beware the average man the average woman
beware their love, their love is average
seeks average
but there is genius in their hatred
there is enough genius in their hatred to kill you
to kill anybody
not wanting solitude
not understanding solitude
they will attempt to destroy anything
that differs from their own
not being able to create art
they will not understand art
they will consider their failure as creators
only as a failure of the world
not being able to love fully
they will believe your love incomplete
and then they will hate you
and their hatred will be perfect
like a shining diamond
like a knife
like a mountain
like a tiger
like hemlock
their finest art
Submitted by Holt
The Genius Of The Crowd
there is enough treachery, hatred violence absurdity in the average
human being to supply any given army on any given day
and the best at murder are those who preach against it
and the best at hate are those who preach love
and the best at war finally are those who preach peace
those who preach god, need god
those who preach peace do not have peace
those who preach peace do not have love
beware the preachers
beware the knowers
beware those who are always reading books
beware those who either detest poverty
or are proud of it
beware those quick to praise
for they need praise in return
beware those who are quick to censor
they are afraid of what they do not know
beware those who seek constant crowds for
they are nothing alone
beware the average man the average woman
beware their love, their love is average
seeks average
but there is genius in their hatred
there is enough genius in their hatred to kill you
to kill anybody
not wanting solitude
not understanding solitude
they will attempt to destroy anything
that differs from their own
not being able to create art
they will not understand art
they will consider their failure as creators
only as a failure of the world
not being able to love fully
they will believe your love incomplete
and then they will hate you
and their hatred will be perfect
like a shining diamond
like a knife
like a mountain
like a tiger
like hemlock
their finest art
Submitted by Holt
Last edited: