Conquistador-Η τελική αναμέτρηση και η νέα ζωή

Δημήτρης Ν. said:

Ως εκ τούτου είναι δρόμος χωρίς γυρισμό. Όταν βουτήξεις στα νερά της απόλυτης ελευθερίας και ηδονής , δεν μπορείς , επιστρέφοντας ,έξω , να είσαι ο ίδιος άνθρωπος. Ενδεχομένως η τωρινή επιφάνεια να είναι παρόμοια με την πρότερη . Όμως η αλλαγή είναι εσωτερική και μόνιμη .

Click to expand...

Αυτο εκανε σε εμενα το Bitches Brew. Μολις καταφερα να βουτηξω μεσα του, δεν επεστρεψα ποτε. Η οπτικη γωνια που παρακολουθουσα τη μουσικη αλλαξε δια παντως.

Δεν πάμε καλά .....

Χωρίς αστεία όμως,

Ντοκ αυτή η παρουσίαση είναι η καλύτερη που έχεις κάνει, αφήνοντας κατά μέρος την συνήθη ορθολογίστικη πανοπλία σου, ....
.......επιτρέποντας επιτέλους στον συναισθηματικό σου κόσμο, να πορευθεί ευάλωτος, χωρίς άμυνες, έτοιμος (και ίσως προσευχόμενος ) να κατακρεουργηθεί από την κάθε λογής έκσταση ...


Δεν σχολιάζω την νέα υπογραφή .... Πως το τραγουδάει, να δεις, ο γυιός μου ;
....Φταίει ο .....χμμμ ..... για ότι μου συμβαίνει (δις)

Τα δυο tracks του Conquistador μου εχουν αφησει αντιφατικες "αναμνησεις". Το ομώνυμο δε μου αρεσει γιατι δε μου προκαλει κανενος ειδους συναισθημα. Δε θυμαμαι να εχει καθολου μελωδια ή κεντρικη ιδεα, με εξαιρεση το τεμπο του. Το δευτερο track ομως ειναι εκπληκτικο. Πιο downιαρικο, πιο ζεστο.

Πιστευω πως ο Miles ειχε ακουσει αυτο το αλμπουμ πριν στραφει στο fusion.

Στην αρχή, ξαφνιάστηκα που είδα το κείμενο του Ντοκ. Μετά, ένιωσα ενοχές: όφειλα να τον ξέρω καλύτερα - είναι ισχυρογνώμων αλλά, ταυτόχρονα, πάρα πολύ έντιμος κι ούτε είναι η πρώτη φορά που αναθεωρεί πράγματα δημόσια. Σιγά που θα "κολλώσει".
Θέλω να κάνω μιά παρένθεση εδώ: στην όλη διαδικασία της ακρόασης της μουσικής, τίποτα δεν είναι πιο γοητευτικό για μένα από το να ανακαλύπτω καινούργιους κόσμους ή να ανατρέπονται μέσα μου πράγματα που τα πίστευα φανατικά για χρόνια. Είναι ο τρόπος μου να νιώθω Ζωντανός σαν ακροατής και δέκτης.
Συχνά, είναι πολύ άχαρο να γράφεις για μουσική. Γράμματα στο Αγνωστο στέλνεις, στην ουσία. Σε ανθρώπους που δεν έχουν πάντα τη διάθεση να σε ακούν ούτε συμμερίζονται τα γούστα σου. Που, πολλές φορές, βαριούνται. Ή χαζεύουν. Ή έχουν ξυπνήσει "ανάποδα". Ή δεν δέχονται κουβέντα πάνω στα γούστα τους κι ούτε περίμεναν εσένα να ...τους τα αλλάξεις. Συχνά, αυτό που παίρνεις πίσω, είναι ένα βουβό αλλά και εκωφαντικό "παράτα μας ρε φίλε...". Τις περισσότερες φορές, το μόνο που σου αφήνει, είναι ότι μένεις με την ικανοποίηση ότι τουλάχιστον το έκανες καλά. Oσο καλύτερα μπορούσες. Δεν είναι και λίγο, εδώ που τα λέμε...

Η εξαίρεση είναι πάρα πολύ σπάνια και σου συμβαίνει μία στις τόσες. Γι αυτό ακριβώς τη θυμάσαι. Είναι ένα κείμενο σαν αυτό, του Ντόκ, παραπάνω. 'Η το άλλο του ιδίου, που έγραφε για τους Suicide και τη Nico. Ή εκείνο του γιατρού, αφού πρώτα είχαμε πιαστεί "μαλλί με μαλλί" για τον Gardiner.
Θεωρώ πολύ τυχερό άνθρωπο και, κατά βάθος, φθονώ όποιον Δεν έχει ακούσει ακόμα τον Cecil Taylor : θυμάμαι τα δικά μου και τι αποκάλυψη ήταν για μένα. Σαν να γυρίζει ένα κλειδί και να ανοίγει μιά πόρτα μέσα σου που δεν υποψιαζόσουν καν την ύπαρξή της.
Ο Ντοκ δεν ανήκει πιά σε αυτούς τους τυχερούς.
Ανήκει όμως σε κάποιους άλλους που αποτελούν υποκατηγορία της παραπάνω: είναι αυτοί που Δεν έχουν ακούσει ακόμα το "Nefertiti. The Beautiful One Has Cometh", διπλό, lo-fi, ηχογραφημένο ζωντανά στην Κοπεγχάγη το 1962 με τον Taylor να παίζει "πιθανότατα το χειρότερο πιάνο της πόλης εκείνη τη βραδιά", τον Jimmy Lyons στο άλτο σαξόφωνο και τον Sunny Murray στα ντράμς.
Tι να κάνει ένας τόσο κακοηχογραφημένος δίσκος σ ένα φόρουμ γεμάτο από λάτρεις της υψηλής πιστότητας και ...του καλού ήχου;
Aκούστε το και μου λέτε

χμμμ
μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι...

το έβλεπα χτες δίπλα στο πικάπ και έλεγα μέσα μου "να του πω να το βάλει άραγε ?"
Έτσι είμαι ακόμα αμόλυντος και τυχερός...

τελικά αναλωθήκαμε σε santana, chicago ΤΑ, magma:worshippy::worshippy::drummer: :award:και κλείσαμε (άντε γιά σένα) με art ensamble of Chicago....

ειλικρινά σε κάποια στιγμή χτες ρώτησα το Μήτσο. Αραγε ο Κώστας έχει ακούσει (και δει) magma?
Η πόρτα αυτή που λες άνοιξε γιά μένα με τους magma πριν από ένα χρόνο χάρη στο Μήτσο και τον ευχαριστώ εκ βάθους καρδίας...:worshippy:

Δ. Παναγιωτίδης said:

Αραγε ο Κώστας έχει ακούσει (και δει) magma?

Click to expand...

Aρχηγέ, όποτε θελήσεις, κάθομαι κάτω και σου γράφω όλα τα lyrics του M.D.K. σε χρόνο dt. Σ αυτή τη γλώσσα που επενόησε μόνος του ο τσιγγάνος, χωρίς το παραμικρό λάθος.
Δεν τους έχω απλά ακούσει: τους έχω "φάει" με τα εξώφυλλα κι έχω αγοράσει τους 3 καλύτερους δίσκους τους 2 ή 3 φορές τον καθένα. Παληά, στις μέρες του βινυλίου. Τους "έσκαβα", βλέπεις, από τα πολλά παιξίματα...:award:

Moλις πριν λιγο προσεξα πως στο τελευταιο Downbeat (αυτο με τον Pat Metheny στο εξωφυλλο) εχει υπαρχει ενα παρα πολυ καλο αρθρο για τον Cecil Τaylor, με τιτλο "Our era's Beethoven".

Μιας και απαγορευεται να το ανεβασω εδω, οποιος θελει μπορω να του το στειλω.

Nά λοιπόν πού με αφορμή τό εξαιρετικό κείμενο τού Ντόκ αναδεικνυεται ξανά το θέμα τού ´γιατί γράφουμε εδώ μέσα´και όχι μόνον.
Μιά και κάποτε είχα προσδώσει τον χαρακτηρισμό ´αλεξίθυμος´στον Ντόκ,στην συνέχεια μού δόθηκαν πολλές ευκαιρίες να αναθεωρήσω...
Ισως γιατί αναγνωρίζω κοινά στοιχεία πολύ περισσότερα με αυτόν,εξ´ού και οι παλιές ´διαφωνίες´.
Οταν όμως κάποια στιγμή πέρασα επιτυχημένα ένα ιδιωτικό μουσικό test πού μού έθεσε πείστηκα ότι γιά ανθρώπους πού εκτιμώ ´ξέρω´έστω και ασυναίσθητα περισσότερα πράγματα απ´όσα συνειδητά νομίζω.
Τώρα πιά δεν με ενδιαφέρει να ´πείσω´κανέναν εδώ μέσα..
Μού αρκεί πού υπάρχουν και ´ξέρω´ότι είναι μιά ετερόκλητη παρέα,πού ο ένας έχει στον νού του τον άλλον και συχνά ´κρυφογελά´μέ τίς εμμονές του,αλλά πιά με μιά τρυφερή οικειότητα.
Για ποιόν γράφουμε άρα γε??
Για μάς και μόνον και λόγω τής περιρρέουσας ατμόσφαιρας πού έχει δημιουργηθεί εδώ μέσα.
Η συμμετοχή μου εδώ πάντως μού άδειασε ακόμα περισσότερο το ήδη ´άδειο´πορτοφόλι μου, απο τίς προτάσεις τών φίλων,αλλά και γιατί μού δημιουργήθηκε μιά περαιτέρω ανάγκη για ψάξιμο ακόμα και μουσικών οικείων σε μένα..
Εν πάσει περιπτώσει και ενώ γνωρίζω ότι διαβαζόμαστε από ανθρώπους μετρημένους στά δάκτυλα ,παραμένει μέσα μου η εντύπωση μιάς ´κοινής προσπάθειας´πού ξεκινάει απο τά 4 σημεία τού ορίζοντα και το απόσταγμά της φτάνει εδώ μέσα,σέ μιά σταθερή και ασφαλή ´δομή´πού πλέον αποτελεί σημείον αναφοράς..Και σέ μιά ασφαλή δομή ο καθένας μας μπορεί πιό εύκολα να μιλήσει και δημόσια γιά ´ανατροπές´τής προσωπικής του γνώμης.
Και αυτό σέ μένα τουλάχιστον έδοσε την δυνατότητα να αναθεωρήσω συχνά απόψεις μου για μουσικές καί να εμπλουτίσω ακόμα περισσότερο τίς ´αισθήσεις μου´.
Και αυτό το οφείλω στην ´βασική παρέα´πού ξεκίνησε αλλά καί στίς καινούριες παρουσίες,πού προστέθηκαν και λειτουργούν πιά σάν ομόκεντροι κύκλοι..
Σέ διαδικτυακό χώρο,αλλά ακόμα και στήν ίδια τήν ζωή σπάνια διαμορφώνεται τέτοια κατάσταση,πού επιτρέπει στόν καθένα να υπάρχει αυτόνομα αλλά και στήν Ομάδα ταυτόχρονα...
Και αυτό επετεύχθη μέσα από διαδικασίες γνωριμίας,σύγκρουσης,επίλυσης τής σύγκρουσης και εν τέλει αποδοχής τού άλλου.
Μεγάλη κατάκτηση σέ μιά περίοδο όπου κυριαρχεί ο κατακερματισμός παντού..
Υ.Γ.
Νάσαι καλά Ντόκ..

Re: Απάντηση: Re: Conquistador-Η τελική αναμέτρηση και η νέα ζωή

Δημήτρης Ν. said:

πφφφ ...εγώ παίρνω και τα cd και μετά πάιρνω και τα γιαπωνέζικα cd ( εκτός από τα βινύλια ):award::ernaehrung004::worshippy:

κι έχω και τα dvd ( τα δύο από τα 4 , τώρα θα παραγγείλω και τα άλλα δύο )

Click to expand...

και το πρόβλημα είναι γιά μένα ότι με βλέπω να παραγγέλνω επίσης και τα 4...:fahne90:

όσο γιά το φιλοσοφικό ερώτημα του Σπύρου...
γράφουμε γιά να τονίσουμε την μουσική μας υπόσταση και αναζητήσεις, γιά να αυτοπροσδιοριστούμε ως ακροατές και γιά να μοιράσουμε σε άλλους έστω ένα μικρό ψήγμα από αυτά που μας αγγίζουν.
Και όταν ο σπόρος αυτός βρει πρόσφορο έδαφος, τότε είναι που λαμβάνει χώρα ο αυτοπροσδιορισμός...

Είστε μεγάλο σχολείο εδώ μέσα . Τέλος.

Γειά σου μεγάλε Ντοκ.. :worshippy:

Δημήτρης Ν. said:

... Όμως η αλλαγή είναι εσωτερική και μόνιμη...

Click to expand...

Και επειδή όλα έχουν και το τίμημά τους, τις περισσότερες φορές είναι και οδυνηρή

Αμα αρχίσεις και δεν "χωράς" παντού, μπορεί να καταλήξεις να μη "χωράς" πουθενά...

Γιώργος Κουνελάκης said:

Αμα αρχίσεις και δεν "χωράς" παντού, μπορεί να καταλήξεις να μη "χωράς" πουθενά...

Click to expand...

Σωστος ο Κουν...:2thumb22sup:

Το είπε και ο Αγγελάκας άλλωστε...


Επί της ουσίας, ο "δάσκαλος" κρύβει πολλά που δε φαίνονται από το πληκτρολόγιο.

Η παρέα είναι όντως σχολείο και χαίρομαι που βάζουμε όλοι έστω κι ένα μικρό λιθαράκι...