Out to Lunch! - Eric Dolphy (1964)
Παλευω ωρα τωρα να βρω μια εισαγωγη.Δεν μπορω.Θα μπω κατ'ευθειαν στο ψητο οπως με αρπαξε κι αυτος ο δισκος και με κολλησε απο τις πρωτες νοτες.
Εμεινα να τον παρακολουθω σα χανος απο την αρχη ως το τελος.Σαν να παρακολουθουσα μια ταινια που δεν ηξερα μεχρι το τελος που θα με παει.Ενα απροβλεπτο θριλλερ χωρις ομως την αγωνια του τι θα γινει,αλλα να μην τελειωσει.Ενα δαιδαλωδες σεναριο με δυο πρωταγωνιστες και τρεις δευτερους,που ομως κλεβουν την παρασταση,σε παει και σε φερνει και σε παρασυρει.
Η τζαζ του αυτοσχεδιασμου,το avant garde,ειναι εδω σε ολο του το μεγαλειο.Αφηρημενη και ομως τοσο focused,ατονικη πολλες φορες και ομως εκπληκτικα λυρικη.
Ο ηχος της πολης,ο θορυβος απο τη μια και απο την αλλη ηχοχρωματα τοσο πλουσια και μελωδικα που σε μπουκωνουν.Συναισθημα στο θορυβο?Αμε....
Αν και ο δισκος φερει το ονομα του Eric Dolphy προκειται για κολλεκτιβα μουσικων και οχι για one man show.O Dolphy θητευσε για χρονια σαν βασικος σαξοφωνιστας στην μπαντα του μεγαλου Charles Mingus και εκει εμαθε τις αρετες του συλλογικου αυτοσχεδιασμου.Και αυτο ακριβως ειναι αυτος ο δισκος.Μια αποθεωση του συλλογικου,η ομαδα πανω απο το ατομο.Διπλα του βρισκονται μεγαλοι παιχτες.Πανω απ'ολους (σαν ονομα οχι σαν αξια) ο Freddie Hubbard μια απο τις μεγαλυτερες τρομπετες της τζαζ.Μαζι κανουν ενα διδυμο που θυμιζει πρωταγωνιστες σε αστικο θριλλερ.Σαν ο ενας να κυνηγαει τον αλλον στους δρομους της πολης και μετα σε ενα λαβυρινθο απο κτιρια,ενα αεναο παιχνιδι γατας και ποντικιου(ή σαξοφωνου και τρομπετας αν προτιματε),μονο που δεν ξερεις ποιος ειναι η γατα και ποιος το ποντικι.Οταν κρυβεται ο ενας αρχιζει ο αλλος και τουμπαλιν.Και οταν συναντιουνται ξεσπα ενα πιστολιδι ηχων που σε καθηλωνει.
Την ατμοσφαιρα αυτου του κυνηγητου την φτιαχνουν ενας βιμπραφωνιστας ο Bobby Hutcherson.O Dolphy προτιμησε το βιμπραφωνο απο το πιανο.Και συγκεκριμενα το βιμπραφωνο του Hutcherson.O ιδιος λεει στις σημειωσεις του δισκου οτι σε αντιθεση με το πιανο που νιωθεις οτι σου ασκει ελεγχο,τα vibe του Βοbby ακουγονται απελευθερωτικα.Νοτες που χτυπανε σαν βροχη στις λαμαρινες και συνεχιζουν να αντηχουν στον αερα,δινουν ρυθμο και υπεροχα μοτιβα,δινοντας στα πνευστα εναν καμβα για δημιουργια.
Στο μπασο ο Richard Davis ειναι rythm master.Οταν ολοι σολαρουν ακαταπαυστα αυτος ειναι το σημειο αναφορας.Αυτος ευθυνεται για τις αμετρητες αλλαγες στο ρυθμο με το βαρυ πιτσικατο του,οντας ο κρυφος οδηγος που δειχνει το δρομο στους υπολοιπους.
Και οταν παιζει με δοξαρι το αποτελεσμα ειναι ακριβως αυτο που λεει και ο τιτλος του συγκεκριμενου κομματιου:Something Sweet,Something Tender.Τιποτα περισσοτερο,τιποτα λιγοτερο.
Οσο για τον ντραμμερ Anthony Williams ολα τα λεει ο Ερρικος:"Tony doesn't play time he plays pulse".Κανονικος μετρονομος και μολις ειχε κλεισει τα δεκαοχτω....
Το Out to Lunch ηταν ο δευτερος προσωπικος δισκος του Eric Dolphy και ο πρωτος στη Blue Note.Εμενε να ειναι και ο τελευταιος.Αμεσως μετα την κυκλοφορια του δισκου θα φυγει με τον Μινγκους για περιοδεια στην Ευρωπη.Θα πεθανει μετα απο λιγο καιρο απο μια κριση διαβητη(ο ιδιος δεν ηξερε οτι ειχε) που θα τον αφησει σε κωμα.Ηταν 36 χρονων και παρ'ολα αυτα η κληρονομια που θα αφησει στη τζαζ θα ειναι τεραστια.
Ο Κολτρειν θα πει οτι γνωριζοντας τον Dolphy "η ζωη μου εγινε πολυ καλυτερη.Οτι και να πω θα ειναι λιγο".
Αυτα για εναν απο τους μεγαλυτερους σαξοφωνιστες,φλαουτιστες και κλαρινετιστες που γνωρισε η τζαζ.
- Freddie Hubbard (trumpet)
- Eric Dolphy (alto sax,flute & bass clarinet)
- Bobby Hutcherson (vibes)
- Richard Davis (bass)
- Anthony Williams (drums)
Πηγες wiki,Lp's Inner notes και εδω http://www.avclub.gr/forum/showthread.php?t=56124
Παλευω ωρα τωρα να βρω μια εισαγωγη.Δεν μπορω.Θα μπω κατ'ευθειαν στο ψητο οπως με αρπαξε κι αυτος ο δισκος και με κολλησε απο τις πρωτες νοτες.
Εμεινα να τον παρακολουθω σα χανος απο την αρχη ως το τελος.Σαν να παρακολουθουσα μια ταινια που δεν ηξερα μεχρι το τελος που θα με παει.Ενα απροβλεπτο θριλλερ χωρις ομως την αγωνια του τι θα γινει,αλλα να μην τελειωσει.Ενα δαιδαλωδες σεναριο με δυο πρωταγωνιστες και τρεις δευτερους,που ομως κλεβουν την παρασταση,σε παει και σε φερνει και σε παρασυρει.
Η τζαζ του αυτοσχεδιασμου,το avant garde,ειναι εδω σε ολο του το μεγαλειο.Αφηρημενη και ομως τοσο focused,ατονικη πολλες φορες και ομως εκπληκτικα λυρικη.
Ο ηχος της πολης,ο θορυβος απο τη μια και απο την αλλη ηχοχρωματα τοσο πλουσια και μελωδικα που σε μπουκωνουν.Συναισθημα στο θορυβο?Αμε....
Αν και ο δισκος φερει το ονομα του Eric Dolphy προκειται για κολλεκτιβα μουσικων και οχι για one man show.O Dolphy θητευσε για χρονια σαν βασικος σαξοφωνιστας στην μπαντα του μεγαλου Charles Mingus και εκει εμαθε τις αρετες του συλλογικου αυτοσχεδιασμου.Και αυτο ακριβως ειναι αυτος ο δισκος.Μια αποθεωση του συλλογικου,η ομαδα πανω απο το ατομο.Διπλα του βρισκονται μεγαλοι παιχτες.Πανω απ'ολους (σαν ονομα οχι σαν αξια) ο Freddie Hubbard μια απο τις μεγαλυτερες τρομπετες της τζαζ.Μαζι κανουν ενα διδυμο που θυμιζει πρωταγωνιστες σε αστικο θριλλερ.Σαν ο ενας να κυνηγαει τον αλλον στους δρομους της πολης και μετα σε ενα λαβυρινθο απο κτιρια,ενα αεναο παιχνιδι γατας και ποντικιου(ή σαξοφωνου και τρομπετας αν προτιματε),μονο που δεν ξερεις ποιος ειναι η γατα και ποιος το ποντικι.Οταν κρυβεται ο ενας αρχιζει ο αλλος και τουμπαλιν.Και οταν συναντιουνται ξεσπα ενα πιστολιδι ηχων που σε καθηλωνει.
Την ατμοσφαιρα αυτου του κυνηγητου την φτιαχνουν ενας βιμπραφωνιστας ο Bobby Hutcherson.O Dolphy προτιμησε το βιμπραφωνο απο το πιανο.Και συγκεκριμενα το βιμπραφωνο του Hutcherson.O ιδιος λεει στις σημειωσεις του δισκου οτι σε αντιθεση με το πιανο που νιωθεις οτι σου ασκει ελεγχο,τα vibe του Βοbby ακουγονται απελευθερωτικα.Νοτες που χτυπανε σαν βροχη στις λαμαρινες και συνεχιζουν να αντηχουν στον αερα,δινουν ρυθμο και υπεροχα μοτιβα,δινοντας στα πνευστα εναν καμβα για δημιουργια.
Στο μπασο ο Richard Davis ειναι rythm master.Οταν ολοι σολαρουν ακαταπαυστα αυτος ειναι το σημειο αναφορας.Αυτος ευθυνεται για τις αμετρητες αλλαγες στο ρυθμο με το βαρυ πιτσικατο του,οντας ο κρυφος οδηγος που δειχνει το δρομο στους υπολοιπους.
Και οταν παιζει με δοξαρι το αποτελεσμα ειναι ακριβως αυτο που λεει και ο τιτλος του συγκεκριμενου κομματιου:Something Sweet,Something Tender.Τιποτα περισσοτερο,τιποτα λιγοτερο.
Οσο για τον ντραμμερ Anthony Williams ολα τα λεει ο Ερρικος:"Tony doesn't play time he plays pulse".Κανονικος μετρονομος και μολις ειχε κλεισει τα δεκαοχτω....
Το Out to Lunch ηταν ο δευτερος προσωπικος δισκος του Eric Dolphy και ο πρωτος στη Blue Note.Εμενε να ειναι και ο τελευταιος.Αμεσως μετα την κυκλοφορια του δισκου θα φυγει με τον Μινγκους για περιοδεια στην Ευρωπη.Θα πεθανει μετα απο λιγο καιρο απο μια κριση διαβητη(ο ιδιος δεν ηξερε οτι ειχε) που θα τον αφησει σε κωμα.Ηταν 36 χρονων και παρ'ολα αυτα η κληρονομια που θα αφησει στη τζαζ θα ειναι τεραστια.
Ο Κολτρειν θα πει οτι γνωριζοντας τον Dolphy "η ζωη μου εγινε πολυ καλυτερη.Οτι και να πω θα ειναι λιγο".
Αυτα για εναν απο τους μεγαλυτερους σαξοφωνιστες,φλαουτιστες και κλαρινετιστες που γνωρισε η τζαζ.
- Freddie Hubbard (trumpet)
- Eric Dolphy (alto sax,flute & bass clarinet)
- Bobby Hutcherson (vibes)
- Richard Davis (bass)
- Anthony Williams (drums)
Πηγες wiki,Lp's Inner notes και εδω http://www.avclub.gr/forum/showthread.php?t=56124
Last edited:
