Search
Search titles only
By:
Search titles only
By:
Home
Forums
New posts
Search forums
What's new
New posts
Latest activity
Members
Current visitors
Κανονισμός Λειτουργίας
Σωματείο AVClub
Log in
Register
Search
Search titles only
By:
Search titles only
By:
New posts
Search forums
Menu
Install the app
Install
Reply to thread
Home
Forums
Μουσική - Κινηματογράφος - Τηλεόραση - Πολιτισμός
Κινηματογράφος
Nέα - Συζητήσεις - Διαγωνισμοί
Βαβέλ
JavaScript is disabled. For a better experience, please enable JavaScript in your browser before proceeding.
You are using an out of date browser. It may not display this or other websites correctly.
You should upgrade or use an
alternative browser
.
Message
<blockquote data-quote="Δημήτρης Ν." data-source="post: 231990" data-attributes="member: 79"><p><strong>Απάντηση: Βαβελ</strong></p><p></p><p>Ως γνωστόν "το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού" , όπως έλεγαν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι και όπως πλειστάκις δεν εφαρμόζουμε στη ζωή μας . </p><p></p><p>Εν προκειμένω όμως όχι μόνον εγώ που δεν το εφήρμοσα και είδα δεύτερη ταινία του Ιναουρίτου , μετά από το ανεκδιήγητο και άκρως βαρετό 21 γρ, αλλά και ο ίδιος ο σκηνοθέτης που επαναλαμβάνει το αγαπημένο του θέμα : μία σπονδυλωτή ταινία με τρείς παράλληλες , άσχετες μεταξύ τους ιστορίες , οι οποίες στο τέλος της ταινίας αποκαλύπτεται ότι συνδέονται η μία με την άλλη , μέσω ενός απίθανου και 'τραβηγμένου από τα μαλλιά" τυχαίου γεγονότος" - εδώ το δώρο , μιά καραμπίνα ,ενός Γιαπωνέζου τουρίστα σε έναν Μαροκινό χωρικό , που αποδεικνύεται καταλύτης για τις φιλμικές εξελίξεις . </p><p></p><p>Η πρωτη μου ένσταση είναι εδώ . Στην αναγόρευση του τυχαίου ως ρυθμιστικού παράγοντα της ανθρώπινης ζωής . Δυστυχώς μετά την διατύπωση της αρχής της απροσδιοριστίας του Χάιζενπεργκ και τις μαθηματικές θεωρίες περί Χάους - που ίσως βρίσκουν έδαφος σε υποατομικό - κβαντικό επίπεδο , βρέθηκαν πολλοί "καλοθελητές" που προσπάθησαν να μεταφέρουν αυτές τις θεωρίες σε επίπεδο φιλοσοφίας και´"ρύθμισης" της ανθρώπινης ζωής . Ετσι το πασίγνωστο , επιπέδου εφημερίδας , παράδειγμα της πεταλούδας που χτυπά τα φτερά της ή του ρινόκερου που χασμουριέται στο Πεκίνο ή στον Αμαζόνιο και επιφέρει αλλαγές στον καιρό της μεσογείου , μπήκε στην καθημερινότητα μας και τώρα αποτελεί , δυστυχώς , την ραχοκοκκαλιά μιάς ταινίας .</p><p></p><p>Ετσι φέρονται και όλοι οι ήρωες του φίλμ , δούλοι του τυχαίου , άλλογα όντα με ενστικτώδεις αντιδράσεις ( από τα παιδάκια που παίζουν με την καραμπίνα , μέχρι την μεξικάνα οικιακή βοηθό , που ελαφρά τη καρδία και χωρίς δεύτερη σκέψη , παίρνει μαζί της τα παιδιά στο Μεξικό και την ανέραστη Γιαπωνεζούλα , θύμα κυρίως της αυτοκτονίας της μητέρας της - την οποίαν η ίδια πρωτη ανακάλυψε - και της αδυναμίας της να επικοινωνήσει ως κωφάλαλη σε ένα κόσμο που ακούει και μιλάει . Ας θυμηθούμε εν προκειμένω και τον Βιτγκενστάϊν και την άποψη ότι η γλώσσα αναπαριστά μιά ξεχωριστή πραγματικότητα που υφίσταται ανεξάρτητα από την ίδια την γλώσσα . Πως λοιπόν να μην άγεται από το τυχαίο η μικρή Γιαπωνεζούλα , έρμαιο μιάς πραγματικότητος που αδυνατεί να "απεικονιστεί" και άρα δεν έχει νόημα ; . </p><p></p><p>Οι ήρωες λοιπόν άγονται και φέρονται από το τυχαίο , με το Χάος να αποτελεί τον μόνο ρυθμιστικό παράγοντα της ζωής τους ( contradictio in terminis προφανώς ) .Και ποιά είναι η λύση που προσφέρει η ταινία ( resolution) ; Τίποτα . Καμμία . Ενστικτώδεις και ζωώδεις αντιδράσεις .</p><p></p><p>Υπο αυτήν την έποψη λοιπόν η ταινία είναι ένα ιδεολογικό πορνογράφημα , μιά βαθύτατα συντηρητική ταινία , από ένα σκηνοθέτη που , εμένα τουλάχιστον , μου μεταφέρει μιά ατμόσφαιρα και μιά ιδεολογία μισανθρωπισμού , που με ενόχλησε βαθύτατα . Γι αυτό και την ψήφισα στο σχετικό γκάλοπ ως κακή . </p><p></p><p>Φιλμικά , δεν παρουσιάζει κανένα απολύτως ενδιαφέρον , αφού ως ειπώθηκε πιό πριν , αποτελεί αναμάσημα του τεχνάσματος της προηγούμενης ταινίας του -21 γρ- με το ανακάτεμα διαφορετικών ιστοριών που συνδέονται με ένα "απίθανο" νήμα που αποκαλύπτεται στο τέλος της ταινίας . Μοναδικό ενδιαφέρον στοιχείο η δυνατότητα να προμηνύει το Κακό , χωρίς αυτό να επέρχεται τελικά στην απόλυτη μορφή του - περισσότερο ίσως λόγω μουσικής ή εν πάση περιπτωσει συνδυασμού μουσικής και εικόνας . </p><p></p><p>Εν κατακλείδι , τσάμπα ξενύχτι για μιά σχοινοτενή ταινία 2 1/2 ωρών , χωρίς νόημα . Οι αιχμές κατά των Αμερικανών που , άλλοι φίλοι παρετήρησαν , βρίσκονται σε επιθεωρησιακό επίπεδο και αναιρούνται από τον μεγαλύτερο σε έκταση ρατσισμό της ταινίας ( οι πιό αρνητικοί ήρωες είναι φυσικά οι μεξικάνοι ) , ενώ εν τέλει καταργούνται από τον απίστευτο μισανθρωπισμό της ταινίας . Ο Μπραντ Πιτ συμπαθητικός , η Κέιτ Μπλάνσετ ασχημότατη και κρύα όπως πάντα , η οικιακή βοηθός αξιόλογη στην ένστικτώδη αφέλεια της .</p></blockquote><p></p>
[QUOTE="Δημήτρης Ν., post: 231990, member: 79"] [b]Απάντηση: Βαβελ[/b] Ως γνωστόν "το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού" , όπως έλεγαν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι και όπως πλειστάκις δεν εφαρμόζουμε στη ζωή μας . Εν προκειμένω όμως όχι μόνον εγώ που δεν το εφήρμοσα και είδα δεύτερη ταινία του Ιναουρίτου , μετά από το ανεκδιήγητο και άκρως βαρετό 21 γρ, αλλά και ο ίδιος ο σκηνοθέτης που επαναλαμβάνει το αγαπημένο του θέμα : μία σπονδυλωτή ταινία με τρείς παράλληλες , άσχετες μεταξύ τους ιστορίες , οι οποίες στο τέλος της ταινίας αποκαλύπτεται ότι συνδέονται η μία με την άλλη , μέσω ενός απίθανου και 'τραβηγμένου από τα μαλλιά" τυχαίου γεγονότος" - εδώ το δώρο , μιά καραμπίνα ,ενός Γιαπωνέζου τουρίστα σε έναν Μαροκινό χωρικό , που αποδεικνύεται καταλύτης για τις φιλμικές εξελίξεις . Η πρωτη μου ένσταση είναι εδώ . Στην αναγόρευση του τυχαίου ως ρυθμιστικού παράγοντα της ανθρώπινης ζωής . Δυστυχώς μετά την διατύπωση της αρχής της απροσδιοριστίας του Χάιζενπεργκ και τις μαθηματικές θεωρίες περί Χάους - που ίσως βρίσκουν έδαφος σε υποατομικό - κβαντικό επίπεδο , βρέθηκαν πολλοί "καλοθελητές" που προσπάθησαν να μεταφέρουν αυτές τις θεωρίες σε επίπεδο φιλοσοφίας και´"ρύθμισης" της ανθρώπινης ζωής . Ετσι το πασίγνωστο , επιπέδου εφημερίδας , παράδειγμα της πεταλούδας που χτυπά τα φτερά της ή του ρινόκερου που χασμουριέται στο Πεκίνο ή στον Αμαζόνιο και επιφέρει αλλαγές στον καιρό της μεσογείου , μπήκε στην καθημερινότητα μας και τώρα αποτελεί , δυστυχώς , την ραχοκοκκαλιά μιάς ταινίας . Ετσι φέρονται και όλοι οι ήρωες του φίλμ , δούλοι του τυχαίου , άλλογα όντα με ενστικτώδεις αντιδράσεις ( από τα παιδάκια που παίζουν με την καραμπίνα , μέχρι την μεξικάνα οικιακή βοηθό , που ελαφρά τη καρδία και χωρίς δεύτερη σκέψη , παίρνει μαζί της τα παιδιά στο Μεξικό και την ανέραστη Γιαπωνεζούλα , θύμα κυρίως της αυτοκτονίας της μητέρας της - την οποίαν η ίδια πρωτη ανακάλυψε - και της αδυναμίας της να επικοινωνήσει ως κωφάλαλη σε ένα κόσμο που ακούει και μιλάει . Ας θυμηθούμε εν προκειμένω και τον Βιτγκενστάϊν και την άποψη ότι η γλώσσα αναπαριστά μιά ξεχωριστή πραγματικότητα που υφίσταται ανεξάρτητα από την ίδια την γλώσσα . Πως λοιπόν να μην άγεται από το τυχαίο η μικρή Γιαπωνεζούλα , έρμαιο μιάς πραγματικότητος που αδυνατεί να "απεικονιστεί" και άρα δεν έχει νόημα ; . Οι ήρωες λοιπόν άγονται και φέρονται από το τυχαίο , με το Χάος να αποτελεί τον μόνο ρυθμιστικό παράγοντα της ζωής τους ( contradictio in terminis προφανώς ) .Και ποιά είναι η λύση που προσφέρει η ταινία ( resolution) ; Τίποτα . Καμμία . Ενστικτώδεις και ζωώδεις αντιδράσεις . Υπο αυτήν την έποψη λοιπόν η ταινία είναι ένα ιδεολογικό πορνογράφημα , μιά βαθύτατα συντηρητική ταινία , από ένα σκηνοθέτη που , εμένα τουλάχιστον , μου μεταφέρει μιά ατμόσφαιρα και μιά ιδεολογία μισανθρωπισμού , που με ενόχλησε βαθύτατα . Γι αυτό και την ψήφισα στο σχετικό γκάλοπ ως κακή . Φιλμικά , δεν παρουσιάζει κανένα απολύτως ενδιαφέρον , αφού ως ειπώθηκε πιό πριν , αποτελεί αναμάσημα του τεχνάσματος της προηγούμενης ταινίας του -21 γρ- με το ανακάτεμα διαφορετικών ιστοριών που συνδέονται με ένα "απίθανο" νήμα που αποκαλύπτεται στο τέλος της ταινίας . Μοναδικό ενδιαφέρον στοιχείο η δυνατότητα να προμηνύει το Κακό , χωρίς αυτό να επέρχεται τελικά στην απόλυτη μορφή του - περισσότερο ίσως λόγω μουσικής ή εν πάση περιπτωσει συνδυασμού μουσικής και εικόνας . Εν κατακλείδι , τσάμπα ξενύχτι για μιά σχοινοτενή ταινία 2 1/2 ωρών , χωρίς νόημα . Οι αιχμές κατά των Αμερικανών που , άλλοι φίλοι παρετήρησαν , βρίσκονται σε επιθεωρησιακό επίπεδο και αναιρούνται από τον μεγαλύτερο σε έκταση ρατσισμό της ταινίας ( οι πιό αρνητικοί ήρωες είναι φυσικά οι μεξικάνοι ) , ενώ εν τέλει καταργούνται από τον απίστευτο μισανθρωπισμό της ταινίας . Ο Μπραντ Πιτ συμπαθητικός , η Κέιτ Μπλάνσετ ασχημότατη και κρύα όπως πάντα , η οικιακή βοηθός αξιόλογη στην ένστικτώδη αφέλεια της . [/QUOTE]
Verification
Post reply
Home
Forums
Μουσική - Κινηματογράφος - Τηλεόραση - Πολιτισμός
Κινηματογράφος
Nέα - Συζητήσεις - Διαγωνισμοί
Βαβέλ
Top
Bottom
This site uses cookies to help personalise content, tailor your experience and to keep you logged in if you register.
By continuing to use this site, you are consenting to our use of cookies.
Accept
Learn more…