Search
Search titles only
By:
Search titles only
By:
Home
Forums
New posts
Search forums
What's new
New posts
Latest activity
Members
Current visitors
Κανονισμός Λειτουργίας
Σωματείο AVClub
Log in
Register
Search
Search titles only
By:
Search titles only
By:
New posts
Search forums
Menu
Install the app
Install
Reply to thread
Home
Forums
Μουσική - Κινηματογράφος - Τηλεόραση - Πολιτισμός
Μουσική
Παρουσιάσεις δίσκων - Aφιερώματα
Το μπλουζ του λυσσασμένου σκύλου [Don Covay]
JavaScript is disabled. For a better experience, please enable JavaScript in your browser before proceeding.
You are using an out of date browser. It may not display this or other websites correctly.
You should upgrade or use an
alternative browser
.
Message
<blockquote data-quote="grio" data-source="post: 1057740609" data-attributes="member: 30418"><p><h3>Το σπίτι των γαλάζιων φώτων</h3><p><strong>Don Covay & The Jefferson Lemon Blues Band - The House Of Blue Lights</strong> (Οκτώβριος 1969, Atlantic)</p><p></p><p style="text-align: center">[ATTACH]131787[/ATTACH]</p><p></p><p><span style="color: Indianred">Τραγούδια</span>: A1 Key To The Highway (Willie Broonzy, Charles Segar) - 2:20, A2 Mad Dog Blues (Don Covay, Joe Richardson) - 3:25, A3 The Blues Don't Knock (Sid Wyche, John Denioa) - 3:11, A4 Blues Ain't Nothin' But A Good Woman On Your Mind (Don Covay, Joe Richardson) - 3:12, A5 The House Of Blue Lights - Part 1 (Don Covay) - 7:33, B1 Four Women (Don Covay) - 3:33, B2 Steady Roller (Don Covay, John Hammond Jr.) - 3:15, B3 Homemade Love (Don Covay) - 6:24, B4 But I Forgive You Blues (Hudson Whittaker) - 2:29, B5 Shut Your Mouth (Dave Clowney) - 3:22, B6 The House Of Blue Lights - Part 2 (Don Covay) - 4:04</p><p><span style="color: Indianred">Μουσικοί</span>: Don Covay (φωνητικά, κιθάρα, ενορχηστρώσεις), Joe "Groundhog" Richardson (ληντ κιθάρα, φωνητικά: B3), Margaret Williams (κιθάρα, φωνητικά: B3), John Paul Hammond (φυσαρμόνικα, ρυθμική κιθάρα), Butch Valentine / Jerry Jemmott: A2, A5, B6 (μπάσο), Danny Jones / Charles Otis: B3 (τύμπανα)</p><p><span style="color: Indianred">Παραγωγή / Μηχανικοί</span>: Don Covay / Herb Abramson & Wally Brooks (ηχογράφηση), William Arit (ρεμίξ)</p><p></p><p>Ηχογραφήθηκε στα <em>A-1 Sound Studios</em> του <em>Herb Abramson</em>, στη Νέα Υόρκη</p><p></p><p style="text-align: center">[ATTACH]131788[/ATTACH]</p><p></p><p>Η σόλο καριέρα του <em>Don Covay</em> (<em>Donald James Randolph</em>, 1936-2015), ξεκίνησε το 1957 όταν βρήκε δουλειά σαν σοφέρ στο είδωλό του, <em>Little Richard</em> ενώ άνοιγε και τα σόου του. Στα μέσα της δεκαετίας του '60 κυκλοφόρησε δύο από τα καλύτερα σόουλ/ποπ άλμπουμ της, το <em>Mercy!</em> και το <em>See-Saw</em> αλλά στη συνέχεια δεν διατήρησε τη δυναμική του και οι επόμενες ηχογραφήσεις του στην <em>Atlantic</em> απέτυχαν στα τσαρτ.</p><p></p><p>Ωστόσο, τα τραγούδια του συνέχισαν να ηχογραφούνται από άλλους καλλιτέχνες στις δύο πλευρές του Ατλαντικού, συμπεριλαμβανομένων των <em>Gene Vincent, Wanda Jackson, Connie Francis, Steppenwolf, Bobby Womack, Rolling Stones, Wilson Pickett, Spencer Davis Group, Small Faces, Grant Green, Peter Wolf</em> και άλλων. Ο <em>Mick Jagger</em> είχε αναφερθεί στον <em>Covay</em> σαν τον αγαπημένο του τραγουδιστή, όλων των εποχών. Το 1968, βοήθησε επίσης να σχηματιστεί ένα βραχύβιο σόουλ σούπερ γκρουπ, που ονομαζόταν <strong>The Soul Clan</strong>, με <em>Solomon Burke, Ben E. King, Joe Tex</em> και <em>Arthur Conley</em>, που όμως μαζί, κυκλοφόρησαν μόνο ένα σινγκλ.</p><p></p><p>Το <strong>The House of Blue Lights</strong>, κυκλοφόρησε το 1969 και ήταν η τολμηρή, περιπετειώδης προσπάθεια του <em>Don Covay</em> να πλησιάσει το αντεργκράουντ κοινό και να βγάλει τη δισκογραφική του καριέρα από το αδιέξοδο. Εδώ ο <em>Covay</em> υποστηρίζεται από την καυτή μπάντα <strong>Jefferson Lemon Blues Band</strong>, στην οποία συμμετείχε ο πρώην κιθαρίστας των <em>Shirelles</em>, <strong>Joe Richardson</strong> και ο λευκός μπλουζίστας <strong>John Hammond</strong>, αγαπημένος του φολκ/μπλουζ κοινού των καφέ του Γκρίνουϊτς Βίλατζ.</p><p></p><p>Το The House of Blue Lights είναι πολύ διαφορετικό από ό,τι προηγήθηκε. Η πλειονότητα του δίσκου στηρίζεται στο εξηλεκτρισμένο κάντρι-μπλουζ, με μια βαθιά Νότια, βαλτώδη αύρα να κυριαρχεί. Κανένας σόουλ καλλιτέχνης της εποχής δεν είχε πριν "ερμηνεύσει" έτσι το μπλουζ. Ωμό, αγωνιώδες, που ωστόσο δεν ήταν αρκετά παραδοσιακό.</p><p></p><table style='width: 100%'><tr><th>The House Of Blue Lights - Part 1</th><th>The House Of Blue Lights - Part 2</th></tr><tr><td><em>Κύριε, γεννήθηκα στο Μισισιπή<br /> Μεγαλωμένος στο Τενεσί<br /> Αλλά έφυγα από εκεί τρέχοντας, άνθρωποι<br /> Ο σερίφης και τα κυνηγόσκυλα με καταδίωξαν<br /> Είμαι τρεις φορές επτά<br /> Αυτό με κάνει είκοσι ένα<br /> <br /> Αλλά φαίνεται ότι δεν μπορώ να μείνω<br /> Μακριά από το σπίτι της μαυρίλας<br /> Κύριε, το σπίτι των γαλάζιων φώτων<br /> Κύριε, αυτό ονομάζεται σπίτι των μπλε φώτων, άνθρωποι<br /> Μπορώ να τ' ακούσω που με καλεί<br /> Αναρωτιέμαι πόσοι ηλίθιοι, σαν κι εμένα<br /> έχουν σ' αυτόν τον κόσμο μια μπροστινή πόρτα<br /> Κύριε, ελέησον, το κλειδί της μπροστινής πόρτας<br /> <br /> Κύριε, ζούσα στην ντροπή<br /> Κύριε, έχω ζήσει τον εξευτελισμό<br /> Η οικογένειά μου, μου γύρισε την πλάτη<br /> Έλεγαν, ό,τι έκανα, ήταν άτοπο<br /> Αλλά οτιδήποτε ήθελα ποτέ<br /> Ό,τι ήθελα να δω<br /> Το σπίτι, Κύριε η μπροστινή πόρτα<br /> Ο Θεός με περιμένει<br /> Επιτρέψτε μου να σας πω, το σπίτι των μπλε φώτων<br /> Κύριε, αυτό ονομάζεται<br /> Το σπίτι των μπλε φώτων, σ' εσάς<br /> Επιτρέψτε μου να σας πω<br /> Κύριε, αυτό ονομάζεται<br /> Πω πω...</em></td><td><em>Είπα, αν θέλετε να βρείτε το σπίτι των μπλε φώτων, παιδιά<br /> Πρέπει να ακολουθήσετε ένα αδιέξοδο<br /> Μέχρι να περάσετε ένα κόκκινο μαγαζί με ζαχαρωτά<br /> Περπατήστε τρεις φορές μπροστά από ένα μικρό γκρίζο σπίτι<br /> Κτυπήστε τρεις φορές στη μικρή πράσινη πόρτα<br /> Πάνω στις χρυσές σκάλες σ' ένα πορφυρό δωμάτιο<br /> Και αν δεν βρείτε τα παιδιά σας εκεί<br /> Κύριε, η ψυχή σας είναι καταδικασμένη<br /> <br /> Το σπίτι των μπλε φώτων<br /> Ο Κύριος με καλεί<br /> Επιτρέψτε μου να σας πω, επιτρέψτε μου να σας πω αυτό το πρωινό<br /> Κύριε το σπίτι των μπλε φώτων<br /> Ο Κύριος καλεί, με καλεί<br /> Αναρωτιέμαι πόσοι ηλίθιοι<br /> Κλειδώνουν το κλειδί της μπροστινής πόρτας<br /> <br /> Λοιπόν κάθε φορά που τραγουδάω ένα τραγούδι σαν αυτό<br /> Αρχίζω να περπατάω μακριά και λέω<br /> Μοιράζοντας το σπίτι των μπλε φώτων<br /> Σπίτι των μπλε φώτων<br /> Σπίτι των μπλε φώτων...<br /> <br /> Κύριε, γεννήθηκα θετό παιδί<br /> Στη φτωχή πλευρά της πόλης<br /> Το μόνο κρεβάτι που ήξερα ποτέ στη ζωή μου<br /> Ήταν το σκέτο έδαφος<br /> <br /> Ήμουν οκτώ χρονών,<br /> Πριν πάρω το πρώτο μου ζευγάρι παπούτσια<br /> Πετάχτηκα και κλοτσήθηκα, μωρό<br /> Κύριε, πλήρωσα τις οφειλές μου<br /> <br /> Αλλά ξέρετε που μπορώ να βρω κάτι που θέλω<br /> Ξέρετε που μπορώ να βρω κάτι που χρειάζομαι<br /> Κύριε, μέσα στο σπίτι των μπλε φώτων<br /> Κύριε, στο σπίτι των μπλε φώτων<br /> Κύριε, το σπίτι με καλεί</em></td></tr></table><p></p><p>Μερικά από τα κομμάτια, όπως τα δύο μέρη του "<strong>House of Blue Lights</strong>", διάρκειας εντεκάμιση λεπτών, διατηρούν ένα ατμοσφαιρικό, μάλλον λυπητερό σόουλ ήχο, οδηγούμενο από όργανο, με αφθονία κιθάρας και φυσαρμόνικας που κυματίζουν και τρεμοπαίζουν, υπογραμμιζόμενο δε ενίοτε από ελαφριά σιτάρ διανθίσματα. Αυτά τα μεγάλης διάρκειας κομμάτια ξεχωρίζουν καθαρά, αλλά υπάρχουν και άλλα που έχουν τη δύναμη να συγκλονίζουν και να μαγεύουν. Πρώτο το "<strong>Mad Dog Blues</strong>" να σε κτυπάει αλύπητα ξεκινώντας με τα αλυχτίσματα του <em>Covay</em> και της μπάντας και τη δηκτική ληντ κιθάρα με το φανταστικό σόλο φλάουτο να σε αποτελειώνουν...</p><p></p><p style="margin-left: 20px"><em>Πρόσεχε, το λυσσασμένο σκυλί στη γειτονιά σου</em></p> <p style="margin-left: 20px"><em>Μανάρι, μην προσπαθήσεις να το χαϊδέψεις</em></p> <p style="margin-left: 20px"><em>Γιατί δεν έχει πρόθεση να γίνει καλό</em></p> <p style="margin-left: 20px"><em>Του έδωσες πάρα πολλή φροντίδα και τη δέχτηκε γρυλίζοντας</em></p> <p style="margin-left: 20px"><em>Μετά, το παλάβωσες, τώρα είναι ελεύθερο</em></p> <p style="margin-left: 20px"><em></em></p> <p style="margin-left: 20px"><em>Λοιπόν, σε ψάχνω, μωρό,</em></p> <p style="margin-left: 20px"><em>Γιατί μ' εξαπάτησες</em></p> <p style="margin-left: 20px"><em>Λοιπόν, σε ψάχνω, μανάρι,</em></p> <p style="margin-left: 20px"><em>Επειδή μ' εξαπάτησες</em></p> <p style="margin-left: 20px"><em>Θα είσαι η πρώτη που θα δαγκώσω</em></p> <p style="margin-left: 20px"><em>αν βρεθείς στον δρόμο μου</em></p> <p style="margin-left: 20px"><em></em></p> <p style="margin-left: 20px"><em>(γαβγίσματα) ...</em> - Mad Dog Blues</p><p></p><p>Το παιχνιδιάρικο "<strong>Four Women</strong>" είναι περισσότερο από τα ίδια, με τα απαλά, εκφραστικά φωνητικά του <em>Covay</em>, να συμπληρώνονται από τραγανιστές ηλεκτρικές κιθάρες και ένα ροκάδικο ρυθμό. Στο "<strong>Blues Ain't Nothin' But A Good Woman On Your Mind</strong>" μας εξομολογείται "<em><span style="color: Darkorange">Λοιπόν, τα μπλουζ δεν λένε / όταν σκέφτεσαι μια καλή γυναίκα / Όταν βρεις μια καλή γυναίκα/θα σε φτιάχνει κάθε φορά...</span></em>".</p><p></p><p>Τα περισσότερα από τα κομμάτια του άλμπουμ είναι πρωτότυπα, αλλά και οι διασκευές του, αξίζουν πραγματικά. Σκεφτείτε το παλιό κάντρι-μπλουζ στάνταρ "<strong>Key To The Highway</strong>", με τον <em>Covay</em> να καταφέρνει να του δώσει νέα πνοή, προσθέτοντας υπόκωφα φωνητικά και ηλεκτρική μπλουζ κιθάρα. Ενώ στο ερωτεύσιμο "<strong>The Blues Don't Knock</strong>", τραγουδάει την μπλουζ μελωδία απίστευτα συγκινητικά και αποτελεσματικά.</p><p></p><p>Αν και οι μπλουζ ήχοι κυριαρχούν σ' αυτό το σετ, το <em>The House of Blue Lights</em> είναι μια ποικίλη εμπειρία ακρόασης με συναρπαστικό ρυθμό. Το εξάλεπτο επικό σόουλ "<strong>Homemade Love</strong>", καταφέρνει να είναι εκφραστικό, απαλό, ακατέργαστο και χαριτωμένο με πολλές αλλαγές ρυθμού. Το "<strong>Steady Roller</strong>" είναι ακουστικό κάντρι-μπλουζ, το "<strong>Shut Your Mouth</strong>" περιέχει μπλουζ φυσαρμόνικα, ρυθμικά γεμίσματα τυμπάνου και σύνθετες ενορχηστρώσεις, ενώ το σπουδαίο λιτό "<strong>But I Forgive You</strong>" θυμίζει πρώιμους μπλούζι, <em>Rolling Stones</em>.</p><p></p><p>Ο <em>Bruce Eder</em> το συνόψισε καλύτερα από όλους στην κριτική του: "<em><span style="color: Darkorange">Τα κιθαριστικά μπλουζ, που διασπείρονται από μερικά βασισμένα στο όργανο κομμάτια, αναμειγνύονται με τα φωνητικά του Covay σαν κάποιος να ακούει παράσταση σε κάποιο φαγάδικo του δρόμου, 20 μίλια από το πουθενά στο Μισισιπή... Αυτό το άλμπουμ δεν είναι μόνο ένας μεγάλος δίσκος με τους δικούς του όρους, αλλά είναι κάπως σαν ένας 'μαύρος' προάγγελος μερικών μπλουζ-ροκ δίσκων από λευκούς καλλιτέχνες που την ίδια στιγμή πωλούν πολύ περισσότερο... Μεγάλο μέρος του άλμπουμ ακούγεται σαν το ηχητικό και πνευματικό πλαίσιο για τα Let It Bleed και Exile on Main Street και τα κομμάτια του Layla & Other Assorted Love Songs</span></em>".</p><p></p><p>Αν και εκκεντρικό, Το Σπίτι των Γαλάζιων Φώτων είναι ένα από τα καλύτερα άλμπουμ του <em>Covay</em>. Υπάρχουν σχόλια που αναφέρονται στο δίσκο ως "περίεργο", αλλά είναι μια θαυμάσια, ξεχωριστή ηχογράφηση που σπάνια βρίσκεις ισάξιά της, στον κόσμο της σόουλ μουσικής. Η συνολική ατμόσφαιρα του <strong>The House of Blue Lights</strong> είναι ότι, ένας μεγάλος καλλιτέχνης και μια σφιχτή μπάντα, εκτοξεύουν ένα δυνατό μπλουζ ροκ των βάλτων σε μια από τις ζεστές, υγρές νότιες νύχτες.</p><p></p><p>Τα ρέστα μου...</p><p></p><p>(*****, πηγές: εξώφυλλο, wikipedia.org, Carol Troy, Jason Nardelli)</p><p></p><p style="text-align: center">[ATTACH]131789[/ATTACH]</p> <p style="text-align: center">το μοναδικό σινγκλ των <em>Soul Clan</em> / η γαλλική βινυλιακή επανέκδοση του 1976 που μου γνώρισε το δίσκο και είχε σαν εξώφυλλο το σκίτσο που μ' άρεσε πολύ...</p></blockquote><p></p>
[QUOTE="grio, post: 1057740609, member: 30418"] [HEADING=2]Το σπίτι των γαλάζιων φώτων[/HEADING] [B]Don Covay & The Jefferson Lemon Blues Band - The House Of Blue Lights[/B] (Οκτώβριος 1969, Atlantic) [CENTER][ATTACH=CONFIG]131787._xfImport[/ATTACH][/CENTER] [COLOR=Indianred]Τραγούδια[/COLOR]: A1 Key To The Highway (Willie Broonzy, Charles Segar) - 2:20, A2 Mad Dog Blues (Don Covay, Joe Richardson) - 3:25, A3 The Blues Don't Knock (Sid Wyche, John Denioa) - 3:11, A4 Blues Ain't Nothin' But A Good Woman On Your Mind (Don Covay, Joe Richardson) - 3:12, A5 The House Of Blue Lights - Part 1 (Don Covay) - 7:33, B1 Four Women (Don Covay) - 3:33, B2 Steady Roller (Don Covay, John Hammond Jr.) - 3:15, B3 Homemade Love (Don Covay) - 6:24, B4 But I Forgive You Blues (Hudson Whittaker) - 2:29, B5 Shut Your Mouth (Dave Clowney) - 3:22, B6 The House Of Blue Lights - Part 2 (Don Covay) - 4:04 [COLOR=Indianred]Μουσικοί[/COLOR]: Don Covay (φωνητικά, κιθάρα, ενορχηστρώσεις), Joe "Groundhog" Richardson (ληντ κιθάρα, φωνητικά: B3), Margaret Williams (κιθάρα, φωνητικά: B3), John Paul Hammond (φυσαρμόνικα, ρυθμική κιθάρα), Butch Valentine / Jerry Jemmott: A2, A5, B6 (μπάσο), Danny Jones / Charles Otis: B3 (τύμπανα) [COLOR=Indianred]Παραγωγή / Μηχανικοί[/COLOR]: Don Covay / Herb Abramson & Wally Brooks (ηχογράφηση), William Arit (ρεμίξ) Ηχογραφήθηκε στα [I]A-1 Sound Studios[/I] του [I]Herb Abramson[/I], στη Νέα Υόρκη [CENTER][ATTACH=CONFIG]131788._xfImport[/ATTACH][/CENTER] Η σόλο καριέρα του [I]Don Covay[/I] ([I]Donald James Randolph[/I], 1936-2015), ξεκίνησε το 1957 όταν βρήκε δουλειά σαν σοφέρ στο είδωλό του, [I]Little Richard[/I] ενώ άνοιγε και τα σόου του. Στα μέσα της δεκαετίας του '60 κυκλοφόρησε δύο από τα καλύτερα σόουλ/ποπ άλμπουμ της, το [I]Mercy![/I] και το [I]See-Saw[/I] αλλά στη συνέχεια δεν διατήρησε τη δυναμική του και οι επόμενες ηχογραφήσεις του στην [I]Atlantic[/I] απέτυχαν στα τσαρτ. Ωστόσο, τα τραγούδια του συνέχισαν να ηχογραφούνται από άλλους καλλιτέχνες στις δύο πλευρές του Ατλαντικού, συμπεριλαμβανομένων των [I]Gene Vincent, Wanda Jackson, Connie Francis, Steppenwolf, Bobby Womack, Rolling Stones, Wilson Pickett, Spencer Davis Group, Small Faces, Grant Green, Peter Wolf[/I] και άλλων. Ο [I]Mick Jagger[/I] είχε αναφερθεί στον [I]Covay[/I] σαν τον αγαπημένο του τραγουδιστή, όλων των εποχών. Το 1968, βοήθησε επίσης να σχηματιστεί ένα βραχύβιο σόουλ σούπερ γκρουπ, που ονομαζόταν [B]The Soul Clan[/B], με [I]Solomon Burke, Ben E. King, Joe Tex[/I] και [I]Arthur Conley[/I], που όμως μαζί, κυκλοφόρησαν μόνο ένα σινγκλ. Το [B]The House of Blue Lights[/B], κυκλοφόρησε το 1969 και ήταν η τολμηρή, περιπετειώδης προσπάθεια του [I]Don Covay[/I] να πλησιάσει το αντεργκράουντ κοινό και να βγάλει τη δισκογραφική του καριέρα από το αδιέξοδο. Εδώ ο [I]Covay[/I] υποστηρίζεται από την καυτή μπάντα [B]Jefferson Lemon Blues Band[/B], στην οποία συμμετείχε ο πρώην κιθαρίστας των [I]Shirelles[/I], [B]Joe Richardson[/B] και ο λευκός μπλουζίστας [B]John Hammond[/B], αγαπημένος του φολκ/μπλουζ κοινού των καφέ του Γκρίνουϊτς Βίλατζ. Το The House of Blue Lights είναι πολύ διαφορετικό από ό,τι προηγήθηκε. Η πλειονότητα του δίσκου στηρίζεται στο εξηλεκτρισμένο κάντρι-μπλουζ, με μια βαθιά Νότια, βαλτώδη αύρα να κυριαρχεί. Κανένας σόουλ καλλιτέχνης της εποχής δεν είχε πριν "ερμηνεύσει" έτσι το μπλουζ. Ωμό, αγωνιώδες, που ωστόσο δεν ήταν αρκετά παραδοσιακό. [TABLE] [TR] [TH]The House Of Blue Lights - Part 1[/TH] [TH]The House Of Blue Lights - Part 2[/TH] [/TR] [TR] [TD][I]Κύριε, γεννήθηκα στο Μισισιπή Μεγαλωμένος στο Τενεσί Αλλά έφυγα από εκεί τρέχοντας, άνθρωποι Ο σερίφης και τα κυνηγόσκυλα με καταδίωξαν Είμαι τρεις φορές επτά Αυτό με κάνει είκοσι ένα Αλλά φαίνεται ότι δεν μπορώ να μείνω Μακριά από το σπίτι της μαυρίλας Κύριε, το σπίτι των γαλάζιων φώτων Κύριε, αυτό ονομάζεται σπίτι των μπλε φώτων, άνθρωποι Μπορώ να τ' ακούσω που με καλεί Αναρωτιέμαι πόσοι ηλίθιοι, σαν κι εμένα έχουν σ' αυτόν τον κόσμο μια μπροστινή πόρτα Κύριε, ελέησον, το κλειδί της μπροστινής πόρτας Κύριε, ζούσα στην ντροπή Κύριε, έχω ζήσει τον εξευτελισμό Η οικογένειά μου, μου γύρισε την πλάτη Έλεγαν, ό,τι έκανα, ήταν άτοπο Αλλά οτιδήποτε ήθελα ποτέ Ό,τι ήθελα να δω Το σπίτι, Κύριε η μπροστινή πόρτα Ο Θεός με περιμένει Επιτρέψτε μου να σας πω, το σπίτι των μπλε φώτων Κύριε, αυτό ονομάζεται Το σπίτι των μπλε φώτων, σ' εσάς Επιτρέψτε μου να σας πω Κύριε, αυτό ονομάζεται Πω πω...[/I][/TD] [TD][I]Είπα, αν θέλετε να βρείτε το σπίτι των μπλε φώτων, παιδιά Πρέπει να ακολουθήσετε ένα αδιέξοδο Μέχρι να περάσετε ένα κόκκινο μαγαζί με ζαχαρωτά Περπατήστε τρεις φορές μπροστά από ένα μικρό γκρίζο σπίτι Κτυπήστε τρεις φορές στη μικρή πράσινη πόρτα Πάνω στις χρυσές σκάλες σ' ένα πορφυρό δωμάτιο Και αν δεν βρείτε τα παιδιά σας εκεί Κύριε, η ψυχή σας είναι καταδικασμένη Το σπίτι των μπλε φώτων Ο Κύριος με καλεί Επιτρέψτε μου να σας πω, επιτρέψτε μου να σας πω αυτό το πρωινό Κύριε το σπίτι των μπλε φώτων Ο Κύριος καλεί, με καλεί Αναρωτιέμαι πόσοι ηλίθιοι Κλειδώνουν το κλειδί της μπροστινής πόρτας Λοιπόν κάθε φορά που τραγουδάω ένα τραγούδι σαν αυτό Αρχίζω να περπατάω μακριά και λέω Μοιράζοντας το σπίτι των μπλε φώτων Σπίτι των μπλε φώτων Σπίτι των μπλε φώτων... Κύριε, γεννήθηκα θετό παιδί Στη φτωχή πλευρά της πόλης Το μόνο κρεβάτι που ήξερα ποτέ στη ζωή μου Ήταν το σκέτο έδαφος Ήμουν οκτώ χρονών, Πριν πάρω το πρώτο μου ζευγάρι παπούτσια Πετάχτηκα και κλοτσήθηκα, μωρό Κύριε, πλήρωσα τις οφειλές μου Αλλά ξέρετε που μπορώ να βρω κάτι που θέλω Ξέρετε που μπορώ να βρω κάτι που χρειάζομαι Κύριε, μέσα στο σπίτι των μπλε φώτων Κύριε, στο σπίτι των μπλε φώτων Κύριε, το σπίτι με καλεί[/I][/TD] [/TR] [/TABLE] Μερικά από τα κομμάτια, όπως τα δύο μέρη του "[B]House of Blue Lights[/B]", διάρκειας εντεκάμιση λεπτών, διατηρούν ένα ατμοσφαιρικό, μάλλον λυπητερό σόουλ ήχο, οδηγούμενο από όργανο, με αφθονία κιθάρας και φυσαρμόνικας που κυματίζουν και τρεμοπαίζουν, υπογραμμιζόμενο δε ενίοτε από ελαφριά σιτάρ διανθίσματα. Αυτά τα μεγάλης διάρκειας κομμάτια ξεχωρίζουν καθαρά, αλλά υπάρχουν και άλλα που έχουν τη δύναμη να συγκλονίζουν και να μαγεύουν. Πρώτο το "[B]Mad Dog Blues[/B]" να σε κτυπάει αλύπητα ξεκινώντας με τα αλυχτίσματα του [I]Covay[/I] και της μπάντας και τη δηκτική ληντ κιθάρα με το φανταστικό σόλο φλάουτο να σε αποτελειώνουν... [INDENT][I]Πρόσεχε, το λυσσασμένο σκυλί στη γειτονιά σου Μανάρι, μην προσπαθήσεις να το χαϊδέψεις Γιατί δεν έχει πρόθεση να γίνει καλό Του έδωσες πάρα πολλή φροντίδα και τη δέχτηκε γρυλίζοντας Μετά, το παλάβωσες, τώρα είναι ελεύθερο Λοιπόν, σε ψάχνω, μωρό, Γιατί μ' εξαπάτησες Λοιπόν, σε ψάχνω, μανάρι, Επειδή μ' εξαπάτησες Θα είσαι η πρώτη που θα δαγκώσω αν βρεθείς στον δρόμο μου (γαβγίσματα) ...[/I] - Mad Dog Blues[/INDENT] Το παιχνιδιάρικο "[B]Four Women[/B]" είναι περισσότερο από τα ίδια, με τα απαλά, εκφραστικά φωνητικά του [I]Covay[/I], να συμπληρώνονται από τραγανιστές ηλεκτρικές κιθάρες και ένα ροκάδικο ρυθμό. Στο "[B]Blues Ain't Nothin' But A Good Woman On Your Mind[/B]" μας εξομολογείται "[I][COLOR=Darkorange]Λοιπόν, τα μπλουζ δεν λένε / όταν σκέφτεσαι μια καλή γυναίκα / Όταν βρεις μια καλή γυναίκα/θα σε φτιάχνει κάθε φορά...[/COLOR][/I]". Τα περισσότερα από τα κομμάτια του άλμπουμ είναι πρωτότυπα, αλλά και οι διασκευές του, αξίζουν πραγματικά. Σκεφτείτε το παλιό κάντρι-μπλουζ στάνταρ "[B]Key To The Highway[/B]", με τον [I]Covay[/I] να καταφέρνει να του δώσει νέα πνοή, προσθέτοντας υπόκωφα φωνητικά και ηλεκτρική μπλουζ κιθάρα. Ενώ στο ερωτεύσιμο "[B]The Blues Don't Knock[/B]", τραγουδάει την μπλουζ μελωδία απίστευτα συγκινητικά και αποτελεσματικά. Αν και οι μπλουζ ήχοι κυριαρχούν σ' αυτό το σετ, το [I]The House of Blue Lights[/I] είναι μια ποικίλη εμπειρία ακρόασης με συναρπαστικό ρυθμό. Το εξάλεπτο επικό σόουλ "[B]Homemade Love[/B]", καταφέρνει να είναι εκφραστικό, απαλό, ακατέργαστο και χαριτωμένο με πολλές αλλαγές ρυθμού. Το "[B]Steady Roller[/B]" είναι ακουστικό κάντρι-μπλουζ, το "[B]Shut Your Mouth[/B]" περιέχει μπλουζ φυσαρμόνικα, ρυθμικά γεμίσματα τυμπάνου και σύνθετες ενορχηστρώσεις, ενώ το σπουδαίο λιτό "[B]But I Forgive You[/B]" θυμίζει πρώιμους μπλούζι, [I]Rolling Stones[/I]. Ο [I]Bruce Eder[/I] το συνόψισε καλύτερα από όλους στην κριτική του: "[I][COLOR=Darkorange]Τα κιθαριστικά μπλουζ, που διασπείρονται από μερικά βασισμένα στο όργανο κομμάτια, αναμειγνύονται με τα φωνητικά του Covay σαν κάποιος να ακούει παράσταση σε κάποιο φαγάδικo του δρόμου, 20 μίλια από το πουθενά στο Μισισιπή... Αυτό το άλμπουμ δεν είναι μόνο ένας μεγάλος δίσκος με τους δικούς του όρους, αλλά είναι κάπως σαν ένας 'μαύρος' προάγγελος μερικών μπλουζ-ροκ δίσκων από λευκούς καλλιτέχνες που την ίδια στιγμή πωλούν πολύ περισσότερο... Μεγάλο μέρος του άλμπουμ ακούγεται σαν το ηχητικό και πνευματικό πλαίσιο για τα Let It Bleed και Exile on Main Street και τα κομμάτια του Layla & Other Assorted Love Songs[/COLOR][/I]". Αν και εκκεντρικό, Το Σπίτι των Γαλάζιων Φώτων είναι ένα από τα καλύτερα άλμπουμ του [I]Covay[/I]. Υπάρχουν σχόλια που αναφέρονται στο δίσκο ως "περίεργο", αλλά είναι μια θαυμάσια, ξεχωριστή ηχογράφηση που σπάνια βρίσκεις ισάξιά της, στον κόσμο της σόουλ μουσικής. Η συνολική ατμόσφαιρα του [B]The House of Blue Lights[/B] είναι ότι, ένας μεγάλος καλλιτέχνης και μια σφιχτή μπάντα, εκτοξεύουν ένα δυνατό μπλουζ ροκ των βάλτων σε μια από τις ζεστές, υγρές νότιες νύχτες. Τα ρέστα μου... (*****, πηγές: εξώφυλλο, wikipedia.org, Carol Troy, Jason Nardelli) [CENTER][ATTACH=CONFIG]131789._xfImport[/ATTACH] το μοναδικό σινγκλ των [I]Soul Clan[/I] / η γαλλική βινυλιακή επανέκδοση του 1976 που μου γνώρισε το δίσκο και είχε σαν εξώφυλλο το σκίτσο που μ' άρεσε πολύ...[/CENTER] [/QUOTE]
Verification
Post reply
Home
Forums
Μουσική - Κινηματογράφος - Τηλεόραση - Πολιτισμός
Μουσική
Παρουσιάσεις δίσκων - Aφιερώματα
Το μπλουζ του λυσσασμένου σκύλου [Don Covay]
Top
Bottom
This site uses cookies to help personalise content, tailor your experience and to keep you logged in if you register.
By continuing to use this site, you are consenting to our use of cookies.
Accept
Learn more…