Search
Search titles only
By:
Search titles only
By:
Home
Forums
New posts
Search forums
What's new
New posts
Latest activity
Members
Current visitors
Κανονισμός Λειτουργίας
Σωματείο AVClub
Log in
Register
Search
Search titles only
By:
Search titles only
By:
New posts
Search forums
Menu
Install the app
Install
Reply to thread
Home
Forums
Μουσική - Κινηματογράφος - Τηλεόραση - Πολιτισμός
Μουσική
Παρουσιάσεις δίσκων - Aφιερώματα
Το χάσμα, η πτώση και η ελπίδα! [The Band]
JavaScript is disabled. For a better experience, please enable JavaScript in your browser before proceeding.
You are using an out of date browser. It may not display this or other websites correctly.
You should upgrade or use an
alternative browser
.
Message
<blockquote data-quote="grio" data-source="post: 1057395520" data-attributes="member: 30418"><p><h3>Ο βασιλιάς θερισμός (έχει έρθει σίγουρα)...</h3> <p style="text-align: center">[ATTACH]116520[/ATTACH]</p><p></p><p>Όπως και οι άλλοι Καναδοί σύντροφοί του, ο <strong>Robertson</strong> είχε μαγευτεί από τον Αμερικάνικο Νότο, σαν κοιτίδα για τις ρίζες της μουσικής και της κουλτούρας τους και εκείνη η ατμόσφαιρα - συντηγμένη μέσα στις αναμνήσεις της πραγματικής ζωής τους - ήταν, το 1969, το στήριγμα της μουσικής των <em>Band</em>. Ίσως τώρα για τον <em>Robertson</em> να είναι επίπονο, να υποβαθμίζει την εμμονή του: «<em><span style="color: Darkorange">Είναι απλά ερώτημα, τι ιστορίες ένιωθα πως μπορούσα να πω - ποια ήταν στο μυαλό μου εκείνη την εποχή. Δεν ήταν προσχεδιασμένο. Το δεχόμουν σαν έμπνευση</span></em>». Αλλά από το δράμα του εμφύλιου πόλεμου "<strong>The Night They Drove Old Dixie Down</strong>" στην επωδό του "<strong>Up On Cripple Creek</strong>", το άλμπουμ ήταν εμποτισμένο με νοσταλγία για έναν κόσμο απομακρυσμένο [;] από την εποχή του προέδρου Νίξον, τον πόλεμο του Βιετνάμ και την Μαύρη Δύναμη.</p><p></p><p>Στην καρδιά του άλμπουμ υπήρχε μια αίσθηση κοινότητας που πρόσφερε καταφύγιο στο ταραγμένο ακροατήριο του 1969, που είναι αβέβαιο εάν πρόκειται γι' αυτό που στρατολογήθηκε για την Νοτιοανατολική Ασία ή γι' αυτό που αναμείχθηκε σε εξέγερση στις φτωχογειτονιές. Η αίσθηση αυτή, ήταν εκεί στη μουσική, όταν συγκέντρωσαν τα "πολυ-οργανικά" ταλέντα τους για να δημιουργήσουν ηχοτοπία που βασίστηκαν στο μπλουζ, τη φολκ και την κάντρι. Και ήταν, επίσης, φανερή όταν οι φωνές τους υψώνονταν αρμονικά, σαν μια ευχάριστη μεθυσμένη χορωδία. Τα νότια φωνητικά του <strong>Helm</strong> παιχνίδιζαν με τα φωνήεντα, ενώ ο παραπονεμένος θρήνος του <strong>Danko</strong> και ο βραχνός βρυχηθμός του <strong>Manuel</strong> συμπλήρωναν το "συναισθηματικό" φάσμα. Πίσω τους, ο <strong>Hudson</strong> ζωγράφιζε με το όργανο και πρόσθετε τζαζ σόλο σαξοφώνου, ενώ ο <strong>Robertson</strong> - αναμφισβήτητα ο λιγότερο επιδεικτικός κιθαρίστας του ροκ - εφάρμοζε την τελική φινέτσα. Είχε ξεκινήσει σαν φανταχτερός μπλούζμαν, αλλά στους <em>Band</em>, εξήγησε, «<em><span style="color: Darkorange">ένιωσα σαν να παίζουν πιο διακριτικά, μικρά πράγματα που συμβαίνουν ακριβώς τη κρίσιμη στιγμή, που βέβαια είναι πιο ενδιαφέροντα</span></em>».</p><p></p><p>Κάθε τραγούδι στο <strong>The Band</strong> ήταν σαν μια μικρή ταινία, σε σκηνοθεσία Τζον Φορντ. Στα "<strong>Across The Great Divide</strong>" και "<strong>Rag Mama Rag</strong>", υπήρχε η εμψύχωση και η κρίση στη σχέση και τα βαγόνια με το παράνομο ουίσκι. Ύστερα, η διάθεση κυμαινόταν από την ερωτική επιθυμία και το ειδύλλιο του "<strong>Jemima Surrender</strong>", στην αναπόληση της σπιτικής θαλπωρής του "<strong>Rockin' Chair</strong>". Ο <strong>Danko</strong> παρέδωσε το μύθο του "<strong>The Unfaithful Servant</strong>", πείθοντας ότι ξεγλίστρησε από το άλμπουμ του <em>Dylan</em>, <em>John Wesley Harding</em>. Αλλού, ο <strong>Manuel</strong> χάραξε μέχρι το κόκκαλο με το σπαραξικάρδιο "<strong>Whispering Pines</strong>", ουσιαστικά η τελευταία του προσπάθεια σαν τραγουδοποιός, πριν η υπερβολή και απελπισία "απαιτήσουν" τη ψυχή του. Ωστόσο, ήταν ο <strong>Robertson</strong>, που κυριολεκτικά είχε την τελευταία λέξη, καθώς το "<strong>King Harvest (Has Surely Come)</strong>" έφερνε στο μυαλό ένα απόκοσμο πορτρέτο ενός τόπου και ενός πολιτισμού, που αιωρούνταν στην ισορροπία της μοίρας.</p><p></p><p>Η "εικόνα" ήταν ιδανική και οι <em>Band</em> ποτέ ξανά δεν θα πετύχαιναν τέτοια τελειότητα.</p><p>Αριστούργημα!</p><p></p><p>(*****, πηγές: εξώφυλλο, wikipedia, Peter Doggett)</p><p></p><p>ΥΓ. Στον καλό μου Κώστα, που τους <a href="http://avclub.gr/forum/showthread.php/507-I-Got-Winter-In-My-Blood" target="_blank">αγαπάει</a>...</p><p></p><p style="text-align: center">[ATTACH]116521[/ATTACH]</p></blockquote><p></p>
[QUOTE="grio, post: 1057395520, member: 30418"] [HEADING=2]Ο βασιλιάς θερισμός (έχει έρθει σίγουρα)...[/HEADING] [CENTER][ATTACH=CONFIG]116520._xfImport[/ATTACH][/CENTER] Όπως και οι άλλοι Καναδοί σύντροφοί του, ο [B]Robertson[/B] είχε μαγευτεί από τον Αμερικάνικο Νότο, σαν κοιτίδα για τις ρίζες της μουσικής και της κουλτούρας τους και εκείνη η ατμόσφαιρα - συντηγμένη μέσα στις αναμνήσεις της πραγματικής ζωής τους - ήταν, το 1969, το στήριγμα της μουσικής των [I]Band[/I]. Ίσως τώρα για τον [I]Robertson[/I] να είναι επίπονο, να υποβαθμίζει την εμμονή του: «[I][COLOR=Darkorange]Είναι απλά ερώτημα, τι ιστορίες ένιωθα πως μπορούσα να πω - ποια ήταν στο μυαλό μου εκείνη την εποχή. Δεν ήταν προσχεδιασμένο. Το δεχόμουν σαν έμπνευση[/COLOR][/I]». Αλλά από το δράμα του εμφύλιου πόλεμου "[B]The Night They Drove Old Dixie Down[/B]" στην επωδό του "[B]Up On Cripple Creek[/B]", το άλμπουμ ήταν εμποτισμένο με νοσταλγία για έναν κόσμο απομακρυσμένο [;] από την εποχή του προέδρου Νίξον, τον πόλεμο του Βιετνάμ και την Μαύρη Δύναμη. Στην καρδιά του άλμπουμ υπήρχε μια αίσθηση κοινότητας που πρόσφερε καταφύγιο στο ταραγμένο ακροατήριο του 1969, που είναι αβέβαιο εάν πρόκειται γι' αυτό που στρατολογήθηκε για την Νοτιοανατολική Ασία ή γι' αυτό που αναμείχθηκε σε εξέγερση στις φτωχογειτονιές. Η αίσθηση αυτή, ήταν εκεί στη μουσική, όταν συγκέντρωσαν τα "πολυ-οργανικά" ταλέντα τους για να δημιουργήσουν ηχοτοπία που βασίστηκαν στο μπλουζ, τη φολκ και την κάντρι. Και ήταν, επίσης, φανερή όταν οι φωνές τους υψώνονταν αρμονικά, σαν μια ευχάριστη μεθυσμένη χορωδία. Τα νότια φωνητικά του [B]Helm[/B] παιχνίδιζαν με τα φωνήεντα, ενώ ο παραπονεμένος θρήνος του [B]Danko[/B] και ο βραχνός βρυχηθμός του [B]Manuel[/B] συμπλήρωναν το "συναισθηματικό" φάσμα. Πίσω τους, ο [B]Hudson[/B] ζωγράφιζε με το όργανο και πρόσθετε τζαζ σόλο σαξοφώνου, ενώ ο [B]Robertson[/B] - αναμφισβήτητα ο λιγότερο επιδεικτικός κιθαρίστας του ροκ - εφάρμοζε την τελική φινέτσα. Είχε ξεκινήσει σαν φανταχτερός μπλούζμαν, αλλά στους [I]Band[/I], εξήγησε, «[I][COLOR=Darkorange]ένιωσα σαν να παίζουν πιο διακριτικά, μικρά πράγματα που συμβαίνουν ακριβώς τη κρίσιμη στιγμή, που βέβαια είναι πιο ενδιαφέροντα[/COLOR][/I]». Κάθε τραγούδι στο [B]The Band[/B] ήταν σαν μια μικρή ταινία, σε σκηνοθεσία Τζον Φορντ. Στα "[B]Across The Great Divide[/B]" και "[B]Rag Mama Rag[/B]", υπήρχε η εμψύχωση και η κρίση στη σχέση και τα βαγόνια με το παράνομο ουίσκι. Ύστερα, η διάθεση κυμαινόταν από την ερωτική επιθυμία και το ειδύλλιο του "[B]Jemima Surrender[/B]", στην αναπόληση της σπιτικής θαλπωρής του "[B]Rockin' Chair[/B]". Ο [B]Danko[/B] παρέδωσε το μύθο του "[B]The Unfaithful Servant[/B]", πείθοντας ότι ξεγλίστρησε από το άλμπουμ του [I]Dylan[/I], [I]John Wesley Harding[/I]. Αλλού, ο [B]Manuel[/B] χάραξε μέχρι το κόκκαλο με το σπαραξικάρδιο "[B]Whispering Pines[/B]", ουσιαστικά η τελευταία του προσπάθεια σαν τραγουδοποιός, πριν η υπερβολή και απελπισία "απαιτήσουν" τη ψυχή του. Ωστόσο, ήταν ο [B]Robertson[/B], που κυριολεκτικά είχε την τελευταία λέξη, καθώς το "[B]King Harvest (Has Surely Come)[/B]" έφερνε στο μυαλό ένα απόκοσμο πορτρέτο ενός τόπου και ενός πολιτισμού, που αιωρούνταν στην ισορροπία της μοίρας. Η "εικόνα" ήταν ιδανική και οι [I]Band[/I] ποτέ ξανά δεν θα πετύχαιναν τέτοια τελειότητα. Αριστούργημα! (*****, πηγές: εξώφυλλο, wikipedia, Peter Doggett) ΥΓ. Στον καλό μου Κώστα, που τους [URL="http://avclub.gr/forum/showthread.php/507-I-Got-Winter-In-My-Blood"]αγαπάει[/URL]... [CENTER][ATTACH=CONFIG]116521._xfImport[/ATTACH][/CENTER] [/QUOTE]
Verification
Post reply
Home
Forums
Μουσική - Κινηματογράφος - Τηλεόραση - Πολιτισμός
Μουσική
Παρουσιάσεις δίσκων - Aφιερώματα
Το χάσμα, η πτώση και η ελπίδα! [The Band]
Top
Bottom
This site uses cookies to help personalise content, tailor your experience and to keep you logged in if you register.
By continuing to use this site, you are consenting to our use of cookies.
Accept
Learn more…